Крылы ператворацца ў карэньні [Алесь Аркуш] (fb2) читать постранично, страница - 4


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

* *

На шолах фіранкі – прамень сярод ночы,


Прачніся, ліхтар, што Пяруне пакінуў;


Таемна вяртаецца месяц малодшы


У трантах з куфэрка сям’і Арлекінаў.



“Дабранач”, - пачуў, а магчыма здалося.


Я ведаю код, быццам індэкс на пошце.


Ключы вартаўнік у кішэні ня носіць –


Ня ведае, што ён вартуе – навошта?



Сьвятло сярод ночы зьбірае ізгоеў,


Іх плойма таўчэцца ля брамы вялізнай.


Зь мільёнаў здабытых гаючых напояў


Адзін атрымаецца – з горыччу схізмы.




ЧОВЕН

Паміж хваляў човен чорны.


Ў рэчцы — чорная вада.


Не відаць на дне нічога —


Барада вадзяніка


Захінае дно старанна


І матляецца, як віж,


Таямніца дна схавана


Ад вачэй і рук паміж


Вечак ракавін замшэлых,


Хваляў чорнае ракі.


Ад вясла вакол цішэе


Сьпеў пудлівай асакі.


Рэчка сунецца няспынна,


Як у дрэве жыўны сок.


Човен лісьцікам з галіны


Ціха ляжа на пясок.




РУЖА-КВЕТКА


Т. К.


Ружа-кветка ўзышла паміж бруду —


Прыгажэйшай ня бачыў ніколі.


Паміж думак збуцьвелага хлуду,


Паміж трантаў хвілінных патоляў.



Асьляпляльнаю квеценьню белай


Зацьвіла яна раптам увесну,


І яе нечуваная сьмеласьць


Дакранулася сэрца балесна.



Дзякуй, дзякуй табе, ружа-кветка,


Маёй немачы лекар і сьведка.




ЗІМОВЫЯ ЛІХТАРЫ

Навошта песьні ліхтарам?


Маўчаць усё жыцьцё гатовы.


Шпурляюць сьнегам фраярам


На голыя галовы.



Цікава ім глядзець на сьвет


Сьвятлом свайго накалу:


На рух машын, хаду кабет,


На цішыню квартала.




* * *

Сьлізгота. Вуліца – каток.


Вяртаемся да дому з сынам.


Шчабеча ён пра гарадок,


Пра казкі ля каміна.



Жывём у горадзе мы зь ім,


І нас чакае мама.


А гарадок – там добра ўсім,


Хоць сьлізка там таксама.




ЯШЧАРКА


Антону


У яшчаркі свае шляхі,


Свае таемныя сьцяжынкі,


Жыцьцё, схаванае ў імхі,


Пясок, каменьчыкі, сьцяблінкі.



Лісты, жыцьцё ў якіх усё, —


Штораньня на пяску ля ганка,


Як гіерогліфы Басё,


Як вершык хоку або танка.




* * *

З майго сэрца вырасьце аер.


Ён ад ветру будзе ціха шамацець...


Сэрца — птах, што выбіўся ляцець,


Бо да неба страчаны давер.



Толькі птах ня стане на калені —


Крылы ператворацца ў карэньні.

Падрыхтаванае на падставе: Алесь Аркуш, Крылы ператворацца ў карэньні: Вершы — Полацк: Полацкае ляда, 1993.


Алесь Аркуш — беларускі паэт, эсэіст, выдавец. Нарадзіўся 28 траўня 1960 году ў Жодзіне. Скончыў Жодзінскі політэхнікум і Беларускі дзяржаўны інстытут народнай гаспадаркі. З 1987 году жыве ў Полацку. Пачаў друкавацца ў 1986 годзе. Уваходзіў у літаратурную суполку „Тутэйшыя”. Першая кніга, зборнік паэзіі „Вяртанне” (сэрыя „Бібліятэка часопіса „Маладосць”), выйшла ў 1988 годзе. Заснаваў і выдаў 6 нумараў літаратурнага альманаху „Ксэракс Беларускі”. Пісаў тэксты для полацкага рок-гурта „Мясцовы час”. У 1993 годзе стварыў Таварыства Вольных Літаратараў. Выдавец і галоўны рэдактар літаратурнага альманаху „Калосьсе”. Старшыня арганізацыйнага камітэту літаратурнай прэміі „Гліняны Вялес”. Аўтар тэксту гімна горада Полацка.