Дамавiкамерон [Адам Глёбус] (fb2) читать постранично

Адам Глёбус Дамавікамерон

Падрыхтаванае на падставе: Адам Глёбус, Дамавiкамерон — Менск-Vilnia-Biełastok: Выдавецтва, 1994. — 139 с.

Рэдактар: Dubaviec Siarhiej

© Камунікат.org, 2012

Частка першая

I. ДАМАВІК-1

Маладая жанчына засталася ў доме адна.

Увечары настойлiва пазванiлi ў дзверы. Жанчына падумала, што прыйшла суседка, i адчынiла. На парозе стаяў незнаёмы барадаты мужчына ў чорным скураным палiто i ў капелюшы, насунутым на вочы. Жанчына памкнулася зачынiць дзверы, але госць спынiў яе выразным жэстам рукi ў блiскучай пальчатцы.

— Хто вы? Што вам трэба? — ледзь чутна прашаптала гаспадыня пустой кватэры.

— Я — Дамавiк. Усё, што ў гэтым доме, належыць мне. Ты таксама належыш мне, — мужчына зайшоў у дом. — Распранайся.

Жанчына скiнула чырвоны з белымi ружамi халат i засталася ў чорнай шаўковай бялiзне.

— Усё здымаць? — спытала яна ў вастраносых ботаў.

— Усё, — прагучала з-пад цёмнага капелюша.

Гаспадыня скiнула бялiзну.

— Павярнiся да мяне спiнаю i нахiлiся.

Жанчына паслухмяна, сама не ведаючы чаму, выконвала загады Дамавiка. Яна павярнулася да яго спiнаю i нахiлiлася. Ён не здымаў нават пальчатак, калi рабiў тое, што людзi звычайна называюць актам.

Акрамя халоднага страху жанчына не адчула нiчога.

Калi маладая жанчына ў чырвоным з белымi ружамi халаце палiла тонкую цыгарэту, яна была ўпэўненая, што Дамавiк — плён яе фантазii.

II. КАДРАВІК

Жанчына прайшла доўгiм калiдорам i спынiлася каля дзвярэй з шыльдаю "Аддзел кадраў". Пастукала. "Калi ласка", — пачулася з-за абабiтых дэрмацiнам дзвярэй. Зайшла. За сталом сядзеў худы чалавек у "тройцы" i пры гальштуку — Кадравiк.

— Ёсць пытаннi? — ён паправiў вузел на гальштуку.

— Я па аб'яве, што была ў "Вечаровым Мiнску".

— Дакументы?

Жанчына выняла з рыдыкюля пакет i расклала на стале: пашпарт, працоўную кнiжку, стужку фотакартак 3¬4 i заяву, напiсаную круглым почыркам. Кадравiк зiрнуў на дакументы, зазначыў, што карткi няякасныя — у жыццi прыгажэй, устаў i апусцiў шторы на акне. Ён запалiў верхняе святло i доўгiм важкiм ключом замкнуў дзверы. Ключ ён паклаў на высокi размаляваны пад мармур сейф. І толькi тады сказаў:

— Можна.

— Тут? — жанчына агледзела кабiнет.

— Так, — Кадравiк паправiў гальштук.

— Сорамна...

Ён кароткiм ключом адчынiў сейф, дастаў адтуль бутэльку каньяку i чарку.

— Выпiце, калi ласка.

— А вы?

— Служба. Пры выкананнi, скажам так.

Жанчына выпiла каньяк. Распраналася яна павольна i акуратна. Кадравiк зазначыў, што бялiзна зусiм новая. Сарамлiвая жанчына схавала бялiзну пад сукенку, павярнулася да Кадравiка i сказала:

— Сорамна.

— Звыкнеце, — Кадравiк нiколi не гаварыў з жанчынамi на ты, — прайдзiце колькi разоў па кiлiму, я павiнен паглядзець вас, ацанiць, скажам так.

Статная жанчына няспешна пайшла па кiлiму. Кадравiк з прыемнасцю глядзеў на яе вабныя формы i сам сабе зазначыў, што не разумее, чаму такая жанчына павiнна працаваць.

— Можаце апрануцца, — ён апусцiў вочы.

Жанчына бессаромна глядзела на Кадравiка.

— Неабавязкова, — сказаў ён.

— Але я не супраць, — жанчына падышла да Кадравiка i распусцiла вузел ягонага гальштука.

— Вы атрымаеце накiраванне ў лепшую групу.

Натуршчыцай жанчына працавала нядоўга, яна выйшла замуж за выкладчыка тэхнiкi жывапiсу, i той забаранiў ёй працаваць наогул.

Кадравiк працягвае налiваць сарамлiвым жанчынам каньяк.

III. ВАДЗЯНІК

Легкавая машына афiцыйнага колеру мiнула мост, праехала праз лес, заехала на тэрыторыю закiнутага кляштара, абмiнула званiцу i цагляныя выгбы разбуранага сабора, спынiлася каля паруйнаванага палаца i пасiгналiла.

Праз iмгненне з-за рага з'явiўся хлопец у джутавым строi. Ён адчынiў дзверцы афiцыйнай машыны, з якой выйшлi на някошаную траву дзве маладыя асобы, бландзiнка ды брунетка, а за iмi кiраўнiк.

— Знаёмцеся, выгукнуў кiраўнiк i ўзяў хлопца пад локаць, — Вадзянiк: гаспадар закiнутага, забытага Богам i людзьмi кляштара i святой вады. А гэта — мае брунетка i бландзiнка. Імёны i прозвiшчы яны пакiнулi ў лесе пад мостам.

— Пайшлi да святой вады, — прапанаваў гаспадар закiнутага кляштара.

— Чакай, — кiраўнiк адчынiў багажнiк, дзе хавалася вялiкая кардонная скрыня.

Вадзянiк прыхапiў скрыню, i госцi пайшлi па высокай траве за джутавай спiнаю Вадзянiка.

За палацам, у лагчыне, стаяла на святой крынiцы лазня, збудаваная паводле праекта кiраўнiка. Лазня была падрыхтаваная да ачышчэння цi забруджвання, бо ўсё залежыць ад светапогляду i веравызнання.

Даведка

Кляштар, заснаваны ў ХY стагоддзi на цыганскай святой крынiцы. Некалькi разоў ён пераходзiў ад каталiкоў да праваслаўных i наадварот. Доўгi час у кляштары мясцiўся сiрочы iнтэрнат. У 50-х гадах нашага стагоддзя iнтэрнат перавялi ў райцэнтр i кляштар канчаткова заняпаў. З 80-х на тэрыторыi кляштара жыве мужчына, прозвiшча — Вадзянiк.

Бландзiнка i брунетка распакавалi скрыню, сабралi на стол, распранулiся.