Адукацыя [Людміла Іванаўна Рублеўская] (fb2) читать постранично, страница - 3


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

паўторым урок.

7 ЛІСТАПАДА 1990 ГОДА.


Крыж за зорку вышэй назаужды,
Ён — як зорка з абсечаным промнем
Нахіліўся над горадам сонным, .
Дакрануўся да срэбнай вады.
Ён не можа, не лёс — пуставаць.
Ён жа створаны для выкуплення.
Бог ці раб, дасканалы ці дрэнны —
Нехта мусіць на ім паміраць.
І загрукаў пад зорамі дах — .
Свята зброі вянчаюць салютам.
Не знайшлося на свеце Хрыста —
Не знайшлося работы і Юдам.
І святлее пахілены крыж,
Растае ў раўнадушнай прасторы.
Я вітаю прывычнае гора.
Божа, божа,
чаму ж ты маўчыш?

ПЫТАННІ


Дрэва, што вырасла на магіле,
Дрэва — ці не?
Воі - героі ці толькі забойцы
Ёсць на вайне?
Шчасце, аплочанае крывёю,
Шчасце — ці не?
Людзі, што гэтага не пытаюць,
Людзі — ці не?

* * *


Мастацтва робяць гастралёры.
Не верыце?
На сорам, так.
Бо нам анёл тутэйпы горай
Забеглых д'яблавых сабак.
Іх поўсць агнём пякельным ззяе,
У шал прыводзіць іхні роў.
А як анёлы у нас спяваюць —
Спытай заморскіх жыхароў.
А наша доля — гастралёры.
Нам прысылае іх падчас
З вампірам тлустым сходны горад,
Што таленты высмоктваў з нас.
...і зноў у шлях спяшаюпь дальні
Анелы — да чужых крыніц...
...Народаў лёс правінцыяльны,
Правінцыяльны лёс сталіц.

АДУКАЦЫЯ


Нам ілгалі бессаромна доўга,
Хітра і бязлітасна манілі.
Слепату душы лічылі доўгам,
Тупасць — дабрачыннасцю лічылі.
А цяпер яны прызналі сціпла,
Мудрыя настаунікі і суддзі:
"Мы не так, як трэба, вас вучылі.
Самі перавучвайцеся, людзі."
Што ж, магчыма, мы спазнаем самі,
Як лячыць абсечаныя крылы.
Ды бязвер'е — наш паганскі камень —
Нам насіць з сабою да магілы.
А былы настаунік ці прафесар
Перад намі не апусціць вочы —
Ён маніў таму, што быу "пад прэсам",
А цяпер таксама праўды хоча.
Што ж, за усё нябожчыкі адкажуць,
Панясуць яны віну любую...
Хутка ў школу пойдуць дзеці нашы,
«Добры дзень» ці
«Здравствуйте»
пачуюць?

* * *


Віншую вас, мы выміраем!
Цяпер не доўга ўжо цярпець.
Край зробіцца сапраудным раем,
Калі яго ачысціць смерць.
І застануцца толькі душы
Сярод нябачаных раслін.
Тутэйшы люд сціхае мужна,
Як жук, што ўпаў у фармалін.
І ад здзіўлення пакруглелі
Разважлівыя вочы зор.
Жыць годна мы, браткі, не умелі.
Так церпіць, толькі хто памёр.
А навалач, што нас знішчае,
"Прабачце" скажа —
і на дне.
Збірайцеся!
Харон прычаліў
На цермаядзерным чаўне.

* * *


Гэты вецер — апошні мой вецер,
апошні мой дзень.
Заутра ператваруся ў істоту
з праграмаю "Выжыць".
Колькі можна аплакваць
бяздушша, бязлітаснасць бліжніх
І мяне не пазнае назаутра
уласны мой цень.
Я не буду стаяць убаку
ад гарластаі чаргі.
Я на брудную лаянку
стану нарэшце адказваць.
Я зраблюся вясёлай,
апранутай добра, рухавай,
Гэта буду не я—
але тут не патрэбна такіх.
Вецер,
вецер,
заплаканы вецер,
апошні святы...
Як душа памірае пакутна—
і вольнае цела.
Я змяшаюся заўтра
з натоўпам людзей азвярэлых.
Не,
найлепей зраблюся
асеннім лістом залатым.

ЛЁЗНЫЯ ЛЮДЗІ


Людзі лёзныя,
Сцежкі росныя,
Ногі босыя,
Словы — слёзныя,
Ну а песні