Не можа быць [Галіна Анатольеўна Каржанеўская] (fb2) читать постранично, страница - 3
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (16) »
Карціна 5.
Заходзіць сонца. Смолка, Рамонак, Медуніца, Званочак і іншыя кветкі сабраліся на сход. Раз-пораз непадалёку мыкае Карова.
СМОЛКА. Больш нікога чакаць не будзем. ЗВАНОЧАК. І не трэба. Хто хацеў, той прыйшоў. СМОЛКА. Дарагія паплечнікі і сябры! (Асеклася.) Што гэта я? Як з трыбуны. Адным словам, я вас не абрадую: заўтра пачнуць касіць наш луг. УСЕ РАЗАМ. Луг! Касіць! Заўтра! МЕДУНІЦА. Не можа быць! РАМОНАК. Абсурд. Мы ж яшчэ і сілы як след не набралі… МЕДУНІЦА. І не расцвілі толкам... РАМОНАК. А ў мінулым годзе, кажуць, наш луг увогуле не касілі. ЗВАНОЧАК. Бо калгас на ладан дыхаў. РАМОНАК. Не мог жа ён год канаць – і раптам ўзяцца за касьбу! СМОЛКА. “Мог”, “не мог”… Дзіцячы нейкі лепет. Такое было і будзе. Мы высахнем на сонцы і ляжам у адзін сухі, мяккі, пахучы стог… Без нас сельская гаспадарка проста не абыдзецца. РАМОНАК. Што мне да іхняй сельскай гаспадаркі! Я, можа, хачу цвісці і пахнуць. МЕДУНІЦА. І я. ІНШЫЯ КВЕТКІ. І мы! І мы!
Усе прыгнечана маўчаць.
МЕДУНІЦА. Ну вось. Луг косяць, а я замуж выйсці не паспела! РАМОНАК. А я не дапісаў паэму пра мёд... СМОЛКА. А я не памірылася з Матылём.
Смолка заплакала, Медуніца яе суцяшае.
МЕДУНІЦА (Званочку). А ты, Званок, чаго маўчыш? ЗВАНОЧАК. А я наступнай вясной зноў вырасту. Усе мы вырасцем зноў. МЕДУНІЦА. Калі тое будзе… РАМОНАК. Як уяўлю, што маю... маю тоненькую шыйку… (Заплюшчыўся.) СМОЛКА. Жах! МЕДУНІЦА (іранічна). Ты ж сама гаварыла, што сенам стаць – ганарова, што без нас сельскай гаспадарцы кранты… СМОЛКА (узяла сябе ў рукі). Не мы традыцыі ўстаноўлівалі, не нам іх мяняць. Ну, скосяць… Ну, высахнем… Затое наша жыццё падоўжыцца на цэлую зіму. РАМОНАК. Што мне іхняя зіма! А, з вашымі сходамі… Лепей бы мяне карова з’ела... (Махнуў рукой і падаўся прэч.) МЕДУНІЦА. Бедны Рамонак! Ён такі далікатны, так схільны да дэпрэсіі...
Званочак кінуўся за Рамонкам. З’яўляецца задыханы Матыль. На хаду перахоплівае і вяртае Рамонка.
МАТЫЛЬ. Пачакай! Не трэба! МЕДУНІЦА (Смолцы). Што з ім? МАТЫЛЬ (Рамонку). Не ідзі да каровы! (Усім.) Не хадзіце! Аса сказала… Сам чуў… РАМОНАК. Што ты чуў? МАТЫЛЬ. Што касілка… касілка… паламалася! РАМОНАК. Не можа быць. Якое шчасце!
Кветкі скачуць і пляскаюць у ладкі.
СМОЛКА, МЕДУНІЦА. Паламалася! Паламалася! Будзем жыць! Ура-а-а! ЗВАНОЧАК. Манюка гэтая вашая Аса! МАТЫЛЬ (сабе). А што калі Аса... Не, не можа быць. Яна сказала мудрую рэч: жыццё сапраўды зменлівае. Палоска чорная, палоска белая… Галоўнае – перачакаць чорную! РАМОНАК. Значыць, я дапішу сваю паэму? СМОЛКА. А я паспею дарабіць свае справы... і з табой памірыцца… Праўда? (Лашчыцца да Матыля.)
Званочак сілком вядзе Асу, тая ўпіраецца і верашчыць.
ЗВАНОЧАК. Палюбуйцеся! АСА. Пусці, расліна! Я чмялю паскарджуся. ЗВАНОЧАК. Гэтая аферыстка нас падслухоўвала! МЕДУНІЦА. Даносчыца… СМОЛКА. Разлучніца! Што, чмялю хацела дагадзіць? Падслухаць і расказаць, так? МАТЫЛЬ (Званочку). Адпусці яе. СМОЛКА. Ага, заступаешся... АСА (вызваліўшыся). Я навіну хацела расказаць. І не чмялю, а вам! СМОЛКА. Уважліва цябе слухаем. АСА. Гэты луг… Цалкам... Аж да лесу... Увесь наш луг выкупіў фермер. КАРОВА (здаля). Му-у-у… УСЕ (разам). Не можа быць! АСА. Тэхнікі ў яго –
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (16) »
Последние комментарии
52 минут 3 секунд назад
4 часов 33 минут назад
4 часов 54 минут назад
5 часов 48 минут назад
8 часов 47 минут назад
8 часов 48 минут назад