Багровы цень [Віктар Стахвюк] (fb2) читать постранично


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

Багровы цень Віктар Стахвюк

Аўтар дзякуе сябрам за пераўвасабленне вершаўна літаратурную мову


* * *

калі надыдзе чорны дзень
павер
ён не апошні
не пужайся
узляцець
              на ведзьмiнай
                                     мятле
у багровы замак
што на сабатавай гары
каб упэўніцца
як за неронавым сталом
сытым пладамі твайго поту
варожаць аб тваім жыцці
ад імяні твайго
каб ты пакорным быў
каб ніколі
з рук тваіх
не ўваскросла
                      сонца
                               волі

* * *

жыву
з укрыжаванай надзеяй
з якой абсыпаюцца
бязглузда наклееныя мроі
калі
мутнее іх фіялкавы колер
які
     ўжо
           непатрэбны
                             адвечнай
                                           раніцы
што адчыняе дзверы
у шэрае
            неба
                    дня
іду
спатыкаючыся аб яго крохі
за хлебам надзённым
ён вырастае за араратавай гарой

* * *

радзімы раніцай
распятай йосіпам пілатам
я абмываю хрупкі сон дзяцей
каб не прысніўся ім ягоны цень
і жар хатыні
жар гарэўшых хатаў
адкуль
астыўшую слязу
                        расплаўленай
                                             падковы
я забяру на страшны суд
там ветрам слоў расчэсану расу
рассыплю я на роднай мове
пра Беларусь
абдзёртую з вякоў у спальні з тронам
на чарнобыля крыжы распяту
з душой замучанай у курапатах
харонену трохмоўным звонам
каб уваскрэсла
                       светлым
                                    раннем
з чараю мінулага ў далонях
і грогкатам капыт
                            святой
                                       пагоні
абвесціла сваё вяртанне

* * *

прачнулася гоманам
у бярозавай прасторы
цемраю
            спалоханае
                              рэха
узляцела на крыллях зязюлі
у вусны першага слова
абмыла снегам вішнёвага саду
загадзя паморшчаны твар
чалавек
            занава
                      стаў
                             расці
выпрамляць
у дугу згорбленыя плечы
каб толькі не азірнуцца
вышугнуць
з венаў жывёлахатнюю пакорнасць
а то ізноў аслепне рэха
пакоціцца
               у чорны
                           замак
                                    цішыні
каб блукаючы там
вышываць узор жыцця
абыякавы як ты сам
патрапаны
як падлеткава вопратка

* * *

учарашні сон
накрэсліў прымхлівай рукою
надзею
           сённяшняга
                             дня
затрымаў у паўжэсце
завешаны на шэфавых дзвярах
позірк
ліслівы паўкорнасцю
як жыццё
паміж
учора і заўтра
без
ужо і яшчэ
праз якое
паўзе
        чалавек
                    мазолячы
                                   калені
за каўбасным звонам чужога стала
ён не затрымаўся
учарашні сон
разбіўся аб люстру
мурашкавай карпатлівасці

* * *

промністай
                  прабоінай
                                  у небасхіле
сонца звякнула аб шыбіны акон
зварухнуліся вусны дрэў
у пацалунку першай цеплыні
у позірку воч яе
                         дзень
                                  зацвіў
крыштальнымі пузыркамі мрояў
што выпырснулі ў прастору неба
каб растрэскаўшыся аб яго купал
арасіць
           зямлю
                     святымі
                                 іскрамі
дзявочай чысціні
нараджаўся першы дзень вясны
я міг гэты
                прагна