Сарочае радыё [Кацярына Оаро] (fb2) читать постранично, страница - 3
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (24) »
3.
Аднойчы мы, студэнты чацвёртага курса, сядзелі ва ўніверсітэцкай аўдыторыі з маленькай радыёстудыяй, апранутыя яшчэ не па-веснавому, але ўжо і не ў чатыры слоі. Спазняўся выкладчык, а мы захоплена гаманілі пра ўсё на свеце. У нейкі момант я змоўкла і раптам пабачыла ўсіх разам: траекторыі размоваў, нехта глядзіць у люстэрка, перадае асадку, цісне тэлефонныя кнопкі, перапыняе таго, хто гаворыць. Усё ў светла-шэрым пустым апошнім зімовым святле ― што робіць рэчы больш рэальнымі, пластычнымі і прымушае адчуваць строгую непазбежнасць развітання з імі. «Застацца?» ― спытала я тады кагосьці ўнутры сябе. Увайшоў нейкі незнаёмы чалавек, следам наш выкладчык. Гэтым госцем ён інтрыгаваў нас на мінулым тыдні: «Прыйдзе і многаму вас навучыць…» Мы сабраліся амаль усёй групай. Ахвотна, хорам загрымелі крэслы ― вітаем. — Дзякуй, добры дзень, ― сказаў ён па-руску, з паўзамі паміж словамі, і вельмі лёгка ўсміхнуўся. Гэта быў яшчэ малады мужчына з прыемным голасам (пазней ён раскрыў нам, што для гэтага трэба прамаўляць на выдыху), ільснянымі валасамі і чыстым абуткам. Валасы былі па-мужчынску рэдкаватыя, але ахайна ўкладзеныя, дорага пашыты касцюм добра сядзеў. Замест недамоўленасці або дакладнасці, якіх я ад яго чакала, у яго выглядзе была перанасычанасць ― можа быць, з-за тканіны касцюма, можа быць, з-за таго, што ён прыйшоў у студэнцкую аўдыторыю так, як з’яўляюцца весці платны семінар. Госць стаяў некалькі секунд, усміхаючыся, і я пераставала аналізаваць яго, падкупленая ўсмешкай. Даляцеў пах парфумы, добрай, хіба што кропельку знарочыстай. Адкрытая, але дзіўная пластыка: як быццам выразныя, прыгожыя жэсты доўгіх рук былі крадзенымі. Мы глядзелі на яго з бязлітаснай студэнцкай дапытлівасцю і чакалі, калі ён пацягнецца ўжо ў кішэню па насоўку, а выцягне бясконца доўгую стужку з рознакаляровых хустачак. Чалавек гэты (ці то Антон, ці то Вадзім, без імя па бацьку) спытаў нашыя імёны, пра што-небудзь пацікавіўшыся ў кожнага. Паважліва зазіраў у вочы і пытаўся: ― А адкуль вы родам? ― А якая ваша спецыялізацыя? ― Працуеце недзе ўжо? ― Што значыць гэты знак на ланцужку? ― і так далей. Мы ўсталі ў кола і, смеючыся, у нешта гулялі. Потым, разняволеныя, расселіся па сваіх месцах. ― Давайце пагаворым пра маўленне, ― пачаў ён. ― Бо мова ж ― гэта інструмент журналіста? Мы заківалі. За вокнамі свісталі птушкі, крыху далей шумела шаша, і вясна была блізка, ужо адчувальная скурай, нюхам, але яшчэ нябачная. Валасы госця злёгку раскудлаціліся. Задаволены выкладчык, перадаручыўшы госцю сваё месца, сядзеў за самай далёкай партай. ― І вы, вядома, ужо знаеце, што ад таго, як падасце адну і тую ж навіну, залежыць яе ўспрыманне? ― Вядома, ― задаволена адказвалі мы. ― Тады, нарэшце, апошняе пытанне: ці хочаце вы гаварыць так, каб уплываць на вашых суразмоўцаў? І каб вас ніколі ні ў чым не абвінавачвалі? ― Ну, так, так, ― інэрцыйна калыхалася аўдыторыя. ― Я зараз дам вам… фразу. Адну фразу. А вы групкамі, як сядзіце, пашырце яе. Пераможа той, у каго будзе самая доўгая. Дазваляецца ўсё, толькі не дадавайце новых сэнсаў. Вы можаце размыльваць сэнс колькі заўгодна. Рабіце яго недакладным, абцякальным. Скажыце як мага больш і даўжэй. Карыстайцеся штампамі, зацямняйце… «Двое рабочых сустрэліся, пагаварылі пра жыццё і разышліся» ― вось ваша зыходная інфармацыя. Двое рабочых сустрэліся, пагаварылі пра жыццё і разышліся. Студэнты імгненна зразумелі, што трэба рабіць. Нехта захіхікаў, здзіўлены такой вольніцы, хтось пажартаваў наконт рэвалюцыі. З задавальненнем, якога я ніколі ў інстытуце не бачыла, усе ўзводзілі шмат’ярусны фантан штампаў. Хуліганскі беспакараны дух заваёўваў паветра. З розных бакоў гучала: ― Пра бягучае становішча асабістых спраў… ― Пэўная колькасць прадстаўнікоў… ― Працоўнага класа… ― Правялі сустрэчу… планавую сустрэчу… па пытаннях… Гэта рабілася падобна да збору ў міністэрстве. Перад кожным узнікала нябачная, з жоўтага дрэва кафедра. Неўзабаве ўсе загаварылі на адной мове. ― Абмеркаванні надзённых жыццёвых пытанняў, задач і праблем, ― бюракратычна бубніў мой аднакурснік. Словы паступова гублялі сэнс, замяняліся пластыкавымі
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- . . .
- последняя (24) »
Последние комментарии
1 час 2 секунд назад
1 час 5 минут назад
1 час 9 минут назад
1 час 9 минут назад
1 час 15 минут назад
1 час 32 минут назад