Дождж: возера ў акупунктуры [Алесь Разанаў] (fb2) читать постранично


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

Алесь Разанаў ДОЖДЖ: ВОЗЕРА Ў АКУПУНКТУРЫ

Пункціры


Падрыхтаванае на падставе: Алесь Разанаў, Дождж: возера ў акупунктуры. Пункціры, — Мінск: Выдавец I. П. Логвінаў, 2007. — 162 с.

ISBN 978-985-6800-42-2


Copyright © 2015 by Kamunikat.org

Залевы.
Дражняць міражы.
Гудуць вятры пры падыходзе...
Мы кожны дзень на рубяжы
былых i будучых стагоддзяў.
Калі ўсе згублены ключы,
калі ні шанцу,
анічога —
усё ж ідзі,
любі,
крычы
i пасягай на перамогу.
Не вернецца воін,
вандроўнік не вернецца,
вернецца сейбіт...
Заўсёды
вяртаецца сейбіт.
Што будзе з намі? —
клінам свет.
Што будзе з ім? —
няўжо дарэшты?..
Гасподзь не ведае як след,
Гасподзь вядзе эксперыменты.
Вядзе, закружвае віццё
турботаў,
хмелю,
пуцявінаў.
I папярэдняе жыццё
усё глыбей,
у сарцавіну.
Адшчыкну вугельчык ад палена
перакідваць з далоні на далонь...
Замірае, дыхае нятленны
спадарожнік, продак мой — агонь.
Мінула, знікла...
I ў траве
прамень бязбоязна іграе.
Але мінулае жыве,
яно за намі назірае.
Ды ёсць яшчэ прастор далёкі
i сцежка — доўгая, бы ўздых...
Ты сам з сабой не адзінокі,
a між людзей: куды ж ад ix?!
Развей няведання туман
i адкажы нам,
непазбежнае,
ці гэта час належыць нам,
ці гэта мы яму належныя?
Я ix прыдумаў:
абавязкі!..
Я ix стварыў, я гаспадар,
Мне надакучыла ix ласка,
ix непрадбачаны цяжар.
Не адпускаюць абавязкі.
Шукаем ісціну.
Сцюдзёна
яна ў азоне i ў вадзе...
Яе не знае здавалёны,
яна сасмяглага вядзе.
З дзівотнай вечнасцю ў хаўрусе
да супярэчнасцяў прывыкну.
Застацца каб! — не застануся.
Бясследна знікнуць бы! — не знікну.
Тут толькі лета i зіма,
світальны позірк,
сон глыбокі,
i белаплынныя аблокі,
і міг, што быў
i ўжо няма.
У гэтым лесе,
на гэтай зямлі,
нечакана безабаронны,
буду пакутліва ўспамінаць,
як падаюць дрэвы.
Спазнаць —
спазнаеш разважанні,
трактаты, дні, календары,
спазнаеш круг i скрыжаванне,
спіраль...
A ісціну — ствары.
Здаеца, што ўсё ўжо было:
позірк, пяшчотны i чулы,
сонца ў лісці i крыло,
што ўвышыні мільганула.
Чые сляды засыпала пяском,
чые сляды травой пазарасталі.
Нібы мы памыляемся —
прырода
сцірае чаяавечыя сляды.
Каб дачакацца,
не хапіла хвіліны,
каб назаўсёды расстацца —
хапіла якраз
хвіліны.
Прыйшла —
туман на мураву —
звінець,
ах, восень,
ганарыцца...
Сланечнік згубіць галаву,
празрыста ясень загарыцца.
Паміж дзвюма бяздоннямі
маўчання пульсуе думка —
голас пра маўчанне.
Людзі,
аблокі,
дрэвы,
з якімі ў мінульш расстаўся,—
няма да каго вярнуцца —
таксама з мінулым рассталіся.
Магчыма, выслалі лісты на доле
i напісалі птушкі на аблоках
фармуліроўку вечнага закону,—
адлёт i одум —
восень наступае.
Перакладаю шэпт дажджу,
пагляд вачэй,
трымценне гаю...
Кранаю,
слухаю,
гляджу,
я не пішу — перакладаю.
Няма звароту у маленства...
A хвалі — блізкая радня —
завабяць, знойдуць падабенства...
Але гняце нас глыбіня —
няма звароту у маленства.
Свет у аблозе навальнічных хмараў,
агеньчык у аблозе цемры —
крык не праб'ецца,