Думы шэрыя Тацяніны нявесела
На бярозах прыдарожных ноч развесіла.
«У людзей палосы роўныя, шырокія,
I ляны растуць густыя і высокія.
Ткуць дзяўчаты з іх палотны і настольнікі,
Вышываючы у краскі, ў ясны зоранькі.
А ў мяне ж, батрачкі, зрэб'е ды анучанькі
I ад працы ад мазольнай баляць ручанькі.
Толькі, кажуць людзі, бровы маю чорныя,
Бровы чорныя і сэрца непакорнае,
Сэрца, што ніяк забыць не можа многага:
Ноч і провады ў дарогу незнаёмага.
Дзе ён з думамі сваімі неспакойнымі,
Дзе завеянымі ходзіць ён дарогамі?..»
А за вокнамі кудлатая мяцеліца
Белай пенай, белай хмарай звонка сцелецца.
Последние комментарии
5 часов 33 минут назад
6 часов 8 минут назад
7 часов 1 минута назад
7 часов 5 минут назад
7 часов 17 минут назад
7 часов 30 минут назад