Аздоба [Ги де Мопассан] (fb2) читать постранично, страница - 4


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

але, вядома! Цяпер, калi яна ўжо расплацiлася з даўгамi, ёй можна расказаць усё.

I яна падышла.

- Дзень добры, Жана.

Але панi Фарэсцье не пазнала яе, яна была здзiўленая, што нейкая простая мяшчанка звяртаецца да яе, як да блiзкай сяброўкi, i прамармытала:

- Але... панi!.. Не ведаю... Вы, мусiць, памылiлiся.

- Не. Я Мацiльда Люазэль.

Яе прыяцелька аж ускрыкнула:

- Ах!.. Бедная Мацiльда, як ты змянiлася!..

- Мне давялося перажыць нялёгкiя днi з таго часу, як мы з табой бачылiся апошнi раз. Я зведала, што такое нястача... i ўсё праз цябе!..

- Праз мяне?.. Але якiм чынам?

- Ты памятаеш тыя дыяментавыя каралi, што ты мне пазычыла, каб схадзiць на вечар у мiнiстэрства?

- Памятаю. Дык што?

- Дык вось, я iх тады згубiла.

- Як! Ты ж мне iх аддала.

- Аддала, але другiя, такiя самыя. I нам пасля давялося за iх плацiць дзесяць гадоў. Сама разумееш, нам прыйшлося даволi цяжка, у нас нiчога не было... Але цяпер усё нарэшце скончана, i я шалёна гэтаму рада.

- Дык ты кажаш, што замест маiх вы купiлi другiя дыяментавыя каралi?

- Ага. А ты гэтак нiчога i не заўважыла, га? Яны былi вельмi падобныя.

I яна ганарлiва i прастадушна ўсмiхнулася, поўная радасцi.

Панi Фарэсцье ўзрушана ўзяла яе за рукi.

- Ах! Мая бедная Мацiльда! Але ж мае каралi былi фальшывыя. Яны каштавалi самае большае пяцьсот франкаў!..