Переписанная Википедия в области оружия, изредка перемежающаяся рассказами о том, как ГГ в одиночку, а потом вдвоем :) громил немецкие дивизии, попутно дирижируя случайно оказавшимися в кустах симфоническими оркестрами.
Автор несёт полную чушь. От его рассуждений уши вянут, логики ноль. Ленин был отличным экономистом и умел признавать свои ошибки. Его экономическим творчеством стал НЭП. Китайцы привязали НЭП к новым условиям - уничтожения свободного рынка на основе золота и серебра и существование спекулятивного на основе фантиков МВФ. И поимели все технологии мира в придачу к ввозу промышленности. Сталин частично разрушил Ленинский НЭП, добил его
подробнее ...
Хрущёв. Всё стало дефицитом и система рухнула. Шумейко с Геращенко разваравали все средства ЦБ и Сбербанка по торговому договору с МИД Польши. Нотой правительства Польши о нанесение ущерба в 18 млрд. долларов были шантожированы и завербованы ЦРУ Горбачёв с Ельциным. С 1992 года Чубайс ввёл в правительство ЦРУ. Ельцин отказался от программы "500 дней", и ввел через Гайдара колониальную программу МВФ, по которой и живём. Всё просто, а автор несёт чушь, аж уши вянут. Мне надоели стоны автора о его 49 годах, тем более без почвенные. Мне 63 года но я не чувствую себя стариком, пока не взгляну в зеркало. У человека есть душа и подсознание тела. Душа при выходе из тела теряет все хотелки и привычки подсознание тела. И душе в принципе наплевать почти на всё, кроме любви и отношений к другим людям. Только это может повлиять на поступки души. У ГГ молодое тело с гармонами и оно требует своего. Если вы не прислушиваетесь к подсознанию своего тела, то оно начинает мстить, тряской рук, адреналином, вплоть да расслабления мочевого пузыря и заднего прохода. В принципе нельзя чувствовать себя старше тела. В общем у автора логики в написанном нет, одни дурные эмоции расстройства психики. Дельного сказать не может,а выговорится хочется.
Читать не интересно. Стиль написания - тягомотина и небывальщина. Как вы представляете 16 летнего пацана за 180, худого, болезненного, с больным сердцем, недоедающего, работающего по 12 часов в цеху по сборке танков, при этом имеющий силы вставать пораньше и заниматься спортом и тренировкой. Тут и здоровый человек сдохнет. Как всегда автор пишет о чём не имеет представление. Я лично общался с рабочим на заводе Свердлова, производившего
подробнее ...
авиадвигатели во время войны. Так вот будучи не совершеннолетним после училища опоздал на 15 минут в первый день выхода на работу, получил 1 год Гулага. А тут ГГ с другом опаздывают и даже не приходят на работу на танкостроительный завод? Там не с кем не нянчились, особисты с НКВД на фронт не хотели даже в заградотряды и зверствовали по любому поводу и без. У него танки собирают на конвейере. Да такого и сейчас никто не додумался. Вы представляете вес танка и сколько корпусов должен тащить такой конвейер? Где вы видели в СССР краны, позволяющие сбрасывать груз с крюка по кнопке? Я был на многих заводах с кранбалками и не разу не видал такой конструкции. Сколько тон поднимает кран и какой величины и мощности должно быть реле, что бы сместить задвижку под такой нагрузкой? Более того инструкции техника безопасности по работе в цехах не предусматривают такой возможности в принципе. Да и сами подумайте, электро выбрасыватель на крюке, значит нужны провода с барабаном. А кабеля не любят перегибов и даже гибкие. Кто возьмётся в своём уме даже проектировать такое устройство на кранбалке в цеху. Перестрелка ГГ с 5 ворами вообще дебильная. Имея вальтер, стрельбу в упор, ГГ стреляет так медленно, что пьяные в хлам воры успевают гораздо больше, чем ГГ жмет пальцем на курок. Дважды выстрелить из обреза, опрокинуть стол, метнуть нож. И ГГ якобы был воином и остаётся отличным стрелком. Воры с обрезами в городе - это вообще анекдот и вышка при любых ситуациях в те годы. А человеченка в кастрюле при наличии кучи денег? У автора очень странное воображение. Я вообще то не представляю как можно в открытую держать воющую женщину в сарае зимой в населённом пункте? Зачем сжигать дом людоедов, если есть свидетель? Ну убил людоедов - хорошо. Сжёг дом с уликами - другая статья. Глупость во всём полная. "Сунул спичку в бак". Я люблю фантастику и фентази, но не дурацкую писанину. Стиль написания далёк от художественного, всё герои выражаются в одном стиле, больше похожий на официальный язык прожжённого офисного бюрократа. Одни и те же словарные обороты. Так пишут боты.
Написано хорошо. Но сама тема не моя. Становление мафиози! Не люблю ворьё. Вор на воре сидит и вором погоняет и о ворах книжки сочиняет! Любой вор всегда себя считает жертвой обстоятельств, мол не сам, а жизнь такая! А жизнь кругом такая, потому, что сам ты такой! С арифметикой у автора тоже всё печально, как и у ГГ. Простая задачка. Есть игроки, сдающие определённую сумму для участия в игре и получающие определённое количество фишек. Если в
подробнее ...
полуфинале на кону стояло 5000, то финалист выиграл 20 000, а в банке воры взяли чуть больше 7 тысяч. А где деньги? При этом игрок заявил, что его денег, которые надо вернуть 4000, а не на порядок меньше. Сравните с сумой полуфинала. Да уж если ГГ присутствовал на игре, то не мог знать сумму фишек для участия. ГГ полный лох.Тем более его как лоха разводят за чужие грехи, типо играл один, а отвечают свидетели. Тащить на ограбление женщину с открытым лицом? Сравним с дебилизмом террористов крокуса, которым спланировали идеально время нападения,но их заставили приехать на своей машине, стрелять с открытыми лицами, записывать на видео своих преступлений для следователя, уезжать на засвеченной машине по дальнему маршруту до границы, обеспечивая полную базу доказательств своих преступлений и все условия для поимки. Даже группу Игил организовали, взявшую на себя данное преступление. Я понимаю, что у нас народ поглупел, но не на столько же!? Если кто-то считает, что интернет не отслеживает трафик прохождения сообщения, то пусть ознакомится с протоколами данной связи. Если кто-то передаёт через чужой прокси сервер, то сравнить исходящящйю с чужого адреса с входящим на чужой адрес с вашего реального адреса технически не сложно для специалистов. Все официальные анонимные серверы и сайты "террористов" давно под контролем спецслужб, а скорей всего ими и организованы, как оффшорные зоны для лохов, поревевших в банковские тайны. А то что аффшорные зоны как правило своёй твёрдой валюты в золоте не имеют и мировой банковской сети связи - тоже. Украл, вывел рубли в доллары в оффшорную зону и ты на крючке у хозяев фантиков МВФ. Хочешь ими попользоваться - служи хозяевам МВФ. И так любой воришка или взяточник превращаеится агента МВФ. Как сейчас любят клеить ярлыки -иноогенты, а такими являются все банки в России и все, кто переводит рубли в иную валюту (вывоз капиталов и превращение фантиков МВФ в реальные деньги). Дебилизм в нашей стране зашкаливает! Например - Биткоины, являются деньгами, пока лохи готовы отдавать за них реальные деньги! Все равно, что я завтра начну в интернете толкать свои фантики, но кто мне даст без "крыши". Книги о том как отжимать деньги мне интересны с начала 90х лишь как опыт не быть жертвой. Потому я сравнительно легко отличаю схему реально рабочего развода мошенников, от выдуманного авторами. Мне конечно попадались дебилы по разводам в жизни, но они как правило сами становились жертвами своих разводов. Мошенничество = это актерское искусство на 99%, большая часть которого относится к пониманию психологии жертвы и контроля поведения. Нет универсальных способов разводов, действующих на всех. Меня как то пытались развести на деньги за вход с товаром на Казанский вокзал, а вместо этого я их с ходу огорошил, всучил им в руки груз и они добровольно бежали и грузили в пассажирский поезд за спасибо. При отходе поезда, они разве что не ржали в голос над собой с ответом на вопрос, а что это было. Всего то надо было срисовать их психопрофиль,выругаться матом, всучить им в руки сумки и крикнуть бежать за мной, не пытаясь их слушать и не давать им думать, подбадривая командами быстрей, опоздаем. А я действительно опаздывал и садился в двигающийся вагон с двумя системными блоками с мониторами. Браткам спасибо за помощь. И таких приключений у меня в Москве были почти раз в неделю до 1995 года. И не разу я никому ничего не платил и взяток не давал. Имея мозги и 2 годичный опыт нештаного КРСника, на улице всегда можно найти выход из любой ситуации. КРС - это проверка билетов и посажирского автотранспорта. Через год по реакции пассажира на вас, вы чувствуете не только безбилетника, но и примерно сколько денег у того в карманах. Вы представьте какой опыт приобретает продавец, мент или вор? При этом получив такой опыт, вы можете своей мимикой стать не видимым для опыта подобных лиц. Контролёры вас не замечают, кассиры по 3 раза пытаются вам сдать сдачу. Менты к вам не подходят, а воры не видят в вас жертву и т.д. Важен опыт работы с людьми и вы всегда увидите в толпе прохожих тех, кто ищет себе жертву. Как правило хищники друг друга не едят, если не требуется делить добычу. Строите рожу по ситуации и вас не трогают или не видят, а бывает и прогибаются под вас - опыт КРС по отъёму денег у не желающих платить разной категории людей - хороший опыт, если сумеешь вовремя бросить это адреналиновое занятие, так как развитие этой работы приводит часто к мошенничеству. Опыт хищника в меру полезен. Без меры - вас просто уничтожают конкуренты. Может по этому многие рассуждения и примеры авторов мне представляются глупостью и по жизни не работают даже на беглый взгляд на ситуацию, а это очень портит впечатление о книге. Вроде получил созвучие души читателя с ГГ, а тут ляп автора опускающий ГГ на два уровня ниже плинтуса вашего восприятия ГГ и пипец всем впечатлениям и все шишки автору.
Месяца 3-4 назад прочел (а вернее прослушал в аудиоверсии) данную книгу - а руки (прокомментировать ее) все никак не доходили)) Ну а вот на выходных, появилось время - за сим, я наконец-таки сподобился это сделать))
С одной стороны - казалось бы вполне «знакомая и местами изьезженная» тема (чуть не сказал - пластинка)) С другой же, именно нюансы порой позволяют отличить очередной «шаблон», от действительно интересной вещи...
В начале
подробнее ...
(терпеливого читателя) ждет некая интрига в стиле фильма «Обратная сторона Луны» (битый жизнью опер и кровавый маньяк, случайная раборка и раз!!! и ты уже в прошлом)). Далее... ОЧЕНЬ ДОЛГАЯ (и местами яб таки сказал немного нудная) инфильтрация героя (который с большим для себя удивлением узнает, что стать рядовым бойцом милиции ему просто не светит — при том что «опыта у него как у дурака махорки»))
Далее начинается (ох как) не простая инфильтрация и поиски выхода «на нужное решение». Параллельно с этим — появляется некий «криминальный Дон» местного разлива (с которым у ГГ разумеется сразу начинаются «терки»))
Вообще-то сразу хочу предупредить — если Вы ищете чего-то «светлого» в стиле «Квинт Лециний» (Королюка) или «Спортсменки, комсомолки» (Арсеньева), то «это Вам не здесь»)) Нет... определенная атмосфера того времени разумеется «имеет место быть», однако (матерая) личность ГГ мгновенно перевешивает все эти «розовые нюни в стиле — снова в школу, УРА товариСчи!!!)) ГГ же «сходу» начинает путь вверх (что впрочем все же не влечет молниеносного взлета как в Поселягинском «Дитё»)), да и описание криминального мира (того времени) преподнесено явно на уровне.
С другой же стороны, именно «данная отмороженность» позволит понравиться именно «настоящим знатокам» милицейской тематики — ее то автор раскрыл почти на отлично)) Правда меня (как и героя данной книги) немного удивила сложность выбора данной профессии (в то время) и все требуемые (к этому) «ингридиенты» (прям конкурс не на должность рядового ПэПса или опера, а вдумчивый отбор на космонавта покорителя Луны)) Впрочем — автору вероятно виднее...
В остальном — каждая новая часть напоминает «дело №» - в котором ГГ (в очередной раз) проявляет себя (приобретая авторитет и статус) решая ту или иную «задачу на повестке дня»
P.S Да и если есть выбор между аудиоверсией и книгой, советую именно аудиоверсию)) Книгу то я прочел дня за 2, а аудиоверсию слушал недели две)) А так и восприятие лучше и плотность изложения... А то прочитал так часть третью (в отсутсвии аудиоверсии на тот момент), а теперь хочу прослушать заново (уже по ней)) Но это все же - субьективно)) Как говорится — кому как))
Воля Чайкоўская – гэта я.“Лупы” – мой паэтычны дэбют.Я доўга не магла зрабіць крок насустрач сваёй першай кнізе. Усё баялася... Таму творы прайшлі мой жорсткі, бязлітасны адбор. Але я не скарджуся, а вершы і пагатоў.
Я дзякую людзям, з’явам і падзеям, якія мяне натхнялі і дапамагалі. Без іх не адбылася б гэтая кніжка.Карацей, я ахвярую гэты зборнік Усяму Свету!Парадуйцеся за мяне! Парадуйцеся разам са мною!чэрвень 2007
ВОЛЬНЫЯ ВЕРША (с) ЛУПЫ ВОЛІ ЧАЙКОЎСКАЙ
Што патрэбна для таго, каб павялічыць свет да неверагоднах памераў і разгледзець кожную зморшчынку на ягоным целе, каб адчуць кожны баязлівы ўздых нованароджанага мышаняці, прасачыць за трымценнем чэзлай цявінкі альбо ўздрыгваннем каханых вуснаў падчас чарговага “бывай”? Што спатрэбіцца нам, каб упэўніцца раз і назаўсёды ў містычнай вабнасці начнога матылька, кожны ўзмах крыльцаў якога фіялетавым неспакоем кладзецца на наша дрыготкае адчуванне хісткага свету? Дзе ўзяць той прыбор, які дапаможа ЎБАЧЫЦЬ усяісныя дробязі жыцця, паводле якіх наша знаходжанне “тут і цяпер” набывае універсальны сэнс?
Супакойцеся. Усё вельмі проста. Памятаеце, даўно-даўно – у дзяцінстве – вы мелі адмысловую (коштам больш за мільён самых стабільных валют) скрыню. Там захоўваліся немудрагелістыя скарбы: ваша найдаражэйшае багацце. Адшукайце і расчыніце тую чароўную скрыню, пакорпайцеся ў ёй і знайдзіце ЛУПУ. Зірніце праз яе на пялёсткі маладой ядвабнай ружы і нечакана для сябе раптам адкрыйце дасканаласць бясконцых ландшафтаў высакароднай кветкі...
●
Паэтычныя лупы Волі Чайкоўскай таксама з дзяцінства, з таго простага свету штодзённага здзіўлення, які мы, пасталеўшы, хаваем у жменьцы турботаў і скупога практыцызму. “Самае каштоўнае тое, / Што не адбілася <...> Людзям шкада ілюзорнага, / А не рэальнага”, – сцвярджае паэтка і мае рацыю. Упартае імкненне быць пачутымі ўсімі наўкол ушчэнт разбіваеца аб недахоп уласнага слыху, і толькі “акустыка цела” нашых каханых бездапаможна “ў плячук калоціць”, каб рэанімаваць апошнія спробы балючай блізкасці, нервовыя рытмы маўклівага, даведзенага да мазахізму інтыму...
Лёгка быць паэтам у васемнаццаць год! Лёгка лётаць на балоніках усёабдымнага натхнення, радасна рыфмуючы маладыя спадзевы з крышталёвымі вясёлкавымі пачуццямі. У васемнаццаць год значна цяжэй быць ПАЭТКАЮ, ахвяруючы сціпламу сухому суфіксу памяншэнне (і нават драбленне) пунктуацыі шырокіх жэстаў, здольных злучыць дрыготкаю хваляй два палярныя сусветы, што назаўсёды ўвасобіліся ў лаканічных надпісах-піктаграмах на шыльдах грамадскіх прыбіральняў...
Крылы звычайна вырастаюць у паэтаў. Паэткі ж вымушаны падрэзаць свае пярэстыя крыльцы, каб спазнаць не радасць палёту, а будзённасць блукання па зямных сцяжынах... Іхнія заблытаныя маршруты прарастаюць спавядальнымі рыфмаванкамі пра папілярныя лініі далоняў каханых і немажлівасць іх расшыфроўкі. Паэткі заўсёды босыя, бо іхнія чаравікі стапталіся ў працяглых вандроўках, а іхнія чарнавікі набрынялі нечым салёным: не, не слязьмі і не потам, хутчэй, водарам водарасцяў, вадою яшчэ нязведаных мораў, пра якія так лёгка мроіцца па начах. Іхнія мары назаўсёды зарыфмаваныя з бадзяннем ад золка да ранка. Іхнія шнары на сэрцах – радкі ў стракатых строфах... Апострафы іхняга паталагічнага сэрцабіцця назаўсёды занатаваныя ў вершаваных кардыяграмах...
Паэтычная воля Волі Чайкоўскай у бесперапынным, трохі нервовым, але ўпартым пошуку вытокаў свайго абвостранага адчування незбалансаванай, падманлівай рэчаіснасці. У вандраванні, блуканні і, нарэшце, вынаходніцтве падкрэслена адмысловага свету, павялічанага да такой ступені, што свет гэты пачынае нават пужаць (“Страх – цікавая фішка. / Я цудадзейка-мнішка, / Страхам / на ўсё адказваю...”). Але таксама й вабіць, прыцягвае і абдорвае веданнем нікім не напісаных (але дзейсных!) законаў быцця. А колькі розных, шматіпастасных “Я” прапаноўвае нам паэтка ў сваіх верша(с)лупах: “Я зачапілася за родную зямлю, / Як якар захлынуўся жвірам”, “Я спустошаная, / нібы голеная галава вар’ята”, “Я не чую – / Я адчуваю. / Я намацваю...”, “Я прадаю чужыя лёсы” і, нарэшце, “Я формулу шчасця вынайшла”.
На шляху да спазнання існага свету Воля Чайкоўская імкнецца пазбавіцца трывіяльнасці, трансфармуючы звычайнасць у сферу над-звычайнасці і нават звыш-над-звычайнасці, што непазбежна вядзе да пытанняў, адказы на якія паэтка наўрад ці ведае, але інтуітыўна іх прадчувае, “намацвае”. Знаходзячыся ў стылістычным пошуку, аўтарка імкнецца пераасэнсаваць і, у рэшце рэшт, пераадолець норму, на якую “пакутуе” класічны верш, таму часта ствараецца ўражанне ўяўнай кульгавасці й нязграбнасці радка, недаказанасці фразы. І паэтка тлумачыць, чаму так ёсць: “Шукаю форму, што / Па-за нормай. / У якой без словаў / Сэнсу хапае. / Нямодную, якую ніхто / Не купляе. / Каб уласную, / прыватную, / асабістую! / Каб ідэямі новымі / бруістую!”. Але парушэнне нормы, памножанае на прынцып гульні са словам, для маладога творцы – хутчэй заканамернасць, чым выключэнне з правілаў, бо менавіта шляхам эксперыментаў і фармальных пошукаў выкрышталізоўваецца паэтычная манера, стыль. Значна горай, калі паэт не здольны выказацца арыгінальна, яскрава, нетыпова. Здаецца, Воля Чайкоўская разумее гэта, іранізуючы: “Ты не паэт – паэцішка! / Калі скардзішся, што / не пішаш нічога, / бо ўся людская знямога / апісаная ўжо другімі…”
●
Паэтка Воля Чайкоўская бывае рознаю. Яна лётае вольнаю чайкай над прасцягам уласных здагадак пра немажлівасць быць аднолькавай.
Паэтка Воля Чайкоўская мае стосы вершаў пра каханне.
Паэтка Воля Чайкоўская мае вершы не толькі пра каханне.
Паэтка Воля Чайкоўская піша вершы пра краіну беларусаў.
Паэтка Воля Чайкоўская – беларуска.
Паэтка Воля Чайкоўская блытае дзьмухаўцы з рапсам (бо ёй усё адно).
Паэтка Воля Чайкоўская ўмее маляваць, пісаць, раптам знікаць і... абіраць бульбу.
Паэтка Воля Чайкоўская шчыра (так вельмі шчыра!) не хоча ў Амерыку.
Паэтка Воля Чайкоўская сябруе з тымі, хто хоча ў Амерыку.
Паэтка Воля Чайкоўская не мае псеўданіму.
Паэтка Воля Чайкоўская ў сваіх валасах прывозіць віцебскае паветра ў адхлань сталічнага неба.
Паэтка Воля Чайкоўская – гэта паэтка Воля Чайкоўская.
Адным словам, Чайкоўская Воля – паэтка.
Вам проста трэба паднесці паэтычныя рознакаляровыя Воліны лупы да вачэй, каб убачыць (прыадкрыць / зразумеець / расчытаць) сэнс коўзкае паўсядзённасці.
Апошнім словам (як ні круці!) у кніжцы гэтай будзе слова Волі Чайкоўскай – ВОЛЬНЫЯ ВЕРША(с)ЛУПЫ.
Арцём Кавалеўскі25 ліпеня 2007 г.
1
Паэтаў вінавацяць у тым, што яны самі сабе ўскладняюць жыццё і робяць з сябе пакутнікаў. Цудоўна! Значыць, я - паэтка!
Шэдэўр
Сальвадору Далі прысвячаецца
Стварыць шэдэўр – даволі цяжка!
Праверана мною.
Ў фатэлі развалілася мяккая ляжка –
Прыхільніца болю.
Сядзіць, мясістая, усміхаецца.
Зубкі паказвае.
А ў мяне ў пакутах шэдэўр нараджаецца.
Назву заказвае.
Мой шэдэўр ужо месца забіў
У архіве мастацтваў.
І ўжо сцвярджае, сумленны, што ў свеце
Можна абысціся без блядстваў.
Ляжка ўжо пачынае зайздросціць,
Соплі пусціла, слімачка!
А мой шэдэўр голасу просіць,
Няважна, што маці – батрачка!
Новае
Шукаю форму, што
Па-за нормай.
У якой без словаў
Сэнсу хапае.
Нямодную, якую ніхто
Не купляе.
Каб уласную,
прыватную,
асабістую!
Ідэямі новымі
бруістую!
Каб каханнем
неўзаемным
натхнёную!
І нікім-нікім
не хвалёную!
Каб стварыць
ад канца
да пачатку
Па не складзеным шчэ
парадку –
Н О В А Е.
* * *
Прыйдзі да мяне, невядомае!
Я табе спяю калыханку!
А потым наладзім гулянку.
Прыйдзі да мяне, невядомае!
Прыйдзі да мяне, невядомае!
Мы з табой завядзем катрынку.
І справім па мне памінку.
Прыйдзі да мяне, невядомае!
Прыйдзі да мяне, невядомае!
Пакутую ад звычаёвасці.
Па пільнай сырой тэрміновасці.
Прыйдзі да мяне, невядомае!
* * *
Адмахваюся ад банальнасцяў, як ад мух,
Як толькі пачую банальнасцяў дух.
* * *
Я не такая, як вы!
Я – іншая!
Я формулу шчасця вынайшла!
Я не такая, як вы –
Штодзённыя!
Здзяйсняеце мары будзённыя.
Я не такая, як вы –
Зайздроснікі!
Збіраеце слёзы ў стосікі?
Я не такая, як вы!
Я здольная
На большае дабро
І на зло большае…
* * *
Розныя людзі, розныя лёсы.
Мыюцца ў небе дажджом хмарачосы.
Розныя думкі, розныя мары.
Неба, як рану, завесілі хмары.
Гойсаюць кроплі па дахах-цымбалах,
Як цягнікі, што па рэйках ды шпалах
Мкнуцца вачыма рассекчы туман –
Выкрыць сваіх пасажыраў падман.
Праз маіх думак шырокі бальшак
Пяціцца борзда спалоханы рак.
Гэта мая баязлівасць бяжыць
Іншым уладам аддана служыць.
* * *
І рыфму падабраць лянота,
І зоры назіраць.
Залезу я ў буду янота
І буду шчасцем гандляваць.
Купляйце, рыжыя лісіцы,
Адборнага кахання луст.
Адпійце свежанькай вадзіцы –
Аддам дарма найлепшы густ.
Тут знойдзеце ўсё на свеце
І вы, шаноўны паніч Лось.
Калі штось маеце на мэце
Альбо набыць не супраць штось.
Я прадаю чужыя лёсы,
Каб сродкаў назбіраць на свой.
І валасы аддам пад косы.
І рассакрэчу смерці крой.
* * *
Вершык не складаецца.
З думкамі змагаецца.
Дожджык лье.
Гэта я прадбачыла.
Толькі не ўбачыла –
Сонца п’е.
Спаталіла смагу.
Усмірыла прагу
Свету грэць.
Будзе ў нас халодна.
І душы галодна
Сэрцу пець.
* * *
Я спявачка.
Я спяваю дуэтам.
З дажджом...
* * *
Вусны, мілыя,
вы мяне пакінулі?
На каменне кінулі
ці загінулі?
Зніклі, родныя!
Нікуды не годныя.
Як душа – яскравыя.
Як француз – гугнявыя.
Недарэчныя,
як жыццё –
нявечныя.
Як радзіма – вартыя.
Як ідэя – ўпартыя.
Не пакіньце,
светлыя!
Як каханне –
ветлыя!
Як вада –
патрэбныя.
Як хлусня –
ганебныя…
Паэцішка
Ты не паэт – паэцішка!
Калі скардзішся, што
не пішаш нічога,
бо ўся людская знямога
апісаная ўжо другімі –
шчырасцямі нагімі.
І свой боль ты палегчыць
не можаш ні-ні,
ні на ноль палегчыць!
Не, бясслоўны паэцішка,
у цябе
танка кішка!
* * *
Зоры ў чорным небе —
вочы ночы.
Зерне на ўрадлівай глебе
сонца хоча.
Дзіўны верш
Мае думкі ўцякаюць, як павукі:
Я іх пужаю страхам-дыхлафосам.
Пры кожным да думак дотыку рукі,
Яны ў руку балюча торкаюцца носам.
Мне іх, відаць, не прыручыць ніколі.
Яны як дзікія ласі...
Ім колькі ты не сып драбнюткай солі,
Ім колькі цукру не насі…
Ваюе з імі шчэ зіхоткая надзея,
Што я змагу.
І як у дзень народзінаў завею,
Перамагу…
Неба
Запаленае.
Узрушанае.
Мною квітнець
прымушанае.
З аблокамі
і без.
Нібыта жыве ў ім
бес.
Ссівелае і жоўтае.
Аблокі ў промнях
коўтае.
Ружовае.
Фіялетавае.
Мажорна-мінорна-куплетавае.
І непрабіўны граніт!
І сіняе наўзрыд!
Русалка
Ты пашырыў мае зрэнкі
да памераў сонца.
І сонца мне, як сястры,
Пазалаціла вейкі-кастры,
Пазалаціла валасы –
галавы насы.
Лес пазеляніў раёк –
ідэі намёк.
І я стала чараўніца.
Цуд з вачэй бруіцца.
Я стала лясная вясталка –
Русалка.
* * *
Гляджу на чысты аркуш, коўтаю
ў руцэ аловак – чакаю, што
прыйдзе натхненне.
Мяне раптам заела сумненне,
што ўсё немэтазгодна,
бо часам здаецца (відаць, гэта
праўда), што думаць – для
легкаважкасці жыцця –
шкодна.
Што думаць – для немудра-
гелістага шчасця – дрэнна...
І я то думаю, то тупею
пазменна.
Зашклёнае кола,
Суцэльнае кодла.
Жыццёвая школа,
Чытаючы модлы
Я раптам дапяла,
Што ўсё бессэнсоўна...
* * *
Страх – цікавая фішка.
Я цудадзейка-мнішка –
Страхам
на ўсё адказваю,
Большага не паказваю.
У фужэр з кампотам
Апусціла мары –
Во! Боўтаюцца вішні,
Паказваючы
косткі-фары!
Зорам аддала
Думак сала –
наляцелі, як вараннё,
як зялёнае насланнё!
І ўсё мала!
Я – як бяздонная крыніца,
як знішчаная ўшчэнт капліца,
Знайсці апірышча спрабую –
Ваюю.
* * *
Паглядзіце! У натоўпе нарадзілася
Асоба!
Незаўважна расквітнела і
расце!
Можа, гэта Бога
спроба
Ўласны лёс накрэмзаць на
чужым
лісце?
* * *
Я зусім не прарок.
Жыццё празрыстае, як ручай.
Толькі найлепшы радок
Здольны прабіць адчай.
* * *
Віцебск прарос мною!
Настойліва. Як пшанічнае зерне.
Мне Віцебск за пакуты нараджэння,
Відаць, яшчэ натхненне верне...
2
Я зачапілася за родную зямлю,Як якар захлынуўся жвірам.
Краіна беларусаў
краіна зялёных вачэй і сініх
краіна натхнення і душаў-красак
дзе ўсе пяшчоты – па сэрцах-скрынях
дзе ўсе прыгоды – паводле казак
краіна ўпартых і працавітых
краіна лёсам зашмальцаваных
дзе сярод думак няма прапітых
ды шмат пачуццямі расстраляных
краіна соннага летуцення
краіна гідкага рэалізму
дзе кожны чуе душы трымценне
дзе кожны схільны да …
* * *
ворагу
Найпрыгажэйшая краіна ў свеце мая Беларусь!
Толькі пакрыўдзь, толькі сунься! Я — кусь!
* * *
я лепш ТУТ
прападаць
застануся
ва ўлюбёным месцы
з сябрамі
й каханымі,
чым ТАМ –
кожны дзень –
па лесцы –
наросхрыст з адкрытымі
ранамі
* * *
Магутныя
Светлыя
Смелыя
думкі.
І вочы
сумленныя.
Жыццё –
недарэмнае.
І шчырыя
Зыркія
Белыя
зоры.
Душа
працавітая.
Кашуля
нямытая.
Рэвалюцыйная
Сенсацыйная
Жыццёвая
музыка.
Гарачая
Вартая
гітара.
І чорна-жоўтая
Сумная
сансара.
Вольны свет рапухі
Спі і сні, мая рапуха, вольны свет.
Дзе ў рот палезе муха на абед.
Дзе няспынна будзе сонца прыграваць.
Кожны за капейку шчасце набываць.
Спіш і верыш у ператварэнне.
У стварэнне цудапакалення.
У чаканы скон спрадвечнай багны.
У вагонь кахання ненаўмысна прагны.
Будзем спадзявацца, што твой сон
Спраўдзіцца калісь, як колісь скон.
А пакуль даводзіцца чакаць –
Па гаях цвілымі думкамі блукаць.
* * *
Вы сталі лаўрэатам конкурсу
“Чырвоныя гваздзікі!”
Віншую! І дарую гэтыя бяздушныя
цвікі,
Якія заганяюць пад пазногці
савецкія ўлады.
Як Барадуліна “Вочы Вады”
Мяне кранае карціна.
І я крычу:
“Руціна!
Зацягвае, як багна!”
І адчуваю прагна:
цягнуся да сонца,
Што мне зазірнула ў ваконца.
* * *
Маё неба – в-а-л-о-ш-к-і...
І жвавыя думкі-ножкі
Збіраюць кветкі неба –
валошкі.
Верш, напісаны са слоў чалавека,які нічога не зразумеў.
* * *
Гмахі
дахаў.
Зорак –
норы.
Крок прарока
ў бездань –
Бездар!
Ну, напрарочыў,
сука!
Мука,
Глядзець на такое
“стоя”.
І не вынесці
напасці –
Ўпасці.
Потым прачнуцца
ціха,
Каб не пачула
ліха.
У каноплях схавацца –
разрыдацца.
Працверазець,
Прачнуцца.
Вочы рукой працерці.
І больш не
варухнуцца.
Маўчаць да самае
смерці.
* * *
Маё вока не заўважае ўжо,
што навокал.
Мы бяздумна ўвесь час
адно апісваем кола.
Мы на досвітку плачам:
“Ну, чаму новы дзень нас
цвеліць штодзённым прыходам?”
А на захадзе разам з магчымасцю
самі сыходзім.
І ні сонца святло
не сагрэе,
Ні мароз
не астудзіць,
Покуль ў сэрцы самота,
і спадзеву няма.
Покуль новае нам –
толькі лішняй турботай.
І галоўная несвабода –
у галовах турма.
* * *
Я зачапілася за родную зямлю,
Як якар захлынуўся жвірам.
Яна мяне і я яе кармлю.
Мы кормімся абедзве мірам.
3
Бездапаможныя зоркі ідэй
разбіваюцца аб
неразуменне вачэй.
Як мухі аб шкло ў
цемры начэй.
* * *
Я не забуду ніколі
Таго, чаго не было.
Самае каштоўнае тое,
Што не адбілася.
Тое, што ў верагоднасць
Адно безнадзейна сышло.
Ці белай ноччу скрозь трызну
Нахабна прыснілася.
· · · · · ·
Людзям шкада ілюзорнага,
А не рэальнага.
Самага запаветнага.
Неба зялёнага зорнага.
Кахання стохвальнага.
Ўласнага!
Неверагодна адметнага…
* * *
Мне для зменаў
Хаця б штуршок –
Можна
кароткі электрашок.
Можна
запіску з чужой
планеты.
Можна
пылок з залатой
каметы.
Можна
каханага першыя
слёзы
Ці Маргарыты
мімозы.
Ці падарожжа на
субмарыне.
Ці хаця б зашмаргу на
галіне…
Мне для зменаў
Хаця б штуршок –
Пакаштаваць першы раз
арцішок…
Фатограф
Да страху смерці
хачу спакою.
Сама свае пачуцці мыю
і сартырую.
Душэўныя станы малюю
І складаю ў
альбомы.
(Ад стомы?)
Ў маёй галаве
Забабоны-сомы
Паядаюць
ідэі-малькі.
(Матылькі?)
І не бачна з вудай рукі…
* * *
Джону Ленану і Андрэ Брэтону
Я напалову разрэзаная вакном.
Як глухі, успрымаю фразы.
Я пабеленая чорным сукном.
Мне што зоркі, што стразы!
Паштовымі знакамі думак
Тэлеграфую сваёй штодзённасці.
Праз вены гульнёвых лунак
Шукаю шлях да сваёй натхнёнасці.
Абкружаная колам бяспекі,
Як кветка ў старым палісадніку.
Вакол – парэчкі-калекі
Ды зграя агрэстаў-здраднікаў.
* * *
Т.Л.
Я спустошаная,
нібы голеная галава вар’ята.
Трава скошаная.
На ёй – маленькія кураняты.
Шпарка гойсаюць,
імпульсуюць.
Гучна квокаюць,
пратэстуюць.
І пытаннямі душу псуюць.
· · · · · · ·
Я нямоглая.
Я калечаная.
Я нібыта адчалавечаная.
Я з узорчыку выбіваюся.
Кіпцюрамі ў глотку ўпіваюся
· · · · · · · ·
Я змагаюся…
* * *
Навошта
ў шчырасць
гуляць?
Калі яна ёсць –
Яе не адняць.
А спаборнічаць
у гэтым
смешна!
Я б нават
сказала –
грэшна!
Хто згуляе
шчыра
ў слова,
Каб кранула
вуха
мова?
Хто складзе
найлепшы
верш?
Хто аддзячыць
шчыра
найперш?
Не, ну што за
недарэчнасць?
Я амаль-амаль
пераканалася:
Хто шчыруе,
Той, на жаль,
не вечнасць.
Вось і шчырасць
ўжо
няшчырая
Засталася…
* * *
Безасабовая асоба,
Персона нон-грата.
Таварышы, даю
гарант,
Што ён транжыр і мот,
і франт!
Ну, сатрап, я выкрыла
Ўсю чорнасць
тваіх думак!
Я ведаю: хаваеш
кампрамат
Пад выглядам
цывільных клунак –
Цудоўны шчасця апарат!
Ты ведаеш, што я
мацнейшая
І што душа мая
сачнейшая
За твой крывавенькі
сухар!
Ты да таго ж яшчэ
глухар!
І нарцысіст.
Педагагіст
недавучаны!
Прагматызмам
засмучаны.
Каханнем маім
скручаны і …
Перавучаны.
* * *
Крохкім шарошам
па хлюпкай вадзе
цягнем-пацягнем
пачуцці.
Смелыя вобразы
новых ідэй
ёсць на якой
валюце?
Смелыя вобразы
новых ідэй
ёсць на якой
валюце?
Крохкім шарошам
па хлюпкай вадзе
цягнем-пацягнем
пачуцці…
* * *
Сярэдзіна красавіка, лічы.
Яшчэ вясны ні ў водным
воку ў надвор’я.
І людзі клопат праяўляюць,
І раюцца сузор’і.
І снег ідзе, не даючы
вясне падняцца.
Адкуль вясну яшчэ чакаць?
Адкуль ёй ўзяцца?
· · · · · · ·
З народжанага намі…
* * *
Штучнае сонца прабегла па вокнах трамвая.
Ён за натоўпам вочы свае хавае.
Круглыя сінія вочы няўмела хавае.
Я адчуваю бязлітасны пошчак дыхання.
Як утрапёная, сціпла чакаю спаткання.
Мілага, яснага, доўгага цудаспаткання.
Я канчаткова губляю надзею.
Ціха кладуся, няўмела балдзею.
Дзе я? Нідзе! Я чакаць не ўмею...
* * *
Я сабе яшчэ не веру.
І даўно не веру вам.
Я не бачу меры меру,
Я знішчаю бруд і хлам.
Я адчула рыфму рыфмы.
Я паслухала ўсход.
Мне сказалі праўду:”Міф – мы”.
Я заткнула хлусу рот.
Я – як ружы чайнай кветка,
Адчуваеш стогн і пах.
Мне мая патрэбна клетка.
Толькі мой патрэбны страх.
* * *
З любога вакна можна крыкнуць: ”Вярніся!”
Ў любым люстэрку можна ўбачыць сябе.
Любой вадой можна змыць зайздрасць.
І толькі сваім святлом – ажывіць.
Любымі нагамі можна дайсці да мэты.
Любымі крыламі можна даляцець да неба.
Любымі вуснамі можна сказаць праўду.
І толькі сваімі словамі – шчыра.
Любым глытком можна спаталіць смагу.
Любой рукой можна спыніць забойства.
Любым штрыхом можна шэдэўр закончыць.
Але толькі – калі ты сам яго пачынаў.
Там…
натхнёная Барадуліным
Мы ўсё імчымся.
Спяшаемся некуды.
І толькі відны
Сляды на раллі.
Мы марым аб цудзе.
І строга судзім.
І ўсе мы там будзем.
Ці ўжо былі…
* * *
Мой настрой хістаецца так,
Як хістаецца FM-хваля,
калі шукаю радыё-Свабоду.
Ні выйсця няма, ні броду.
Разагнацца трэба і скокнуць
у ...
прахалоду.
4
Я пахну табой наскрозь.Са мной адбываецца штось...
Адзінота
Мая адзінота –
як банны ліст.
На душы павісла
і трымаецца.
Сваёй адзіноце
я танчу твіст.
І цела маё
з ёй абдымаецца.
Я ўсё чакаю, калі ТЫ
Зоймеш месца адзіноты…
* * *
Лупы тваіх вачэй
Павялічваюць маю душу.
Бясконцых сляпых начэй
Без цябе не перанашу.
Лупы тваіх вачэй
Бачаць мяне наскрозь.
Ты задыхаў гучней.
Са мной адбываецца штось...
* * *
Маю не праняць
уяву.
І нават на тваю
заяву
Я не звяртаю
ўвагі.
Табе не хапае
прагі.
Не стае імпэту!
Мусоліш пацалункі, як
фабрычную
катлету!
Я гэткую ж вярну
табе манету!
Мая абыякавасць
падробная
Няхай тваю натхнёнасць
раззлуе.
І, як абрабаваная
бабулька
гардэробная,
Ты зразумееш, што
чагосьці не стае.
* * *
Грэблівую шкадобу
Ў тваіх вачах абудзіла
Мая душа-кракадзіла...
Каб трапіўся…
А. А. прысвячаецца
Панурыя вочы
З-за цьмянага шкла.
У белыя ночы
Імкнулася мгла.
Усё беспрычынна.
І трэба паспець
Матыўчык малінна,
Цукрова напець.
Каб на развітанне
Ты трапіўся мне.
І псеўдаспатканне
Мачыў у віне.
Паліў цыгарэты,
Тушыў каганцы.
Благія макеты —
Аддайце канцы!
* * *
Ц. С.
Ты мой адзіны парок.
Я дарую табе ўсё на свеце.
Ты мой вялікі прарок –
Самы праўдзівы прарок на планеце.
І амбіцыйнасць табе дарую.
Гэта не адзіны твой грэх.
Я вобраз сабе не малюю.
І не спяшайся!.. Што за паспех!
У нас – наперадзе вечнасць,
Хоць і разам не будзем ніколі.
Я дарую табе сваю млечнасць.
Ну, а ты мне – карпускулу волі.
* * *
Майго жыцця
Тваё люстэрка –
Спісаная ўшчэнт паперка.
* * *
Ты стаў для мяне знакам –
У полі сярод лапухоў – макам.
* * *
Ці з выгоды, ці яшчэ з якой нагоды,
Але сёння ты абраў мяне.
Думала: падобныя прыроды.
Аказалася, што густы ў віне.
* * *
Маіх вачэй амбіцыі
Выклікаюць у тваёй паліцыі
Да сэрца даследчыя экспедыцыі.
І не здольны на камунікацыю,
Праз сардэчную правакацыю
Ты знікаеш у прастрацыю...
* * *
Твае вусны марудна скрывіліся
ў пакуце.
Ты пяеш для мяне.
Твае пальцы імпэтна гвалтуюць
Струны,
Быццам вусны мае цалуюць.
Ты – як полымя – недатыкальны,
як нарцыс у атруце.
А я побач з табою – як цюльпана
Бутон
У вясновую раніцу
прачынаюся.
* * *
Па мне – лепш слота,
чым мароз,
калі на шчаках ледзянеюць слёзы,
калі не паплачаш, каб нос не прырос
да самай сухой
выкшталцонай прозы.
Па мне – лепш мыла, вяроўка і
....бум!
чым намякаць на сваю нікчэмнасць.
Пакуль перманентны вецер
не здзьмуў
схаваны талент і
сэрца напеўнасць.
Па мне – лепш хоць раз на цябе
паглядзець
і больш ніколі цябе не ўбачыць,
чым сэрцу свайму дазваляць
халаднець
і ўласную смерць сасніць і прадбачыць.
* * *
Ю.К.
Я па спіне сцяны, што злучыла
Цябе і Мяне,
Папаўзу на поўдзень. І цябе не кране,
Што я моўчкі ды спакваля аддаляцца пачну.
І памяці шалі бясслоўна балюча качну.
Раўнавагу парушу. Саб’юся з пратоптанай сцежкі.
Па тваёй падсвядомасці буду прагульвацца пешкі.
Ты запомніш усё, ты запомніш мой
кожны адбітак.
Ты ў памяці будзеш захоўваць мяне,
як срэбраны злітак.
А я плакаць буду ў адказ
без дай прычыны.
Я душа-касмапаліт.
Без кала.
Без двара.
Без турмы.
Без айчыны.
Знакі прыпынку
Пуста без знакаў прыпынку
Проста зашмат прасторы
Думкі разгуляліся
і ўнікнулі задуманага сэнсу
Паміж бязродных і адзінокіх
словаў
радкоў
гуляюць твая і мая
думкі
і ніяк на агульны
клічнік ці кропку
натыкнуцца
не могуць
* * *
Аджадай у мяне частку маіх мараў-жаданняў.
А то я не пражыву з такім цяжарам няздзейсненага.
* * *
Ю.К.
І цябе чакаць трэба. Пастаянна.
Перманентнае паветра
вакол мяне задыхаецца.
Лісты восеньскія чыпсамі
рыфлёнымі пад нагамі крышацца.
Крок твой няўпэўнены
Блытаецца. Хістаецца. Вагаецца.
Ты спакой свой малаком п’еш
топленым.
Цішынёй упіваешся.
Я аб гаману вуліц разбіваюся
воплямі.
Ты галаўным болем перада мною
ламаешся.
Ты усмоктваеш, уцягваеш
мяне, маю душу бессаромную,
як каву са стала злізваеш.
Не прачытаеш потым – палянуешся –
Маю самоту шматтомную,
Нечытэльным почыркам няўмела напісаную.
Мне цалаваць цябе пастаянна хочацца,
Каб паветра затохлася ды
Час супакоіўся.
Спыніўся. Прыйшоў мне пальцы калоць ружамі
Ды дотыкамі раны лекаваць невылечныя.
Нашае каханне – песня адвечная.
* * *
Ю.К.
Ой, не парочная.
Ой, не маленькая.
Толькі табе аднаму.
Ды служба паўночная.
Ой, мнішка дурненькая
Малітву адправіла не таму.
Ой, ды парадуйся,
Ды пацалуй мяне.
Сорамна быць сабой.
Ой, ды да ладу ўсё.
Страх патануў у мане.
Кажаш пачуццям адбой.
Ой, не парочная.
Ой, не маленькая.
Толькі табе аднаму.
Ой, ды парадуйся,
Ды пацалуй мяне –
Я цябе абдыму.
Віцебску і … каханаму
Я сню цябе,
мой мілы,
мой каханы.
Я сню цябе нават
калі не сплю.
Я ў свой наган
засоўваю твае
каштаны.
Я толькі твой павеў
лаўлю.
Няхай згрызоты,
сваркі,
звадкі.
Усё – адстой!
Я разгадаю ўсе твае загадкі,
А ты мне – спой!
* * *
Ю.К.
Ніхто мяне не кахае.
Ніхто не кахае, як ты.
Мяне ніхто не кахае.
Не кахае ніхто, як ты.
Не кахае ніхто мяне.
Як ты, ніхто не кахае.
Ніхто не мяне кахае.
Як ты не кахае ніхто.
* * *
Ю.К.
Я зраслася з тваім целам,
Як снег белым.
Мне ўжо не страшна.
Я чакаю,
Калі ты таксама
Станеш смелым.
* * *
Ю.К.
Падчас шпацыру
па небе
я сустрэла
Вадалея.
Каб,
(я водная лілея )
мне такога Вадалея.
Нехрышчонага.
Ды свабодай адною
прыручонага.
Уладальнік смаку
незлічонага,
які дадумаць трэба.
Мне бы…
* * *
Ю.К.
Ты бязлітасна растаптаў мой аптымізм.
Крануў мой узрушаны дынамізм
І расчараваў.
Нешта незваротна парваў.
Светлае нешта.
Чаго наогул цалкам няма і не
будзе ніколі.
Толькі рэшта –
Волі.
* * *
Я толькі да шчасця дакранулася –
Яно ў бяду перакульнулася.
* * *
Ю.К.
Я буду тваёй Самай.
Найпрыгажэйшай Дамай.
Я буду тваім Сонцам
Цыганскім і дзённым.
Я буду тваім сонным
Летам.
На каленях перад усім
светам.
Ты толькі сваімі пальцамі
прамяністымі
У мае валасы выстралі.
* * *
Ю.К.
Каханне заклейвае рот.
Каханне выдзірае язык.
Я баюся сказаць табе тое,
Што ты чуць не прывык.
Таму я бяру асадку.
І старую спадніцу ў складку
На сябе марудна апранаю.
Каханне не звязвае рук.
І я табе адпраўляю
На паперы агучаны стук.
* * *
Ю.К.
Прагну прыроднай рэінкарнацыі.
Прагну растварыцца ў прастрацыі.
Прагну быць з табою тэт-а-тэт.
Я ў табе кахаю ўвесь сусвет!
* * *
Ю.К.
У плячук
калоціць
сэрца –
Акустыка Твайго Цела.
5
Душа паэткіЎ маёй душы жыве яшчэ адна душа,Якая ў гэтым свеце не кеміць “ні шыша”.
Последние комментарии
6 часов 37 минут назад
8 часов 54 минут назад
23 часов 36 минут назад
23 часов 36 минут назад
1 день 4 часов назад
1 день 8 часов назад