Не можа быць [Галіна Анатольеўна Каржанеўская] (fb2) читать постранично, страница - 3


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

распачынаеш?

МАТЫЛЬ. Што за луг! Усе пра ўсё ведаюць!

АСА. Вытворчасць капялюшыкаў для кветак – гэта класная задума.

МАТЫЛЬ. Праўда? Табе падабаецца мая ідэя?

АСА. Я проста ў адпадзе. Нават больш. Магу аказаць пасільную дапамогу.

МАТЫЛЬ. Якую?

АСА. Буду мадэллю ў тваім атэлье. Трэба ж некаму дэманстраваць твае модныя вырабы. А мне ў гэтай справе роўных няма, скажу без лішняй сціпласці. А не, дык займуся рэкламай… А магу і бухгалтэрыю весці… Што скажаш?

МАТЫЛЬ. Я падумаю. (Перастае гушкаць.)

АСА (неахвотна злазячы з арэляў). Парыць. (Пазяхнула.) А што гэта кветкі нейкія ўстрывожаныя?

МАТЫЛЬ. У іх перапалох: нібыта заўтра пачатак касьбы.

АСА (прытворна). Не можа быць!

МАТЫЛЬ. Так нечакана… І для каго я капялюшыкі буду вымоджваць?

АСА. Жыццё, дарагі мой, непрадказальнае. Чакаеш аднаго, а адбываецца зусім іншае. Не люблю я, папраўдзе, аднастайнасці. Люблю, каб усё кіпела, віравала... У-у-у!

МАТЫЛЬ. Цікава, адкуль пайшла пагалоска пра касьбу?

АСА (задумалася). Напэўна, ад каровы.

МАТЫЛЬ. Я пытаўся. Тая не ў курсе.

АСА. Можа прыснілася якой кветцы… Яны ж такія эмацыянальныя, такія чуллівыя… Яшчэ вырашаць на сваёй радзе, што лепш дабраахвотна здацца карове, чымся пайсці пад касу.

МАТЫЛЬ. Карове? Навошта карове?

АСА. А каму яшчэ патрэбны гэтыя лугавыя зёлкі? Сам бачыш: аніякія! Ну, у нас з табою няма падстаў для панікі. Калі што – паляцім на суседні луг.

МАТЫЛЬ. Прабач, пагаворым другім разам.

АСА. Ведаеш, а давай злятаю ў вёску і пра ўсё даведаюся.

МАТЫЛЬ. А што? Гэта ідэя.

АСА. Пакуль! (Паляцела.)


Карціна 5.

Заходзіць сонца. Смолка, Рамонак, Медуніца, Званочак і іншыя кветкі сабраліся на сход. Раз-пораз непадалёку мыкае Карова.


СМОЛКА. Больш нікога чакаць не будзем.

ЗВАНОЧАК. І не трэба. Хто хацеў, той прыйшоў.

СМОЛКА. Дарагія паплечнікі і сябры! (Асеклася.) Што гэта я? Як з трыбуны. Адным словам, я вас не абрадую: заўтра пачнуць касіць наш луг.

УСЕ РАЗАМ. Луг! Касіць! Заўтра!

МЕДУНІЦА. Не можа быць!

РАМОНАК. Абсурд. Мы ж яшчэ і сілы як след не набралі…

МЕДУНІЦА. І не расцвілі толкам...

РАМОНАК. А ў мінулым годзе, кажуць, наш луг увогуле не касілі.

ЗВАНОЧАК. Бо калгас на ладан дыхаў.

РАМОНАК. Не мог жа ён год канаць – і раптам ўзяцца за касьбу!

СМОЛКА. “Мог”, “не мог”… Дзіцячы нейкі лепет. Такое было і будзе. Мы высахнем на сонцы і ляжам у адзін сухі, мяккі, пахучы стог… Без нас сельская гаспадарка проста не абыдзецца.

РАМОНАК. Што мне да іхняй сельскай гаспадаркі! Я, можа, хачу цвісці і пахнуць.

МЕДУНІЦА. І я.

ІНШЫЯ КВЕТКІ. І мы! І мы!


Усе прыгнечана маўчаць.


МЕДУНІЦА. Ну вось. Луг косяць, а я замуж выйсці не паспела!

РАМОНАК. А я не дапісаў паэму пра мёд...

СМОЛКА. А я не памірылася з Матылём.


Смолка заплакала, Медуніца яе суцяшае.


МЕДУНІЦА (Званочку). А ты, Званок, чаго маўчыш?

ЗВАНОЧАК. А я наступнай вясной зноў вырасту. Усе мы вырасцем зноў.

МЕДУНІЦА. Калі тое будзе…

РАМОНАК. Як уяўлю, што маю... маю тоненькую шыйку…

(Заплюшчыўся.)

СМОЛКА. Жах!

МЕДУНІЦА (іранічна). Ты ж сама гаварыла, што сенам стаць –

ганарова, што без нас сельскай гаспадарцы кранты…

СМОЛКА (узяла сябе ў рукі). Не мы традыцыі ўстаноўлівалі, не нам іх мяняць. Ну, скосяць… Ну, высахнем… Затое наша жыццё падоўжыцца на цэлую зіму.

РАМОНАК. Што мне іхняя зіма! А, з вашымі сходамі… Лепей бы мяне карова з’ела... (Махнуў рукой і падаўся прэч.)

МЕДУНІЦА. Бедны Рамонак! Ён такі далікатны, так схільны да дэпрэсіі...


Званочак кінуўся за Рамонкам.

З’яўляецца задыханы Матыль. На хаду перахоплівае і вяртае Рамонка.


МАТЫЛЬ. Пачакай! Не трэба!

МЕДУНІЦА (Смолцы). Што з ім?

МАТЫЛЬ (Рамонку). Не ідзі да каровы! (Усім.) Не хадзіце! Аса сказала… Сам чуў…

РАМОНАК. Што ты чуў?

МАТЫЛЬ. Што касілка… касілка… паламалася!

РАМОНАК. Не можа быць. Якое шчасце!


Кветкі скачуць і пляскаюць у ладкі.


СМОЛКА, МЕДУНІЦА. Паламалася! Паламалася! Будзем жыць!

Ура-а-а!

ЗВАНОЧАК. Манюка гэтая вашая Аса!

МАТЫЛЬ (сабе). А што калі Аса... Не, не можа быць. Яна сказала мудрую рэч: жыццё сапраўды зменлівае. Палоска чорная, палоска белая… Галоўнае – перачакаць чорную!

РАМОНАК. Значыць, я дапішу сваю паэму?

СМОЛКА. А я паспею дарабіць свае справы... і з табой памірыцца… Праўда? (Лашчыцца да Матыля.)


Званочак сілком вядзе Асу, тая ўпіраецца і верашчыць.


ЗВАНОЧАК. Палюбуйцеся!

АСА. Пусці, расліна! Я чмялю паскарджуся.

ЗВАНОЧАК. Гэтая аферыстка нас падслухоўвала!

МЕДУНІЦА. Даносчыца…

СМОЛКА. Разлучніца! Што, чмялю хацела дагадзіць? Падслухаць і расказаць, так?

МАТЫЛЬ (Званочку). Адпусці яе.

СМОЛКА. Ага, заступаешся...

АСА (вызваліўшыся). Я навіну хацела расказаць. І не чмялю, а вам!

СМОЛКА. Уважліва цябе слухаем.

АСА. Гэты луг… Цалкам... Аж да лесу... Увесь наш луг выкупіў фермер.

КАРОВА (здаля). Му-у-у…

УСЕ (разам). Не можа быць!

АСА. Тэхнікі ў яго –