Багровы цень [Віктар Стахвюк] (fb2) читать онлайн
- Багровы цень (а.с. Бібліятэчка Беларускага літаратурнага аб’яднання Белавежа -41) (и.с. Бібліятэчка Беларускага літаратурнага аб’яднання Белавежа-41) 62 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Віктар Стахвюк
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
[Оглавление]
Багровы цень Віктар Стахвюк
Аўтар дзякуе сябрам за пераўвасабленне вершаўна літаратурную мову
* * *
калі надыдзе чорны дзень
павер
ён не апошні
не пужайся
узляцець
на ведзьмiнай
мятле
у багровы замак
што на сабатавай гары
каб упэўніцца
як за неронавым сталом
сытым пладамі твайго поту
варожаць аб тваім жыцці
ад імяні твайго
каб ты пакорным быў
каб ніколі
з рук тваіх
не ўваскросла
сонца
волі
* * *
жыву
з укрыжаванай надзеяй
з якой абсыпаюцца
бязглузда наклееныя мроі
калі
мутнее іх фіялкавы колер
які
ўжо
непатрэбны
адвечнай
раніцы
што адчыняе дзверы
у шэрае
неба
дня
іду
спатыкаючыся аб яго крохі
за хлебам надзённым
ён вырастае за араратавай гарой
* * *
радзімы раніцай
распятай йосіпам пілатам
я абмываю хрупкі сон дзяцей
каб не прысніўся ім ягоны цень
і жар хатыні
жар гарэўшых хатаў
адкуль
астыўшую слязу
расплаўленай
падковы
я забяру на страшны суд
там ветрам слоў расчэсану расу
рассыплю я на роднай мове
пра Беларусь
абдзёртую з вякоў у спальні з тронам
на чарнобыля крыжы распяту
з душой замучанай у курапатах
харонену трохмоўным звонам
каб уваскрэсла
светлым
раннем
з чараю мінулага ў далонях
і грогкатам капыт
святой
пагоні
абвесціла сваё вяртанне
* * *
прачнулася гоманам
у бярозавай прасторы
цемраю
спалоханае
рэха
узляцела на крыллях зязюлі
у вусны першага слова
абмыла снегам вішнёвага саду
загадзя паморшчаны твар
чалавек
занава
стаў
расці
выпрамляць
у дугу згорбленыя плечы
каб толькі не азірнуцца
вышугнуць
з венаў жывёлахатнюю пакорнасць
а то ізноў аслепне рэха
пакоціцца
у чорны
замак
цішыні
каб блукаючы там
вышываць узор жыцця
абыякавы як ты сам
патрапаны
як падлеткава вопратка
* * *
учарашні сон
накрэсліў прымхлівай рукою
надзею
сённяшняга
дня
затрымаў у паўжэсце
завешаны на шэфавых дзвярах
позірк
ліслівы паўкорнасцю
як жыццё
паміж
учора і заўтра
без
ужо і яшчэ
праз якое
паўзе
чалавек
мазолячы
калені
за каўбасным звонам чужога стала
ён не затрымаўся
учарашні сон
разбіўся аб люстру
мурашкавай карпатлівасці
* * *
промністай
прабоінай
у небасхіле
сонца звякнула аб шыбіны акон
зварухнуліся вусны дрэў
у пацалунку першай цеплыні
у позірку воч яе
дзень
зацвіў
крыштальнымі пузыркамі мрояў
што выпырснулі ў прастору неба
каб растрэскаўшыся аб яго купал
арасіць
зямлю
святымі
іскрамі
дзявочай чысціні
нараджаўся першы дзень вясны
я міг гэты
прагна
піў
з вуснаў
што побач
* * *
мне б
апошняй
птушкай
у ключы
паляцець у вырай
ад учарашніх ідалаў
партрэтных
позіркаў
ад мазолістых каленяў
зашнураваных вуснаў
замарожаных сэрцаў
ад распяццяў
войнаў
і пагроз
ад экалёбыля чорных снегападаў
узляцець бы
ў млечны
шлях
дзіцячых
сноў
ачалавечыцца
* * *
пакуль памеркне дзень
і ангел цьмы
разгорне брамы крыл
а промні сонца
зашнуруюць гарызонт
бачу
як цемры змей
выпаўзае
з космасу
глыбінь
і сее іскры зор
у пасьянс жыцця
нованароджаны прастор
і сцежкі дзён
шыфруе ў знакі коду
каб у гушчы зманлівых дарог
іх ісціну збярог
свой зорны дар
у дзень народзін
калі твой першы крык
сусветны каляндар
прызнаў у міг
й пячаць прыклаў да скрыні лёсу
мне б
золаку майго іскрынку
адшукаць
і на азімут сэрца
праставаць
дзе чаканы ўжо
на ўскраі
свайго часу
* * *
kuol zmerkne deń
i anhieł t’my
rozpostyryt bramy krył
a promni soncia
zasznurujut horyzont
hlidżu
jak temry źmiyej
powze
z wselennoji
hłubin
i siyeje iskry zuor
w pasjans żyt’ja
novonarodżany prostuor
a steżku dion
stebnuje w znaki kodu
kob w huszczy zmanczyvych doruoh
ich istinu zberuoh
svuoj zuorny dar
w deń roduw
koli tvuoj perszy kryk
wselenny kalendar
odmiyetiw mih
i nałożyw pieczat’ na skryniu losu
mniye b
iskorku zorye mojye najti
i jti
na sercia azimut
de mene żdut
po kres
mojoho czasu
* * *
хопіць хавацца ў сон
каб вырвацца
з нутра
бетонных
глыб
дзе лёгка
кожнага
закаваць
у закон
і кінуць у сець
без акон
праз якія відзён гарызонт
страчанай дабрыні
ты
тут
малы
ублытаны ў ляклівы быт
апускаешся
у акіян
тугі
дзе мільярд такіх
як ты
* * *
chvatit chovatisie u son
kob vyrvatisie
iz nutra
betonnych
hłyb
de lohko
każdoho
zakuti
u zakon
i kinuti u siyet’
bez okon
czerez kotory vidny horyzont
utraczanoji dobryni
ty
tut
mały
oputany w laklivy byt
pohrużajeszsie
u ocean
tuhi
de miljard takich
jak ty
* * *
распрасцёртыя
ветразі
сонных
ялін
усплылі
на возера
імглы
збіраюць
на мачты
музыку
якою
вібруе
космас
раскіну рукі і я
узнімуся па-над імглою
і загляну ў калодзеж часу
каб убачыць
як моцарт
п’е
гармонію
з чары
хараства
а дзесьці ў нізах
на загонах імглы
сее кветку-папараць таніт
якую так хочацца
знайсці
* * *
rozpostyryliś
parusy
dryemluczych
juoł
wspłyli
na oziero
mhły
źbirajuczy
na maszty
muzyku
kotoroju
vibruje
kosmos
rozstopyru ruki i ja
wźnimusie ponad mhłu
i zahlanu u kołodeć czasu
kob obaczyti
jak mocart
pje
harmoniju
z czary
chorostva
a deś w nizach
w zahonach mhły
siyeje kviyetku paporot’ tanit
kotoru tak choczećcie
najti
* * *
учора
у садзе забытага
рыўся крот
з яго нары
выпырхнулі хмары неспакою
вышываючы ўзоры цемрадзі
на вокнах зацьмененых
душы
пакуль не згасне сёння
а я
тасуючы калоду дзён
спадзяюся выбраць адзін
на лепшае
заўтра
* * *
wczora
w sadi zabytoho
rywsie powch
z joho nuor
vypyrchnuli chmary nepokoju
vyszyvajuczy uzory t’my
na oknach merknuwszych
duszy
pokuol ne zhasne diś
a ja
tasujuczy kołodu dion
nadiyejuś vybrati odin
na lyepsze
zawtra
* * *
дабро і зло
радасць і сум
як рэверс і аверс жыцця
забытых мар святую расу
збяру ў зачараваны збан
хай парасткі зла ў ім адамруць
адстаіцца жывая вада
стары свет памалюю ў вясняны ізумруд
і звольню ад фальшы і зла
каб нішто не замуціла новага дня
ні ява ні прыкры сон
ні стары грэх
што ў душы кутках
блукае
як даўні праклён
* * *
dobro i zło
radośt’ i sum
jak revers i avers żyt’ja
zabytych mar śviatuju rosu
zberu w zaczarovany zban
chaj parustki zła w juom odomrut
odstojićcie żyvaja voda
stary śviyet pomaluju w veśniany izumrud
i uvolu od falszu i zła
kob niszto ne zmutiło novoho dnia
ni java ni prykry son
ni stary hryech
szto w duszy kutkach
błukaje
jak dawni proklon
* * *
упаўшаму ў нізы
Гасподзь
пашле
іскрынку
надзеі
што накрэсліць прамень
у гусцеючай
прасторы
вечнага
сутоння
над алавяным морам
бязмежнай тугі
дзе ад вякоў блукае
грахамі
набрынялае
я
хай азорыць яго
прылівам
жалю
страчанага
шансу
калі нішто не забыта
вер
ніхто не забыты
* * *
upawszomu w nizy
Hospuod’
poszle
iskorku
nadiyeji
szto nakreślit promeń
u hustiyejuczuj
prostory
viyecznych
sumerok
nad ołovianym morom
bezkresnoji tuhi
de od viyekuw brodit
hrychami
nabryjałe
ja
chaj ozaryt joho
prylivom
żalu
utraczanoji
szansy
koli niszto ne zabyte
viyer
nichto ne zabyty
* * *
благаславёны міг
які абдарыў мяне
надзеяй вяртання
да крыніцы першага
я
але раней
знайсці трэба ў сабе сілы
каб странуць адзічэлую грушу
што абрасла душу
хай асыплюцца
гнілкі салодкіх грахоў
калі не стала волі
каб абысці
наткнуўшыся на іх
* * *
błahosławlony mih
jaki obdarovaw mene
nadiyejoju vertannia
do krynici perszoho ja
ale wperucz
znajti treba w sobiye siłu
kob stranuti odiczału hruszu
szto obrosła duszu
chaj osyplućcie
hniłki sołodkich hrychuow
koli ne stało voli
kob obojti
natknuwszysie na jich
* * *
у залацістых промнях белаты
ачышчаецца узвышанае
я
ад пылінак блудных дарог
у сотах забыцця
дзе за штодзённым звонам мітусні
згасае прамень
ісціны
які абяцаў берагчы
паўсюль і заўсёды
аглянуцца б упору
на паблытаны клубок дарог
вузлы якіх вяжуць душу
і апускаюць
у мора бяскрайняй журбы
* * *
w zołotistych promniach bilizny
oczyszczajećcie wzyszedsze
ja
od pylinok błudnych doruoh
w sotach zabyt’ja
de za sztodionnym zvonom sujety
hasne promeń
istiny
jaki obiciawsie berehczy
wse i wsiudy
ohlanutisie by wporu
na poputany kłubok doruoh
guzły jakich omotujut
duszu
i pohrużajut
w more bezkresnoji żurby
* * *
калі родзішся на свет
апрануты ў новае цела
і вераю несмяротнасці
тваё быццё
напоўнена па гарызонты часу
шчэ тлее
радасць вечнасці ў табе
з якою
з’явіўся
у гэты часапрастор
дзе ад заўжды і ўсюды
кіпіць
барацьба дабра і зла
без перамір’я й без перадышкі
і тут ад першых дзён
збіраеш раны
што дзіравяць
люстра крынічнай душы
кудою рвуцца сілы цьмы
каб знішчыць успамін жывы
святла сусветнае любові
тады не раз
перабягаеш у шарэнгі зла
дзе насычаны па горла
каешся ў снах
* * *
koli rodiszsie na śviyet
odiahnuty u nove tiyeło
i viyeroju bezsmert’ja
tvuoj byt
napowniany po horyzonty czasu
szcze tlyeje
radośt’ viyecznośti w tobiye
z kotoroju
javiwsie
w siuoj czasoprostuor
de od wse i skruoź
kipit
borba dobra i zła
bez peremirja i bez peredyszki
i tut od perszych dion
źbirajesz rany
szto dyraviat
lustro krynicznoji duszy
kudoju rvućcie siły t’my
kob źniszczyti wspomin żyvy
lubvi wselennoji śvitła
tohdy ne raz
perebihajesz u szerenhi zła
de nasytiwszyś dovoli
kajeszsie u snach
* * *
абы-як запісваеш чарговы дзень
і губіш думкі у прасторы
сон сцірае контур слоў
іх сэнс
насычае чуццём
якое дарма шукаеш спрасонку
у закутках душы
а дня
як бы зусім і не было
цешыш сябе
што шмат іх у тваёй калодзе
і кожны
напоўніць жыццё абыякавае дагэтуль
трачанае
у марнасці
штодзённага
хаосу
на купалах
заплюшчаных вачэй
крэсліш іскрамі надзей
гмах мараў
і верыш
што не збрыдлі Богу
твае пустыя абяцанні
* * *
aby jak zapisujesz czorhovy deń
i hubisz myśli u prostory
son śtiraje kontur słuow
ich sens
nasyczuje czut’jom
kotoroho darma szukajesz
sprosonia
w zakutkach duszy
a dnia
jak by zusiyem i ne było
łudisz sebe
szto mnuoho ich w tvojuoj kołodi
i każdy
napownit życie abyjakove do diś
trvoniane
u sujetiye
sztodionnoho
chaosu
na kupołach
zapluszczanych oczej
kreślisz iskrami nadiyej
gmach maruw
i viyerysz
szto ne zbrydli
Bohu
tvojye pustyje obitnici
* * *
калі дзень такі як сёння
што сыплецца ўсё з рук
што вецер у вочы
а мамона ў плечы
і халодны пот паўзе расою
за расхрыстаны каўнер
у засохлым горле нічога няма
каб сплюнуць на чорнага ката
а сэрца дыбіцца на адзін успамін
былога зла
затрымайся
прысядзь
глянь на свет
што быў ужо да цябе
і не знікне разам з табою
плюнь на страх
на ўсё махні рукою
у дзяцінства хоць на міг вярніся
вясёлкаю з яго накрый
свой чорна-белы сон
на рэшту дзён
* * *
koli deń taki jak diś
szto syplećcie wsio z ruk
szto viyetior w vuoczy
a mamona w pleczy
i zimny puot powze rosoju
za rozchrystany kowniyer
w zasochłum horli nic ne ma
kob splunuti na czornoho kota
a sercie dybićcie na sam wspomin
byłoho zła
zatrymajsie
prysiad’
wzhlani na śviyet
szto byw wże do tebe
i ne źnikne koli źniknesz ty
pluń na strach
na wsio machni
w ditiństvo chocz na mih verniś
raduhoju tam nakryj
svuoj czornobiyeły son
na resztu dion
* * *
нам
прыпаднеслі віртуальны палігон
калі
з-над воблачных вяршынь
бомбы
раздзіралі край
у дзень
распяцця
Хрыста
ілжэвалачэбным
сыпаліся
у дзіцячы
сад
нас штодня
туманілі
у мільённых тыражах
і тэлевобразам
дурманілі ў прасторы хат
каб тое думаў
што трызняць
абы не то
што
чыняць
зло
бо на вечны
cпадзяюцца свой сабат
* * *
nam
fundonuli virtualny polihon
koli
z nad obłocznych verszyn
bomby
rozryvali kraj
u deń
rozpjatija
Chrysta
łżevołoczebnym
sypaliś
w ditiaczy
sad
nam sztodnia
tumanili
u miljonnych tyrażach
i teleobrazom
durmanili w prostory chat
kob toje dumaw
szto chotiat
aby ne to
szto
czverat
zło
bo na viyeczny
svuoj nadiyejućcie sabat
* * *
мне збрыдла верыць у рай
які чужынцы вычвараюць ў нашым садзе
а памяць продкаў топчуць у нябыт
мне збрыдла верыць у час
калі надыдзе доўгачаканая воля
і быць самім сабою
будзе ўжо не сорам
дзе ж ты гожа стройна сінявока
дзе ж ты краса мая
дзе ж ты душа мая
доўгачаканая воля
вярнуся маці да цябе
перад табою стану на калені
благаславі мяне на волі шлях
мне сілы дасць зямля мая пакутная
і я аковы раю іхняга парву
дзе ж ты гожа стройна сінявока
дзе ж ты краса мая
дзе ж ты душа мая
доўгачаканая воля
* * *
mniye zbrydło viyeryti u raj
jaki czużуnci czverat w naszum sadi
a pamet’ prodkuw wdoptujut w nebyt
mniye zbrydło viyeryti u czas
koli nadyde dowhożdana vola
j byti soboju wże ne bude wstyd
de ty chorosza struojna siniooka
de ty krasa moja
de ty dusza moja
dowhożdana vola
vernusie mati do tebe
pered toboju stanu na kolyeni
błahosłavi mene na voli put’
mniye siłu dast zemla moja pokutna
i ja okovy ich raju rozorvu
de ty chorosza struojna siniooka
de ty krasa moja
de ty dusza moja
dowhożdana vola
* * *
калі ачнешся акутаны жудасным сном
заглянь у проглубку свае душы
сягні да самага ядра матчынай слязы
і арасі свой твар
які штодня апранаеш на сябе
чужы як словы
што заклінаюць дабрабыт
на чужой мове
а дзесьці там
у трэшчынах старой хаты
дрэмле дзедавай мовы рой
атручаны шэптам чужых кадзіл
каб жарам іх
святую памяць акутаць у дым
унесці пад купалы чужыя словы
і збыўся бы чужынцаў сон вяковы
ды я вярнуся
неба насцеж расчыню
там памяць прадзедаў знайду
унясу ў храм
дзе трон цярнёвы
суцешыць стомленую душу
словам
дзедавае мовы
* * *
koli oczneszsie okutany u żudki son
zahlań u prohłubku svojye duszу
siahni do samoho jadra matczynoji ślozy
i orosi svuoj tvar
jaki sztodnia obołokajesz na sebe
czuży jak słovy
szto zaklinajut dobrobyt
na czużuoj movi
a deśka tam
u tryeszczynach staroji chaty
dryemle movy diyedovoji ruoj
zatruty szopotom czużyсh kadił
kob żarom jich
śviatuju pamet’ okutati u dym
wneśti pud kupoły czużyje słovy
i zbywsie by czużynciuw son vikovy
no ja vernuś
nebo naścież odczyniu
tam pamet’ pradiduw najdu
wnesu u chram
de tron terniovy
ukojit stomlamnu duszu
słovom
diyedovoji movy
* * *
пакінуты ў неабсяжнай імгле
сляпы на праўду
глухі да роднага слова
жыцця свайго
блытаеш янычараву вязь
і раніш звонам чужой балбатні
часапрастор
адведзены тваёй сям’і
у святыні роду
дзе продкі
пакінуўшы зямную мітусню
глядзяць
як з рэшата твайго лёсу
асыпаецца бліскучае нішто
калі душа твая
абвітая чужым радном
зляканым моршчыцца сорамам
* * *
pokinuty u neobsiażnuj mhlye
ślipy na prawdu
hłuchi na ruodny słova
życia
brentajesz svoho janczarny wzuor
i ranisz zvonom czużoji bołtowniye
czasoprostuor
odvediany tvojuoj simjye
w śviatyni rodu
de prodki
pokinuwszy ziemnuju sujetu
hlidiat
jak z reszeta tvojoho losu
osypajećcie bliskucze nic
zbutviyełym porochom w nebyt
koli dusza tvoja
okutana czużym radnom
laklivym morszczyćcie wstydom
* * *
я ўчаплюся ў чупрыну планеты
крутануся вакол сонца
у бездані цемры
у пошуках людской дабрыні
што на крылах птушак
уцякла праз прабітае неба
ад віртуальных сноў
ілгуноў
што слова апранаюць у вэлюм імглы
і сватаюць чалавечай душы
дурман
змалочаны ў жорнах хлусні
каб ты забыўся
пра першы сон
дзе свет і ты адно
каб страх саткаў
мазгам капкан
гэтаму чугай бяды
таму кальчугу зла
тады
казюркаю з мышыных нор
выпаўзеш у новапрастор
а я ўчаплюся ў чупрыну планеты
крутануся ўслед людской дабрыні
што можа дзесьці
у цемры галактык
сее зародкі свету
без іх
* * *
ja wcapiyeruś w czuprynu planety
krutonu na wkuoł soncia
u bezdonnu t’mu
u poszukach ludźkoji dobrynі
szto na kryłach ptaszok
wtekła czerez probite nebo
od virtualnych snuow
łhunuow
szto słova odiahajut w velon mhły
i svatajut ludźkuoj duszy
durman
promołoty u żornach łży
kob ty zabyw pro perszy son
de śviyet i ty odno
kob strach utkaw
mozgam kapkan
siomu czuhaj bidy
tomu kolczugu zła
tohdy
kuzakoju z myszynych nuor
vypowzesz w novoprostuor
a ja
wcapieruś w czuprynu planety
krutonu u ślyed ludźkoji dobryni
szto może deś
u temry galaktyk
siyeje zarodyszy śviyetu
bez jich
* * *
гэты век
цяжарны матчынай слязою
сыпле непакой у жорны майго дня
у цемры будучыні не бачу сваіх вакон
яны па той бок часу
а я ахутаны ў дым
перасыпаю памяць чорных дзір
адкуль глухі ўспамін
шчыміць у закутках душы
згаслым звонам забытае любові
у горадзе без саду
зацвіла людская нэндза
заплюшчу вочы на яе водар
у доме без вакон
што адплыве чаўном імглы
адгэтуль да ніколі
я пакіну
кудзелю паблытанага лёсу
* * *
sioj viyek
beremiany matczynoju ślozoju
syple nepokuoj u żorna moho dnia
u t’miye buduczoho ne baczu svojich okon
vony po toj buok czasu
a ja okutany u dym
peresypaju pamet’ czornych dyr
odkuol hłuchi wspomin
szczymit u zakutkach duszy
hasnuwszym
zvonom
zabytoji
lubvi
u horodi bez sadu
zaćviła ludźkaja nendza
zapluszczu oczy na jye zapach
u domi bez okon
szto odpłyve u czowni mhły
odsiuol do nikoli
ja pokinu
kudel zbrentanoho losu
* * *
у доме чорнага сонца
спачне назаўсёды
жарам часу спапеленае цела
яго тлеючы ўспамін
жыць будзе
пакуль знікаючы контур
не астыне ў сотах памяці
тых хто кахаў
і хто ненавідзеў
а ты
пранікнуўшы ў паралельны свет
заззяеш
жамчужынаю райскага святла
у сусветным
вадападзе
жыцця
што насыціць
вясёлку вечнай надзеі
тым
якія тут
пачынаюць быць
* * *
w domi czornoho sownyka
spoczne nawse
żarom czasu spopelane tiyeło
joho tlyejuczy wspomin
żyti bude
pokuol źnikajuczy kontur
ne ostyne w sotach pameti
tych chto lubiw
i chto nenavidiw
a ty
proniknuwszy u paralyelny śviyet
zasijajesz
żemczużynoju rajśkoho śvitła
u wselennum
vodospadi
życia
szto nasytit
raduhu viyecznoji nadiyeji
tym
kotory ode
poczynajut byt
* * *
полудзень
спёкаю павіс над жнівом
і сасмаглымі губамі
злізваў бацькоўскі пот
што поле арашаў вякамі
і гоіў раны ў трэшчынах падошваў
я ў калыбелі баразны
рытмам сэрца мерыў
жаваранкавы звон
што нанізаны на промні сонца
звінеў
зернем
залацістай
пожні
а па суседству
апранутая ценем копаў
абмывала твар ліліт
раптам сон зацвіў
першага
кахання
* * *
połudeń
povis żaroju nad żnivom
i sperchłymi hubami
zlizuvaw bat’kuowśki puot
szto pole oroszaw vikami
i hojiw rany w tryeszczynach pudoszvuw
ja w kołybeli borozny
rytmom sercia miyeryw
żavoronkovy zvuon
szto nanizany na promni soncia
źviniyew
zernom
zołotistoji
puożni
a po susiyedźku
odiahnuta u tiyeń kopić
obmyvała tvar lilit
raptom son zaćviw
perszoji
lubvi
* * *
азораны ласкаю
убачыў
як з жарсцьвянога нябыту
у натхнёным віры
нараджаецца
і ажывае прыгажосць
дзявочай ліліт
у яе райскім позірку
выбухае
самасвядомасць
на мільярды паўнакроўных
я
што звышбытам
напоўнілі прастор
святога кахання
дзе маі блізнячыя
я
вібруюць
акордамі
трыумфу
хараства
* * *
ozorany łaskoju
obaczyw
jak z żorstvianoho nebytu
w natchnionum viry
rodićcie
i ożyvaje chorostvo
divoczoji lilit
w jye rajśkim puozirku
exploduje jaźń
na miljardy pownokrownych
ja
zverchbytom
napowniwszych prostuor
błażennoji lubvi
de mojye bliźniaczy
ja
vibrujut
akordami
tryumfu
chorostva
* * *
клубіцца прастора
вірамі хмельнага паркету
перакрыжоўваюцца
лазеры пякучых позіркаў
і жэсты даўганогіх знакаў
малалетняя прыгажосць
вібруе жарам райскіх абяцанняў
для тых
хто
таінства
кахання
разменьвае на міг
дзе радужны пульсуе цень ліліт
што на натурлівым кані
панясе ў юрлівы гай
небескарыснага кахання
там ноч кіпіш
шукаючы дарма
паху
першае
любові
які губляеш
у поце выпадковых харашух
я западаю ў абдымкі ночы
з бяздоння клічу
вобраз твой жаночы
зберагчы
які
хачу
* * *
kłubićcie prostuor
virami chmiyelnoho parkietu
kryżujućcie
lasery żhuczych puozirkuw
i gesty dowhonohich znakuw
nelyetnie chorostvo
vibruje żarom rajśkich obitnić
dla tych
chto
tajiństvo
lubvi
rozmiyeniuje na mih
de radużny pulsuje tiyeń lilit
szto na naturlivym koni
ponese w chutlivy haj
nebezkorysnoho kochania
tam nuocz kipisz
szukajuczy darma
zapachu
perszoji
lubvi
jaki hublajesz
w potu poputnych choroszuch
ja hraznu w vuobnimki noczye
z bezdońnia kliczu
żonoczy obraz tvuoj
kotory
zberehczy
choczu
* * *
на каленях ідзеш
сын марнатраўны
да святое крыніцы
дзе сляза пакаяння
абмые грахі
і расою ляжа на срэбны бераг
што за гарызонтам дня
а тут
вечар сее імглу
жаночых абяцанняў
каб жарам іх
ісціны
спапяліць успамін
тады
забыўшыся на міг
нырнеш
у вакханалій вір
і зноў
без сну
поту абмыўшыся расою
паўзеш да крыніцы
што за гарызонтам
дня
* * *
na kolyeniach jdesz
syn marnotrawny
do śviatoho zdroju
de śloza pokajańnia
obmyje hrychi
i rosoju laże na serebrany bereh
szto za horyzontom dnia
a ode
veczor siyeje mhłu
żonoczych obitnić
kob żarom ich
istiny
spopeliti wspomin
tohdy
zabywszysie na mih
nyrnesz
u bakchanaljuw vir
i znow
bez sna
potu obmywszysie rosoju
powzesz do zdroju
szto za horyzontom
dnia
* * *
ты
што на абочыне дарогі
танцуеш
эратычны рытм
каб
за грош юрлівы
любому
сорам агаліць
штодня глядзіш
як твае ногі
па кронах скачуць
дрэў
тады душы твае
упаўшы анёл
коціцца
ў бездані бездань
і можа там
калі заплюшчыць вочы
і шугане за чорны купал дня
на міг вернецца
у чысціню дзявочую
у дзіцячых мар
празрысты сад
дзе знойдзе дар
матчыных рук
што веру ў вечнасць
зноў
вернуць
* * *
ty
szto na oboczyni dorohi
tanciujesz
erotyczny rytm
kob
za hruosz chutlivy
lubomu
oholiti wstyd
sztodnia hlidisz
jak tvojye nohi
skaczut po koronach
juoł
tohdy duszye tvojye
upawszy anioł
kotićcie
w bezdonny duoł
i może tam
koli zapluszczyt oczy
i szuhone za czorny kupoł dnia
na mih vernećcie
w czyściniu divoczu
w ditiaczych mar
prozrysty sad
de znajde dar
matczynych ruk
szto viyeru w viyecznośt’
znow
vernut
* * *
ноч
над горадам старым
што акунае ў магічныя сны
і ў букеты ліхтароў
туліць змерклыя закуткі
куды з вяршынь
апранутая ў срэбны пыл
месяца
апускаецца
багіня
у цемень водару кахання
якога таемныя гукі
акрыляюць
музыку
жаночых
галасоў
што струменяць у вакно мансарды
адкуль ўдыхаю я
іх райскі кліч
і позірк іх
што розуму спальвае вузлы
і апускае ў сады забыцця
успамін
калі ў парыве асалод гарыш
і толькі дзесьці
у нізах душы
забыты
ангел
чыстае
любові
шчыміць
іх бачыў дзве
у белым і багровым
абедзве жаноча бажаство
адтуль штодня
перад
выбарам
дабра
і зла
дарогі трэцяе
няма
* * *
nuocz
nad horodom starym
szto pohrużajećcie w mahiczny sny
i w bukiety lichtaruow
tulit zmruoczny uhołki
kudy z verszyn
odiahnuta u serebrysty pył
miyesecia
opuskajećcie
bohinia
w duchmianu t’mu kochania
kotoroho tajemny zvuki
wspłyvajut
na kryłach
żonoczych
hołosuow
w okno mansardy
skuol wdychaju ja
chorostva ich rajśki klicz
i puozirk ich
szto rozumu spopeluje guzły
i pohrużaje w sadi zabyt’ja
wspomin
koli horysz w prylivovi żażdy
i tuolko deś
w nizach duszy
zabyty
anhieł
czystoji
lubvi
szczymit
ich baczyw dviye
w biyełum i bahrovum
obiyedvi żonoczy bożestva
odtuol sztodnia
pered
vyborom
dobra
i zła
dorohi tretioji
ne ma
* * *
паміж праменнямі
гасподняе любові
што беллю чысціні
пранізваюць вся быша
пылком струменіцца ружовым
магічны кліч
чарадзейнае ліліт
што
ў палкі човен раскошы
маніць
каб пялёсткамі пяшчот
прыгажосці дэманіц
насыціць твой сон
тады
з крыніц зняволенага я
бухнуць гейзеры прагі
каб дэманіц напаіць
неперабраныя рады
што ткуць аснову зла
і шнуруюць сумленне
штодзённага жыцця
у якім ты
слуга
* * *
pomiż promniami
hospuodnioji lubvi
szto biliznoju czyścini
pronizujut wsia bysza
strujićcie rozovym pyłkom
mahiczny klicz
vołszebnici lilit
szto
w czovon żhuczy roskoszy manit
kob pelustakami łask
demonić chorostva
nasytiti tvuoj son
tohdy
z krynić znevolanoho ja
vyplesnut gejzery żażdy
kob demonić
napojiti
neperebrany rady
szto tkut osnovu zła
i sznurujut soveśt’
sztodionnoho byt’ja
w kotorum ty
słuha
* * *
калі пачуеш
як каменнае месяца сэрца
ударыць
у купал
неба
і разальецца звонам срэбра
па гарызонт прасторы
дзе адчыніць дзверы
на той бок часу
то знак
канца
трохмернай
дарогі
што пылам забыцця
змые твае сляды
і астудзіць памяць мітусні
тады
услухайся
ў малітву
сэрца
што б’ецца пад купалам душы
і ззяе
іскрамі
жамчужын
чыстае любові
крыніцы новага быцця
* * *
koli poczujesz
jak miyesecia sercie kamenne
wdyryt
w kupoł
neba
i rozlijećcie zvonom serebra
po horyzont prostory
de odczynit dvery
na toj buok czasu
to znak
kresu
trochmiyernoji
dorohi
szto pyłom zabyt’ja
zmyje tvojye ślidy
i ostudit pamet’ sujety
tohdy
wsłuchajsie
w molitvu
sercia
szto bjećcie pud kupołom duszy
i sijaje
iskrami
żemczużyn
czystoji lubvi
szto podarujut novy byt
Последние комментарии
23 минут 27 секунд назад
31 минут 42 секунд назад
6 часов 44 минут назад
6 часов 47 минут назад
6 часов 58 минут назад
7 часов 4 минут назад