Вечнае імгненне [Леанід Дайнека] (fb2) читать постранично, страница - 3


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

Вунь пайшлі.
Вунь ідуць у паўзмроку.
Ім у твары не кіньце абразу
Дуэльнай пальчаткай.
Сарамлівым жывецца
На шумнай зямлі адзінока.
Не прагнаць сарамлівасць
Ні песняю звонкай, ні чаркай.
Як ядро катаржан,
Сарамлівасць да ix прыкавана.
Не ўцячы ад яе
І не крыкнуць ёй голасна: — Хопіць!
Сарамлівых люблю.
Бо яны і нягоды, і раны,
І пакуты дзялілі з усімі
Ў салдацкім акопе.
Прама ў вочы глядзелі
Варожым гарматам i танкам,
Што паўзлі на зямлі,
Як сталёвыя ваўкалакі.
Пад агнём, пад свінцом,
Як адзін, уставалі ў атаку.
Паміралі ад ран.
І саромеліся заплакаць.
Сарамлівых люблю...

СЯБРУ, УДЗЕЛЬНІКУ ВАЙНЫ
Ты — старэйшы, я — малодшы.
Як з табою мы сышліся?
І прашу цябе я: Лёсам
Ты са мною падзяліся.
Падзяліся боем, болем,
Сухаром і строем пешым,
Падзяліся снежным полем
Пад Масквой у сорак першым.
Пад смяротны гуд гарматаў
Прыхілюся да цябе я:
На дваіх — адна граната,
На дваіх — адна надзея.

* * *
Адной планеты дзеці родныя
Якія ўсё-ткі людзі розныя,
Хоць сонца грэе ix адзінае,
У профіль свеціць i ў анфас,
Хоць лічаць тысячы гадзіннікаў
Для ўсіх адзін i той жа час.

УЛАДЗІВАСТОК
Ёсць горад на ўскрайку
Савецкай зямлі.
Туды сваю радасць
Нясуць караблі.
Там рэжа граніт
Акіяна лязо.
Там чуюцца крокі
Сяргея Лазо.
Той горад — матрос.
Той горад — рыбак.
З пякучаю соллю
На юных губах.
У сэрцах адважных
Грукоча заўжды
Горка-салёная
Памяць вады.
Там ноччу
У бухту прыводзіць Нептун
Празрыстыя цені
Фрэгатаў і шхун.
І чайка на скалах
Свой ладзіць куток.
І хвалі спяваюць
«Уладзівасток».
Я быў там,
Я жыў на яго скразняку.
І я акіяну
Паціснуў руку.
І я зразумеў
Пад удары штармоў,
Што цяжка,
Што нельга пражыць без сяброў.
Хай стомай свінцовай
Напоўніцца дзень,
Я ў сопках жыцця
Адшукаю жэньшэнь,
Бо моцнай рукой
Мне махае здалёк
Мой брат i настаўнік
Уладзівасток.

АРМЯНСКІ АЛФАВІТ
Жыві ў вяках, армянскі алфавіт.
Люблю цябе, хоць сам я — сын кірыліцы.
Няхай нябёсы над табой раскрыляцца.
Бяссмертным будзь, армянскі алфавіт.
Цябе знішчалі орды янычар,
Ды пеў ты песню мужную і гордую.
Люблю тваю душу высакагорную,
Іду за ёю да вяршынь, да хмар.
Аб сталь тваю крышыліся мячы.
Сляпая цемра гаўкала і рыкала.
Ты ўсім нам служыш доказам і прыкладам,
Як памяць продкаў трэба берагчы.
Ты для вяселляў і магільных пліт,
Для буквара і пацалунка першага.
Ты ў сноп адзін
звязаў калоссі спелыя,
Армян з'яднаў, армянскі алфавіт.
Ля гор тваіх стаю, як неафіт.
Над горнаю зямлёй сузор'е свеціцца.
Будзь яркім, як Вялікая Мядзведзіца,
Свяці ў вяках, армянскі алфавіт.

ЭСТОНІЯ
Тыну Отсу
Тут не любяць парывістых жэстаў,
Не ганяюць слязу па шчацэ.
У краю нетаропкіх эстаў
Нетаропка гаворка цячэ.
Не сутуліць Вышгарад плечы,
Хоць стагоддзі стаяць за спіной.
Ты не бачыў сярэднявечча?
Вось яно. Дакраніся рукой.
Яшчэ дымам пахнуць байніцы.
На халодны гранітны парог
Прылятае i падае ніцма
Вецер, сын акіянскіх дарог.
Валуны... Балоты... I крыўды...
Мох цярпення на шэрай сцяне...
«Дзе пасееш нас, там мы i