երկու արև [Egretta Garzetta] (fb2) читать постранично, страница - 3

թախանձանքները չօգնեցին։ Նաիրան տարավ նրան ընկերուհու տուն։ Ու մնացին այնտեղ ևս մի շաբաթ։ Ապա մեկնելու էին Ռուսաստան։

Արմենին այս պահվածքը փախուստ էր հիշեցնում։ Չէ որ երիտասարդը լուրջ վնասվածքներ ուներ, ու վերականգնման երկար շրջան էր սպասում։ Անչափ հետաքրքիր էր ինչու՛։ Բայց և հասկանում էր, որ հարցնելու իրավունք չունի։ Նույնիսկ կինը՝ Վեռան նկատել էր Նաիրայի զգուշավոր վերաբերմունքը իրենց նկատմամբ։

Քանի մեկնելու օրը մոտենում էր, այնքան տագնապալի էր Նաիրայի տեսքը։

–Մա՜մ, ինչու ես այդքան հուզվում չեմ հասկանում,—հաճախ կրկնում էր որդին։

Վերջին օրերին խուճապի հասած տրամադրություն էր զգում այդ կնոջ մեջ։ Կարծես ինչ-որ բան ուզում է ասել։ Գնում էր գալիս, սակայն՝ լռում։

Եկավ ճանապարվելու օրը։

Կամոն բռնել էր հենակը։

–Շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար, Արմե՛ն, ասես մեծ եղբայրս լինես։ Քո՛ մեջ ձեռք բերի մեծ եղբորս, ում երազել եմ ունենալ մանկուց․․․ սակայն բախտ չունեցա, ո՛չ քույր, ո՛չ էլ եղբայր ունենալ։

–Կամո՜,—կտրեց նրա խոսքը մայրը։

–Մա՜մ ջա՜ն։ Լա՜վ, լռում եմ, գնացի՛նք։ Եթե գաս Ռուսաստան իմացի՛ր, Սոչիում փոքր եղբայր ունես։ Մա՜մ, գնացի՛նք։

Այս խոսքերը արտասանելուց հետո երիտասարդը ժպտաց ու ճամփորդական պայուսակը հետևից քաշելով ուղղվեց դեպի օդանավակայանի շենքի մուտքը։

–Բարի թռիչք,—արև տղու հետևից մաղթեց Արմենը։

–Արմե՜ն,—հանկարծ ամուր սեղմեց նրա բազուկը Նաիրան, որի ներկայության մասին լրիվ մոռացել էր։

–Ի՞նչ։

–Դու չգիտես։ Կամո՜ն,—Նաիրայի ձեռքը դողդողաց ու ավելի ուժեղ սեղմեց Արմենի ձեռքը։ Աչքերը լցվեցին արցունքներով։

–Ի՜նչ․․․ ձեզ ի՞նչ պատահեց։ Ջուր բերեմ։ Սպասեք կանչեմ Կամոյին։

Որդու անունը լսելով կինը ավելի շատ հուզվեց։

–Ո՜չ, ո՛չ․․․ նա ոչինչ չգիտի, ինչպես և դու․․․

Նաիրայի շրթունքները կծկվեցին։

–Ինչի՞ մասին եք խոսում։ Ինչու՞ վատացաք։

Կամոն արդեն հերթ էր զբաղեցնում որպեսզի անցնի ուղեբեռի ստուգումը։ Ժպտաց ու ձեռքով կանչեց մորը։

–Նա չգիտի՜, ինչպես և դու՛․․․ արդեն քանի օր է կրկնում է, որ դու նրա մեծ եղբայրն ես․․․ արդեն չեմ դիմանում․․․ վաղ թե ուշ իմանալու եք․․․

–Ի՞նչ պիտի իմանանք։ Հետո ի՜նչ որ կրկնում է։ Ես էլ անդադար ասում, որ նա ասես փոքր եղբայրս լինի․․․ շատ սիրեցի այդ տղային․․․

–Բայց դու իսկականում նրա մեծ եղբայրն ես․․․

Արմենին թվաց, թե Նաիրան զառանցում է։

–Ի՞նչ եք խոսում։ Չեմ հասկանում ձեզ։

Կինը բաց թողեց Արմենի ձեռքը ու շնջաց հազիվ լսելի․

–Երբ հանել ես նրան ավտոբուսի միջից․․․ եղբորդ ես փրկել Արմե՛ն, դու իրավունք ունես իմանալ ճշմարտությունը։ Երկու ամսից ավելի Կամոյին ես խնամել ու չես իմացել, որ նա քո հարազատ եղբայրն է։ Երկու ամսից ավելի եղել ես նրա կողքին ու չես իմացել։ Ե՛ս, չե՛մ ասել․․․ ու չէի՜ ուզում ասել․․․

–Ի՞նչ եք խոսում,—քիչ մնաց գոռար Արմենը։

–Սու՜ս, սու՜ս մնա․․․ նա ոչինչ չպիտի իմանա․․․ նա չգիտի, որ մեզնից առաջ հայրդ ընտանիք է ունեցել․․․ բայց դու այնքան նման ես հորդ․․․ կրկնօրինակն ես․․․ առաջին իսկ հայացքից հասկացա․․․ինչպե՜ս նման ես հայրիկիդ․․․ Կամոն հեռվում սպասում էր մորը։

Արմենը քարացել էր։ Լսածից ոչինչ չէր հասկանում։ Ի՞նչ է խոսում այս կինը։ Գլուխը պտտվեց։ Ուղևորներն ու նրանց ճանապարհ դնողները քանի գնում շատանում էին։ Արմենը անհանգիստ շունչ քաշեց։ Ուղեղում չէր տեղավորվում լսածը։ Դիմացը կանգնած կինը սրբում էր արցունքները։ Ու չէր ստում։ Ա՜յ հիմա, Արմենը վստահ էր, նա չի՛ ստում։ Բայց և ընկալել ու հավատալ լսածին չէր կարող։

–Հիմա չգիտեմ պետք էր ասել թե ոչ։ Բայց դու՜ք․․․ ձեր երգերը․․․ քո վերաբերմունը նրա հանդեպ․․․ ա՜խր արդեն չեմ կարող լռել,—Նաիրան մեջ քաշեց արցունքները, աշխատեց չլացել։ Նայեց ուղիղ աչքերի մեջ,—ձևացրու որ ոչինչ չեմ ասել․․․ նրան էլ կասեմ, հետո՜․․․

Հանկարծ վերադարձավ Կամոն։

–Մա՜մ գնացինք։ Ուշանալու ենք քո պատճառով։—Բռնեց մոր ճամպրուկը։ Դե՜, հաջող մեծ եղբայր,—ասաց Կամոն ու նորից գրկեց Արմենին։

Արմենը մնաց քարացած։ Ճպճպացրեց աչքերը ուշադիր նայեց շուրջը, ապա օդանավակայանի շենքը մտած Կամոյին, որը մի ձեռքով հենակին էր հենվել, մյուսով ճամպրուկն էր քաշում հետևից։ Նոր գլխի ընկավ, ինչն էր իրեն հմայել երիտասարդի մեջ, չէ՞ որ դա ի՛նքն էր։ Եթե հետևից նայես կմտածես, որ արև երիտասարդը Կամոն չի, այլ՝ Արմենն է քսանչորս տարեկան ժամանակ։ Ինչպես հայրն էր իրեն ասում․ «արև-տղաս»։ Ա՜րև, ա՜րև, ա՜րև․․․ Այդ բառը անհապաղ ուզում էր արտասանել, հենց տեսնում էր Կամոյին։ Նույնիսկ առաջի՛ն օրվանից, առաջի՛ն իսկ պահից, երբ նա նստեց ավտուբուսի մեջ իր կողքին, ժպտաց իր լուսավոր աչքերով ու առաջարկեց ծանոթանալ։ Արմե՜ն, Արմե՜ն․․․

Տղամարդու խավարած ուղեղում կայծակի նման փայլատակեց այն օրը, երբ հայրը հեռացավ ընտանիքից։

Ապակու հետևից երևում էր ինչպես բարձրանում են երկրորդ հարկ ուղևորները, նրանց թվում և Կամոն մոր հետ։ Երիտասարդը ձեռքով ցտեսություն արեց, ժպտաց։

Գույնը կորցրած Արմենը անշարժ էր։ Նրան թվաց, թե ապակու մյուս կողմից ինքն իրեն է հրաժեշտ տալիս։

P. S. Արմենը Ռոբոյի հետ մտավ դահլիճ։ Այն լիքն էր հյուրերով։ Համերգը իհարկե նրա համար առանձին հետաքրքրություն չէր ներկայացնում, սակայն որդու երազանքին օգնական դարձած հորը տեսնելու ցանկությունը ստիպեց նստել ինքնաթիռ ու գալ Սոչի։ Իհարկե Կամոյին վնասելու ցանկություն բնավ չուներ։ Փոխվե՞լ էր վերաբերմունքը նրա հանդեպ։ Չգիտե՛ր։ Այդ շողշողուն տղան անմեղ է։

–Մե՜ծ եղբայր եկա՞ր,—վազեց ջերմությամբ