Прынамсі... [Рыгор Барадулін] (fb2) читать постранично, страница - 3


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

злой,
Як цешча маладая.
Ад дзён былых
Культурны слой
Наступным пакідае.
Эпохі так праз дзве,
Праз тры
Заўважыць археолаг
Хіба турысцкія кастры
На выпалінах голых.
Капне
Наступніка рука
Не
Нейкі збан-ручасцік —
Бутэльку
Не з-пад малака,
Бляшанку,
Дзе быў часцік.
Стараюцца будаўнікі,
Каб плён ix
Быў карысны.
А вы культурны слой
Які
Пакінеце, турысты?!

Перасоўны звярынец


На ўскраіне горада
Перасоўны звярынец.
Хоць на нябёсах вакно расчыні!
Здаецца, патопам
Чарга нізрынецца,
Чарга звярэе ад гарачыні!
Гырчыць рэпрадуктар
Для крыважэрнага слыху.
Чытай дыяграмы i май карысць
Колькі месяцаў
Малое ў чэраве носіць асліха,
Колькі жыве асёл,
Чым харчуецца рысь...
Звярам да зарплаты
Прагрэсіўкай — ірыскі.
Стойла ў яка —
Не надта шыкоўны салон.
У адзіночцы закрачаны,
Рыкае тыгр усурыйскі,
Матляе хобатам
З пенсійнай развагай слон.
Прастора сніцца
Насарогу-няўклюдзе.
Рой самы злы,
Як рай, прывітаў бы мядзведзь.
Як на бедных сваякоў,
Што не вылезлі ў людзі,
Ратазеям на малпаў
З перавагай
Прыемна глядзець...
A звярынцанасельнікі
Пра страсці людскія не ведаюць,
З дакорам стамлёным глядзяць
На звярынцанаведвальнікаў.

Важкі аргумент


Нос у мяне
Такі чырвоны,
Таму што ён
Свярбіць штодзённа.

Нясвіж па-восеньску


Дзвярыма заспанымі ляпаюць.
Сонна цячэ рака.
Адпяваюць паяльнай лямпаю
Чорнага вепрука.
Ціш...
Як у бога за пазухай...
Восені мала рук.
Нясвіж мне паэт паказвае,
Багрымаў цёзка —
Паўлюк.
Ціш...
З патаемных сховін
Над забыцця ракою
Скардзіцца небу Бетховен.
Глядзіць ca сцяны
Сыракомля.
Не мае да бога, да чорта
Хор Пятніцкага спавагі
I ў Мінску, ў Палацы спорту,
Яго «Ямщика» спявае.
Мінучасць вякоў спадае
На дол перастылы
Хмура.
Старая ля спавядальні
(З суседкай звадзілі куры?).
Маўклівых стагоддзяў
Цярпенне.
Трапёткая,
Над імшою
Ластаўка пад скляпеннем
Б'ецца грэшнай душою.
Цішу прамень прасвечвае,
Хто яго
Утаймуе?
Восень ірвецца з вечнасці
У мітусню людскую...
Восенню ў Нясвіжы
Кепскі настрой насвяжы!

Як мора падагрэць?


Як хочаш хату падпіліць,
Дык пачынай з вугла.
Хацела мора падпаліць
Сініца — не змагла.
Падшэфак шэфа падхваліў
Пад навагодні торт
I раннім летам,
Падхалім,
Падаўся на курорт.
Хоць кабінетны зайчык мёрз
(Надвор'е падцякло),
Затое шэф прывёз
Свой торс
Пад самае цяпло.
«Я вам аблокі разганю!—
Сіпеў падшэфкаў спеў.—
Нырцуйце, шэф,
У цеплыню,
Я мора вам нагрэў!»
Каб шэф не быў,
Як злы айчым,
Каб медзь
Не толькі медзь,
Дадумаешся,
Як i чым
I мора падагрэць!

Човен на бархане


Яўна, сказка кожны з вас,
Човен на бархане
Можна бачыць толькі раз,
Толькі ў пэўным стане.
Хоць, фатограф, выручай
Ад дапытнай прозы,
Што ўжываў зялёны чай,
Быў, як чорт, цвярозы!
Не пазбегну шчаўбана,
Сам сябе астару —
Гэта човен чабана,
Што пасе атару!
Вока, анекдот, не жмур —
У пустыні смела
Нерастуе сам амур,
Той, каторы белы.
Чыркане крылом ледзь-ледзь