Паплавы [Алесь Асіпенка] (fb2) читать постранично, страница - 122
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
На самай сярэдзіне было глыбакавата, Вера войкнула — яе падкурчаныя ногі крануліся вады. Макар ледзьве ўстаяў на нагах. Затое пайшоў шпарчэй.
На тым беразе Макар сеў на траву, старанна абкруціў анучы, нацягнуў боты.
— Вазьміце мой шалік, ён — шарсцяны, — Вера зняла з шыі шалік, падала Макару.
Ён адхіліў яе рукі.
— Ды вы змерзлі. Я прывычны. У арміі яшчэ і не так даводзілася.
Але яна прымусіла яго ўзяць шалік. Ён быў мяккі і цёплы, быццам захаваў яшчэ яе цяпло.
Віднела. Вецер разарваў хмары, і ў бяздонні неба замігацелі зоркі. Дождж зусім перастаў, але ўсё яшчэ з дрэў церушыўся дажджавы пыл. Яны ішлі поруч, трымаючыся за рукі. Макар асцярожна саграваў яе руку ў сваёй. Яны выбраліся на гару. Неба зусім праяснілася, і тады аднекуль з-за хмар в'ыглянуў на небе маладзік, крывенькі, як серп. Вакол яго мігцелі мільярды зорак, чыстых і светлых, нібы абмытых дажджом.
— А вунь і нашая зорка відаць, — паказаў Макар рукой у бок Закружжа.
— Так, зорка, і яна кліча працаваць, — адказала Вера.
Усё гэтак жа трымаючыся за рукі, яны ішлі, не зважаючы ўжо на дарогу, гразь і холад.
Последние комментарии
1 день 10 часов назад
1 день 18 часов назад
2 дней 9 часов назад
2 дней 13 часов назад
2 дней 13 часов назад
2 дней 13 часов назад