Воплескі даланёю адною [Алесь Разанаў] (fb2) читать онлайн


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]
  [Оглавление]

Алесь Разанаў Воплескі даланёю адною

Пункціры


Падрыхтаванае на падставе: Разанаў, А. С. Воплескі даланёю адною: Пункціры / Алесь Разанаў. - Мінск : I. П. Логвінаў, 2010. - 76 с.


ІSВN 978-985-6901-74-7.


Copyright © 2013 by Kamunikat.org 

Пункціры


*
Да самага воблака ўзняўся
грудок,
а траве ахвота
яшчэ вышэй.
*
Варона закаркала,
дрозд засвісцеў:
с в а е
у горадзе незнаёмым.
*
Нататнік змакрэў:
набраўся
уражанняў ад дажджу.
*
Ці высакосны, ці просты —
што мае
люты наўме?
Зазірае
у шчыліну месяца сакавік.
*
Снег адступае —
займае
трава наступнасць.
*
Колькі гадзін да вясны —
на пальцах
лічыць вярбіна
і лічыць вяз.
*
Лес весялее:
вясна
вясткуе аб наваселлі.
*
Двор у вачах:
з-за плота
дзівіцца вербалоз.
*
Давай пакатаемся!..
Грак
атабарыўся на таксоўцы.
*
Нешта а зловіцца!..
Хлапчукі
закінулі ў сажалку вудачкі –
дождж таксама.
*
Памыўся ўжо?!.
Ззяе
над лазняй маладзічок.
*
Зазелянела вярба:
з азяра
цягнецца качка —
па пацалунак.
*
Нікога,
а ў кірсе
іграе арган:
я нехта?!.
*
Згортваю карту:
вясна
ператрактоўвае краявіды.
*
У столькі прыгод –
уваходзіць
у горад дождж.
*
Разбілася шклянка:
віно —
лужына крыўды.
*
Штось мусіць успомніць?!.
У грамадзе
зялёнага быльніку
ссохлы.
*
Вясна на дварэ:
абмінаю
адтуліны ў падзямлю.
*
Срабрысцеюць гукі:
званіцу
азорвае маладзік.
*
З рукі ў руку –
перакладаю
камень у твор.
*
Самі развяжуцца:
вішня
у белых вузельчыках.
Красавік.
*
Між сказаным і невыказным
працяжнік:
з вакзала
вырушваецца цягнік.
*
Што абяцаецца — будзе!..
У грудзі
б'е сябе гром,
жагнаецца бліскавіца.
*
Нанова знаёмімся!..—
Зелянеюць
бярэзіна і сасна.
*
Спазняюся:
лічыць
кіроўца маршруткі рублі,
я — хвілі.
*
А швы залатыя!..
Вясна
шые шыкоўныя шаты
дубу.
*
Май на дварэ:
цвітуць
спевамі дрэвы.
*
Пакліканы ў будучыню —
ручай
радуюць перашкоды.
*
Варушыцца скіба —
мо хібы
вышуквае грак у раллі,
мо хлеб?
*
Свае!.. —
Акаляюць
аблокі гмах.
*
Гай зелянее:
у словы
просіцца верш.
*
Давай павітаемся!..
Прыкладаю
далонь да ліповых лісцінаў:
давай!..
*
У дзідах і ў ружах:
вядзе
дзень увесь год
да вежы.
*
Мара ўсміхаецца —
твар
падставіла сонцу вясноваму
маладзіца.
*
У лужынах:
дождж
выроўнівае дарогу.
*
Можа, спаткаемся недзе?!.
Кладу
кашулю і швэдру ў кантэйнер:
можа...
*
Мяняемся сонцамі!..-
Маладую
ўгаворвае леташняя трава.
*
Кажа - а што?!.
Выходжу
па тлумачэнне:
дождж.
*
Пацэліла ў самую кропку!..
З вярбы
сарвалася кропля:
кругі на лужы.
*
На сёння:
у дыядэмы
аздобіў пупышкі
снег.
*
Акраец нічыйнага шчасця —
з-за хмар
вынырвае месяц:
наце!..
*
Складаецца верш —
краявід
угадвае словы.
*
У вываратнях:
віхура
атабарылася ў бары.
*
Цепліцца свечка:
спяць
з усмешкай цюльпаны.
*
Спыняецца і ад'язджае
цягнік:
тойсамы
усюды дождж.
*
Ад незнаёмкі:
абходжу Брэмен
з ружаю на грудзях.
*
Збіраюцца хмары:
будуе гром
нанава горад.
*
Каму пацалунак,
каму ласунак,
а разам
паразуменне:
ружа і чмель.
*
Крыніца:
ў прыгоршчы
зачэрпваю глыбіню.
*
Змяркаецца:
пераходзіць
дарогу лес.
*
Не бачылі?!.
Выставіў крот
свой андэрграўнд
на агародзе.
*
Без сёння:
бяссонне глядзіць
у ноч.
*
Бачацца з вечнасцю —
у сустрэчы
воблака і гара.
*
Тут плавала,
там шкандыбала —
качка
ляціць па-над берагам
і па-над ракой.
*
Шматкроп'е і клічнік:
паклікаў
маланку дождж.
*
Стукае дзяцел –
тлўмачыць,
хто яна й што,
сасне..
*
Не мае айчыны?!.
Лагчынай
сунецца постаць —
ад аблачыны.
*
Рака адступаецца —
сквар
дол латае і цыруе.
*
Усюды набыўся:
дождж
вядуць ручаі —
дадому?!.
*
Набраў і нясе бярэмак
пылу віхор:
у дакор –
мо некаму?!.
Мо нікому?!.
*
Варушыцца купіна:
мурашы
на кірмашы —
у лета.
*
Залева:
у Шпрэвю
плывуць дамы.
*
«Любіш мяне?!.» —
Дзядоўнік
скубе каза
і ківае.
*
Мусіш дагнаць?!.
Ручай
спяшаецца за залевай.
*
Люляецца —
выхваляецца
лодка прад берагам,
што плыве.
*
Ну хто што паклаў тут?
Сабака
абнюхвае шапку
у жабрака.
*
Туды і сюды:
над затокай
гушкаюць ластаўкі
вышыню.
*
Не ўсё яшчэ?!.
Лічыць
іглічыны на яліне
дождж.
*
Убачыў на ходніку грош,
дакінуў другі:
ў набытак.
*
Гутараць між сабою
дзве маладзіцы,
праходжу
між імі: х т о ?!.
*
Штось выпільноўвае?!.
Заплыла
пляміна ў лужу.
*
Рэха — басяк:
сабака
латае брэхам плот.
*
Заварушыліся дрэвы:
далечыню
вядзе навальніца.
*
Паклалася вулачка
ручніком,
а камяні пірагамі:
хадзе дарунак.
*
Лета.
З кашулі
здзьмухваю мураша –
у лета.
*
Датворвае створанае?!. –
Змывае
сляды і абліччы
дождж.
*
I тут пабудзе,
і там —
дзяўчына:
позіркі — матылькі.
*
П'янее:
вада
падае вадаспадам.
*
Выйшаў удзень,
а вярнуўся ўначы:
«Дзе быў?!.» —
пытаецца ціша.
Нанова дома.
*
I я з ёю быў!..
Іду
слядамі ўчорашняй навальніцы.
*
Голас — ружанец:
па пацерках раздае
качка-крыжанка
сажалку качанятам.
*
Спёка:
у сонца
павелічальнае шкло.
*
Ручай, выручай!..—
Дадому
знаходзь дарогу.
*
Сялюся ў мінулае —
гліна
пытаецца: «Назусім?!.»
*
У шышках —
хвіліны
узважваюць год:
хваіна.
*
Пакінутая —
з акна
дзівяцца поцемкі,
з поцемкаў нехта:
хата.
*
«Шnо думаю — тое кажу!..»
Зіхаціць
хмара маланкай.
*
З сумкай у левай,
з пакетам у правай —
вядзе
з рынку спадарыня раўнавагу.
*
Трыганаметрыя нетраў:
дзве елкі
трымаюць адну сасну.
*
«Вось яны, змоўшчыкі!..» —
Бура
абрушваецца на валуны.
*
Смутак адсоўваецца:
з акна
ссоўваю занавеску.
*
Па самае горла:
ўвайшлі ў раку
гарлачыкі і чалавекі.
*
Знесла і хваліцца
«Ікэбана!..»
курыца:
яйка і агуркі.
*
Вуліцу й пляц увішна
вецермяце:
ідзе
спадарыня навальніца.
*
Удзень авадні,
увечары камары,
а конь
пасвіцца: лета.
*
Круціцца кола:
вяслуе
ў пачатак млын.
*
Зацемка вечнасці:
засынаю
з цменам пад галавой.
*
Адсюль і датуль —
бліскавіца
апытвае хмары:
«Ці вы са мной?!.»
*
Гуляюць у карты
ў карчме дзецюкі:
на плячах
тузамі татуіроўкі.
*
Сцежка, што не варочаецца —
з гары
сцелецца ручаіна.
*
Нешта яшчэ недаздзейсніў?!.
На неба
вяртаецца маладзік.
*
Падаю —
падаю
руку то сасне,
то дубу.
*
Апала вада:
ў стаўку
варушацца людзі і рыбіны –
раптам.
*
Вогнішча:
цемра
частуецца лустамі
светлыні.
*
Абрынулася яліна:
галінам
у смутак,
карэнню ў жах.
*
Здаюцца бутэлькі.
Дождж
пытаецца ў кожнага:
«Хто апошні?..»
*
Сярэдзіна лета:
заходзіць
дарога за небакрай.
*
На слупе адною
нагою —
бацян
высноўвае формулу
раўнавагі.
*
Вартуе вароты трава:
у бязлюддзя
знаёмы твар.
*
Вулачка блытаецца
у даўніне:
шурпаты
у дрэва дотык.
*
Наставіла стрэшку далонню —
ці ёсць
хто-небудзь дзе-небудзь:
хата.
*
У яблыках:
гром
прад яблыняй падае
на калені.
*
Два воблікі
вымкнулі з грамады
і зноўку ў ёй зніклі —
спакутаваны і спагадны.
*
Укінуў кашулю ў раку:
цяпер
адступішся, спёка?!.
*
Лес у люстэрках:
зрокі
хаваюцца ў каранях.
*
Хіба я сп'янеў?!.
Паклаў
яблык на голаў сабе
вясковец.
*
Вагаецца кладка —
угадвае:
гэта ты?!.
*
Смага-магніт:
вярбіны
хіляцца да ракі.
*
Ведае мэту:
камета
свідруе ноч.
*
Юрта на ўсіх
і на кожнага:
сонца
атабарылася на зямлі.
*
Услалася сцежка
саломаю:
смела
кладзіся, дождж!..
*
У полі імжа:
разгарнуўся
кветкай на быльніку
матылёк.
*
Якая вялікая!..
Чараціна
вагае цень.
*
Цягнік аддаляецца:
ростань
займела голас,
аблічча — далечыня.
*
З саломінаю:
нясу
ў руцэ падарунак ветру.
*
У заўтра:
зярняты
збіраюцца ў каласы.
*
Вагаецца вецце
за вокнамі і адтуль
тлумачыць,
што тут утульна.
*
Выкопваецца:
пазіраюць
на бульбіны гусакі
і гусі звысоку.
*
Воплескі даланёю
адною:
лунае
кляновы ліст над зямлёй.
*
Згасае прастора:
з учора
свецяцца галасы.
*
Арэнаю ноч:
сірэна
узломвае немату.
*
Сонца згарае —
пара:
вымаўляе
гара малітву.
*
Лета забралі
і адляцелі:
нудзьгуюць
без ластавак правады.
*
Начныя сядзібы:
дрэвы
чытаюць чыесьці сны.
*
Лепш позна, чым не...
Натую
літары пад ліхтаром.
*
«Не трэба мне гэткай
увагі!..» —
Ўцякае
ад ветру ліст.
*
Глеба і неба:
хмары
паклаліся на раллю.
*
Восень:
глыбее
позірк у азяра.
*
Парадкуюцца:
бяруць
вечар вароны
нанач.
*
Складае карціну?
Скідае
у возера клён лісты.
*
Хоча суцешыць
з тым, што настала?!.
У далікатных
дотыках дождж.
*
Туман:
наваколле
уцягваецца ў нішто.
*
Падае лісце:
жаль
свеціцца воблікамі
жывымі.
*
Стракочуць сарокі:
дзеляць
кароткі дзень.
*
Хто тут?!.
Кладуцца на дол ціхмяна
чыесьці сляды —
лісты.
*
Хай будзе, як ёсць?!.
Развяла
яблыня рукі:
восень.
*
Вечар журлівіцца:
жураўлі
ляцяць у чырвоныя далячыні.
*
Блукае па пожні
засмучаны дождж —
спазніўся?!.
*
Спадае лісцё:
адымае
ясень імя сваё
ад сябе.
*
Цёмная плынь:
спыніўся
з кілімамі залатымі
на двух берагах
лістапад.
*
Ні там і ні тут:
нітуе
наўколле дождж.
*
Эліта:
лістота
ляціць — застаецца
налета лес.
*
Шукаюць, што знікла?!.
Блукаюць
па вуліцах скразнякі.
*
Хочацца ў пару?!.
Ў тумане
нудзяцца венікі
і спадар.
*
У шэрані:
увабраўся
у княскія строі хмыз.
*
Пакінуты —
лістапад
просіцца ў кляштар.
*
Змяркаецца.
Рэцытуюць
гусі ў двары
псалмы.
*
Агністая —
да камля
лістота памкнулася:
ах, вавёрка!..
*
Адважваюцца:
сняжынкі
вагаюцца над зямлёй.
*
Бадзяецца і хапае,
дзе выпадзе,
пахі
вецеру горадзе:
згаладнеў?!.
*
Са снегу халявы,
падэшвы з лёду:
абула
даліна мае сляды.
*
Да студні тудою!...
Іду па ваду –
вёдры павадырамі.
*
Згалелі —
увышыню
дрэвы ўзнялі малітву.
*
Пустка за вокнамі:
адпускае
нехаця крама
пакупнікоў.
*
Мацуйцеся!..
Ў дрэўцы
ушчэпліваецца мароз.
*
Падае снег.
Даганяе
дзяўчына хлапца:
дагнала!..
*
То кручы, то прорвіны –
паўмярзалі:
іду па сваіх слядах.
*
I снегу насеялася,
і маладзік
прарэзаўся: ліхтары
ў бадзёрым настроі.
*
Трэцца рука аб руку:
так трэба, —
запэўнівае мароз.
*
Сцірае зіма
алфавіты:
напамяць
ведае верш рака.
*
Прыйшлі і пайшлі
жабракі, а кійкі
пакінулі:
умаляваўся
у палатно краявіду плот.
*
Ім абы ўпарціцца!.. –
Абураецца вецер,
вароты рыпяць.
*
Кланяюся:
на куп'і
рубінамі журавіны.
*
У полі сляды:
адліга
займела павадыроў.
*
Новымі ботамі
тупаціць
на ганку спадарыня:
дзякуй снегу!..
*
Скрыпае снег —
рыфмуе
некага і мяне.
*
Сабралася ў кроплі
і засяліла
наўколле сасну:
адліга.
*
Цвіці!..
Абняла
яблыню завіруха.
*
Прынеслі палонцы
качкі паклон:
з палону
вырвалася Няміга.
*
Думае месяц:
без дайпрычыны
спаўзае з пагорка
снег.
*
У снежным бязмежжы выспа
заплаканых дрэў:
цішыня
ўздымаецца і ападае.
*
Сее жанчына
жвір на сцяжыну:
на голай
галіне грак.
*
«Не аддавай мяне!» —
Ля бярозы
сплаканы снег.
*
Туман у Сяльцы:
галасы
тое, што ёсць,
шукаюць.
*
«I як я тут апынулася?!.» —
Крыга
асвойваецца ў стаўку.
*
Мусіш знікаць?
Набраўся
плямінаў снег.
*
Туды і сюды —
пераходзіць
кладка ўвесь дзень
ручай.
*
На скрыжаванні:
тлумачыць ё с ц ь,
дзе быў я,
дзе буду.
*
Што ні цягнік —
пераўлік:
хваіны
хаваюцца ў кругаверць.
*
Сюдой!..—
З-пад страхі
выторквае комін
палец.
*
Усюды наведаўся:
ветах
вандруе ўнаадварот.
Мае сябе — спявае
ручай,
а сумёт нямы.
*
Словы аціхлі:
у немату
стукае сэрца.
*
Ці ўсё разумееш?
Чытае дождж
зімовыя піктаграмы.
*
Мо сто, а мо дзвесце —
выйшлі
на вуліцу постаці,
каб увесці
некага ў весніцы:
плот.
*
Свае, ды высока:
сочаць
за мною бярэзіна
і сасна.
*
Мае ключы —
адмыкае
скалу ручай.
*
З кубачкамі —
пераходзіць
вулачку гаспадарыня:
пахне
кавай і цеплынёй.
*
Адолелі:
дзьмухаўцы
ўздымаюць з-пад долу
сонцы.
*
Мяняюцца месцамі
сосны і сны:
у белай
кароне гара
тамсама.
*
Кумкаюць —
з неба
сцягваюць жабы
дождж.
*
Развітваецца
і зноў
вітаецца вецер з сасной —
кахае?!.
*
З вайны?!.
Валуны
гояць у рэчцы раны.
*
Вуліцы ў шыбінах:
піша
пальцамі пісьмы
дождж.
*
Заварушылася звіліна —
папаўзла
у багну вужака:
зноўку,
сцяжына, можаш ісці!..
*
Не рыбіны і не рыбак,
не жабры і не жабрак —
бутэлькі
мые ў рацэ дружбак.
*
Слуп светлы,
слуп цёмны —
нябёсы
ўгрунтоўваюцца ў зямлю.
*
Світае:
выходзяць
бярозы з лесу,
ўваходзяць
яліны ў лес.
*
Зрушыўся камень —
сцежку
паказвае некуды
нацянькі.
*
З клёкам у дзюбах:
клякочуць
на коміне —
ад самоты
лекуюць хату —
буслы.
*
Паверхня вагаецца:
вецер
з розуму зводзіць
траву.
*
Адчыненае —
хаваюць
у возеры горы
глыбачыню.
*
Пеўні спяваюць:
хвілі
расхопліваюць аўтамабілі
туды і сюды.
*
Мост у замках,
а рэчка
струменіцца —
па ключы?!.
*
Ва ўсе бакі вокі —
аблокі
у лета наймаюцца
ў пастухі.
*
Пад сподам гаспода:
вартуе
дрыгву аер.
*
Каб — кап:
капейка...
Капае лейка.
*
Вуліцы - рэкі:
у недарэкі
ўмалёўваецца трамвай.
*
З глыбіняў хвіліны –
дзяўбе
дзяцел хваіну.
*
Апранута ў дождж –
ідзе
вуліцай прыгажуня.
*
У тварах імгненні —
мігціць
у цемры цыгарка:
н е х т а .
*
Смык і струна —
чараціна
гуляе ў гук.
*
На бруку адмеціны:
ўвышыні
ўсміхаюцца вішні.
*
З гуляння дахаты:
рака
вяртаецца ў рэчышча
вінавата.
*
Спыняюся:
прытуляюся
спіной да яліны —
да вышыні.
*
Постаць з-за постаці:
у блуканне
уводжу лес.
*
Сцежка плыве.
«Сюдою
хадзі!..» — трыпутнік
абапал выслаў сляды.
*
Лішнія?!.
Акуляры
здымае васпан:
туман.
*
Схапілася:
з каранёў
выцягваюць яблыкі яблыню —
у сусветы.
*
З гарою?!.—
О так!..
З вадою?!.
Латак
язык паказвае спёцы.
*
Бераг у ценях —
плывуць вужы
возерам Доўжа:
ў галовах сонцы.
*
Трэскае сук —
вяду
у небяспеку прасеку.
*
Адліў і прыліў:
у камень
хавецца глыбіня,
у глыбіню — камень.
*
Свеціцца вецер —
здзімае
з бярэзіны прамяні.
*
Звоніць —
зжынае
бажніца час.
*
З нагі на нагу:
дамоў
вяртаецца вечар.
*
Дык уздымайся!..—
Драбіну
спускае з гары
ручай.
*
Імжа:
расплылася мяжа
між тым, што было,
што будзе.
*
Падае —
у падзеі
пытаецца: «Дзе я?»
ліст.
*
Некалі быў тут?!.
Згадкай
абмацваю зоркі
і камяні.
*
Парушаны —
мур
гутарыць нема
з некім.
*
Канаты святла:
з цемрыні
цягнуцца вуліцай
аўтамабілі.
*
Брава-выява:
ўвабраўся
ў мелодыю барваў
лес.
*
Прыгожая —
у абдымкі
вецер бярэ бярозу:
«Ляцім са мной!..»
*
Глыбокія вокны:
вачам
хочацца ўбачыць
Бога.
*
Некім пражыты —
сялюся ў дом
і высяляюся:
восень.
*
Не для цябе!..
Варона
ляціць да крыжа:
Рарон.
*
Рашае задачы:
і адымае,
і прыкладае
восень лісты.
*
Згорблены — па-над
гарою ветах
сланяецца: нешта
забыў, а што?
*
Ні долаў, ні высяў —
перамагліся:
кружляюць
арлы ў імгле.
*
Кропелькі неба
ў каменні —
ядловец
дзівуецца мне,
я — яму.
*
Жоўтыя вокны
у восені:
з-пад ілба
зырае месяц.
*
Вісяць у паветры
лісты —
масты
між тым, што было
і будзе.
*
Постаці-здані:
ўваходзіць
бездань у лістапад.
*
Туман:
ні аб чым
думае вечар.
*
Сонца цярушыцца,
свеціцца дождж —
змяшала
найменні восень.
*
Цёмныя страхі:
прарочыць
зіму рака.
*
У срэбры:
выносіць чарот
з вечара ў раніцу
ўзнагароду.
*
Застаўся —
пільнуе ў пустцы
зялёны палын
зіму.
*
Змяняецца гразь
на каменне —
мароз
паказвае розум.
*
Дні скарачаюцца:
ручаіну
ўсцілае дно.
*
У шэрані схілы:
з'язджае
з высачыні зіма.
*
Скавалася азярына —
схавалася:
расхінае
вецер чарот.
*
Поле ўзарана:
ідзе з сяўнёю
снегу зіма.
*
Маё — і пярэчыць мне!..—
Ў рэчцы
шклянее лёд.
*
Уцелясняюцца —
усяляюцца
сны ў наваколле:
снег.
*
Варушацца цемра і бель —
бяру
ў павадыры завіруху.
*
Снег выпаў:
па цаліку
вядзе самалёт
сцяжыну.
*
Снежань:
кунежацца
сосны ў сне.
*
I хто тут жывы?!.—
У лядах
чытае сляды
зіма.
*
Слізка:
за плот
трымаецца вецер.
*
Ідзі, куды хочаш!..—
Сцеле
кудаса снег:
Сялец.
*
Вякі сшаравалі —
з маснічын
выторкваюцца сукі:
смалякі!
*
Сёння — не ўчора:
да новай
высновы з дуба
хіліцца ліст.
*
Я ад'язджаю,
ты не:
імгненні
нітуюцца ў гаману.
*
Увальваюся ў хвалу
з галавой:
завея
наставіла хорамаў
там і тут.
*
У высі ўзняліся?!.
Бялее
на дахах снег.
*
Вечар зімовы,
дровы
гараць — замовы
шэпча ў гаршку адвар:
маю быць здаровы!
*
Навокал абрывы:
ў душы
вышукваю крылы.

2007-2009


Оглавление

  • Алесь Разанаў Воплескі даланёю адною
  • Пункціры