Вход в систему

Что такое OpenID?

Новое на форуме

подробнее

Последние записи в блогах

подробнее

Впечатления

medicus про Демина: Не выпускайте чудовищ из шкафа (Детективная фантастика)

Очень. Рублёные. Фразы. По несколько слов. Каждая. Слог от этого выглядит специфическим. Тяжко это читать. Трудно продираться. Устал. На 12% бросил.

Рейтинг: 0 ( 0 за, 0 против).
kiyanyn про Деревянко: Что не так со структурой атомов? (Физика)

Первый признак псевдонаучного бреда на физмат темы - отсутствие формул (или наличие тривиальных, на уровне школьной арифметики) - имеется :)

Отсутствие ссылок на чужие работы - тоже.

Да эти все формальные критерии и ни к чему, и так видно, что автор в физике остановился на уровне учебника 6-7 класса. Даже на советскую "Детскую энциклопедию" не тянет.

Чего их всех так тянет именно в физику? писали б что-то юридически-экономическое

  подробнее ...

Рейтинг: +2 ( 2 за, 0 против).
Влад и мир про Сомов: Пустой (СИ) (Боевая фантастика)

От его ГГ и писанины блевать хочется. Сам ГГ себя считает себя ниже плинтуса. ГГ - инвалид со скверным характером, стонущим и обвиняющий всех по любому поводу, труслив, любит подхалимничать и бить в спину. Его подобрали, привели в стаб и практически был на содержании. При нападений тварей на стаб, стал убивать охранников и знахаря. Оправдывает свои действия запущенным видом других, при этом точно так же не следит за собой и спит на

  подробнее ...

Рейтинг: +2 ( 2 за, 0 против).
Влад и мир про Nezloi: Первый чемпион Земли 2 (Боевая фантастика)

Мне понравились обе книги.

Рейтинг: +2 ( 2 за, 0 против).
Влад и мир про ezh: Всадник Системы (Попаданцы)

Прочитал обе книги с удовольствием. Спасибо автору!

Рейтинг: +1 ( 1 за, 0 против).

Загасцінец [Данута Бічэль-Загнетава] (fb2) читать постранично, страница - 16

- Загасцінец 158 Кб скачать: (fb2) - (исправленную)  читать: (полностью) - (постранично) - Данута Бічэль-Загнетава

 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

гаркавых, знікла назаўжды.
I толькі смутак безнадзейна чысты
як вадаспад крынічнае вады.
Зрэдчас світаннем
воблікам імглістым
прасочыцца ў смугу маіх вачэй.
I толькі смута.к безнадзейна чысты
нібы пажар, істоту апячэ.

* * *
Пахудзела,
як рэчка
без вуснаў дажджу
у сухоту,
як двайнічок гладыша,
што песні вуркоча плоту
з ветрам,
якінагадаў
пра маладую пяшчоту.

* * *
Горкая асенняя любоў.
Зыркае святло яе дуброў.
Роспачы тупік.
Надзеі пік.
Радасці апошні баравік.
Вып'ю зор крынічных за яе.
Дабрадушны горад ix дап'е.
Наталіўшы смагу, мітусня
выведзе на повадзе каня.
Нецярпенне на брыве нажа.
Вера ў дзіва коннікам у мыле
свет замкне на сумным небасхіле.
А куды нам з вечарам спяшаць?
Між настылай літасцю дваіх
i пякучым сэрдаў адгалоскам,
як падсветкі восеньскім бярозкам,
грэемся на песнях крыжавых.

* * *
Журавінамі шчасце
паблісквае зрэдку.
Таямніца бяды
ззяе ў чортавым зрэнку,
дзе задымленым шкельцам
звераваты нячысцік
нашы ўсмешкі, як ніткі,
заблытаў калісьці.

* * *
Як ні стараліся мы прытуліцца,
нас адарвала бурай ад зямлі.
Каб нам перад нягодаю скарыцца!
I кубак пеннага жьшдя налі!.
Ноч певень разарваў на дзве паловы
i папрыклейваў да валовых рог...
Каб з нашай песні ды прапалі словы!
Ды лепш мы ix аб сценку, як гарох!
Абняўшыся, стаіліся ў гуморы.
I нас няма.
Ёсць навальнічны сон...
У сне пераўвасобіліся ў зоры.
I веюць скразнякі з усіх старой.

ЯК ЖА ТАК
Мы даўно не бачымся...
Аб'ездзіў
ты, спякотны, нетутэйшы,
нібы грэк,
сонныя гурты бароў-мядзведзяў,
табуны незацугляных рэк.
Церам, таямнічы, надвячорны,
пазалочаны электрыкаю зор,
ззяў, пасля парос калючым цёрнам,
громам скалануўся i замёр.
Яркаю вячэрняй зараніцай,
вышытай нябеснаю канвой,
мы маглі, абняўшыся, накрыцца,
ды ўзялі цябе дарогі
пад канвой.
За разважлівым пахмурным борам
ветах наш свяціўся,
аж самлеў.
Палі гусі-лебедзі за мора.
Вернуцца...
А ты не пасталеў.
Выюць сіверных вятроў ваўкі.
Толькі ва ўспамінах прыручаюць
дзве твае мужчынскія рукі
пудкага звярка майго адчаю.
Як жа так?
Быў брод праз рэчку плыткі,
ды ў глыбокі вір нас вывеў брод,
у якім жыццё прадзе дзве ніткі —
кожную на іншы калаўрот.

* * *
Я адна не хацела б вяртацца ў наш дом,
белы свет стане домам, а ложкам ралля.
Завуркоча са мной, бы з маланкаю, гром,
запалоніць самота душу спакваля.
Уваскрэснула. Мне берасцянка пяе.
Уцякаю ад пусткі ў абдымкі твае.
I прытомнасць губляю ў абдымках тваіх.
Ажываю знямоглая — мы не дваіх.
Паміж намі яна,
як нямая сцяна,
глухата...
Ды зялёная птаха ліста
прарываецца з цемры паўз ведер круты
ад цябе да мяне.
Наша крылле — лісты.
Абяцаў мне:
— Вярнуся з лістамі вясной.
Скамянею. А ты да бярозы хадзі,
на грудочак пяску галаву пакладзі
i парайся з грудочкам,
з бярозай — са мной.
Мы рассыплемся зеллечкам роднай зямлі
i спляцёмся карэннем глыбока на дне.
Толькі моцна да сэрца мяне прытулі
i змані, што адну не пакінеш мяне.

* * *
Хай выбухне усмешлівая міна
у знічцы, што скацілася з вачэй,
дзе ты дваіўся, грэўся,
дзе яшчэ
блукаеш, нібы шчасная правіна.
Нічога, што было, не будзе болей...
Не выйду золкам з маладой ракі.
Але прыкутая якой няволяй
мая слязіна да тваёй шчакі?

* *