Выбраныя творы [Рыгор Крушына] (fb2) читать постранично, страница - 3


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

туліць да сябе.
Ноч за вокнамі няспынна
Ў шале поцемкі скрабе.
Паланіца ў небе зоры
Пагасіла. Полах б'е.
Пад дажджом агню ўвесь горад
Звышлюдзкое гора п'е.
22.10.44.

МОЖА ПРЫЙДЗЕШ?
Занямелі ў садзе апусьцелым
Вогкасьцю набраклыя кусты.
Я чакаю... Я дрыжу ўсім целам.
— Можа прыйдзеш ты?
Не. Няма...
Няўжо чужой дзяўчыне
Я зірнуў усхвалявана ўсьлед?
Мроя тчэцца лёгкім павучыньнем
I ляцiць у сьвет.
Можа прыйдзеш?
Я цябе чакаю
З роднай а далёкай стараны.
Мо з табой, жаданай,
Зноў спаткаю
Дні былой вясны.
10.9.44.

ЧУЖАЯ ЗIМА
Толькі словы, а песьні няма.
Толькі сьнег, а ці гэта зіма!
Ні марозаў, ні белых завей,
Ні жаданьняў, што меў я даўней.
Тут гнілая, чужая зіма.
Слова мякне, і песьні няма...
1950

ТЫ СЬПЯВАЛА МНЕ
Ты сьпявала мне «Перапёлачку».
На ўспамін дала кветку-зёлачку.
За гады яна сьцярушылася,
Толькі песенка не забылася.
На чужыне мне, як пачуецца,
Аж да сьлёз магу я рашчуліцца.
Кінуў родны край і каханую,
Боль заходлівы рвецца ранаю...
Каб-жа ведала маю долечку,
Ці сьпявала-б ты «Перапёлачку».
8.6.44

ЗАЦЬВIТАЮЦЬ ВЯРГІНI
Зацьвітаюць вяргіні
Дый ня цешыцца маці.
Сын на поўначы гіне,
I дачка на чужыне.
Іх няма ў роднай хаце...
Маці ў даль паглядае
На адплыўшае шчасьце.
— Ты, дачка, маладая,
Ты — у росквіце мая,
Можаш сілы прыкласьці.
Здабывай сабе долю,
Тчы шырокія кросны.
Хай памру я зь бядою —
На чужыне у мроях
Для цябе уваскросну.
Я радзімай паўстану.
Лепшых летаў, дачушка!
Новы Сьвет акіянам
Аж да дна ўсхваляваным
Тваё сэрца загушкаў.
Хваляваць не пакіне...
А ў гародчыку дома
Зацьвітаюць вяргіні,
Зацьвітаюць вяргіні...
Хто іх рве — невядома.
1948

УДОВЫ БУСЕЛ
Хадзіў па атаве бусел —
Цыбаты шаноўны госьць.
Любілі яго ў Беларусі,
Як любяць вясну й маладосьць.
Прасторна было наўкола,
Спагада цьвіла на зямлі.
На дрэва чаплялі кола,
Каб буслы гняздо вілі.
Ды ўрэшце бяда-навала:
Чужынец зьявіўся тут.
I вяза-асілка ня стала,
Распаўся утульны кут.
Разбойнік забіў бусьліху.
Гізуе людзкі злы дух.
Ніколі такога ліха
Ня ведаў цыбаты птух.
Каўтаць сваю крыўду мусіў...
Ці бусла каму шкада?
Вандруе удовы бусел,
Ня мае свайго гнязда.
1951

ПЕРАД ЛЮСТЭРКАМ
Сьмех вясёлы, і магерка,
I расшпілены каўнер.
Маладосьць мая ў люстэрка
Заглядала, а цяпер...
Нехта іншы ў шкле няветлым,
Шчасьця згінулі сьляды.
Капялюш. Пад фэтрам сьветлым
Цёмны твар немалады.
Гальштук вязаны вясёлкай,
А вясёласьці няма.
Жухнуць вочы ўсьмешкай ёлкай,
Моляць долі, а дарма:
Дайце даўнае люетэрка!
Хай паўторацца цяпер
Маладосьць, мой сьмех, магерка
I расшпілены каўнер.
1954

СЬНЯЖЫНКА
Адцвіла вяргіня белая...
Мне «бывай» сказала ты.
Зьнікла радасьць недасьпелая
Ў дзень асеньні, залаты.
Я сваю душу трывожную
Суцішаў, як быў з табой.
Ад цябе пайшоў, прыгожая,
Зь незатоенай журбой.
Ідучы ў жыцьцё сьцяжынкаю,
Ні на што не наракаў...
Я над першаю сьняжынкаю,
Што зьляцела на рукаў,
Загарэўся успамінамі:
Саматканы твой вузор
Тонка сплецены ільдзінамі
У карунак