Ostatnie życzenie / Последнее желание [Анджей Сапковский] (doc) читать онлайн

Параллельный текст подготовил Дмитрий Кармазин

Wiedźmin

Andrzej Sapkowski


I

Później mówiono, że człowiek ten nadszedł od północy od bramy Powroźniczej. Szedł pieszo, a objuczonego konia prowadził za uzdę. Było późne popołudnie i kramy powroźników i rymarzy były już zamknięte, a uliczka pusta. Było ciepło, a człowiek ten miał na sobie czarny płaszcz narzucony na ramiona. Zwracał uwagę.

Zatrzymał się przed gospodą "Stary Narakort", postał chwilę, posłuchał gwaru głosów. Gospoda, jak zwykle o tej porze, była pełna ludzi.


Nieznajomy nie wszedł do "Starego Narakortu". Pociągnął konia dalej, w dół uliczki. Tam była druga karczma, mniejsza, nazywała się "Pod Lisem". Tu było pusto. Karczma nie miała najlepszej sławy.

Karczmarz uniósł głowę znad beczki kiszonych ogórków i zmierzył gościa wzrokiem. Obcy, ciągle w płaszczu, stał przed szynkwasem sztywno, nieruchomo, milczał.

- Co podać?

- Piwa - rzekł nieznajomy. Głos miał nieprzyjemny.

Karczmarz wytarł ręce o płócienny fartuch i napełnił gliniany kufel. Kufel był wyszczerbiony.

Nieznajomy nie był stary, ale włosy miał prawie zupełnie białe. Pod płaszczem nosił wytarty skórzany kubrak, sznurowany pod szyją i na ramionach. Kiedy ściągnął swój płaszcz, wszyscy zauważyli, że na pasie za plecami miał miecz. Nie było w tym nic dziwnego, w Wyzimie prawie wszyscy chodzili z bronią, ale nikt nie nosił miecza na plecach niby łuku czy kołczana.

Nieznajomy nie usiadł za stołem, pomiędzy nielicznymi gośćmi, stał dalej przy szynkwasie, godząc w karczmarza przenikliwymi oczami. Pociągnął z kufla.

- Izby na nocleg szukam.

- Nie ma - burknął karczmarz, patrząc na buty gościa, zakurzone i brudne. - W "Starym Narakorcie" pytajcie.


- Tu bym wolał.

- Nie ma - karczmarz rozpoznał wreszcie akcent nieznajomego. To był Riv.


- Zapłacę - rzekł obcy cicho, jak gdyby niepewnie.

Wtedy właśnie zaczęła się ta cała paskudna historia. Ospowaty drągal, który od chwili wejścia obcego nie spuszczał z niego ponurego wzroku, wstał i podszedł do szynkwasu. Dwójka jego towarzyszy stanęła z tyłu, nie dalej niż dwa kroki.

- Nie ma miejsca, hultaju, rivski włóczęgo - charknął ospowaty, stając tuż obok nieznajomego. - Nie trzeba nam takich jak ty tu, w Wyzimie. To porządne miasto!

Nieznajomy wziął swój kufel i odsunął się. Spojrzał na karczmarza, ale ten unikał jego wzroku. Ani mu było w głowie bronić Riva. W końcu, kto lubił Rivów?

- Każdy Riv to złodziej - ciągnął ospowaty, zionąc piwem, czosnkiem i złością. - Słyszysz, co mówię, pokrzywniku?

- Nie słyszy. Łajno ma w uszach - rzekł jeden z tych z tyłu, a drugi zarechotał.


- Płać i wynoś się! - wrzasnął dziobaty.

Nieznajomy dopiero teraz spojrzał na niego.

- Piwo skończę.

- Pomożemy ci - syknął drągal. Wytrącił Rivowi kufel z ręki i jednocześnie chwytając go za ramię, wpił palce w rzemień przecinający skosem pierś obcego. Jeden z tych z tyłu wzniósł pięść do uderzenia. Obcy zwinął się w miejscu, wytrącając ospowatego z równowagi. Miecz zasyczał w pochwie i błysnął krótko w świetle kaganków. Zakotłowało się. Krzyk. Ktoś z pozostałych gości runął ku wyjściu. Z trzaskiem upadło krzesło, głucho mlasnęły o podłogę gliniane naczynia. Karczmarz - usta mu dygotały - patrzył na okropnie rozrąbaną twarz ospowatego, który wczepiwszy palce w brzeg szynkwasu, osuwał się, niknął z oczu, jak gdyby tonął. Tamci dwaj leżeli na podłodze. Jeden nieruchomo, drugi wił się i drgał w rosnącej szybko ciemnej kałuży. W powietrzu wibrował, świdrując uszy, cienki, histeryczny krzyk kobiety. Karczmarz zatrząsł się, zaczerpnął tchu i zaczął wymiotować.

Nieznajomy cofnął się pod ścianę. Skurczony, spięty, czujny. Miecz trzymał oburącz, wodząc końcem ostrza w powietrzu. Nikt się nie ruszał. Zgroza, jak zimne błoto, oblepiła twarze, skrępowała członki, zatkała gardła.

Strażnicy wpadli do karczmy z hukiem i szczękiem, we trzech. Musieli być w pobliżu. Okręcone rzemieniami pałki mieli w pogotowiu, ale na widok trupów natychmiast dobyli mieczy. Riv przylgnął plecami do ściany, lewą ręką wyciągnął sztylet z cholewy.

- Rzuć to! - wrzasnął jeden ze strażników rozdygotanym głosem. - Rzuć to, zbóju! Pójdziesz z nami!

Drugi strażnik kopnął stół, nie pozwalający mu obejść Riva z boku.

- Leć po ludzi, Treska! - krzyknął do trzeciego, trzymającego się bliżej drzwi.

- Nie trzeba - rzekł nieznajomy, opuszczając miecz. - Sam pójdę.

- Pójdziesz, psie nasienie, ale na powrozie! - rozdarł się ten rozdygotany. - Rzuć miecz, bo ci łeb rozwalę!


Riv wyprostował się. Szybko chwycił klingę pod lewą pachę, a prawą, uniesioną do góry, w stronę strażników, nakreślił w powietrzu skomplikowany, szybki znak. Błysnęły ćwieki, którymi gęsto nabijane były długie aż do łokci mankiety skórzanego kaftana.

Strażnicy momentalnie cofnęli się, zasłaniając twarze przedramionami. Któryś z gości zerwał się, inny znowu pomknął ku drzwiom. Kobieta znów zakrzyczała, dziko, przeraźliwie.

- Sam pójdę - powtórzył nieznajomy dźwięcznym, metalicznym głosem. - A wy trzej przodem. Prowadźcie do grododzierżcy. Drogi nie znam.


- Tak, panie - wymamrotał strażnik, opuszczając głowę. Ruszył ku wyjściu, oglądając się niepewnie. Dwaj pozostali wyszli za nim, tyłem, pospiesznie. Nieznajomy poszedł w ślad, chowając miecz do pochwy, a sztylet do cholewy. Gdy wymijali stoły, goście zakrywali twarze połami kubraków.

II

Velerad, grododzierżca Wyzimy, podrapał się w podbródek, zastanowił się. Nie był ani zabobonny, ani bojaźliwy, ale nie uśmiechało mu się pozostanie z białowłosym sam na sam. Wreszcie zdecydował się.

- Wyjdźcie - rozkazał strażnikom. - A ty siadaj. Nie, nie tu. Tam dalej, jeśli wola.
Nieznajomy usiadł. Nie miał już ani miecza, ani czarnego płaszcza.

- Słucham - rzekł Velerad, bawiąc się ciężkim buzdyganem leżącym na stole. - Jestem Velerad, grododzierżca Wyzimy. Co mi masz do powiedzenia, mości rozbójniku, zanim pójdziesz do lochu? Trzech zabitych, próba rzucenia uroku, nieźle, całkiem nieźle. Za takie rzeczy u nas w Wyzimie wbija się na pal. Ale ze mnie sprawiedliwy człek, wysłucham cię przedtem. Mów.


Riv rozpiął kubrak, wydobył spod niego zwitek białej koźlej skóry.

- Na rozstajach, po karczmach przybijacie - powiedział cicho. - Prawda to, co napisane?

- A - mruknął Velerad, patrząc na wytrawione na skórze runy. - To taka sprawa. Że też od razu się nie domyśliłem. Ano, prawda, najprawdziwsza. Podpisane jest: Foltest, król, pan Temerii, Pontaru i Mahakamu. Znaczy, prawda. Ale orędzie orędziem, a prawo prawem. Ja tu, w Wyzimie, prawa pilnuję i porządku! Ludzi mordować nie pozwolę! Zrozumiałeś?


Riv kiwnął głową na znak, że zrozumiał. Velerad sapnął gniewnie.

- Znak wiedźmiński masz?

Nieznajomy znów sięgnął w rozcięcie kaftana, wygrzebał okrągły medalion na srebrnym łańcuszku. Na medalionie wyobrażony był łeb wilka z wyszczerzonymi kłami.

- Imię jakieś masz? Może być byle jakie, nie pytam z ciekawości, tylko dla ułatwienia rozmowy.

- Nazywam się Geralt.

- Może być i Geralt. Z Rivii, jak wnoszę z wymowy?

- Z Rivii.

- Tak. Wiesz co, Geralt? Z tym - Velerad klepnął w orędzie otwartą dłonią - z tym daj sobie spokój. To poważna sprawa. Wielu już próbowało. To, bracie, nie to samo, co paru obwiesiów pochlastać.


- Wiem. To mój fach, grododzierżco. Napisane jest: trzy tysiące orenów nagrody.

- Trzy tysiące - Velerad wydął wargi. - I królewna za żonę, jak ludzie gadają, chociaż tego miłościwy Foltest nie dopisał.

- Nie jestem zainteresowany królewną - rzekł spokojnie Geralt. Siedział nieruchomo z rękami na kolanach. - Napisane jest: trzy tysiące.

- Co za czasy - westchnął grododzierżca. - Co za parszywe czasy! Jeszcze dwadzieścia lat temu, kto by pomyślał, nawet po pijanemu, że takie profesje będą? Wiedźmini! Wędrowni zabójcy bazyliszków! Domokrążni pogromcy smoków i utopców! Geralt? W twoim cechu piwo wolno pić?



- Pewnie.

Velerad klasnął w dłonie.

- Piwa! - zawołał. - A ty, Geralt, siadaj bliżej. Co mi tam.

Piwo było zimne i pieniste.

- Parszywe czasy nastały - monologował Velerad pociągając z kufla. - Namnożyło się wszelkiego plugastwa. W Mahakamie, w górach, aż roi się od bobołaków. Po lasach dawniej aby wilki wyły, a teraz akurat: upiory, borowiki jakieś, gdzie nie spluniesz, wilkołak albo inna zaraza. Po wsiach rusałki i płaczki porywają dzieci, to już idzie w setki. Choroby, o jakich nikt dawniej nie słyszał, włos się jeży. No i jeszcze to do kompletu! - popchnął zwitek skóry po blacie stołu. - Nie dziwota, Geralt, że taki popyt na wasze usługi.



- To królewskie orędzie, grododzierżco - Geralt uniósł głowę. - Znacie szczegóły?



Velerad odchylił się na krześle, splótł dłonie na brzuchu.

- Szczegóły, mówisz? A znam. Nie to, żeby z pierwszej ręki, ale z dobrych źródeł.

- O to mi właśnie chodzi.


- Uparłeś się. Jak chcesz. Słuchaj - Velerad popił piwa, sciszył głos. - Nasz miłościwy Foltest jeszcze jako królewicz, za rządów starego Medella, swojego ojca, pokazywał nam, co potrafi, a potrafił wiele. Liczyliśmy, że mu to z wiekiem przejdzie. A tymczasem krótko po swojej koronacji, zaraz po śmierci starego króla, Foltest przeszedł samego siebie. Aż nam wszystkim szczęki poopadały. Krótko mówiąc: zrobił dziecko swojej rodzonej siostrze Addzie. Adda była młodsza od niego, zawsze trzymali się razem, ale nikt niczego nie podejrzewał, no, może królowa... Krótko: patrzymy, a tu Adda o, z takim brzuchem, a Foltest zaczyna gadać o ślubie. Z siostrą, uważasz, Geralt? Sytuacja zrobiła się napięta jak diabli, bo akurat Vizimir z Novigradu umyślił wydać za Foltesta swoją Dalkę, wysłał poselstwo, a tu trzeba trzymać króla za ręce i nogi, bo chce biec i lżyć posłów. Udało się, i dobrze, bo obrażony Vizimir wyprułby z nas bebechy. Potem, nie bez pomocy Addy, która wpłynęła na braciszka, udało się wyperswadować szczeniakowi szybki ślub. No, a potem Adda urodziła, w przepisowym czasie, a jakże. A teraz słuchaj, bo zaczyna się. Tego, co się urodziło, wiele osób nie widziało, ale jedna położna wyskoczyła oknem z wieży i zabiła się, a druga dostała pomieszania zmysłów i do dzisiaj jest kołowata. Sądzę zatem, że nadbękart nie był specjalnie urodziwy. To była dziewczynka. Zmarła zresztą zaraz, nikt, jak mi się zdaje, nie spieszył się zanadto z podwiązywaniem pępowiny. Adda, na swoje szczęście, nie przeżyła porodu. A potem, bracie, Foltest po raz kolejny zrobił z siebie durnia. Nadbękarta trzeba było spalić albo, bo ja wiem, zakopać gdzieś na pustkowiu, a nie chować go w sarkofagu w podziemiach pałacu.




- Za późno teraz na roztrząsanie - Geralt uniósł głowę. - W każdym razie należało wezwać kogoś z Wiedzących.


- Mówisz o tych wydrwigroszach z gwiazdkami na kapeluszach? A jakże, zleciało się ich z dziesięciu, ale już potem, kiedy okazało się, co leży w tym sarkofagu. I co z niego nocami wyłazi. A zaczęło wyłazić nie od razu, o nie. Siedem lat od pogrzebu był spokój. Aż tu którejś nocy, była pełnia księżyca, wrzask w pałacu, krzyk, zamieszanie! Co tu dużo gadać, znasz się na tym, orędzie też czytałeś. Niemowlak podrósł w trumnie, i to nieźle, a i zęby wyrosły mu jak się patrzy. Jednym słowem, strzyga. Szkoda, że nie widziałeś trupów. Tak jak ja. Pewnie ominąłbyś Wyzimę szerokim łukiem.

Geralt milczał.

- Wtedy - ciągnął Velerad - jak mówiłem, Foltest skrzyknął do nas całą gromadę czarowników. Jazgotali jeden przez drugiego, o mało nie pobili się tymi swoimi drągami, co to je noszą, pewnie żeby psy odpędzać, jak ich kto poszczuje. A myślę, że szczują ich regularnie. Przepraszam, Geralt, jeśli masz inne zdanie o czarodziejach, w twoim zawodzie pewnie je masz, ale dla mnie to darmozjady i durnie. Wy, wiedźmini, budzicie wśród ludzi większe zaufanie. Jesteście przynajmniej, jakby tu rzec, konkretni.

Geralt uśmiechnął się, nie skomentował.


- No, ale do rzeczy - grododzierżca zajrzał do kufla, dolał piwa sobie i Rivowi. - Niektóre rady czarowników wydawały się całkiem niegłupie. Jeden proponował spalenie strzygi razem z pałacem i sarkofagiem, inny radził odrąbać jej łeb szpadlem, pozostali byli zwolennikami wbijania osinowych kołków w różne części ciała, oczywiście za dnia, kiedy diablica spała w trumnie, zmordowana po nocnych uciechach. Niestety, znalazł się jeden, błazen w spiczastej czapce na łysym czerepie, garbaty eremita, który wymyślił, że to są czary, że to się da odczynić i że ze strzygi znowu będzie Foltestowa córeczka, śliczna jak malowanie. Trzeba tylko przesiedzieć w krypcie całą noc, i już, po krzyku. Po czym, wyobrażasz sobie, Geralt, co to był za półgłówek, poszedł na noc do dworzyszcza. Jak łatwo zgadnąć, wiele z niego nie zostało, bodajże tylko czapka i laga. Ale Foltest uczepił się tego pomysłu jak rzep psiego ogona. Zakazał wszelkich prób zabicia strzygi, a ze wszystkich możliwych zakamarków kraju pościągał do Wyzimy szarlatanów, aby odczarować strzygę na królewnę. To była dopiero malownicza kompania! Jakieś pokręcone baby, jacyś kulawcy, brudni, bracie, zawszeni, litość brała. No i dawaj czarować, głównie nad miską i kuflem. Pewnie, niektórych Foltest albo rada zdemaskowali prędko, paru nawet powiesili na ostrokole, ale za mało, za mało. Ja bym ich wszystkich powiesił. Tego, że strzyga w tym czasie zagryzała co rusz kogoś innego, nie zwracając na oszustów i ich zaklęcia żadnej uwagi, dodawać chyba nie muszę. Ani tego, że Foltest nie mieszkał już w pałacu. Nikt już tam nie mieszkał.

Velerad przerwał, popił piwa. Wiedźmin milczał.

- I tak to się ciągnie, Geralt, sześć lat, bo to się urodziło tak jakoś czternaście lat temu. Mieliśmy w tym czasie trochę innych zmartwień, bo pobiliśmy się z Vizimirem z Novigradu, ale z porządnych, zrozumiałych powodów, poszło nam o przesuwanie słupów granicznych, a nie tam o jakieś córki czy koligacje. Foltest, nawiasem mówiąc, zaczyna już przebąkiwać o małżeństwie i ogląda przesyłane przez sąsiednie dwory konterfekty, które dawniej zwykł był wrzucać do wychodka. No, ale co jakiś czas opada go znowu ta mania i rozsyła konnych, by szukali nowych czarowników. No i nagrodę obiecał, trzy tysiące, przez co zbiegło się trochę postrzeleńców, błędnych rycerzy, nawet jeden pastuszek, kretyn znany w całej okolicy, niech spoczywa w pokoju. A strzyga ma się dobrze. Tyle że co jakiś czas kogoś zagryzie. Można się przyzwyczaić. A z tych bohaterów, co ją próbują odczarowywać, jest chociaż taki pożytek, że bestia nażera się na miejscu i nie szwenda poza dworzyszczem. A Foltest ma nowy pałac, całkiem ładny.

- Przez sześć lat - Geralt uniósł głowę - przez sześć lat nikt nie załatwił sprawy?


- Ano nie - Velerad popatrzył na wiedźmina przenikliwie. - Bo pewnie sprawa jest nie do załatwienia i przyjdzie się z tym pogodzić. Mówię o Folteście, naszym miłościwym i ukochanym władcy, który ciągle jeszcze przybija te orędzia na rozstajnych drogach. Tyle że chętnych zrobiło się jakby mniej. Ostatnio, co prawda, był jeden, ale chciał te trzy tysiące koniecznie z góry. No to wsadziliśmy go do worka i wrzuciliśmy do jeziora.

- Oszustów nie brakuje.

- Nie, nie brakuje. Jest ich nawet sporo - przytaknął grododzierżca, nie spuszczając z wiedźmina wzroku. - Dlatego jak pójdziesz do pałacu, nie żądaj złota z góry. Jeżeli tam w ogóle pójdziesz.

- Pójdę.

- Ano, twoja sprawa. Pamiętaj jednak o mojej radzie. Jeżeli zaś już o nagrodzie mowa, ostatnio zaczęło się mówić o jej drugiej części, wspomniałem ci. Królewna za żonę. Nie wiem, kto to wymyślił, ale jeżeli strzyga wygląda tak, jak opowiadają, to żart jest wyjątkowo ponury. Wszelakoż nie zabrakło durniów, którzy pognali do dworzyszcza galopem, jak tylko wieść gruchnęła, że jest okazja wejść do królewskiej rodziny. Konkretnie, dwóch czeladników szewskich. Dlaczego szewcy są tacy głupi, Geralt?

- Nie wiem. A wiedźmini, grododzierżco? Próbowali?

- Było kilku, a jakże. Najczęściej, kiedy usłyszeli, że strzygę trzeba odczarować, a nie zabić, wzruszali ramionami i odjeżdżali. Dlatego też znacznie wzrósł mój szacunek dla wiedźminów, Geralt. No a potem przyjechał jeden, młodszy był od ciebie, imienia nie pamiętam, o ile je w ogóle podał. Ten spróbował.


- No i?

- Zębata królewna rozwłóczyła jego flaki na sporej odległości. Z pół strzelenia z łuku.

Geralt pokiwał głową.

- To wszyscy?

- Był jeszcze jeden.

Velerad milczał przez chwilę. Wiedźmin nie ponaglał go.

- Tak - rzekł wreszcie grododzierżca. - Był jeszcze jeden. Z początku, gdy mu Foltest zagroził szubienicą, jeżeli zabije lub okaleczy strzygę, roześmiał się tylko i zaczął się pakować. No, ale potem...
Velerad ponownie ściszył głos prawie do szeptu, nachylając się przez stół.
- Potem podjął się zadania. Widzisz, Geralt, jest tu w Wyzimie paru rozumnych ludzi, nawet na wysokich stanowiskach, którym cała ta sprawa obrzydła. Plotka głosi, że ci ludzie przekonali po cichu wiedźmina, aby nie bawiąc się w żadne ceregiele ani czary, zatłukł strzygę, a królowi powiedział, że czar nie podziałał, że córeczka spadła ze schodów, no że zdarzył się wypadek przy pracy. Król, wiadomo, rozzłości się, ale skończy się na tym, że nie zapłaci ani orena nagrody. Szelma wiedźmin na to, że za darmo sami sobie możemy chodzić na strzygi. No, co było robić... Złożyliśmy się, potargowali... Tylko że nic z tego nie wyszło.

Geralt podniósł brwi.

- Nic, powiadam - rzekł Velerad. - Wiedźmin nie chciał iść od razu, pierwszej nocy. Łaził, czaił się, kręcił po okolicy. Wreszcie, jak powiadają, zobaczył strzygę, zapewne w akcji, bo bestia nie wyłazi z krypty tylko po to, żeby rozprostować nogi. Zobaczył ją więc i tej samej nocy zwiał. Bez pożegnania.

Geralt wykrzywił lekko wargi w czymś, co prawdopodobnie miało być uśmiechem.

- Rozumni ludzie - zaczął - zapewne mają jeszcze te pieniądze? Wiedźmini nie biorą z góry.

- Ano - rzekł Velerad - pewnie mają.

- Plotka nie mówi, ile tego jest?


Velerad wyszczerzył zęby.

- Jedni mówią: osiemset...

Geralt pokręcił głową.

- Inni - mruknął grododzierżca - mówią o tysiącu.

- Niedużo, jeśli wziąć pod uwagę, że plotka wszystko wyolbrzymia. W końcu król daje trzy tysiące.


- Nie zapominaj o narzeczonej - zadrwił Velerad. - O czym my rozmawiamy? Wiadomo, że nie dostaniesz tamtych trzech tysięcy.

- Skąd to niby wiadomo?

Velerad huknął dłonią o blat stołu.

- Geralt, nie psuj mojego wyobrażenia o wiedźminach! To już trwa sześć lat z hakiem! Strzyga wykańcza do pół setki ludzi rocznie, teraz mniej, bo wszyscy trzymają się z daleka od pałacu. Nie, bracie, ja wierzę w czary, niejedno widziałem i wierzę, do pewnego stopnia, rzecz jasna, w zdolności magów i wiedźminów. Ale z tym odczarowywaniem to bzdura, wymyślona przez garbatego i usmarkanego dziada, który zgłupiał od pustelniczego wiktu, bzdura, w którą nie wierzy nikt. Prócz Foltesta. Nie, Geralt! Adda urodziła strzygę, bo spała z własnym bratem, taka jest prawda i żaden czar tu nie pomoże. Strzyga żre ludzi, jak to strzyga, i trzeba ją zabić, normalnie i po prostu. Słuchaj, dwa lata temu kmiotkowie z jakiegoś zapadłego zadupia pod Mahakamem, którym smok wyżerał owce, poszli kupą, zatłukli go kłonicami i nawet nie uznali za celowe się tym szczególnie chwalić. A my tu, w Wyzimie, czekamy na cud i ryglujemy drzwi przy każdej pełni księżyca albo wiążemy przestępców do palika przed dworzyszczem licząc, że bestia nażre się i wróci do trumny.



- Niezły sposób - uśmiechnął się wiedźmin. - Przestępczość zmalała?


- Ani trochę.

- Do pałacu, tego nowego, którędy?


- Zaprowadzę cię osobiście. Co będzie z propozycją rzuconą przez rozumnych ludzi?

- Grododzierżco - rzekł Geralt. - Po co się spieszyć? Przecież naprawdę może zdarzyć się wypadek przy pracy, niezależnie od moich intencji. Wtedy rozumni ludzie winni pomyśleć, jak ocalić mnie przed gniewem króla i przygotować te tysiąc pięćset orenów, o których mówi plotka.

- Miało być tysiąc.

- Nie, panie Velerad - powiedział wiedźmin stanowczo. - Ten, któremu dawaliście tysiąc, uciekł na sam widok strzygi, nawet się nie targował. To znaczy, ryzyko jest większe niż tysiąc. Czy nie jest większe niż półtora tysiąca, okaże się. Oczywiście, ja się przedtem pożegnam.

Velerad podrapał się w głowę.

- Geralt? Tysiąc dwieście?

- Nie, grododzierżco. To nie jest łatwa robota. Król daje trzy, a muszę wam powiedzieć, że odczarować jest czasem łatwiej niż zabić. W końcu któryś z moich poprzedników zabiłby strzygę, gdyby to było takie proste. Myślicie, że dali się zagryźć tylko dlatego, że bali się króla?

- Dobra, bracie - Velerad smętnie pokiwał głową. - Umowa stoi. Tylko przed królem ani mru-mru o możliwości wypadku przy pracy. Szczerze ci radzę.


III

Foltest był szczupły, miał ładną - za ładną - twarz. Nie miał jeszcze czterdziestki, jak ocenił wiedźmin. Siedział na karle rzeźbionym z czarnego drewna, nogi wyciągnął w stronę paleniska, przy którym grzały się dwa psy. Obok, na skrzyni siedział starszy, potężnie zbudowany mężczyzna z brodą. Za królem stał drugi, bogato odziany, z dumnym wyrazem twarzy. Wielmoża.

- Wiedźmin z Rivii - powiedział król po chwili ciszy, jaka zapadła po wstępnej przemowie Velerada.

- Tak, panie - Geralt schylił głowę.
- Od czego ci tak łeb posiwiał? Od czarów? Widzę, żeś niestary. Dobrze już, dobrze. To żart, nic nie mów. Doświadczenie, jak śmiem przypuszczać, masz niejakie?

- Tak, panie.

- Radbym posłuchać.

Geralt skłonił się jeszcze niżej.

- Wiecie wszak, panie, że nasz kodeks zabrania mówienia o tym, co robimy.


- Wygodny kodeks, mości wiedźminie, wielce wygodny. Ale tak, bez szczegółów, z borowikami miałeś do czynienia?

- Tak.

- Z wampirami, z leszymi?

- Też.

Foltest zawahał się.

- Ze strzygami?

Geralt uniósł głowę, spojrzał królowi w oczy.

- Też.

Foltest odwrócił wzrok.

- Velerad!

- Słucham, miłościwy panie.

- Wprowadziłeś go w szczegóły?

- Tak, miłościwy panie. Twierdzi, że królewnę można odczarować.

- To wiem od dawna. W jaki sposób, mości wiedźminie? Ach, prawda, zapomniałem. Kodeks. Dobrze. Tylko jedna mała uwaga. Było tu już u mnie kilku wiedźminów. Velerad, mówiłeś mu? Dobrze. Stąd wiem, że waszą specjalnością jest raczej zabijanie, a nie odczynianie uroków. To nie wchodzi w rachubę. Jeżeli mojej córce spadnie włos z głowy, ty swoją położysz na pieńku. To tyle. Ostrit, a i wy, panie Segelin, zostańcie, udzielcie mu tyle informacji, ile będzie chciał. Oni zawsze dużo pytają, wiedźmini. Nakarmcie go i niech mieszka w pałacu. Niech się nie włóczy po karczmach.



Król wstał, gwizdnął na psy i ruszył ku drzwiom, rozrzucając słomę pokrywającą podłogę komnaty. Przy drzwiach odwrócił się.

- Uda ci się, wiedźminie, nagroda jest twoja. Może jeszcze coś dorzucę, jeśli dobrze się spiszesz. Oczywiście, bajania pospólstwa co do ożenku z królewną nie zawierają słowa prawdy. Nie sądzisz chyba, że wydam córkę za byle przybłędę?


- Nie, panie. Nie sądzę.

- Dobrze. To dowodzi, że jesteś rozumny.

Foltest wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Velerad i wielmoża, którzy dotychczas stali, natychmiast rozsiedli się przy stole. Grododzierżca dopił w połowie pełny puchar króla, zajrzał do dzbana, zaklął. Ostrit, który zajął fotel Foltesta, patrzył na wiedźmina spode łba, gładząc dłońmi rzeźbione poręcze. Segelin, brodacz, skinął na Geralta.

- Siadajcie, mości wiedźminie, siadajcie. Zaraz wieczerzę podadzą. O czym chcielibyście rozmawiać? Grododzierżca Velerad powiedział wam już chyba wszystko. Znam go i wiem, że powiedział prędzej za dużo niż za mało.
- Tylko kilka pytań.

- Zadajcie je.

- Mówił grododzierżca, że po pojawieniu się strzygi król wezwał wielu Wiedzących.

- Tak było. Ale nie mówcie: "strzyga", mówcie: "królewna". Łatwiej unikniecie takiej pomyłki przy królu... i związanych z tym przykrości.

- Czy wśród Wiedzących był ktoś znany? Sławny?

- Byli tacy i wówczas, i później. Nie pamiętam imion... A wy, panie Ostrit?


- Nie pamiętam - rzekł wielmoża. - Ale wiem, że niektórzy cieszyli się sławą i uznaniem. Mówiło się o tym dużo.


- Czy byli zgodni co do tego, że zaklęcie można zdjąć?

- Byli dalecy od zgody - uśmiechnął się Segelin. - W każdym przedmiocie. Ale takie stwierdzenie padło. Miało to być proste, wręcz nie wymagające zdolności magicznych, i jak zrozumiałem, wystarczyło, aby ktoś spędził noc, od zachodu słońca do trzecich kurów, w podziemiu, przy sarkofagu.
- Rzeczywiście, proste - parsknął Velerad.

- Chciałbym usłyszeć opis... królewny.
Velerad zerwał się z krzesła.

- Królewna wygląda jak strzyga! - wrzasnął.

- Jak najbardziej strzygowata strzyga, o jakiej słyszałem! Jej wysokość królewska córka, przeklęty nadbękart, ma cztery łokcie wzrostu, przypomina baryłę piwa, ma mordę od ucha do ucha, pełną zębów jak sztylety, czerwone ślepia i rude kudły! Łapska, opazurzone jak u żbika, wiszą jej do samej ziemi! Dziwię się, że jeszcze nie zaczęliśmy rozsyłać jej miniatur po zaprzyjaźnionych dworach! Królewna, niech ją zaraza udusi, ma już czternaście lat, czas pomyśleć o wydaniu jej za jakiegoś królewicza!



- Pohamuj się, grododzierżco - zmarszczył się Ostrit, zerkając w stronę drzwi. Segelin uśmiechnął się lekko.

- Opis, choć tak obrazowy, był w miarę dokładny, a o to chodziło mości wiedźminowi, prawda? Velerad zapomniał dodać, że królewna porusza się z niewiarygodną prędkością i jest o wiele silniejsza, niż można wnosić z jej wzrostu i budowy. A to, że ma czternaście lat, jest fak-tem. O ile to ważne.

- Ważne - powiedział wiedźmin. - Czy ataki na ludzi zdarzają się tylko podczas pełni?

- Tak - odrzekł Segelin. - Jeżeli napada poza starym pałacem. W pałacu, niezależnie od fazy księżyca, ludzie ginęli zawsze. Ale wychodzi tylko podczas pełni, a i to nie każdej.

- Czy był chociaż jeden wypadek ataku za dnia?

- Nie. Za dnia nie.

- Zawsze pożera ofiary?

Velerad splunął zamaszyście na słomę.

- Niech cię, Geralt, zaraz wieczerza będzie. Tfu! Pożera, nadgryza, zostawia, różnie, zależnie od humoru zapewne. Jednemu tylko głowę odgryzła, paru wybebeszyła, a paru ogryzła na czysto, do goła, można by rzec. Taka jej mać!

- Uważaj, Velerad - syknął Ostrit. - O strzydze gadaj, co chcesz, ale Addy nie obrażaj przy mnie, bo przy królu się nie odważasz!

- Czy był ktoś, kogo zaatakowała, a przeżył? - spytał wiedźmin, pozornie nie zwracając uwagi na wybuch wielmoży.



Segelin i Ostrit spojrzeli po sobie.

- Tak - powiedział brodacz. - Na samym początku, sześć lat temu, rzuciła się na dwóch żołnierzy stojących na warcie u krypty. Jednemu udało się uciec.

- I później - wtrącił Velerad - młynarz, na którego napadła pod miastem. Pamiętacie?

IV

Młynarza przyprowadzono na drugi dzień, późnym wieczorem, do komnatki nad kordegardą, w której zakwaterowano wiedźmina. Przyprowadził go żołnierz w płaszczu z kapturem.

Rozmowa nie dała większych rezultatów. Młynarz był przerażony, bełkotał, jąkał się. Więcej powiedziały wiedźminowi jego blizny: strzyga miała imponujący rozstaw szczęk i rzeczywiście ostre zęby, w tym bardzo długie górne kły - cztery, po dwa z każdej strony. Pazury zapewne ostrzejsze od żbiczych, choć mniej zakrzywione. Tylko dlatego zresztą udało się młynarzowi wyrwać.

Zakończywszy oględziny, Geralt skinął na młynarza i żołnierza, odprawiając ich. Żołnierz wypchnął chłopa za drzwi i zdjął kaptur. Był to Foltest we własnej osobie.


- Siadaj, nie wstawaj - rzekł król. - Wizyta nieoficjalna. Zadowolony z wywiadu? Słyszałem, że byłeś w dworzyszczu przed południem.

- Tak, panie.

- Kiedy przystąpisz do dzieła?

- Do pełni cztery dni. Po pełni.


- Wolisz sam się jej wcześniej przyjrzeć?

- Nie ma takiej potrzeby. Ale najedzona... królewna... będzie mniej ruchliwa.

- Strzyga, mistrzu, strzyga. Nie bawmy się w dyplomację. Królewną to ona dopiero będzie. O tym zresztą przyszedłem z tobą porozmawiać. Odpowiadaj, nieoficjalnie, krótko i jasno: będzie czy nie będzie? Nie zasłaniaj mi się tylko żadnym kodeksem.

Geralt potarł czoło.

- Potwierdzam, królu, że czar można odczynić. I jeżeli się nie mylę, to rzeczywiście spędzając noc w dworzyszczu. Trzecie pianie koguta, o ile zaskoczy strzygę poza sarkofagiem, zlikwiduje urok. Tak zwykle postępuje się ze strzygami.


- Takie proste?

- To nie jest proste. Trzeba tę noc przeżyć, to raz. Możliwe są też odstępstwa od normy. Na przykład nie jedną noc, ale trzy. Kolejne. Są też przypadki... no... beznadziejne.


- Tak - żachnął się Foltest. - Ciągle to słyszę od niektórych. Zabić potwora, bo to przypadek nieuleczalny. Mistrzu, jestem pewien, że już z tobą rozmawiano. Co? Żeby zarąbać ludojadkę bez ceregieli, na samym wstępie, a królowi powiedzieć, że inaczej się nie dało. Król nie zapłaci, my zapłacimy. Bardzo wygodny sposób. I tani. Bo król każe ściąć lub powiesić wiedźmina, a złoto zostanie w kieszeni.



- Król bezwarunkowo każe ściąć wiedźmina? - wykrzywił się Geralt.


Foltest przez dłuższą chwilę patrzył w oczy Riva.

- Król nie wie - powiedział wreszcie. - Ale liczyć się z taką ewentualnością wiedźmin raczej powinien.

Teraz Geralt chwilę pomilczał.

- Zamierzam zrobić, co w mojej mocy - rzekł po chwili. - Ale gdyby poszło źle, będę bronił swojego życia. Wy, panie, też się musicie liczyć z taką ewentualnością.


Foltest wstał.

- Nie rozumiesz mnie. Nie o to chodzi. To jasne, że zabijesz ją, gdy się zrobi gorąco, czy mi się to podoba, czy nie. Bo inaczej ona ciebie zabije, na pewno i nieodwołalnie. Nie rozgłaszam tego, ale nie ukarałbym nikogo, kto zabiłby ją w obronie własnej. Ale nie dopuszczę, aby zabito ją, nie próbując uratować. Były już próby podpalenia starego pałacu, strzelali do niej z łuków, kopali doły, zastawiali sidła i wnyki dopóty, dopóki kilku nie powiesiłem. Ale nie o to chodzi. Mistrzu, słuchaj!

- Słucham.

- Po tych trzech kurach nie będzie strzygi, jeśli dobrze zrozumiałem. A co będzie?


- Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, czternastolatka.

- Czerwonooka? Z zębami jak krokodyl?


- Normalna czternastolatka. Tyle że...


- No?

- Fizycznie.

- Masz babo placek. A psychicznie? Codziennie na śniadanie wiadro krwi? Udko dziewczęcia?

- Nie. Psychicznie... Nie sposób powiedzieć... Sądzę, że na poziomie, bo ja wiem, trzyletniego, czteroletniego dziecka. Będzie wymagała troskliwej opieki przez dłuższy czas.

- To jasne. Mistrzu?

- Słucham.

- Czy to jej może wrócić? Później?


Wiedźmin milczał.

- Aha - rzekł król. - Może. I co wtedy?


- Gdyby po długim, kilkudniowym omdleniu zmarła, trzeba spalić ciało. I to prędko.
Foltest zasępił się.

- Nie sądzę jednak - dodał Geralt - aby do tego doszło. Dla pewności udzielę wam, panie, kilku wskazówek, jak zmniejszyć niebezpieczeństwo.

- Już teraz? Nie za wcześnie, mistrzu? A jeżeli...

- Już teraz - przerwał Riv. - Różnie bywa, królu. Może się zdarzyć, że rano znajdziecie w krypcie odczarowaną królewnę i mojego trupa.
- Aż tak? Pomimo mojego zezwolenia na obronę własną? Na którym, zdaje mi się, nie bardzo ci nawet zależało?


- To jest poważna sprawa, królu. Ryzyko jest wielkie. Dlatego słuchajcie: królewna stale musi nosić na szyi szafir, najlepiej inkluz, na srebrnym łańcuszku. Stale. W dzień i w nocy.


- Co to jest inkluz?

- Szafir z pęcherzykiem powietrza wewnątrz kamienia. Oprócz tego, w komnacie, w której będzie sypiała, należy co jakiś czas palić w kominku gałązki jałowca, żarnowca i leszczyny.

Foltest zamyślił się.

- Dziękuję ci za rady, mistrzu. Zastosuję się do nich, jeżeli... A teraz ty posłuchaj mnie uważnie. Jeżeli stwierdzisz, że to przypadek beznadziejny, zabijesz ją. Jeżeli odczynisz urok, a dziewczyna nie będzie... normalna... jeżeli będziesz miał cień wątpliwości, czy ci się udało w pełni, zabijesz ją również. Nie obawiaj się, nic ci nie grozi z mojej strony. Będę na ciebie krzyczał przy ludziach, wypędzę z pałacu i z miasta, nic więcej. Nagrody oczywiście nie dam. Może coś wytargujesz, wiesz od kogo.

Milczeli chwilę.

- Geralt - Foltest po raz pierwszy zwrócił się do wiedźmina po imieniu.

- Słucham.

- Ile jest prawdy w gadaniu, że dziecko było takie, a nie inne, bo Adda była moją siostrą?

- Niewiele. Czar trzeba rzucić, żadne zaklęcie nie rzuca się samo. Ale myślę, że wasz związek z siostrą był przyczyną rzucenia czaru, a więc i takiego skutku.


- Tak myślałem. Tak mówili niektórzy z Wiedzących, chociaż nie wszyscy. Geralt? Skąd się biorą takie sprawy? Czary, magia?

- Nie wiem, królu. Wiedzący zajmują się badaniem przyczyn tych zjawisk. Dla nas, wiedźminów, wystarcza wiedza, że skupiona wola może takie zjawiska powodować. I wiedza, jak je zwalczać.


- Zabijać?

- Najczęściej. Za to nam zresztą najczęściej płacą. Mało kto żąda odczyniania uroków, królu. Z reguły ludzie chcą się po prostu uchronić od zagrożenia. Jeżeli zaś potwór ma ludzi na sumieniu, dochodzi jeszcze motyw zemsty.

Król wstał, zrobił kilka kroków po komnacie, zatrzymał się przed mieczem wiedźmina wiszącym na ścianie.

- Tym? - spytał, nie patrząc na Geralta.

- Nie. Ten jest na ludzi.

- Słyszałem. Wiesz co, Geralt? Pójdę z tobą do krypty.

- Wykluczone.

Foltest odwrócił się, oczy mu zabłysły.

- Czy ty wiesz, czarowniku, że ja jej nie widziałem? Ani po urodzeniu, ani... potem. Bałem się. Mogę jej już nigdy nie zobaczyć, prawda? Mam prawo chociaż widzieć, jak ją będziesz mordował.


- Powtarzam, wykluczone. To pewna śmierć. Również dla mnie. Jeżeli osłabię uwagę, wolę... Nie, królu.

Foltest odwrócił się, ruszył ku drzwiom. Geraltowi przez chwilę zdawało się, że wyjdzie bez słowa, bez pożegnalnego gestu, ale król zatrzymał się, spojrzał na niego.

- Budzisz zaufanie - powiedział. - Pomimo że wiem, jakie z ciebie ziółko. Opowiadano mi, co zaszło w karczmie. Jestem pewien, że zabiłeś tych opryszków wyłącznie dla rozgłosu, żeby wstrząsnąć ludźmi, mną. Jest dla mnie oczywiste, że mogłeś ich pokonać bez zabijania. Boję się, że nigdy się nie dowiem, czy idziesz ratować moją córkę, czy też ją zabić. Ale godzę się na to. Muszę się zgodzić. Wiesz, dlaczego?

Geralt nie odpowiedział.

- Bo myślę - rzekł król - myślę, że ona cierpi. Prawda?

Wiedźmin utkwił w królu swoje przenikliwe oczy. Nie przytaknął, nie skinął głową, nie uczynił najmniejszego gestu, ale Foltest wiedział. Znał odpowiedź.

V


Geralt po raz ostatni wyjrzał przez okno dworzyszcza. Zmierzch zapadał szybko. Za jeziorem migotały niejasne światełka Wyzimy. Dookoła dworzyszcza było pustkowie - pas ziemi niczyjej, którym miasto w ciągu sześciu lat odgrodziło się od niebezpiecznego miejsca, nie zostawiając nic oprócz kilku ruin, przegniłych belkowań i resztek szczerbatego ostrokołu, których widać nie opłacało się rozbierać i przenosić. Najdalej, bo na zupełnie przeciwległy kraniec osiedla, przeniósł swoją rezydencję sam król - pękaty stołb jego nowego pałacu czernił się w dali na tle granatowiejącego nieba.

Wiedźmin wrócił do zakurzonego stołu, przy którym w jednej z pustych, splądrowanych komnat przygotowywał się niespiesznie, spokojnie, pieczołowicie. Czasu, jak wiedział, miał dużo. Strzyga nie opuści krypty przed północą.

Przed sobą na stole miał niedużą, okutą skrzyneczkę. Otworzył ją. Wewnątrz, ciasno, w wyłożonych suchą trawą przegródkach, stały flakoniki z ciemnego szkła. Wiedźmin wyjął trzy.

Z podłogi podjął podłużny pakunek, grubo owinięty owczymi skórami i okręcony rzemieniem. Rozwinął go, wydobył miecz z ozdobną rękojeścią, w czarnej, lśniącej pochwie pokrytej rzędami runicznych znaków i symboli. Obnażył ostrze, które rozbłysło czystym, lustrzanym blaskiem. Klinga była z czystego srebra.

Geralt wyszeptał formułę, wypił po kolei zawartość dwu flakoników, po każdym łyku kładąc lewą dłoń na głowni miecza. Potem, owijając się szczelnie w swój czarny płaszcz, usiadł. Na podłodze. W komnacie nie było żadnego krzesła. Jak zresztą w całym dworzyszczu.

Siedział nieruchomo, z zamkniętymi oczami. Jego oddech, początkowo równy, stał się nagle przyspieszony, chrapliwy, niespokojny. A potem ustał zupełnie. Mieszanka, za pomocą której wiedźmin poddał pełnej kontroli pracę wszystkich organów ciała, składała się głównie z ciemiężycy, bieluniu, głogu i wilczomlecza. Inne jej składniki nie posiadały nazw w żadnym ludzkim języku. Dla człowieka, który nie był, tak jak Geralt, przyzwyczajony do niej od dziecka, byłaby to śmiertelna trucizna.


Wiedźmin gwałtownie odwrócił głowę. Jego słuch, wyostrzony obecnie ponad wszelką miarę, z łatwością wyłowił z ciszy szelest kroków na zarośniętym pokrzywami dziedzińcu. To nie mogła być strzyga. Było za jasno. Geralt zarzucił miecz na plecy, ukrył swój tobołek w palenisku zrujnowanego kominka i cicho jak nietoperz zbiegł po schodach.

Na dziedzińcu było jeszcze na tyle jasno, by nadchodzący człowiek mógł zobaczyć twarz wiedźmina. Człowiek - był to Ostrit - cofnął się gwałtownie, mimowolny grymas przerażenia i wstrętu wykrzywił mu usta. Wiedźmin uśmiechnął się krzywo - wiedział, jak wygląda. Po wypiciu mieszanki pokrzyku, tojadu i świetlika twarz nabiera koloru kredy, a źrenice zajmują całe tęczówki. Ale mikstura pozwala widzieć w najgłębszych ciemnościach, a o to Geraltowi chodziło.

Ostrit opanował się szybko.

- Wyglądasz, jakbyś już był trupem, czarowniku - powiedział. - Pewnie ze strachu. Nie bój się. Przynoszę ci ułaskawienie.

Wiedźmin nie odpowiedział.

- Nie słyszysz, co powiedziałem, rivski znachorze? Jesteś uratowany. I bogaty - Ostrit zważył w ręku sporą sakwę i rzucił ją pod nogi Geralta. - Tysiąc orenów. Bierz to, wsiadaj na konia i wynoś się stąd!

Riv wciąż milczał.

- Nie wytrzeszczaj na mnie oczu! - Ostrit podniósł głos. - I nie marnuj mojego czasu. Nie mam zamiaru stać tutaj do północy. Czy nie rozumiesz? Nie życzę sobie, abyś odczyniał uroki. Nie, nie myśl, że odgadłeś. Nie trzymam z Veleradem i Segelinem. Nie chcę, byś ją zabijał. Masz się po prostu wynosić. Wszystko ma zostać po staremu.

Wiedźmin nie poruszył się. Nie chciał, aby wielmoża zorientował się, jak przyspieszone są w tej chwili jego ruchy i reakcje. Ciemniało szybko, było to o tyle korzystne, że nawet półmrok zmierzchu był zbyt jaskrawy dla jego rozszerzonych źrenic.

- A dlaczego to, panie, wszystko ma zostać po staremu? - spytał, starając się wolno wypowiadać poszczególne słowa.


- A to - Ostrit dumnie podniósł głowę - powinno cię diabelnie mało obchodzić.

- A jeżeli już wiem?

- Ciekawe.

- Łatwiej będzie usunąć Foltesta z tronu, jeżeli strzyga dokuczy ludziom jeszcze bardziej? Jeżeli królewskie szaleństwo do cna obrzydnie i wielmożom, i pospólstwu, prawda? Jechałem do was przez Redanię, przez Novigrad. Wiele się tam mówi o tym, że niektórzy w Wyzimie wyglądają króla Vizimira jako wybawiciela i prawdziwego monarchę. Ale mnie, panie Ostrit, nie obchodzi ani polityka, ani sukcesje tronów, ani przewroty pałacowe. Ja jestem tu, aby wykonać pracę. Nie słyszeliście nigdy o poczuciu obowiązku i zwykłej uczciwości? O etyce zawodowej?

- Uważaj, do kogo mówisz, włóczęgo! - krzyknął wściekle Ostrit, kładąc dłoń na rękojeści miecza. - Dość już mam tego, nie przywykłem dyskutować z byle kim! Patrzcie go, etyka, kodeksy, moralność?! Kto to mówi? Zbój, który ledwo przybył, pomordował ludzi? Który giął się przed Foltestem w ukłonach, a za jego plecami targował się z Veleradem jak najemny zbir? I ty ośmielasz się zadzierać głowę, pachołku? Udawać Wiedzącego? Maga? Czarodzieja? Ty parszywy wiedźminie! Precz stąd, zanim płazem przez pysk przejadę!

Wiedźmin nawet nie drgnął, stał spokojnie.

- To wy stąd idźcie, panie Ostrit - powiedział. - Ściemnia się.

Ostrit cofnął się o krok, błyskawicznie dobył miecza.

- Sam tego chciałeś, czarowniku. Zabiję cię. Nic ci nie pomogą twoje sztuczki. Mam przy sobie żółwi kamień.

Geralt uśmiechnął się. Opinia o mocy żółwiego kamienia była równie powszechna, jak błędna. Ale wiedźmin nie myślał tracić sił na zaklęcia, ani tym bardziej narażać srebrnej klingi na zetknięcie się z brzeszczotem Ostrita. Znurkował pod młynkującym ostrzem i nasadą pięści, srebrnymi ćwiekami mankietu uderzył wielmożę w skroń.


VI

Ostrit oprzytomniał rychło, wodził wkoło oczami w zupełnej ciemności. Spostrzegł, że jest związany. Geralta, który stał tuż obok, nie widział. Ale zorientował się, gdzie jest, i zawył, przeciągle, przeraźliwie.

- Milcz - rzekł wiedźmin. - Bo przyciągniesz ją przed czasem.

- Ty przeklęty morderco! Gdzie jesteś? Rozwiąż mnie natychmiast, łajdaku! Będziesz za to wisiał, suczy synu!

- Milcz.

Ostrit dyszał ciężko.

- Zostawisz mnie jej na pożarcie! Związanego? - spytał już ciszej, dorzucając plugawe wyzwisko prawie szeptem.

- Nie - rzekł wiedźmin. - Wypuszczę cię. Ale nie teraz.

- Ty łotrze - zasyczał Ostrit. - Żeby odciągnąć strzygę?

- Tak.

Ostrit zamilkł, przestał się miotać, leżał spokojnie.

- Wiedźminie?

- Tak.

- To prawda, że chciałem obalić Foltesta. Nie ja jeden. Ale ja jeden pragnąłem jego śmierci, chciałem, by umarł w mękach, by oszalał, by żywcem zgnił. Wiesz, dlaczego?

Geralt milczał.

- Kochałem Addę. Królewską siostrę. Królewską kochankę. Królewską dziewkę. Kochałem ją... Wiedźminie, jesteś tu?

- Jestem.

- Wiem, co myślisz. Ale tak nie było. Uwierz mi, nie rzucałem żadnych uroków. Nie znam się na żadnych czarach. Tylko raz w złości powiedziałem... Tylko raz. Wiedźminie? Słuchasz?

- Słucham.

- To jego matka, stara królowa. To na pewno ona. Nie mogła patrzeć, że on i Adda... To nie ja. Ja tylko raz, wiesz, próbowałem perswadować, a Adda... Wiedźminie! Zamroczyło mnie i powiedziałem... Wiedźminie? To ja? Ja?

- To już nie ma znaczenia.

- Wiedźminie? Północ blisko?

- Blisko.

- Wypuść mnie wcześniej. Daj mi więcej czasu.

- Nie.

Ostrit nie usłyszał zgrzytu odsuwanej płyty grobowca, ale wiedźmin tak. Pochylił się i rozciął sztyletem więzy wielmoży. Ostrit nie czekał na żadne słowa, zerwał się, niezgrabnie pokuśtykał zdrętwiały, pobiegł. Jego wzrok na tyle już przyzwyczaił się do ciemności, że widział drogę prowadzącą z głównej sali do wyjścia.

Z hukiem wyskoczyła z podłogi płyta blokująca wejście do krypty. Geralt, przezornie ukryty za balustradą schodów, dostrzegł pokraczną postać strzygi, pędzącą zwinnie, szybko i nieomylnie w ślad za oddalającym się tupotem butów Ostrita. Strzyga nie wydała z siebie najmniejszego dźwięku.

Potworny, rozedrgany, opętańczy wrzask rozdarł noc, wstrząsnął starymi murami i trwał, wznosząc się i opadając, wibrując. Wiedźmin nie mógł dokładnie ocenić odległości - jego wyczulony słuch mylił - ale wiedział, że strzyga dopadła Ostrita szybko. Za szybko.

Wyszedł na środek sali, stanął tuż przy wejściu do krypty. Odrzucił płaszcz. Poruszył barkami, poprawiając ułożenie miecza. Naciągnął rękawice. Miał jeszcze chwilę czasu. Wiedział, że strzyga, choć najedzona po ostatniej pełni, nie porzuci prędko trupa Ostrita. Serce i wątroba były dla niej cennym zapasem pożywienia na długie trwanie w letargu.

Wiedźmin czekał. Do jutrzenki, jak obliczał, pozostawało jeszcze około trzech godzin. Pianie koguta mogłoby go tylko zmylić. W okolicy nie było zresztą prawdopodobnie żadnych kogutów.

Usłyszał. Szła powoli, człapiąc po posadzce. A potem zobaczył ją.

Opis był dokładny. Nieproporcjonalnie duża głowa osadzona na krótkiej szyi okolona była splątaną, wijącą się aureolą czerwonawych włosów. Oczy świeciły w mroku jak dwa karbunkuły. Strzyga stała nieruchomo, wpatrzona w Geralta. Nagle otworzyła paszczę - jak gdyby chwaląc się rzędami białych, spiczastych zębisk, po czym kłapnęła żuchwą z trzaskiem przypominającym zamykanie skrzyni. I od razu skoczyła, z miejsca, bez rozbiegu, godząc w wiedźmina okrwawionymi pazurami.

Geralt odskoczył w bok, zawirował w błyskawicznym piruecie, strzyga otarła się o niego, też zawirowała, tnąc powietrze szponami. Nie straciła równowagi, zaatakowała ponownie, natychmiast, z półobrotu, kłapiąc zębami tuż przed piersią Geralta. Riv odskoczył w drugą stronę, trzykrotnie zmienił kierunek obrotu w furkoczącym piruecie, zdezorientował strzygę. Odskakując, mocno, choć bez zamachu, uderzył ją w bok głowy srebrnymi kolcami osadzonymi na wierzchniej stronie rękawicy, na knykciach.

Strzyga zaryczała potwornie, wypełniając dworzyszcze dudniącym echem, przypadła do ziemi, zamarła i poczęła wyć, głucho, złowrogo, wściekle.

Wiedźmin uśmiechnął się złośliwie. Pierwsza próba, tak jak liczył, wypadła pomyślnie. Srebro było zabójcze dla strzygi, jak dla większości potworów powołanych do życia przez czary. Istniała więc szansa: bestia była jak inne, a to mogło gwarantować pomyślne odczarowanie, zaś srebrny miecz, ostateczność, mógł gwarantować mu życie.



Strzyga nie spieszyła się z następnym atakiem. Tym razem zbliżała się wolno, szczerząc kły, śliniąc się obrzydliwie. Geralt cofnął się, szedł półkolem, ostrożnie stawiając kroki, zwalniając i przyspieszając ruchy dekoncentrował strzygę, utrudnił jej spięcie się do skoku. Idąc wiedźmin rozwijał długi, cienki, mocny łańcuch, obciążony na końcu. Łańcuch był ze srebra.

W momencie gdy strzyga sprężyła się i skoczyła, łańcuch świsnął w powietrzu i zwijając się jak wąż, w okamgnieniu oplótł ramiona, szyję i głowę potwora. Strzyga zwaliła się w skoku, wydając przeszywający uszy wizg. Miotała się po posadzce, rycząc okropnie, nie wiadomo było, z wściekłości czy z palącego bólu, jaki zadawał jej nienawistny metal. Geralt był zadowolony - zabicie strzygi, gdyby tego chciał, nie przedstawiało w tej chwili wielkiego problemu. Ale wiedźmin nie dobywał miecza. Jak do tej pory nic w zachowaniu strzygi nie dawało powodów przypuszczać, że mógłby to być przypadek nieuleczalny. Geralt cofnął się na odpowiednią odległość i nie spuszczając wzroku z kotłującego się na posadzce kształtu, oddychał głęboko, koncentrował się.
Łańcuch pękł, srebrne ogniwa, jak deszcz, sypnęły się na wszystkie strony, dzwoniąc po kamieniu. Zaślepiona wściekłością strzyga runęła do ataku wyjąc. Geralt czekał spokojnie, uniesioną prawą dłonią kreślił przed sobą Znak Aard.

Strzyga poleciała w tył kilka kroków jak uderzona młotem, ale utrzymała się na nogach, wyciągnęła szpony, obnażyła kły. Jej włosy uniosły się i załopotały, jak gdyby szła pod gwałtowny wiatr. Z trudem, charcząc, krok po kroku, powoli szła. Jednak szła.

Geralt zaniepokoił się. Nie oczekiwał, że tak prosty Znak zupełnie sparaliżuje strzygę, ale i nie spodziewał się, że bestia pokona opór tak łatwo. Nie mógł trzymać Znaku zbyt długo, było to zbyt wyczerpujące, a strzyga miała już do przebycia nie więcej niż dziesięć kroków. Raptownie zdjął Znak i odskoczył w bok. Tak jak oczekiwał, zaskoczona strzyga poleciała naprzód, straciła równowagę, przewróciła się, pośliznęła po posadzce i stoczyła w dół po schodach, w ziejący w podłodze otwór wejścia do krypty. Z dołu rozległo się jej potępieńcze wycie.



Aby zyskać na czasie, Geralt skoczył na schody prowadzące na galeryjkę. Nie przebył nawet połowy stopni, gdy strzyga wypadła z krypty, pędząc jak ogromny czarny pająk. Wiedźmin odczekał, aż wbiegnie za nim na schody, po czym przesadził balustradę, zeskoczył w dół. Strzyga zakręciła się na schodach, odbiła i poleciała na niego w nieprawdopodobnym, ponad dziesięciometrowym skoku. Nie dała się już tak łatwo zwieść jego piruetom - dwukrotnie jej szpony naznaczyły skórzany kaftan Riva. Ale ponowny, rozpaczliwie mocny cios srebrnych kolców rękawicy odrzucił strzygę, zachwiał nią. Geralt, czując wzbierającą w sobie wściekłość, zakołysał się, wygiął tułów do tyłu i potężnym kopniakiem w bok zwalił bestię z nóg.

Ryk, jaki wydała, był głośniejszy od wszystkich poprzednich. Aż tynk posypał się z sufitu.

Strzyga zerwała się, dygocąc z nieopanowanej złości i żądzy mordu. Geralt czekał. Już dobył miecza, opisywał nim w powietrzu koła, szedł, okrążał strzygę, bacząc, by ruchy miecza były niezgodne z rytmem i tempem jego kroków. Strzyga nie skoczyła, zbliżała się powoli, wodząc oczami za jasną smugą klingi.

Geralt raptownie zatrzymał się, zamarł z uniesionym mieczem. Strzyga, zdetonowana, stanęła również. Wiedźmin opisał ostrzem powolne półkole, zrobił krok w stronę strzygi. Potem jeszcze jeden. A potem skoczył, wywijając młyńca nad głową.

Strzyga skuliła się, zrejterowała zygzakiem, Geralt był znowu blisko, klinga migotała mu w dłoni. Oczy wiedźmina rozpaliły się złowrogim blaskiem, zza zaciśniętych zębów rwał się chrapliwy ryk. Strzyga znów cofnęła się pchnięta do tyłu mocą skoncentrowanej nienawiści, złości i przemocy emanujących z atakującego ją człowieka, bijących w nią falami, wdzierających się do mózgu i trzewi. Przerażona aż do bólu nie znanym jej dotychczas uczuciem wydała z siebie roztrzęsiony, cienki kwik, zakręciła się w miejscu i rzuciła do obłąkańczej ucieczki w mroczną plątaninę korytarzy dworzyszcza.

Geralt, wstrząsany dreszczem, stał pośrodku sali. Sam. Długo to trwało, pomyślał, zanim ten taniec na skraju przepaści, ten szaleńczy, makabryczny balet walki doprowadził do oczekiwanego rezultatu, pozwolił mu na osiągnięcie psychicznej jedności z przeciwnikiem, na dobranie się do pokładów skupionej woli, która przepełniała strzygę. Złej, chorobliwej woli, z mocy której strzyga powstała. Wiedźmin zadygotał na wspomnienie momentu, w którym wchłonął w siebie ten ładunek zła, by skierować go, jak zwierciadłem, na potwora. Nigdy jeszcze nie spotkał się z taką koncentracją nienawiści i morderczego szału, nawet u bazyliszków cieszących się pod tym względem najgorszą sławą.

Tym lepiej, myślał, idąc w stronę wejścia do krypty czerniejącego w podłodze jak ogromna kałuża. Tym lepiej, tym mocniejsze uderzenie odebrała sama strzyga. To mu da trochę więcej czasu na dalsze działanie, zanim bestia otrząśnie się z szoku. Wiedźmin wątpił, czy zdobyłby się na jeszcze jeden podobny wysiłek. Działanie eliksirów słabło, a świt był jeszcze daleko. Strzyga nie może dostać się do krypty przed jutrzenką, inaczej cały dotychczasowy trud zda się na nic.

Zszedł po schodach. Krypta była nieduża, mieściła trzy kamienne sarkofagi. Pierwszy od wejścia miał na wpół odsuniętą pokrywę. Geralt wydobył zza pazuchy trzeci flakonik, wypił szybko jego zawartość, wszedł do grobowca, zanurzył się w nim. Tak jak oczekiwał, grobowiec był podwójny - dla matki i córki.

Zasunął pokrywę dopiero wtedy, gdy z góry usłyszał znów ryk strzygi. Położył się na wznak obok zmumifikowanych zwłok Addy, na płycie od wewnątrz nakreślił Znak Yrden. Na piersiach położył miecz i postawił maleńką klepsydrę wypełnioną fosforyzującym piaskiem. Skrzyżował ręce. Nie słyszał już wrzasków strzygi przetrząsającej dworzyszcze. Przestawał słyszeć cokolwiek, bo czworolist i jaskółcze ziele zaczynały działać.

VII

Kiedy Geralt otworzył oczy, piasek w klepsydrze przesypał się już do końca, co oznaczało, że jego letarg był nawet dłuższy, niż należało. Nadstawił uszu - nie usłyszał nic. Jego zmysły działały już normalnie.

Ujął miecz w dłoń, przesunął ręką po pokrywie sarkofagu mrucząc formułę, po czym lekko, na kilka cali, odsunął płytę.

Cisza.

Odsunął wieko bardziej, usiadł, trzymając broń w pogotowiu wystawił głowę ponad grobowiec. W krypcie było ciemno, ale wiedźmin wiedział, że na zewnątrz świta. Skrzesał ognia, zapalił miniaturowy kaganek, uniósł go, śląc na ściany krypty dziwaczne cienie.

Pusto.

Wygramolił się z sarkofagu, obolały, zdrętwiały, zziębnięty. I wtedy dostrzegł ją. Leżała na wznak przy grobowcu, naga, nieprzytomna.


Była raczej brzydka. Szczuplutka, z małymi szpiczastymi piersiami, brudna. Włosy - płoworude - sięgały jej prawie do pasa. Stawiając kaganek na płycie ukląkł przy niej, pochylił się. Usta miała blade, na kości policzkowej duży krwiak od jego uderzenia. Geralt zdjął rękawicę, odłożył miecz, bezceremonialnie zadarł jej palcem górną wargę. Zęby miała normalne. Sięgnął po jej rękę zagrzebaną w splątanych włosach. Zanim namacał dłoń, zobaczył otwarte oczy. Za późno.


Chlasnęła go szponami po szyi, tnąc głęboko, krew bryznęła jej na twarz. Zawyła, godząc w oczy drugą ręką. Zwalił się na nią, łapiąc za przeguby obu rąk, przygważdżając do posadzki. Kłapnęła zębami - już za krótkimi - przed jego twarzą. Uderzył ją czołem w twarz, mocniej przydusił. Nie miała już dawnej siły, wiła się tylko pod nim, wyła, wypluwając krew - jego krew - zalewającą jej usta. Krew uchodziła szybko. Nie było czasu. Wiedźmin zaklął i ugryzł ją mocno w szyję tuż pod uchem, wbił zęby i zaciskał je, dopóki nieludzkie wycie nie zmieniło się w cienki, rozpaczliwy krzyk, a potem dławiący się szloch - płacz krzywdzonej czternastoletniej dziewczynki.

Puścił ją, gdy przestała się poruszać, uniósł się na kolana, wyrwał z kieszeni na rękawie kawał płótna, przycisnął go do szyi. Namacał leżący obok miecz, przyłożył nieprzytomnej dziewczynie ostrze do gardła, pochylił się nad jej dłonią. Paznokcie były brudne, połamane, zakrwawione, ale... normalne. Najzupełniej normalne.

Wiedźmin wstał z trudem. Przez wejście do krypty wlewała się już lepko-mokra szarość poranka. Ruszył ku schodom, ale zachwiał się, usiadł ciężko na posadzce. Przez przesiąknięte płótno krew lała mu się po ręce, ściekała do rękawa. Rozpiął kaftan, rozdarł koszulę, pruł, darł szmaty, wiązał je wokół szyi wiedząc, że nie ma za dużo czasu, że zaraz zemdleje...


Zdążył. I zemdlał.


W Wyzimie, za jeziorem, kogut, strosząc pióra w chłodnej wilgoci, zapiał ochryple po raz trzeci.

VIII

Zobaczył bielone ściany i belkowany sufit komnatki nad kordegardą. Poruszył głową krzywiąc się z bólu, jęknął. Szyję miał obandażowaną, grubo, solidnie, fachowo.

- Leż czarowniku - powiedział Velerad. - Leż, nie ruszaj się.

- Mój... miecz...

- Tak, tak. Najważniejszy jest oczywiście twój srebrny, wiedźmiński miecz. Jest tu, nie obawiaj się. I miecz, i kuferek. I trzy tysiące orenów. Tak, tak, nic nie mów. To ja jestem stary dureń, a ty jesteś mądry wiedźmin. Foltest powtarza to od dwóch dni.

- Dwóch...

- Ano, dwóch. Nieźle rozpłatała ci szyję, widać było wszystko, co tam masz w środku. Straciłeś mnóstwo krwi. Szczęściem pognaliśmy do dworzyszcza zaraz po trzecich kurach. W Wyzimie nikt nie spał tamtej nocy. Nie dało się. Okropnieście tam hałasowali. Nie męczy cię moje gadanie?

- Kró... lewna?

- Królewna jak królewna. Chuda. I głupawa taka jakaś. Płacze bez ustanku. I sika w łóżko. Ale Foltest mówi, że to się jej odmieni. Myślę, że nie na gorsze, co, Geralt?

Wiedźmin zamknął oczy.

- Dobrze, idę już - Velerad wstał. - Odpoczywaj. Geralt? Zanim pójdę, powiedz, dlaczego chciałeś ją zagryźć? Hę? Geralt?

Wiedźmin spał.


ВЕДЬМАК

Анджей САПКОВСКИЙ


I

...Потом рассказывали, что человек этот вошел в город с севера, через Ворота Канатчиков. Шел он пешком. Вел за узду навьюченного коня. День клонился к вечеру, так что лавочки канатчиков и шорников были заперты, а улочка пуста; погода стояла теплая, но пришелец шагал в накинутом на плечи черном плаще, чем и привлекал к себе внимание.

Он задержался перед таверной "Старый Наракот", постоял в раздумье, прислушиваясь к гаму внутри. Таверна, как обычно в ту пору, была набита битком.

Незнакомец туда не вошел. Повел коня дальше, в конец улочки, к другой корчме, именовавшейся "Под лисом". Там было пусто. Доброй славой корчма не пользовалась.


Корчмарь поднял голову от бочки с солеными огурцами и смерил гостя взглядом. Чужак, все еще в плаще, стоял перед ним неподвижно, с гордым видом. Молчал.

- Что подать?

- Пива, - сказал незнакомец явно недружелюбно.

Корчмарь отер руки о полотняный фартук и наполнил глиняный выщербленный кувшин.

Незнакомец был еще не стар, но почти сед. Под плащом он носил потертый кожаный кафтан, зашнурованный у шеи и на плечах. Когда чужак снял плащ, все увидели у него меч на поясе, за спиной. Ничего странного в этом не было, в Стужне почти все ходили с оружием. Правда, за спиной носили исключительно луки и колчаны.


Незнакомец не сел за стол меж немногочисленных гостей - остался у стойки, не сводя с корчмаря проницательных глаз. Отхлебнул пива.

- Я ищу ночлег.

- У меня негде, - буркнул корчмарь, обозрев грязные и пыльные сапоги незнакомца. - В "Старом Наракоте" спросите.

- Мне бы здесь хотелось.

- Негде. - Корчмарь распознал наконец выговор незнакомца и сообразил, что это рив.

- Я деньги заплачу, - сказал чужак тихо, словно бы неуверенно.

И тогда-то случилась эта скверная история. Верзила с изрытой оспинами рожей, с момента появления чужака не спускавший с него глаз, встал и подошел к стойке. Двое его дружков придвинулись следом.


- Нет тут места, негодяй ты этакий, бродяга ривский, - рявкнул верзила, дыша чесноком, пивом и злобой. - Не нужно нам тут, в Стужне, таких, как твоя милость. У нас приличный город!

Незнакомец взял со стойки свой кувшин и отодвинулся. Глянул на корчмаря, но тот избегал его взгляда. Защищать рива корчмарь не собирался. Кто, в конце концов, этих ривов любит?

- Каждый рив - разбойник, - протянул верзила. - Слышишь, ты, выродок!



- Да не слышит он. У него уши навозом залеплены, - подхватил приятель рябого, а третий захохотал.

- Плати и выметайся! - рявкнул рябой.

Лишь теперь незнакомец глянул на него:

- Сначала я допью.

- Мы тебе поможем! - Верзила выбил у рива кувшин из рук, схватил его за ремень, пересекавший грудь. Дружок конопатого размахнулся. Быстрое движение незнакомца - и рябой потерял равновесие. Блеснув в свете каганцев, меч со свистом рассек воздух. Свалка. Вопль. Кто-то из зевак выскочил за дверь. С треском опрокинулся табурет, разлетелись по полу глиняные кувшины. Корчмарь - губы у него дрожали - уставился на рассеченное, жуткое лицо верзилы, а тот, вцепившись в стойку, оседал, скрывался за ней, как будто тонул. Его дружки валялись на полу. Один не шевелился, другой корчился в темной, быстро расползавшейся луже. Зазвенел истерический крик женщины - даже уши заложило. Дрожавшего корчмаря вдруг стало рвать.





Незнакомец отпрянул к стене. Пригнувшись, напрягшийся, чуткий. Меч он схватил обеими руками, поводил лезвием. Все замерли. Ужас ледяной грязью залепил лица, сковал суставы, залил глотки.

Трое стражников ввалились в корчму, грохоча сапогами, перекликаясь. Увидев трупы, они побросали перевитые ремнями палки и схватились за мечи. Рив прижался к стене, левой рукой вытянул стилет из-за голенища.


- Брось оружие! - дрожащим голосом сказал один из стражников. - Брось оружие, бандит! Пойдешь с нами!

Другой пинком отшвырнул стол, не позволявший подойти к риву сбоку.

- Патлач, беги за нашими! - крикнул он третьему, державшемуся ближе к дверям.

- Не нужно, - незнакомец опустил меч. - Я сам пойду.

- Пойдешь, сучье вымя, да только на веревке! - крикнул тот дрожащим голосом. - Бросай меч, а то башку развалю!

Рив выпрямился. Перебросил меч под мышку, воздел правую руку в сторону стражников и вмиг начертил в воздухе замысловатый знак. Сверкнули бляшки-заклепки, которыми до самых локтей были густо усажены рукава его кожаного кафтана.

Стражники моментально отпрянули, закрыв лица ладонями. Кто-то из оставшихся зевак выскользнул за дверь. Вновь дико, пронзительно завопила женщина.

- Я сам пойду, - звучным металлическим голосом повторил незнакомец. - А вы, трое, пойдете впереди. Проведете к градоправителю. Я не знаю дороги.

- Хорошо, господин, - пробормотал стражник, понурив голову, робко оглядываясь, поплелся к выходу. Остальные выскочили следом. Незнакомец двинулся за ними, на ходу пряча меч в ножны, а стилет за голенище. Люди за столами, когда он проходил мимо, закрывали лица полами кафтанов.

II

Велерад, градоправитель Стужни, задумчиво почесал подбородок. Он не был ни суеверен, ни пуглив, но остаться один на один с седоволосым ему никак не улыбалось. Но наконец он решился.


- Идите, - махнул он стражникам. - А ты садись. Нет не тут. Вон там, подальше, если ты не против. Незнакомец уселся. Ни меча, ни плаща при нем уже не было.

- Слушаю тебя, - сказал Велерад, поигрывая лежащей перед ним тяжелой булавой. - Я - Велерад, градоправитель Стужни. Так что ты мне скажешь, злодей мой любезный, прежде чем прогуляться до подвала? Трое убитых, попытка навести чары - неплохо, совсем неплохо... За такие вещи у нас в Стужне сразу сажают на кол. Но я человек справедливый, я тебя сначала выслушаю. Давай.

Рив расстегнул кафтан и достал свиток белого пергамента.

- Вот это вы прибиваете на больших дорогах, по корчмам, - сказал он. - Все правда, что здесь написано?

- А... - буркнул Велерад, приглядываясь к покрывавшим свиток рунам. - Вот оно в чем дело... А я сразу и не сообразил. Как же, все правда, наиправдивейшая правда. Там стоит подпись - Фолтест, король, властелин Темерии, Понтара и Магакама. А значит все правда. Но воззвание воззванием, а закон законом. Здесь, в Стужне, на страже закона и порядка стою я! И не позволю убивать горожан! Ты меня понял?

Рив кивнул. Велерад гневно засопел.


- Знак ведьмака есть?

Незнакомец вновь полез за пазуху и вытащил круглый медальон на серебряной цепочке. Там была изображена волчья голова с ощеренными клыками.

- Как зовут? Я не из любопытства спрашиваю - так будет легче беседовать.

- Меня зовут Геральт.

- Поверим, что Геральт. Из Ривии, судя по выговору?

- Из Ривии.

- Так... А знаешь, Геральт... Вот это, - Велерад указал на королевское воззвание, - выкинь-ка из головы. Очень уж серьезное дело. Многие пытались. Это тебе, братец, не пару висельников изрубить.

- Знаю. Но это мое ремесло, градоправитель. Тут написано, что награда - три тысячи оренов.

- Верно, - Велерад облизнул губы. - А еще люди болтают, что милостивый Фолтест, хот этого и не написал, но отдаст принцессу в жены...

- Принцесса меня не интересует, - спокойно сказал Геральт. Он сидел неподвижно, сложив руки на коленях. - Здесь написано про три тысячи.

- Ну что за времена, - вздохнул градоправитель. - Что за паршивые времена! Кто бы лет двадцать назад, даже по пьяной лавочке, мог подумать, что повстанут такие ремесла? Ведьмакы! Бродячие истребители василисков! Странствующие изничтожители драконов и утопленников! Геральт, ремесленникам твоего цеха пить пиво позволено?

- Вполне.

Велерад хлопнул в ладоши:

- Эй, пива нам! А ты, Геральт, садись-ка поближе.

Пиво было пенное и холодное.

- Паршивые времена настали, - разглагольствовал Велерад, попивая из кружки. - Столько всякой погани расплодилось... В Магакаме, в горах, карликов развелось несметное число. По лесам когда-то одни волки выли, а теперь упыри, всякие там лешаки, куда ни плюнь - волколак или другая зараза Русалки и Девы-плакальщицы хватают детишек по деревням - уже сотни случаев. Болезни, о которых прежде и не слыхивали. Ведь волосы дыбом встают! А теперь еще и это для полного счастья! - Он толкнул по столу свиток пергамента. - Неудивительно, что на ваши услуги такой спрос.

Геральт поднял голову:
- Перед вами королевское воззвание, градоправитель. Вы должны знать подробности.

Велерад откинулся в кресле, переплел пальцы на животе:

- Подробности, говоришь? Знаю,как же. Не из первых рук, но от людей надежных.

- Вот это мне и интересно. Подробности.

- Значит, все же собираешься? Ну, как знаешь. Так вот, - Велерад отхлебнул пива и понизил голос. - Наш милостивый Фолтест еще в бытность свою наследным принцем, во времена отца своего, старого Меделла, показал на что способен - а способен он был на многое... Мы то все думали сначала, что с годами он остепенится. Но когда умер старый король, Фолтест после коронации превзошел самого себя. У нас у всех прямо-таки челюсти поотвисали. Короче, сделал он ребенка своей родной сестре Адде. Адда была чуть младше, держались они всегда вместе, никто ничего такого и не подозревал, вот разве что королева-мать... Словом, в один прекрасный день видим: Адда ходит с таким вот брюхом, а Фолтест кричит, что женится на ней. На родной сестре, смекаешь, Геральт? Положение - хуже не придумаешь. Визимир из Новиграда собирался было выдать за Фолтеста свою Дальку, прислал посольство, а нам приходится держать короля за руки - за ноги, чтоб он этих послов не прикончил. Хорошо еще удержали, а то Визимир со зла разнес бы нас в пух и прах. Счастье еще, что братец слушался Адду, вот нам и удалось с ее помощью отговорить нашего щенка от венчания. Ну а потом Адда родила, в назначенный природный срок, само собой. Слушай, что тогда началось. _Э_т_о_г_о_, что родилось, мало кто видел - но одна повитуха сиганула с башенного окна и сломала шею, а вторая повредилась умом и до сих пор ходит дура дурочкой. А посему я думаю, что этот ублюдок, эта девочка особой красотой не отличалась. Умерла она почти тут же - сдается мне, ей не спешили перевязать пуповину. Адда, на свое счастье, родов не пережила. А потом, братец ты мой, Фолтест снова свалял дурака. Ублюдка надо бы сжечь или там закопать на пустыре, а не класть в саркофаг, в дворцовую усыпальницу.

- Поздно теперь каяться, - поднял голову Геральт. - Но в любом случае нужно было призвать кого-то из Ведающих.

- Ты про тех мошенников в усыпанных звездами колпаках? Ну как же, их штук десять слетелось, как только узнали, что лежит в саркофаге. И вылазит по ночам. Но вылазить оно начало не сразу, нет. Сем лет после погребения прошли спокойно. Но вот однажды, в полнолуние - во дворце верещание, вопли, беготня! Ну, да ты сам знаешь, читал воззвание. За эти годы младенец подрос в гробу, а особенно подросли у него зубки. Упырица, одним словом. Жаль, что ты не видел ее жертв. Вблизи, как я видел. Тогда обошел бы ты Стужню десятой дорогой.



Геральт молчал.

- И вот собрал к нам Фолтест ораву чародеев. Цапались они друг с другом отчаянно, едва не подрались этими своими посохами - интересно, зачем они их носят, собак, что ли, отгонять, когда на них спустят песиков? Часто ведь спускают, сдается мне... Прости, Геральт, если у тебя другое мнение о чародеях. Наверняка другое как у ведьмака. Но для меня они - дурни и дармоеды. Вот вас, ведьмаков, люди больше уважают. Вы по крайней мере - как бы это выразиться? - более практичные.


Геральт усмехнулся, но ничего не сказал.

- Ну, к делу, - градоправитель долил пива себе и риву. - Некоторые советы чародеев казались, право слово, дельными. Один предлагал спалить дворец вместе с саркофагом и упырицей, другой - угостить ее мечом по голове, остальные стояли за то, чтобы вбить осиновый кол, днем, когда дьяволица отсыпается в своем гробу после ночных утех. Увы, нашелся один болван в островерхом колпаке на лысой башке, горбатый такой отшельник... И заявил: мол, все дело в злых чарах, стоит их рассеять, и упырица вновь станет королевской доченькой, прекрасной, как кукла. Нужно только просидеть в гробнице всю ночь, до петушиного крика. И этот недоумок - ты только представь, Геральт! - в самом деле отправился ввечеру во дворец. Легко догадаться, что осталось от него немного один колпак да посох. Но к Фолтесту эта мысль прицепилась, как репей к собачьему хвосту. Он повелел - и думать забыть про убийство упырицы. Со всей страны стал созывать в Стужню шарлатанов, чтобы превратили эту тварь в принцессу. Ну и шайка собралась! Какие-то тронутые бабы, какие-то колченогие, толстяки, вшивцы - оторопь брала. Ну и пошли бормотать заклинания, главным образом над жарким и пивом. Понятно некоторых Фолтест и придворные разоблачили быстро, парочку даже вздернули на воротах - но меньше, чем следовало бы, ох, меньше! Я бы их всех вздернул. Остается уточнить, что упырица время от времени кого-нибудь да загрызала, внимания не обращая на жуликов и их заклинания. Да еще - что Фолтест больше не живет во дворце. Никто там больше не живет.

Велерад прервался, хлебнул пива. Геральт молчал.

- И вот так мы живем, Геральт, последние шесть лет... За это время были у нас и другие хлопоты, дрались с Визимиром из Новиграда - но по простым житейским причинам. Пограничные споры, и никаких дочек-свадеб. Фолтест, меж нами говоря, начинает уже заикаться о женитьбе: когда из соседних держав присылают портреты невест, он уже их не выбрасывает, как встарь... Но временами на него снова накатывает, и он рассылает конных на поиски новых чародеев. Обещал ту самую награду, три тысячи, после чего сбежалась куча сумасбродов, чокнутых рыцарей, даже один пастушок заявился, известный всей округе дурак, - да покоится в мире его душа... А упырица чувствует себя превосходно. Время от времени кого-нибудь да разорвет. Можно и привыкнуть. От всех этих героев, что пробовали снять с нее заклятье, есть по крайней мере некоторая выгода: чудище поедает их прямо во дворце и по окрестностям не шатается. А Фолтест построил прекрасный новый дворец.

- Шесть лет... - Геральт поднял голову. - Прошло шесть лет, и никто не добился успеха?

- Вот именно, - Велерад пытливо приглядывался к ведьмаку. - Фолтест, наш милостивый и любимый владыка, еще прибивает эти воззвания на больших дорогах. Однако охотников все меньше. Совсем недавно пришел один и попросил награду вперед. Мы его засунули в мешок и утопили в озере.





- Жуликов хватает.

- Хватает. Даже чересчур, - кивнул градоправитель, не спуская глаз с ведена. - А потому, когда пойдешь во дворец, не вздумай просить деньги вперед. Если вообще пойдешь.

- Пойду.

- Ну, дело твое. Мое дело - предостеречь. Если уж мы заговорили о награде, напомню о другой ее половине - принцессу в жены. Не знаю, кто эту байку выдумал. Если упырица выглядит так, как о ней рассказывают, то шуточка весьма мрачная. И все равно, хватало дураков, которые галопом припустили во дворец, едва услышали, что подвернулся случай стать членом королевской семьи. Взять хотя бы тех двух портняжек-подмастерьев. Почему эти портные такие дураки, а, Геральт?


- Не знаю. А ведьмаки пробовали, градоправитель?

- Ну как же, было несколько. Но едва услышали, что с упырицы нужно чары снять, а не убить, пожали плечиком и отправились восвояси. После чего, Геральт, мое уважение к ведьмакам значительно возросло. Ну а потом приехал еще один, моложе тебя, имени не помню, если он его вообще называл. Вот тот попробовал снять чары.

- Ну и?

- Зубастая принцесса разбросала его клочки по всей округе. На выстрел из лука.

Геральт покивал головой

- И все?

- Был еще один...

Градоправитель замолчал, но ведьмак не расспрашивал.

- Да, - повторил наконец Велерад. - Был еще один. Сначала, когда Фолтест пригрозил ему виселицей, посмей он убить или покалечить упырицу, парень только рассмеялся и стал сбирать вещички. Ну а потом... - Велерад почти шептал, перегнувшись через стол. - Потом все же согласился. Видишь ли, Геральт, в Стужне есть здравомыслящие люди, некоторые на очень высоких постах, и вся эта история им безмерно надоела. По слухам, они посоветовали ведьмаку не увлекаться заклинаниями, попросту прикончить упырицу, а королю сказать, что дочка его сама упала с лестницы и свернула шею. Несчастный случай на работе. Король, мол, в этом случае ограничится тем, что не заплатит ни гроша. Плут ведьмак смекнул, что к чему, и заявил им, что бесплатно они могут сами отправляться на упырицу. Что им было делать... Поторговались, скинулись... Вот только ничего из этого не вышло.

Геральт поднял брови.

- Ничего, - повторил Велерад. - Ведьмак не хотел идти во дворец сразу, первой же ночью. Кружил по околице, присматривался, собирался с духом. И, как болтают, увидел упырицу. Увидел за работой - она не вылазит из гроба затем только, чтобы размять ноги. И той самой ночью потихонечку убрался, не прощаясь ни с кем.

Геральт покривил губы - это должно было обозначать усмешку:


- Ведьмакы не берут плату вперед. Значит, эти деньги до сих пор лежат у твоих благоразумных людей?

- Наверняка, - кивнул Велерад.

- А что говорит молва - сколько там денег?

Велерад оскалился:

- Одни говорят - восемьсот...

Геральт покачал головой.

- Другие говорят о тысяче...


- Немного, особенно если вспомнить, что молва всегда преувеличивает, - сказал ведьмак. - В конце концов, король дает три тысячи.

- Ну да, и принцессу в жены... - Буркнул Велерад. - О чем ты говоришь? Я же знаю что трех тысяч тебе не получить.

- Ты уверен?

Велерад стукнул ладонью по столу:

- Геральт, я начну хуже думать о ведьмаках! Эта история тянется шесть с лишним лет! Шесть! Упырица пожирала человек пятьдесят в год - теперь, правда, чуть меньше, потому что меньше стало охотников шататься ночью по дворцу. Братец, я верю в чары, видывал на своем веку не одно чародейство, я верю в способности магов и ведьмаков. Но то, что упырицу можно превратить, сняв чары, в принцессу - вздор! Это выдумал тот горбатый дурак, свихнувшийся в своем отшельничестве! В эту сказку не верит никто, кроме Фолтеста! Адда родила упырицу, потому что спала с родным братом, - вот истина, и никакие чары тут не помогут. Упырица жрет людей, как обычная упырица, и ее нужно попросту убить - мечом по голове, без возни с заклятиями. Года два назад дракон повадился пожирать овец у крестьян в каком-то захолустье под Магакамом - крестьяне пошли на него толпой, прикончили дубинами, и никто из них не подумал этим хвалиться. А мы тут, в Стужне, ждем чуда, запираем двери в полнолуние, привязываем преступников к колу перед дворцом, чтобы эта тварь нажралась досыта и оставила нас в покое...

- Ловко вы придумали, - усмехнулся ведьмак. - И что, преступность уменьшилась?

- Ничуть...

- А не пора ли нам отправиться во дворец?

- А как быть с суммой, собранной благоразумными людьми?


- Зачем спешить, градоправитель? - сказал Геральт. - Несчастный случай на работе может произойти сам по себе, независимо от моих намерений. Вот тогда-то разумные люди должны подумать, как уберечь меня от гнева короля. И приготовить те полторы тысячи оренов, о которых судачит молва.

- Молва судачит о тысяче...

- Нет, господин Велерад, - сказал ведьмак решительно. - Тот, кому предлагали тысячу, удрал, увидев упырицу, и даже не пытался попросить больше. А значит, риск стоит больше тысячи. А может, и больше полутора... Сначала я должен увидеть все сам.


Велерад почесал в затылке:

- Тысячу двести?

- Нет, градоправитель. Работа нелегкая. Король дает три, и нужно тебе сказать, что снять чары иногда легче, чем убить. Если бы убить упырицу было проще, это давно сделал бы кто-нибудь из моих предшественников. Думаешь, они дали себя загрызть только потому, что опасались гнева короля?

- Ну ладно, братец, - с неохотой согласился Велерад. - Договорились. Только королю - ни слова о возможном несчастном случае. Очень тебе советую...

III

Фолтест был стройным и красивым мужчиной. Лет ему, как прикинул ведьмак, меньше сорока. Король сидел в резном кресле из черного дерева, ноги вытянул к камину, у которого грелись два пса. Сбоку, на ларе, сидел пожилой бородатый мужчина могучего сложения. Другой вельможа, богато одетый, с задумчивым лицом, стоял за спинкой королевского кресла.

- Ведьмак из Ривии, - сказал король.



- Да, государь, - поклонился Геральт.
- Почему ты такой седой? От заклятий? Я вижу, что ты еще не стар. Ладно, это шутка. Можешь не отвечать. Какие-нибудь соображения у тебя есть?

- Да, государь.


- Хотелось бы послушать.

Геральт поклонился еще ниже:

- Государю следовало бы знать: наш закон запрещает нам рассказывать о своей работе.

- Весьма удобный закон, мой милый ведьмак, весьма... Ну хорошо, не будем вдаваться в подробности. С лешаками тебе приходилось иметь дело?

- Да.

- С вампирами?

- Да.

Фолтест поколебался:

- А с упырицами?

Геральт поднял голову и посмотрел королю в глаза:

- С ними тоже.

Фолтест отвернулся:

- Велерад!

- Слушаю, господин мой.

- Ты рассказал ему подробности?

- Да, господин мой. Он твердит, что с принцессы можно снять заклятье.

- Это я сам давно знаю. А вот каким образом, милый мой ведьмак? Ах да, я и забыл. Закон. Что ж... Будь по-твоему. Я только хочу тебя предупредить: здесь уже побывало несколько ведьмаков... Велерад, ты ему рассказывал? Отлично. Так вот, я уже знаю, что ваше ремесло скорее убивать, а не снимать заклятие. Это мне не подходит. Если у моей дочери упадет с головы хоть один волос, я положу на плаху твою. Твою голову, я хочу сказать. Вот так, и никак иначе. Ты, Острит, и ты, Сегелин, останьтесь, расскажите ему все, что он захочет узнать. Эти ведьмакы всегда много расспрашивают. Накормите его и поселите во дворце. Нечего ему болтаться по корчмам.

Король встал, свистнул псам и направился к двери, разбрасывая мантией покрывавшую пол солому. Обернулся.


- Если у тебя все получится, ведьмак, - награда твоя. Может быть, еще и прибавлю, если останусь доволен. Понятно, все россказни насчет того, что победитель получит руку принцессы, - ложь от начала и до конца. Ты ведь не думаешь, что я способен отдать дочь за первого встречного?

- Нет, король. Не думаю.

- Прекрасно. Вижу, что ты неглуп.

Фолтест вышел и прикрыл за собой дверь. Велерад и вельможи тут же расселись вокруг стола. Градоправитель осушил недопитый кубок короля, заглянул в пустой жбан и выругался. Занявший королевское кресло Острит исподлобья рассматривал ведьмака, гладя ладонями резные поручни. Бородач Сегелин кивнул Геральту.

- Садись, любезный ведьмак, садись. Сейчас подадут ужин. О чем вы хотели бы узнать? Градоправитель Велерад и так должен был вам все рассказать. Я его знаю, он всегда предпочтет рассказать больше, чем недоговорить.
- Всего несколько вопросов.

- Задавайте.

- Вы говорили, градоправитель, что король, когда появилась упырица, призвал множество Ведающих.

- Вот именно. Но говори не "упырица", а "принцесса". Если обмолвишься "упырица" при короле - тебя ждут крупные неприятности...

- Был среди Ведающих кто-нибудь известный, знаменитый?

- Были, и сначала, и потом. Вот только имен не помню... А вы, господин Острит?

- И я не помню, - сказал вельможа. - Помню только, что некоторые и в самом деле были известные и славные. Народ о них много рассказывал...

- И они согласились, что заклятие можно снять?

- Вот чего им не хватало, так это доброго согласия, - усмехнулся Острит. - О чем бы речь не заходила... Но мысль такую, о снятии, высказывали. Говорили, что дело это, в общем, простое, даже не требующее познаний в магии. Насколько я понял, достаточно было, чтобы кто-то провел в гробнице у саркофага ночь напролет - от захода солнца до третьих петухов.

- Ну да, уж чего проще! - прыснул Велерад.

- Я хотел бы знать, как выглядит... принцесса. - Велерад вскочил.

- Принцесса выглядит как упырица! - крикнул он в сердцах. - Как упырейшая упыриха, каких только видывали! Ее высочество королевская доченька, ублюдок проклятый, ростом в целых четыре локтя, смахивает на пивной бочонок, пасть от уха до уха, клыки как кинжалы, красные буркалы и рыжие космы! Лапищи с коготками, как у дикого кота, до земли достают! Странно даже, что мы до сих пор не разослали ее парсун дружественным королям! Принцессочке - чтоб ее чума взяла! - уже четырнадцать, пора бы подыскать жениха из соседних принцев!

- Умерь свой пыл, градоправитель, - поморщился Острит, покосившись на дверь. Сегелин усмехнулся:

- Картина та весьма живописная, и полностью достоверная. Именно это ты хотел узнать, любезный ведьмак, не так ли? Велерад только забыл добавить, что принцесса движется невероятно быстро, она гораздо сильнее, чем полагалось бы при ее росте и сложении. И ей в самом деле четырнадцать лет, если это так важно.

- Это важно, - сказал ведьмак. - Она нападает на людей только в полнолуние?

- За пределами дворца - да, - сказал Сегелин. - А любой, кто войдет во дворец, погибнет при любом состоянии луны. Но из дворца она выходит лишь в полнолуние, и то не всегда.

- А днем она нападала? Хотя бы раз?


- Нет. Никогда.

- Свои жертвы она пожирает?

Велерад смачно плюнул на пол:

- Тьфу! Что ты, Геральт, перед ужином! Пожирает, раздирает, убивает и оставляет нетронутыми - смотря по настроению. Одному только голову отгрызла, парочку обглодала дочиста. Догола раздела, так сказать! Вся в маму, та обожала голое...

- Довольно, Велерад! - резко бросил Острит. - Про упырицу болтай, что хочешь, а вот Адду при мне не трогай! При короле ведь не осмелился бы?

Ведьмак, притворившись, что пропустил эту перепалку мимо ушей, спросил спокойно: - А случалось так, что человеку удавалось вырваться из ее когтей и спастись?

Сегелин и Острит переглянулись.

- Да, - сказал бородач. - В самом начале, шесть лет назад. У гробницы стояли в карауле двое солдат, и она на них кинулась. Одному удалось убежать.

- И потом еще один, - вмешался Велерад, - Мельник, которого она сцапала у городской стены, помните?

IV

На другой день, поздним вечером, мельника привели в комнатку над кордегардией, где поселили ведьмака. Привел его солдат в плаще с опущенным на лицо капюшоном.

Толкового разговора не вышло. Мельник был явно не в себе: заикался, бормотал неразборчиво. Ведьмаку больше сказали шрамы на теле несчастного - пасть упырицы в самом деле широка, зубы остры, особенно резцы, по два сверху и снизу. Когти наверняка острее, чем у дикого кота, но не такие кривые - благодаря чему мельнику и удалось вырваться.

Закончив осмотр, Геральт кивнул мельнику и солдату, отпуская их. Солдат вытолкнул мельника за дверь и откинул капюшон. Король Фолтест собственной персоной.

- Сиди уж, не вставай, - сказал король. - Визит неофициальный. Ну как, осмотром доволен? Я слышал, в полдень ты прогуливался у старого дворца?

- Да, государь.

- Так когда же приступишь?

- Через четыре дня. Когда настанет полнолуние.

- Хочешь сначала обозреть ее издали?

- Не в том дело. Сытая... принцесса будет бегать не так проворно.

- Принцесса? Упырица, мастер, упырица. Давай уж без дипломатии. Принцессой ей еще только предстоит стать. Вот об этом я с тобой и пришел поговорить. Отвечай неофициально, коротко и ясно: будет она принцессой или нет? Только не прячься за ваши законы.

Геральт в раздумье потер лоб:

- Я уже говорил государь, - заклятие можно снять. Если я не ошибаюсь, для этого и в самом деле придется провести ночь во дворце. Чары спадут, если упырица после третьего петушиного крика все еще не ляжет в саркофаг. С теми, кто заклятьем превращен в упырей, так обычно и бывает.

- Так просто?

- Я бы не сказал. Во-первых, мне нужно еще дожить до утра. Во-вторых, бывают отклонения от нормы. Например, во дворце придется просидеть не одну ночь, а три подряд. Ну и потом... бывают безнадежные случаи...

- Ну да, - зло сказал король. - Кое-кто мне это давненько твердит. Попросту убить чудовище, потому что случай безнадежный. Мастер, я уверен, с тобой об этом уже говорили. Верно ведь? "Прикончить людоедку без всяких церемоний, а королю сказать, что иначе нельзя было. Король, конечно, не заплатит, зато заплатим мы". Выгодное дельце - для тех, кто тебе это предлагал. Потому что король повесит ведьмака или снесет ему голову, и золото останется у хозяев.

- А король непременно повесит ведьмака, если она умрет? - покривил губы Геральт.

Фолтест долго смотрел ему в глаза.


- Король еще не знает наверняка, - сказал он наконец. - Но ведьмак должен считаться с такой возможностью.

Теперь молчал Геральт.

- Я сделаю все что, что в моих силах, - сказал он. - Но если придется плохо, буду спасать свою жизнь. Вы, государь, тоже обязаны считаться с такой возможностью.

Фолтест встал:

- Ты не понял. Я не о том. Ясно, понравится мне это или нет, но ты ее убьешь, если станет жарко. Иначе она тебя убьет. Наверняка. Хоть я об этом и не объявлял, но не наказал бы ни кого, кто убил бы ее, спасая свою жизнь. Но не допущу, чтобы ее убили, не попытавшись спасти. Пробовали уже поджечь дворец, стреляли в нее из луков, копали волчьи ямы, капканы ставили. Пришлось повесить кое-кого, чтобы унялись... Мастер!


- Слушаю!

- Если я правильно понял, после третьего петушиного крика упырица исчезнет. Но во что она превратится?

- Если все пройдет гладко - в четырнадцатилетнюю девочку.

- Красноглазую? С крокодильими зубами?

- Выглядеть она будет как обычная девочка. Вот только...

- Ну?

- С виду.

- Вот тебе на! А разум? Что, придется ее кормить человечиной?


- Нет, я не то хотел сказать. Как бы объяснить, государь. Думаю, разум у нее будет... трехлетки, четырехлетки. Не знаю. За ней долго придется ухаживать, как за младенцем.

- Ну, это другое дело. Мастер...

- Да?

- А _э_т_о_ может к ней вернуться? Пройдет время, и она вновь...

Ведьмак молчал.

- Ага, - сказал король. Значит, может. Что тогда?

- Если она вдруг впадет в оцепенение на несколько дней, а потом умрет, нужно сжечь тело. И все.


- Но не думаю, чтобы до этого дошло. Для полной уверенности я вам расскажу, как уменьшить угрозу...


- Прямо сейчас и расскажешь?


- Теперь же, - сказал ведьмак. - Всякое бывает. Может случиться, что утром вы найдете в гробнице бесчувственную принцессу и мой труп.
- Даже так? Несмотря на мое позволение защищать свою жизнь? Сдается мне, что ты и без моего позволения...

- Дело серьезное, король. И риск велик. А потому запомните, принцесса должна носить на шее, на серебряной цепочке, сапфир, лучше сапфир-талисман. Постоянно. Не снимая ни днем, ни ночью.

- А что такое сапфир-талисман?

- Сапфир с пузырьком воздуха внутри. И еще. В комнате, где она будет спать, нужно что ни час сжигать в очаге ветки можжевельника, дрока и орешника.


Фолтест подумал.

- Спасибо за совет, мастер. Я так и поступлю, если... А теперь слушай меня внимательно. Если убедишься, что случай и в самом деле безнадежный, ты ее убьешь. Если сумеешь снять заклятие, но увидишь, что с девочкой не все ладно, если хоть чуточку будешь сомневаться... тоже убьешь. Не бойся, тебе ничего не грозит. Я на тебя накричу принародно, выгоню из дворца и из города, и все. Денег, понятно, не заплачу. Но ты знаешь, с кого их получить.


Они помолчали.

- Геральт, - Фолтест впервые назвал ведьмака по имени.

- Слушаю.

- Болтают, будто ребенок родился таким исключительно потому, что Адда была мне сестрой. Это правда?

- Вряд ли. Чары не приходят сами по себе. Заклятие обязательно должен кто-то наложить. Другое дело, что чары кто-то наложил именно за то, что ты вступил в связь с сестрой.

- Вот и я так думаю. Так мне говорили ведающие, хотя и не все. Геральт... Откуда все это берется - чары, магия?


- Не знаю, король. Мы, ведьмакы, занимаемся всем этим, но не гадаем, как и откуда оно возникло. Знаем лишь, что явления эти можно вызвать сосредоточением мысли, упорным желанием. И знаем, как с этим бороться.

- Убивать тех, кто навел чары?

- Чаще всего. Потому что чаще всего нам как раз за убийство и платят. Мало кто стремится всего лишь снять чары. Люди хотят избавиться от угрозы в лице чародея самым надежным образом... Ну и еще, понятно, месть.


Король прошелся по комнате, остановился перед висящим на стене мечом ведьмака.

- Значит, ты именно этим...

- Нет. _Э_т_о_т_ - для людей.

- Да, я слышал. Знаешь что, Геральт? Я пойду с тобой в склеп.

- Исключено.

Глаза короля заблестели.

- Чародей, я ее никогда не видел! И когда родилась, не видел... Никогда. Боялся. А теперь пришло в голову, что могу и вообще ее не увидеть. Имею я право хотя бы глянуть, как ты ее будешь убивать?

- Повторяю - исключено. Это верная смерть для нас обоих. Я могу отвлечься, и... Нет, государь.

Фолтест отвернулся, пошел к двери. Геральту показалось, что король так и уйдет молча, но тот обернулся все же:



- Ты мне нравишься. Хоть я и знаю, сколько в тебе зла. Мне рассказали про... корчму. И я уверен: ты прикончил тех бандитов исключительно затем, чтобы о тебе заговорили, чтобы устрашить и народ, и меня. Я уверен: ты мог их одолеть, не убивая. Боюсь, так никогда и не узнаю, идешь ты спасать мою дочку или убивать. Но что поделаешь? Я вынужден отправить тебя туда. И знаешь почему?

Геральт молчал. Король сказал:

- Потому что я уверен: она страдает. Правда?

Геральт не спускал с него своих проницательных глаз. Он молчал, не пошевелился даже, но Фолтест знал. Знал ответ.


V


Геральт смотрел из окна покинутого людьми дворца. Быстро сгущались сумерки. За озером тускло поблескивали огни Стужни. Вокруг дворца раскинулась пустошь - полоса ничейной земли, которой город шесть лет отгораживался от смертельной угрозы; там ничего не осталось, кроме развалин, рухнувших крыш и остатков сгнившей ограды. Дальше всего, на противоположный конец города, перенес свою резиденцию король - мощная башня его нового дворца чернела на фоне посеревшего неба.



Ведьмак вернулся к запыленному столу посреди пустой запущенной комнаты, где он неспешно, спокойно, старательно готовился к работе. Он знал: времени у него достаточно. Упырица покинет саркофаг не раньше полуночи.

Перед ним стоял небольшой ящичек. Ведьмак открыл его. Внутри, в выложенных сухими травами гнездах, стояли флакончики из темного стекла. Ведьмак откупорил три из них, выпил.

Поднял с пола продолговатый сверток, обернутый овечьей шкурой и перевязанный ремнями. Развернул его, достал меч с узорчатой рукояткой, в черных блестящих ножнах, украшенных рядами рун и магических знаков. Обнажил его. Лезвие сверкнуло чистым зеркальным блеском. Клинок был из чистого серебра.

Геральт прошептал заклинание, выпил еще два флакона, при каждом глотке прикасаясь левой ладонью к рукоятке меча. Потом закутался в свой черный плащ, сел. На полу. Ни одного кресла в комнате не было. Как, впрочем, и во всем дворце.

Он сидел не шевелясь, закрыв глаза. Его дыхание, ровное вначале, вдруг стало учащенным, хриплым, сбивчивым. Потом и вовсе прервалось. Напиток, с помощью которого ведьмак полностью контролировал работу всех органов тела, состоял главным образом из черемицы, дурман-травы, боярышника и молочая. Другие его компоненты не имели названий ни на одном человеческом языке. Геральт был приучен к нему с детства, но для любого непривычного человека напиток этот стал бы смертельным ядом.

Ведьмак резко обернулся. Его обостренный сейчас до немыслимых пределов слух уловил в тишине шорох шагов на заросшем травой подворье. Это не упырица. Еще не полночь. Геральт опоясался мечом, спрятал свой сверток в разрушенном камине и бесшумно, словно нетопырь, спустился по лестнице.



Во дворе еще хватало света, чтобы пришелец мог разглядеть лицо ведьмака. Пришелец - это оказался Острит - шарахнулся, невольная гримаса страха и омерзения перекосила его губы. Ведьмак криво усмехнулся - знал, как сейчас выглядит со стороны. Смесь белладонны, аконита и волчьей ягоды делает лицо белым, как мел, а зрачки расплываются во всю радужку. Но зато выпивший настой видит как кошка в непрогляднейшей темноте. Что сейчас Геральту и требовалось.

Острит быстро опомнился.

- Чародей, ты уже похож на покойника, - сказал он. - Со страху, ясно. Не бойся. Я тебя выручу.


Ведьмак молчал.

- Ты слышал, знахарь из Ривии? Ты спасен. И богат. - Острит снял с плеча тяжелый мешок и бросил под ноги Геральту. - Тут тысяча оренов. Забирай их, садись на коня и проваливай!


Рив молчал.

- Ну что ты глаза вылупил! - повысил голос Острит. - Чего тянешь? Я не собираюсь торчать тут до полуночи. Ты что, не понял? Заклятие тебе все равно не удастся. Нет, не думай, с Велерадом и Сегелином я не уговаривался. Я просто не хочу, чтобы ты ее убивал. Проваливай. И пусть все останется по-старому.


Ведьмак не шевелился. Не хотел, чтобы вельможа знал, сколь быстры сейчас его движения и реакция. Быстро темнело, и это было на руку Геральту, полумрак казался ему солнечным полднем.



- А почему, господин мой, все должно остаться по-старому? - спросил он, стараясь произносить слова как можно медленнее.

- А вот это не твое собачье дело! - надменно выкрикнул Острит.

- Ну а если я и так знаю?

- Любопытно...

- Легче будет сбросить Фолтеста с трона, если упырица станет докучать людям еще пуще? Если упрямство короля опостылеет и вельможам, и народу, верно? Я ехал к вам через Редани и Новиград. Там в открытую болтаю, что кое-кто в Стужне ждет не дождется Визимира, избавителя и подлинного монарха. Но меня, господин Острит, не касаются ни политика, ни борьба за трон, ни дворцовые перевороты. Я здесь, чтобы выполнить свою работу. Ты слышал когда-нибудь о чувстве долга и обыкновенной порядочности!


- Думай, с кем говоришь, бродяга! - крикнул в гневе Острит и схватился за меч. - Хватит с меня, буду я еще с тобой спорить! Вы только посмотрите на него: этика, мораль, законы! А кто о них болтает? Злодей, начавший убивать, едва заявился к нам! Кланявшийся Фолтесту, а потом за его спиной торговавшийся с нами как наемный убийца! И ты смеешь болтать про мораль, скот? Строить из себя Ведающего? Мага? Чародея? Ведьмак паршивый! Прочь, или башку снесу!


Ведьмак не пошевелился.


- Вам бы лучше самому убраться поскорее, господин Острит. Темнеет...

Острит отскочил, молниеносно выхватил меч.

- Ты сам этого хотел, чародей. Я тебя прикончу! И не помогут тебе твои штучки! У меня с собой жабий камень!

Геральт усмехнулся. Слухи о могуществе жабьего камня, насквозь лживые, разошлись тем не менее широко. Но ведьмак не собирался тратить время на заклятия, а тем более скрещивать серебряный клинок с мечом Острита. Он нырнул под меч противника и ударил вельможу в висок серебряными бляшками кожаного манжета.


VI

Острит быстро опамятовался, вгляделся в темноту. Сообразил, что связан. Стоявшего рядом Геральта он, понятно, не разглядел во мраке. Но угадал его присутствие и протяжно завыл.


- Молчи, - сказал ведьмак. - А то она заявится раньше времени.

- Убийца проклятый! Где я? Развяжи сейчас же, тварь! Я тебя вздерну, сукин ты сын!

- Заткнись.

Острит тяжело дышал.

- Оставишь меня ей на съедение? Связанного? - спросил он тише почти шепотом.


- Нет, - Сказал ведьмак. - Я тебя отпущу. Но попозже.

- Скотина, - сказал Острит. - Чтобы я был вместо приманки?

- Вот именно.

Острит перестал биться.


- Ведьмак...

- Да?

- Это правда, я хотел свалить Фолтеста. И не я один. Не я один хотел его смерти. Но я жизнь бы отдал, чтобы он подыхал в муках подольше, гнил заживо. И знаешь почему?

Геральт молчал.

- Я любил Адду. Сестру короля. Любовницу короля. Шлюху короля. Я ее любил... Ведьмак, ты тут?


- Тут.

- Знаю, о чем ты думаешь. Но поверь, ничего такого не было. Никаких чар я не насылал. Я не умею. Только раз, в ярости, сказал... Один единственный раз. Ведьмак, слышишь?


- Да.

- Это королева-мать, не иначе мать Фолтеста. Это наверняка она. Она видеть не могла, как Фолтест с Аддой... Это не я! Ведьмак! У меня разум помутился, и я пожелал вслух, чтобы... Ведьмак! Это из-за меня? А?

- Это уже не имеет значения.

- Ведьмак, полночь скоро?

- Скоро.

- Выпусти меня. Дай спастись.


- Нет.

Острит не услышал скрежета сдвигаемой глубоко в подземелье крышки саркофага. Ведьмак услышал. Он наклонился и рассек кинжалом спутывавшие вельможу веревки. Острит, не тратя времени, вскочил и, нелепо скрючившись, опрометью кинулся прочь. За это время глаза его привыкли к темноте, и он видел дверь.

С грохотом отскочила плита, закрывающая спуск в гробницу. Геральт, укрывшись за балюстрадой, увидел невысокую фигуру упырицы - быстро, проворно, совершенно беззвучно она неслась вслед грохотавшему сапогами беглецу.


Ужасный вопль раздался во мраке, потряс старые стены. И оборвался. Ведьмак не смог определить расстояния - как раз в этом его изощренный слух стал помехой, - но знал, что упырица настигла Острита быстро. Очень быстро.


Ведьмак вышел на середину зала. Заступил вход в гробницу. Отбросил плащ. Поправил меч. Натянул кожаные перчатки. У него еще было время. Он знал, что упырица задержится у трупа Острита - чтобы дольше лежать в летаргии, ей нужно сердце жертвы.



Ведьмак ждал. До рассвета еще три часа. Петушиное пение, раздайся оно сейчас, лишь спутало бы его расчеты. Правда, ни одного петуха в окрестностях дворца не осталось.

И тут он услышал. Она возвращалась. Потом он ее увидел.

В точности такая, как ему описывали. Непропорционально большая голова на короткой шее, окутанная облаком растрепавшихся рыжих волос. Глаза светятся во мраке, как два карбункула. Упырица замерла, уставившись на Геральта. Внезапно разинула пасть - словно хотела похвалиться рядами белейших острых зубов. Щелкнула клыками - будто захлопнулась крышка железного сундука. И прыгнула, целя в ведьмака окровавленными когтями.


Геральт отпрыгнул в сторону, молниеносно сделал пируэт; едва задев его, упырица тоже закружилась, полосуя воздух когтями. Равновесие она не потеряла и тут же кинулась вновь, из невероятной позиции, клыки щелкнули у шеи Геральта. Рив отпрыгнул, чтобы обмануть ее, трижды крутнулся волчком, каждый раз в другую сторону. Сильно, без размаха ударил ее в висок кольцами - серебряными кольцами, нашитыми с тыльной стороны на пальцы кожаной перчатки.


Упырица дико взвыла, эхо загрохотало по дворцу, потом прижалась к полу, замерла, завыла - глухо, яростно, зловеще.


Ведьмак злорадно усмехнулся. Первая проба, как он и ожидал, закончилась удачно. Серебро действовало на упырицу убийственно - как на большинство чудовищ, вызванных к жизни злыми чарами. Бестия мало чем отличалась от себе подобных - а потому ведьмак в силах был снять с нее заклятие, и серебряный меч, последний козырь, в силах был при нужде спасти ему жизнь.


Упырица не спешила нападать. Приближалась медленно, щеря блестевшие слюной клыки. Геральт двинулся по дуге, то убыстряя, то замедляя шаг и движения, чтобы сбить ее с толку, чтобы она не могла нацелиться и прыгнуть. Он расправлял длинную, тонкую, прочную цепь с утолщением на конце. Цепь была из чистого серебра.

Когда упырица прыгнула наконец, цепь свистнула в воздухе, извилась, как змея, в мгновение ока опутала плечи, шею и голову чудовища. Упырица повалилась на пол, душераздирающе вереща. Каталась по полу и ужасно рычала - то-ли от ярости, то-ли от жгучей боли, причиняемой ненавистным серебром. Геральт был доволен - теперь он при желании мог и прикончить бестию без хлопот. Но меча он не вынул. Пока что упырица не казалась ему неизлечимой. Он держался на безопасном расстоянии и, не спуская глаз с бившегося на полу существа, глубоко дышал, концентрируя волю. Цепь лопнула вдруг, серебряные звенья дожде брызнули во все стороны, зазвенели по каменным плитам пола. Ослепленная ненавистью упырица с воем ринулась на ведьмака. Геральт спокойно ждал, взметнул правую руку и вычертил знак Аард.






Упырица отлетела назад, словно ее ударили молотом, но на ногах удержалась, оскалилась, нацелила когти. Ее волосы встопорщились, зашевелились, словно под ветром. С трудом, мелкими шажками, но она продвигалась вперед, к ведьмаку.

Геральт впервые почувствовал беспокойство. Он и не рассчитывал, что Аард, один из простейших знаков, полностью парализует чудовище, но и не ожидал все же, что бестия так легко справится со Знаком. Удерживать знак долго ведьмак не мог: это истощило бы его силы - а упырица уже в десяти шагах! Он одним движением ладони убрал Знак, прыгнул вбок. Как он и рассчитывал, не ожидавшая того упырица по инерции метнулась вперед, потеряла равновесие, кувыркнулась по полу и скатилась вниз по лестнице, ведущей в гробницу. Оттуда раздался злобный вой.

Чтобы выиграть время, Геральт метнулся по лестнице на второй этаж, на галерею. Он не достиг еще середины, а упырица уже выползла из склепа, похожая на черного огромного паука. Ведьмак подождал, пока она взбежит следом за ним, потом через перила спрыгнул вниз. Упырица обернулась и вдруг одним прыжком преодолела разделявшие их десять метров. Вновь пируэт, но на сей раз увернуться ему не удалось - когти вцепились в кожаный кафтан рива. Но сильный удар в лицо опрокинул ее. Геральт, чуя вскипавшую в нем ярость, откинулся назад и пинком окончательно свалил бестию.





Такого рыка он еще не слышал. Штукатурка посыпалась с потолка.


Упырица вскочила, ее трясло от ненависти и жажды крови. Геральт ждал. Потом вынул меч и пошел на нее, крутя клинком, следя, чтобы замахи меча не совпадали с ритмом его шагов и движений. Упырица медленно приближалась, не сводя взгляда со светлой полосы клинка.


Геральт застыл, подняв меч. Упырица тоже встала. Ведьмак медленно очертил мечом полукруг, шагнул в сторону бестии. И еще шаг. Он прыгнул, крутя мечем над головой.



Упырица скрючилась, прыгнула в сторону. Геральт одним прыжком оказался рядом, меч сверкнул в его руке. Глаза ведьмака разгорались зловещим блеском, сквозь стиснутые зубы вырывался хриплый рык. Упырицу отбросило назад; ненависть, злоба, мощь нападавшего накатывались на нее, проникая в мозг, во все члены. Неизвестные ей доселе ощущения вызывали дикую боль, она завопила тоненько, жалобно, крутнулась на месте и в панике метнулась прочь, в мрачные лабиринты дворцовых коридоров.




Геральт, весь дрожа, стоял посередине огромного зала. Один-одинешенек. Так долго длившийся танец на краю пропасти, этот сумасшедший, ужасный балет наконец позволил риву обрести желаемое - ведьмак проник в сознание врага, средоточие ее воли. Злой, болезненной воли, придававшей чудовищу силы. Дрожь пробирала, когда Геральт осознал суть этого зла и вызывал в себе столь же злую мощь, направляя ее против чудовища. Никогда еще он не встречал столь сильной ненависти и кровожадного безумства, даже у василисков, этим как раз печально славившихся.




Тем лучше, подумал он, направляясь ко входу в гробницу, черневшему в полу огромной лужей. Тем лучше, тем сильнее был удар, пришедшийся по ней самой. Тем длиннее ему выпадет передышка, пока бестия не опамятуется, - ведьмак сомневался, что у него хватит сил на второй такой удар. Действие эликсира слабеет, а до рассвета далеко. Но в гроб упырица вернуться не должна - иначе все труды пропадут даром.



Он спустился по лестнице. Гробница была небольшая, там стояли всего три каменных саркофага. У ближайшего наполовину сдвинута крышка. Геральт достал из-за пазухи флакон, быстро осушил его и забрался в саркофаг. Как ведьмак и ожидал, он был сделан на двоих - мать и дочь.


Крышку он задвинул, лишь заслышав рык упырицы. Лег навзничь возле мумии Адды, на внутренней поверхности крышки начертил мелом знак Ярден. Положил меч на грудь, поставил рядом маленькие часы, наполненные фосфоресцирующим песком. Скрестил руки. Сотрясавшего дворец рычания упырицы он уже не слышал - брали свое вороний глаз и чистотел.



VII

Когда Геральт открыл глаза, весь песок в часах пересыпался вниз - это означало, что он проспал дольше, чем рассчитывал. Ведьмак прислушался - ни звука. Все его чувства вновь стали чувствами обычного человека.

Он сжал меч, пробормотал заклинание и чуть-чуть сдвинул крышку саркофага.

Тишина.

Тогда он сдвинул крышку, сел, осторожно высунул голову. В гробнице было темно, однако ведьмак знал, что снаружи наступил день. Он высек огонь, разжег крохотный каганец, поднял его, и по стенам заколыхались диковинные тени.

Никого.

Ведьмак выбрался из саркофага, продрогший, разбитый, оцепеневший. И увидел ее. Она лежала навзничь у саркофага, обнаженная, без сознания, руки закинуты за голову.

Она вовсе не выглядела красавицей. Щупленькая, с маленькими острыми грудями, вся в грязи. Светло-рыжие волосы закрывали ее до пояса. Ведьмак поставил каганец рядом, склонился над ней, потрогал. Губы бледные, на щеке огромный кровоподтек - след его удара. Геральт снял перчатку, отложил меч, бесцеремонно задрал ей пальцем верхнюю губу. Самые обычные зубы. Хотел посмотреть ногти, стал нащупывать ладонь в копне спутавшихся волос. И тут увидел - глаза у нее открыты. Поздно!!

Она вцепилась ему ногтями в шею, и кровь залила лицо ведьмака. Взвыла, целясь другой рукой в глаза. Ведьмак рухнул на нее, ловя ее запястья, прижимая к полу. У самых его глаз щелкнули зубы - уже нечеловеческие. Геральт ударил ее головой в лицо, прижал крепче. Прежней силы у нее уже не было. Ведьмак выкрикнул заклинание и впился зубами ей в шею под самым ухом. Стискивал зубы, пока нелюдской вой не сменился тонким, отчаянным криком, перешел в рыдания - обычный плач обиженной девочки.





Геральт отпустил ее, она упала без сознания, и ведьмак поднялся наколени, выхватил из нарукавного кармана кусок полотна и зажал им шею. Нащупал меч, приставил лезвие к ее горлу, осмотрел ее ладони. Ногти были грязные, сломанные, окровавленные... но человеческие. Несомненно.


Ведьмак с трудом поднялся на ноги. Сверху в гробницу проникал свет - там, наверху, уже наступило влажное серое утро. Ведьмак двинулся к лестнице, но пошатнулся, тяжело опустился на ступеньку. Полотно промокло насквозь, кровь широким ручьем ползла по рукаву. Он распахнул кафтан, рвал в клочья рубашку, зажимал шею, знал, что времени нет, что обморок близок...

Он успел стянуть лоскут узлом. И потерял сознание.

На том берегу озера, в Стужне, петух растопырил крылья и, ежась от утренней сырой прохлады, прокричал в третий раз.

VIII

Он открыл глаза, увидел беленые стены, потолок своей комнатки над кордегардией. Шевельнул головой и застонал от боли. Шея была перевязана умело, на совесть, толстым слоем бинтов.

- Лежи, чародей, - сказал Велерад. - Лежи, не дергайся.

- Мой... меч...

- Ну да. Важнее всего, понятно, - твой серебряный чародейский меч. Он тут, не беспокойся. И меч тут, и твой узел из камина. И три тысячи оренов. Ладно, молчи. Это я - старый дурак, а ты - мудрый ведьмак. Фолтест нам это два дня талдычит.

- Два...

- Ага. Два дня. Неплохо она тебе шею раскроила. Много крови потерял. На счастье, мы примчались во дворец сразу после третьих петухов. В Стужне этой ночью никто не спал. Где тут! Вы там такой тарарам устроили! Ничего, что я тут болтаю?


- Прин... цесса?

- Принцесса как принцесса. Щупленькая. И придурковатая какая-то. Хнычет все время. И под себя делает. Но Фолтест уверяет, что это у нее пройдет. Неплохо все вышло, а, Геральт?

Ведьмак смежил веки.

- Ладно, ладно, ухожу, - Велерад встал. - Отдыхай, Геральт... Ты мне вот что только скажи: зачем ты ее хотел загрызть? А? Геральт?

Ведьмак спал.



Параллельный текст подгтовил Дмитрий Кармазин