Вход в систему

Что такое OpenID?

Новое на форуме

подробнее

Последние записи в блогах

подробнее

Впечатления

чтун про Видум: Падение (Фэнтези: прочее)

Очень! очень приличная "боярка"! Прочёл все семь книг "запоем". Не уступает качеством сюжета ни Демченко Антону, ни Плотников Сергею, ни Ильину Владимиру. Lena Stol - респект за "открытие" талантливого автора!!!

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).
Влад и мир про Калинин: Блаженный. Князь казачий! (Попаданцы)

Написано на уровне детсада. Великий перерожденец и врун. По мановению руки сотня людей поднимается в воздух, а может и тысячи. В кучу собран казачий уклад вольных и реестровых казаков, княжества и рабы. 16 летний князь командует атаманами казачьего войска. Отпускает за откуп врагов, убивших его родителей. ГГ у меня вызывает чувство гадливости. Автор с ГГ развлекает нас текстами казачьих песен. Одновременно обвиняя казаков

  подробнее ...

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).
Михаил Самороков про Владимиров: Сармат (Боевая фантастика)

Говно.
Косноязычно, неграмотно, примитивно.
Перед прочтением сжечь

Рейтинг: +2 ( 2 за, 0 против).
Khan77 про Павел: Ага, вот я тут (Попаданцы)

Добавить на полку

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).
Влад и мир про Ангелов: Эсминцы и коса смерти. Том 1 (Альтернативная история)

Мне не понравился стиль написания - сухой и насквозь казённый. Не люблю книги канцеляристов.

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).

Над пляцам [Леанід Дранько-Майсюк] (fb2) читать постранично, страница - 12

- Над пляцам 128 Кб скачать: (fb2) - (исправленную)  читать: (полностью) - (постранично) - Леанід Дранько-Майсюк

 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

адвагу.
Дарога плыла, абтрасаючы пыл,
I кроплі спадалі на тую дарогу.
Вандроўнік самотны праходзіў і піў
I забываўся на сон і знямогу.
Глыні, чалавек, і ў цябе гэткі лёс!»
Глынуў толькі кроплю, і студня заснула.
I строгая сталасць ахоўцу нябёс
З дарослае казкі ў маленства вярнула.

АПОЎНАЧЫ


О, бацькавыя пілкі, малаткі,
Цвікі ў бляшанках, пляшкі на паліцах...
Апоўначы сівыя пацукі
У сенцах пачыналі варушыцца.
I пачыналі сенцы вар'яцець,
I пачыналі глухнуць аканіцы.
Згінацца пачыналі і сівець
Ад поўсці і ад вэрхалу паліцы.
Звінелі пілкі, малаткі гулі,
Цвікі дзяўблі гліняную падлогу —
I мы нікога з маці не маглі
Паклікаць да сябе на дапамогу.
Дзяўчынка-маці Васілю свайму
Паведаміць пра гэтыя трывогі
На цаліну,
I слёзнаму пісьму
Да Омска тры далёкія дарогі.
А мне да сенцаў рапіцой —
Адна:
Іду караць. Мяне сам бог баіцца.
Пацук апошні скокне да акна
У кош дзіравы і пачне маліцца.

КРАСАВІК


Перасыпаць старую адрыну.
Перабраць мікалаеўскі плот.
Бугаю на струкатую спіну
Скіне фосфару самалёт.
У пакінутую балею
Нацячэ рудаватай вады,
I хмурынка ўгары зразумее:
Колер шчасця — таксама руды.
Выгнуць зашчапку на аканіцы.
Межы выцягні ў шнур прамы.
Граблі гразкія і капаніцы
На змярканні ў калюзе памыць-
Абмінаючы шулы-вароты
I абдоймы паветраных ям,
Па гарбатым хрыбце Еўропы
Сонца коціцца ў акіян.

ПАЛІВАЧКА


Палівачку пакінь, будзе дождж
З лёгкім водарам аўтамабільным.
Пад акном у гародчыку кош
Да падмурка прыціснецца шчыльна.
Дождж, бы меўшы чатыры нагі,
Праімчыць па запозненай крызе
I гарынскія берагі
Да бляшанага неба наблізіць.
Будзе дробна звінець-сумаваць
Палівачка ў дрымотнай адрыне.
Будзеш ты каля шыбкі стаяць
I глядзець у гародчык сіні,—
На маланкі агністы воз,
Які робіць шалёныя скокі.
Кіт сухі і патрэсканы скрозь
Будзе ў кош асыпацца глыбокі.

КАЛЯ ЧЫГУНКІ


Неспадзяванае спатканне
Каля заснежанай чыгункі.
Неспадзяванае змярканне
I пацалункі, пацалункі.
Неспадзяваны, выпадковы
У два бакі нясе агні
Рух апантаны, цягніковы,
Шалёны, божа барані!
Чыгунцы ў цемрадзі завейнай
Нястрымна хочацца, дальбог,
Злізаці кропелькі глінтвейна
Са снегу каля нашых ног.
I хто ні едзе, хто ні едзе
У тых імгненных цягніках,
Твае сябры, мае суседзі
Ці так, ці з дзецьмі на руках,—
Усе б, напэўна, захацелі
Сысці вось тут, спыніцца тут,
Дзе будзень робіцца нядзеляй
I ні клапотаў, ні пакут.

САД


Так пасвятлее на душы,
Што ўсё благое, незямное
Пакіне дом,
А сад насупраць
Засне глыбока па-дзіцячы.
Ён ранкам з ветрам барукаўся,
Удзень з агнямі светафора,
Пад вечар з хваляй атлантычнай,
Убачанай ў апошнім промні.
А мы спрачаліся, спявалі,
Успаміпалі анекдоты,
Сок выціскалі з апельсінаў
У чыста вымытыя сподкі.
Глядзелі ў сад.
А дзеці цукру
У сок занадта насыпалі,
Яшчэ зрабіць прасілі соку
З кубінскіх спелых апельсінаў.
Спакой і радасць прыхавана,
Пачуўшы спеўны лад гаворкі,
Да хмар туліліся празрыстых
У глыбіні акна змяркальнай.
Ні тэлеграмы і ні крыку,
I тэлевізар быў спагадны —
Там фільм круціўся пра каханне,
Раптоўнае і назаўсёды.
Вярталіся жанчыны з саду,
Пад пахай несучы пасцілкі,
А па сабе пяшчоту сонца
I цень купальнікаў нядрэмны.
Былі хвіліны, і маўчанне
Нас разлучала ненадоўга,
Мы зноў гаворку пачыналі,
Нібы прасілі прабачэння.

МАГЧЫМАСЦЬ ЗБАВЕННЯ


Люблю адзіноту,
Люблю