Трошкі далей ад Месяца... [Уладзімір Сямёнавіч Караткевіч] (fb2) читать постранично, страница - 2
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- 4
- . . .
- последняя (21) »
Сяргей выцягнуў з кішэні фотакартку і разглядае яе. Альжбета глядзіць на гэта здалёк.
Наташа не абяцала сёння зайсці? Сяргей. Не ведаю. Янка. Далей, бабуля. Альжбета. Яны былі трошкі п’янаватыя і не заўважылі, што дзіця выслізнула з рукава і засталося ляжаць на снезе. Адно. На волю зіме. А была сіняя месячная ноч. Сяргей. Сіняя месячная ноч... Там каралевы не было, бабця? Альжбета. Прыйдзе з часам і каралева... Ехаў той дарогаю госць і пабачыў, што ў яры гарыць ружовы агеньчык, свечачка. I ляжыць на снезе, на разгорнутых пялёнках, дзіця і не мерзне. А на куст над яго галавою нехта павесіў блакітнае пакрывала. Ганна Вадзімаўна (уваходзячы ў пакой). Добры дзень, Альжбета. Добры дзень, дзеці. Янка. Бабця, далей. Альжбета. Потым даскажу... калі не будуць на табе рогі расці. Сняданне гатова, Ганна. Ганна. Добра. Абед буду рабіць сама. Што б такое для Максіма Канстанцінавіча прыдумаць? Альжбета. Бульбы. Ганна. Жартуеш. Альжбета. А ты пасядзі без бульбы год, без сапраўднай, тады скажаш, жартую я ці не. У бульбе сырой выражам сяродку, фарш зробім з грыбкоў, цыбулі, перцу, начынім, запячэм і пад смятанай на стол. Язык праглынеш. I да гэтага халодную гарэлачку.
Уваходзіць Вярыга з ручніком.
Вярыга. Добры дзень. Для каго гэта халодную гарэлачку? Альжбета. Для цябе, бацюхна. Пад бульбу. Ды яшчэ каўбасу смажаную, хатнюю вяндліну. Здарожыўся ты... Вярыга. Здарожыўся. На ТУ–114 дзень. Ды ў мяккім купэ суткі. Вялікая дарога! Альжбета. А ты смяшочкі кінь. У цябе ўсё жыццё – дарога. Не малады.
Сяргей і Янка выходзяць.
Вярыга. Вялікі перапынак быў у гэтай дарозе, бабуся. Альжбета. Ну хопіць, хопіць. Вярыга. Як Алесь, Ганначка? Нешта ён... не такі. Ганна. I мне, Максім, не падабаецца мой Алесь. Ён і наогул прыціх пасля гісторыі з табою. А гады чатыры таму – як здарылася з ім нешта. Стаў снулы, як рыба. Вярыга. Ён? Рыба? Кавалерыст былы – рыба? Летуценнік – рыба? Кінь глупства, Ганна! Ганна.Я і сама яго не пазнала, як ты прыехаў. Вочы гараць, смех малады. А раней... (Махнула рукою.). Лепей скажы, як у цябе. Вярыга. Завод вялікі. Дыхнуць няма калі. Ганна. Што ж ты адразу не прыехаў? Вярыга. “Адразу” – работу прапанавалі. А я так знудзіўся па працы – смецяром пайшоў бы, не толькі дырэктарам. Ганна. I перспектывы якія? Вярыга. Дзе праца, там і перспектывы. Ёсць чуткі, што перакінуць на Беларусь. Ганна. I як ты? Вярыга. Буду працаваць. Гэта шчасце – праца. Ганна. Другі раз не ажаніўся? Вярыга. Позна, дарагая. Месяц таму стукнула мне пяцьдзесят шэсць год, і з гэтай прычыны велій шум учыніўся і многае піццё прайсцякло. Ганна. Ты б памірыўся з ёю. Яна з гэтым, другім, разышлася. Дрэнь чалавек. Вярыга. Я не злапамятны. Гераізму ад жанчын не патрабую. Магла не чакаць мяне, не такая ўжо я цаца. Але ніколі я ёй не дарую, што яна маю дачку ў чужыя рукі аддала. I згубіла з вачэй. Ганна.Мы спрабавалі шукаць. Не знайшлі. Вярыга. Куды там. Вайна. Ганна. I далей як? Вярыга. Буду жыць. Вазьму дзіця на выхаванне. Будзе з яго сапраўдны чалавек – не цюця якая-небудзь. А гэтага... я адшукаю. Проста каб паглядзець у паганыя вочы. Альжбета. Што ён там напісаў хоць? Вярыга. Што я хацеў аддаць Далёкі Усход японцам. Альжбета. А Божа ж мой. Дык ты, бацюхна, хоць сапраўды не аддавай яго. Пашкадуй людзей.
Усе зарагаталі.
Плюнь. З-за таго, што на вяселлі жаніха пабілі, – ніхто яшчэ не скажа, што вяселле дрэнная рэч. Вярыга. Родная вы мая. Я так і думаю. Сяргей (прыносіць на руках Янку). Іх вялікасць зусім гатовы да прыняцця ежы. Вярыга. Ну дык як, Сяргей, напісаў двухтомную працу аб часцінках “мы” і “ны” ў старажытнаславянскай мове? Сяргей (ставіць Янку на падлогу). Напісаў. У трох тамах. Трэці том – каментарыі і слоўнік. Падлічыў, што “і” сустракаецца ў кіеўскіх глагалічных лістках 75 тысяч 842 разы. “I з’явіўся Іван. I Пётр з’явіўся. I жаніх быў з імі, і ўмашчаныя былі валасы яго”. Вярыга. Малайчына. У восемдзесят год будзеш акадэмікам. Сяргей. Раней. У семдзесят восем год. Вярыга. А ў вобласці навук мусікійскіх адукуешся? Сяргей. Адукуюся. Ганна. У кансерваторыі хваляць. Сяргей. За кансерватызм. Напісаў санату, а потым выявілася, што Бетховен сто трыццаць год таму напісаў менавіта такую ж.
- 1
- 2
- 3
- 4
- . . .
- последняя (21) »
Последние комментарии
13 часов 31 минут назад
21 часов 31 минут назад
1 день 12 часов назад
1 день 16 часов назад
1 день 16 часов назад
1 день 16 часов назад