Прывід вясны [Алесь Аркуш] (fb2) читать постранично, страница - 5
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
прасьпяваныя калядкі,
стужкі — напамін пра сьвята,
квадру нашага быцьця.
Мейсца хвоі — падарунак:
не дыван з пажоўклай хвоі,
не жывая прахалода —
мружыць вочы: сонца — цень.
Нагадаюць успаміны —
сьцежка на пукаты ўзгорак,
дакрануцца да люстэрка,
паміж сонцаў: яблык — твой.
ГОСЬЦЯ
Ты ўвайшла нечакана, ікліва.
Я пісаў і нічога ня чуў:
Ад гранёнага слова шчасьлівы,
І ад роспачы слёзы ўваччу.
Ты ўвайшла і як сябру сказала:
— Добры дзень, кандыдыт на Парнас!
Ты прабач, на хвілінку з вакзала...
Ну як справы? Відаць, ужо ас?!
Прыгадала было здарэньне,
Толькі ў ім я сябе не пазнаў.
— Вось прывезла літроўку варэньня,
Гэта вішні, як ты заказаў.
І пайшла, і як воблака зьнікла,
Нават дзьверы ня рыпнулі ўсьлед.
Толькі білі гадзіньнікі звыкла
Ды літроўку разглядваў буфэт.
Хто яна, таямнічая госьця?
Я ня ўспомню, ня ўспомню ніяк!
Гэта сон, гэта мне падалося...
Слоік вішняў — пакутлівы знак.
КАЛЯДЫ
Уладзімеру Арлову
Для калядак пазычу труса,
Роля зайца яму ў нашай казцы.
Будзе сьледам накульгваць ліса
У сяброўскай падманлівай масцы.
Наш маршрут праз сумёты й лес,
Дзе даўно не кугае зязюля,
Дзе пануе сучасны прагрэс
І блукае шалёная куля.
Мужыкі там гуляюць у віст,
А жанчыны — у хованкі зь лёсам.
Нашы песьні, як ветрыка сьвіст,
Толькі чуюцца ў комінах вёсак.
Ды на ганку хаціны старой
Мы дзяўчынку-паненку сустрэнем:
Будзем песьні сьпяваць для адной.
Заяц-трус адпачне на каленях.
РУЖА-КВЕТКА
Т. К.
Ружа-кветка ўзышла паміж бруду —
Прыгажэйшай ня бачыў ніколі.
Паміж думак збуцьвелага хлуду,
Паміж трантаў хвілінных патоляў.
Асьляпляльнаю квеценьню белай
Зацьвіла яна раптам увесну,
І яе нечуваная сьмеласьць
Дакранулася сэрца балесна.
Дзякуй, дзякуй табе, ружа-кветка,
Маёй немачы лекар і сьведка.
НА ДАХАХ
На дахах жыцьцё для пустэльнікаў
І — традыцыйна — катоў.
Як мала самоты ўдзельнікаў,
А сьведамых — пагатоў!
На дахах спачыну ня ведаюць
Вятрыска залева і сьнег.
Затое ня трызьняць камбедамі,
Затое маўчыць нампацех.
На даху спакоем нязмушаным
Самота душу ахіне...
Узьнімешся — неба парушана,
І вусьцішна, як на вайне.
СПРОБА ІДЭНТЫФІКАЦЫІ
Хто ты, дзіўнае стварэньне?
Зноў ідзеш за мной па сьледзе.
У даведніку нямашака
тлумачэньня тваёй сутнасьці.
Ты жывеш сваёй адсутнасьцю,
пьеш адсутную гарбату,
ясі ўмоўныя варэнікі,
сьпіш умоўныя гадзіны,
як скаціна,
што ня значыцца ў калгасе,
і нічыйная уласнасьць, —
проста ходзіць па папасе,
і яшчэ не адбылася.
Зразумець цябе імнуся,
вывучаю, як француза,
як нянаскае здарэньне
(бо у нас ты не сустрэнеш
без гаспадара скаціны).
Кпінай
з’імітую правакацыю,
спробу ідэнтыфікацыі.
СУСЬВЕТНЫ ПАДЗЕЛ
Ёсьць прастора паха кветак,
Ёсьць — сьвятла настольнай лямпы.
А суседа ад суседа
Аддзяляе сьвет уласны.
Паміж коршакам і качкай
Неба дзеліцца на часткі.
Ёсьць надзея для сабачкі,
Ёсьць надзея больш сучасная.
А мастацкія дыктатары,
Што паэзіі адданыя,
Быццам чуйныя лякатары,
Быццам ў моры капітаны
Заваёўнічна-калюмбава
Ў пошуку заўжды нястомныя,
Последние комментарии
35 минут 50 секунд назад
9 часов 38 минут назад
1 день 9 часов назад
1 день 9 часов назад
1 день 9 часов назад
1 день 9 часов назад