Ляцець у неба [Дмитрий Максимович Акулич] (fb2) читать постранично, страница - 3
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (11) »
*****
Апошнія квіткі, апошні рэйс. А мы спазніліся і самалёт у небе. Змоўк у адносінах працэс, Мы моўчкі, побач селі.
У розны бок мы пазіраем І разумеем, што далей. Нічога больш не атрымаем: Тых адчуванняў, як раней.
І не якіх ужо палётаў. Наперад рухацца – не ўдваіх. Мы парушаем мноства клятваў, Бо сумняваемся ў поглядах сваіх.
Глядзім на новыя расклады, Каб паасобку, пешшу, нам сысці. Адмененыя ўсе любоўныя палёты. Як незнаёмым, нам цяпер ісьці. 12.2018
*****
Мне да спадобы беларуска мова! Мне да спадобы беларускі край! Але яе, на сам рэч мала. Прыгожу мову хтосьці скраў.
Давай жа вернем мову, сябра! Каб жыў яшчэ і існаваў народ! І кожны тыдзень запар, Ёй надаваць душы палёт!
Я бачыў, як яна знікае. Я ратаваў яе, яна са мной, я з мог! Яна з прамовай набывае, Нацыянальны наш узрост.
Ты не саромейся і не здавайся. Не будзь жа тым, хто разбурае нас. Сапраўдным беларусам быць, збірайся, Каб не знікала нацыя праз нас! 10.2019
*****
Ты памятаеш, як я ўсміхаўся? Як быў шчаслівым некалькі хвілін? І ў той жа час я не баяўся, Бо быў з табою, не адзін.
А я вось памятаю быццам усё, Што нас датычыць, нашых зносін. Я адчуваў прыемнае жыццё! Я быў сапраўдным, родным!
Цяпер не так, зусім не так. Я ў адзiноце суму, у палоне. Я без цябе хварэю, я жабрак І сэрца без каханне стогне.
Цьмянеюць мае мэты хутка. Усе тыя, што яскрава свецяць. У галаве ад смуткаў брудна. Думкі пра будучыню – вецер.
І ты не вернешся, дакладна. А як жа мне табою не хварэць!? Калі кахаю я цябе сапраўдна! Калі ты лепшая, што змог я мець. 11.2019
*****
Я вельмі злы! Я прасякнуты злосцю! Мяне акрый. Дарогі няма госцю…
І ўздоўж агнёў , Тушы мяне сабою! Шмат ланцугоў, Каленныя з прастою.
Руку трымай, Сэнс злосці ўтапі.
Ланцуг зрывай – Мяне сабой змяні.
Дай мне спакой, Любоўю абдымі! Адной душой, Падтрымкай разгарні! 03.2017
*****
Мы на адлегласці і я сумую. Ці думаеш ты зараз пра мяне? А я вось так, думкі не міную, Трымаю нас у галаве.
Вядзеш сябе занадта сціпла. Твае паводзіны кранаюць твой адказ? Пісала добра так, а потым сціхла. Размовы іншымі сталі ў раз.
Я разумею ўсе твае намёкі. Халодных слоў… Мой неспакой. У розныя бакі мы робім крокі: Ты не самною, я з табой. 11.2020
*****
Не абыйсці мінулыя гады – Круціць іх у памяці сваёй! І ведаць, што без розуму часы, Ты пражываў былыя дні.
Цяпер ты разумееш як, Ты паступаў і не дакладна. Сціскаеш сорамна кулак, А сэрца б'ецца шпарка.
Нікога там і ты адзін застаўся. З стратамі, з праблемамі, але… Нічога ты заўсёды не баяўся, Але сумуеш без яе!
А што яна хацела, ведаў. Дарыў ёй толькі абяцанні. На справе адмаўляўся і хаваўся – Вяло ўсё гэта ў растанне.
І што цяпер, усё зразумела, У памяці засталіся агні. Той прыгажосці, што яна хацела. З віною адчуванняў толькі ты. 11.2018
*****
Я не баюся смерці! Баюся толькі аднаго: Што спыняцца мае радкі ў свеце І знікне ў душы святло.
Маё паветра – гэта вершы, Апавяданні і чытанне слоў! І з гэтым, лёс мой – лепшы! Я з творчасцю яднаю кроў.
Знікае ўсё вакол мяне. Я стаў быць непадобным: Жабрак, амаль на дне, У сацыяльным гурце дробны.
У абдымках я паэзіі і прозы. Сябе наконт усяго кладу! Буду пісаць, як дасць мне Божа. Пісьменнік – з гэтым я жыву! 10.2019
*****
Ад нязручнасцяў гараць пажары І ты бяжыш ад іх бядней. І ўсё далей у думках мары – Становішся ад дзён змрачней.
Баішся заставацца тут І па магчымасці тушыць агонь. А хвалі тут не праплывуць, Ня лягуць кроплі на далонь.
Полымя расце, цябе дагоніць! Растапіць лёд і выпарыць ваду. Хавацца можа ўжо хопіць? А супакоіць цяжкую бяду.
Можа застануцца апёкі, Пасля таго, як прыбярэш. Але не будзеш чуць папрокі, Упэўненасць сабе вернеш.
Ты не бяжы, а ты вярніся! Бо твой сыход шчасце не нёс. Я разумею, ты баішся, Але такі твой зараз лёс. 10.2018
*****
Цябе ўбачыць мне бы! Адказ знайсці ў сябе! Хвалююся, ці хопіць веры, Ці ты патрэбна мне!?
Ні першы раз у разважаннях: На конт таго, ці будзе час! Каб разабрацца ў пытаннях. Ці шмат адбудзецца праказ?
Ці застануся я тутэйшым? Як зменіцца маё жыццё? Буду бадзёрым, ці дарэмным? Калі ўбачу адкрыццё.
Хачу адчуць гэта хутчэй! Але не ведаю, як блiзка – Ты ад маіх прамоў, вачэй. Ці карацей між намі рыска?
Усе сакрэты ў маўчанні. Бяжы, бяжы ты да мяне, я да цябе! Каб у крананні… Я зразумеў, ці ты патрэбна мне… 10.2019
*****
Сярод брудных сцен жыцця. Іду наперад, толькі на святло. Таго, што трэба – тут няма! Ёсць шанец, там знайду!
Дзе мая здольнасць ажыве, Бязмежна я буду патрэбны. Мяне туды мара нясе, вядзе. Здабыць на творчасць
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (11) »
Последние комментарии
7 часов 17 минут назад
16 часов 19 минут назад
1 день 15 часов назад
1 день 15 часов назад
1 день 16 часов назад
1 день 16 часов назад