Абодва вы, што ў часе сумятні
Са мной дзялілі скруху і нягоду,—
Скажыце, што павінен даць народу
Тэатр нямецкі ў нашы дні?
Хачу людзей пацешыць: жывучы,
Яны і мне, і вам даюць дарогу.
Пара! Гатова сцэна, дзякуй богу,—
Збіраюцца на свята гледачы.
Садзяцца моўчкі і, падняўшы бровы,
Дзівосы нашы спажываць гатовы.
Каб дагадзіць іх густу, сродак ёсць —
І ўсё ж баюся іхніх лаўраў, кветак:
Хоць не распесціла іх прыгажосць,
Аднак начытаны — дай, божа, мне так!
Што ж нам прыдумаць, каб гучала
І кожнаму да густу каб прыпала?
Душа і сэрца цешацца не ў меру,
Калі я ўгледжу, як людскія хвалі,
Што двор аблогай шчыльнаю абклалі,
Да нас прарвацца хочуць на прэм’еру,
Або калі на золку ў самы холад
Натоўп аматараў чакае каля кас,
Як жабракі каля пякарні ў голад,
Каб толькі той білет купіць да нас.
Ствары мне цуд! Так абуджаць імпэт
Умееш толькі ты, мой друг, паэт!
Последние комментарии
1 час 17 минут назад
2 часов 28 минут назад
10 часов 32 минут назад
10 часов 52 минут назад
11 часов 17 минут назад
11 часов 21 минут назад