Крылы ператворацца ў карэньні [Алесь Аркуш] (fb2) читать постранично, страница - 4
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
На шолах фіранкі – прамень сярод ночы,
Прачніся, ліхтар, што Пяруне пакінуў;
Таемна вяртаецца месяц малодшы
У трантах з куфэрка сям’і Арлекінаў.
“Дабранач”, - пачуў, а магчыма здалося.
Я ведаю код, быццам індэкс на пошце.
Ключы вартаўнік у кішэні ня носіць –
Ня ведае, што ён вартуе – навошта?
Сьвятло сярод ночы зьбірае ізгоеў,
Іх плойма таўчэцца ля брамы вялізнай.
Зь мільёнаў здабытых гаючых напояў
Адзін атрымаецца – з горыччу схізмы.
ЧОВЕН
Паміж хваляў човен чорны.
Ў рэчцы — чорная вада.
Не відаць на дне нічога —
Барада вадзяніка
Захінае дно старанна
І матляецца, як віж,
Таямніца дна схавана
Ад вачэй і рук паміж
Вечак ракавін замшэлых,
Хваляў чорнае ракі.
Ад вясла вакол цішэе
Сьпеў пудлівай асакі.
Рэчка сунецца няспынна,
Як у дрэве жыўны сок.
Човен лісьцікам з галіны
Ціха ляжа на пясок.
РУЖА-КВЕТКА
Т. К.
Ружа-кветка ўзышла паміж бруду —
Прыгажэйшай ня бачыў ніколі.
Паміж думак збуцьвелага хлуду,
Паміж трантаў хвілінных патоляў.
Асьляпляльнаю квеценьню белай
Зацьвіла яна раптам увесну,
І яе нечуваная сьмеласьць
Дакранулася сэрца балесна.
Дзякуй, дзякуй табе, ружа-кветка,
Маёй немачы лекар і сьведка.
ЗІМОВЫЯ ЛІХТАРЫ
Навошта песьні ліхтарам?
Маўчаць усё жыцьцё гатовы.
Шпурляюць сьнегам фраярам
На голыя галовы.
Цікава ім глядзець на сьвет
Сьвятлом свайго накалу:
На рух машын, хаду кабет,
На цішыню квартала.
* * *
Сьлізгота. Вуліца – каток.
Вяртаемся да дому з сынам.
Шчабеча ён пра гарадок,
Пра казкі ля каміна.
Жывём у горадзе мы зь ім,
І нас чакае мама.
А гарадок – там добра ўсім,
Хоць сьлізка там таксама.
ЯШЧАРКА
Антону
У яшчаркі свае шляхі,
Свае таемныя сьцяжынкі,
Жыцьцё, схаванае ў імхі,
Пясок, каменьчыкі, сьцяблінкі.
Лісты, жыцьцё ў якіх усё, —
Штораньня на пяску ля ганка,
Як гіерогліфы Басё,
Як вершык хоку або танка.
* * *
З майго сэрца вырасьце аер.
Ён ад ветру будзе ціха шамацець...
Сэрца — птах, што выбіўся ляцець,
Бо да неба страчаны давер.
Толькі птах ня стане на калені —
Крылы ператворацца ў карэньні.
Падрыхтаванае на падставе: Алесь Аркуш, Крылы ператворацца ў карэньні: Вершы — Полацк: Полацкае ляда, 1993.
Алесь Аркуш — беларускі паэт, эсэіст, выдавец. Нарадзіўся 28 траўня 1960 году ў Жодзіне. Скончыў Жодзінскі політэхнікум і Беларускі дзяржаўны інстытут народнай гаспадаркі. З 1987 году жыве ў Полацку. Пачаў друкавацца ў 1986 годзе. Уваходзіў у літаратурную суполку „Тутэйшыя”. Першая кніга, зборнік паэзіі „Вяртанне” (сэрыя „Бібліятэка часопіса „Маладосць”), выйшла ў 1988 годзе. Заснаваў і выдаў 6 нумараў літаратурнага альманаху „Ксэракс Беларускі”. Пісаў тэксты для полацкага рок-гурта „Мясцовы час”. У 1993 годзе стварыў Таварыства Вольных Літаратараў. Выдавец і галоўны рэдактар літаратурнага альманаху „Калосьсе”. Старшыня арганізацыйнага камітэту літаратурнай прэміі „Гліняны Вялес”. Аўтар тэксту гімна горада Полацка.
Последние комментарии
19 часов 54 минут назад
20 часов 13 минут назад
20 часов 21 минут назад
20 часов 23 минут назад
20 часов 26 минут назад
20 часов 43 минут назад