В целом средненько, я бы даже сказал скучная жвачка. ГГ отпрыск изгнанной мамки-целицельницы, у которого осталось куча влиятельных дедушек бабушек из великих семей. И вот он там и крутится вертится - зарабатывает себе репу среди дворянства. Особого негатива к нему нет. Сюжет логичен, мир проработан, герои выглядят живыми. Но тем не менее скучненько как то. Из 10 я бы поставил 5 баллов и рекомендовал почитать что то более энергичное.
Прочитал первую книгу и часть второй. Скукота, для меня ничего интересно. 90% текста - разбор интриг, написанных по детски. ГГ практически ничему не учится и непонятно, что хочет, так как вовсе не человек, а высший демон, всё что надо достаёт по "щучьему велению". Я лично вообще не понимаю, зачем высшему демону нужны люди и зачем им открывать свои тайны. Живётся ему лучше в нечеловеческом мире. С этой точки зрения весь сюжет - туповат от
подробнее ...
начала до конца, так как ГГ стремится всеми силами, что бы ему прищемили яйца и посадили в клетку. Глупостей в книге тоже выше крыши, так как писать не о чем. Например ГГ продаёт плохенький меч демонов, но который якобы лучше на порядок мечей людей, так как им можно убить демона и тут же не в первый раз покупает меч людей. Спрашивается на хрена ему нужны железки, не могущие убить демонов? Тут же рассказывается, что поисковики собирают демонический метал, так как из него можно изготовить оружие против демонов. Однако почему то самый сильный поисковый отряд вооружён простым железом, который в поединке с полудеманом не может поцарапать противника. В общем автор пишет полную чушь, лишь бы что ли бо писать, не заботясь о смысле написанного. Сплошная лапша и противоречия уже написанному.
Нават спецыялісты сцвярджалі: гусляра ужо не сустрэнеш на Беларусі, бо гуслі ў нас даўно выйшлі з ужытку. Не верылася.
Думалася: ну як жа так? Яшчэ на пачатку стагоддзя, паводле даных этнаграфіі, былі ў нас і гуслі, і гусляры. I чаму яны зніклі? 3 якой прычыны?
I раптам, зусім выпадкова, дачуўся: пад Маладэчнам, на хутары, жыве гусляр. У яго ёсць і гуслі. Самаробныя. А іграе — заслухаешся! Казалі яшчэ: калі хочаш пабачыць апошняга гусляра і ягоныя гуслі пачуць — не марудзь. Чалавек даўно размяняў дзевяты дзесятак!..
I вось я на станцыі Уша. Распытваю ў тубыльцаў, як трапіць у няблізкае адсюль урочышча Сакаўшчына. Адны паціскаюць плячыма, другія тлумачаць: па шпалах трэба прайсці назад, у напрамку Менска, да пераезда, павярнуць направа, а тады ўжо падацца пагорыстаю і звілістаю дарогай ажно да вёскі Відзеўшчына, цэнтра саўгаса «Прагрэс», адтуль — да вёскі Уланаўшчына, але, не даходзячы крайняй сялібы, збочыць і не вельмі торнай сцяжынай ускрай лесу адмерыць яшчэ кіламетры два. Там, як бы на палянцы, пры пагорку, пад высознай бярэзінай і будзе хата дзеда Максіма, Такушэвіча па прозвішчу, Пятровіча па бацьку.
Прызнацца, усю тую дарогу побач з прадчуваннем незвычайнай сустрэчы жыло ўва мне і цачуццё зусім іншае. А раптам увялі ў зман? А раптам, калі ўсё тое і праўда, то мо спазніўся... Успаміналася чамусьці і купалава паэма «Курган», яе асобныя радкі, што запалі ў душу яшчэ з часоў школьных:
Паміж пустак, балот беларускай зямлі,
На ўзбярэжжы ракі шумнацечнай...
Іду, але абапал дарогі — адзін лес. Бярэзіны, сосны, елкі. Там-сям трапляецца і чачотка ці, як яе яшчэ называюць, карэльская бяроза. А вось і масток. Пад ім прабягала рачулка. Меліяратары зрабілі сваю справу — рачулку выпрасталі, берагі перааралі. Вунь як высвечвае супесь!.. А пусткі? Прыдарожжа таксама не мела іх. А вось запусценне ў адным месцы разанула па вачах. Леваруч, не даходзячы Відзеўшыны, сіратліва пазірала на шлях пакінутая хата. Яшчэ нядаўна тут жыў нехта — і соткі абрабляў, і садок даглядаў, адным словам, гаспадарыў. Куды пераехаў чалавек? Уцёк у горад? Пакінуў абжыты кут па прымусу? Як там ні было, а садок здзічэў, лешпая зямля, што скарыстоўвалася пад грады, парасла пустазеллем. Сёлетні люты бясснежны — усё нібы на далоні... Журботна рабілася ад убачанага. Ды зноў яны — радкі з паэмы:
Акалічны народ гуслі знаў гусляра;
Песня-дума за сэрца хапала...
Дзед Максім! А ці яшчэ выходзіш на людзі з гуслямі сваімі? Ці запрашаюць цябе на хрысціны, вяселлі, запоіны? I ўвогуле, ці пачую твае гуслі-самагуды?
I сядзіць гэты сумны, як лунь, белы дзед...
Гэта, як гаворыцца, штрых да партрэта гусляра таго, купалаўскага. А як выглядаеш ты, дзед Максім?
Таму і прыспешваю крок. Таму і не вельмі звяртаю ўвагі на дворышчы, на хаты, што абапал доўгай брукаванай вуліцы Відзеўшчыны. Таму і не зважаю на пругкі, з дамешкам крупянога снегу, вецер, што раптам ударыў у твар на пярэрве за вёскаю. Таму і не гляджу ўжо, якая там тая Уланаўшчына, а бачу толькі бліжнюю, крайнюю справа, хату і вузенькую сцежку-дарожку побач. Недзе там, у канцы сцежкі, і жыве ён...
Але што ж я забягаю самому сабе наперад. Усё ў свой час!..
I ўжо рупіць збочыць, прайсціся лапінаю сняжку, які нейкім цудам застаўся, не растаў у адлігу, рупіць наблізіцца да аброслых мохам крушняў, раскіданых пры саменькім лесе. Хто звалакаў-звозіў камяні тыя? Няй-начай, дзяды і прадзеды нашы... Леваруч няма крушняў. Там як бы выган, як бы сейная лагчына. I сцежка — быццам напамін аб дарозе, што вяла праз палеткі збажыны да чалавечага жытла.
Зямля тут з суцэльных пагоркаў. На схілах лес — дзе мяшаны, а дзе выключна бярозавы ці сасновы. I толькі на ўсход — прагал. На канцы яго віднеецца крайняя хата Уланаўшчыны, крытая шыферам. Здалёк яна здавалася цацачнай. Далей — зноў ішлі аблесеныя пагоркі, як насыпаныя кімсьці курганы.
Хутар паказаўся раптоўна. Быццам з-за пагорка выбег — нейкі лахматы, натапыраны, абстаўлены рэдкімі прысадамі і нізкім учарнелым парканам,— і спыніўся ў нерашучасці: а што далей рабіць? Пасярод квактухаю масцілася прыземістая хата. Яна так-сама ўчарнела, і толькі акенца давала знаць, што там яшчэ не пагасла жыццё. Справа ад хаты — хлевушкі, дрывотня. Ля аднае прыбудоўкі, бачу, рвецца з ланцуга сабачка і не перастае цяўкаць. Ён, відаць, заўважыў мяне і даваў знаць, як спраўна службу нясе. Але я зразумеў ягоныя хітрыкі, наблізіўся, сказаў, каб дарма не падымаў галасу, бо яго ніхто не спалохаецца. I сабачка змоўк, разгублена завіляў хвастом ды сціх.
У тым, што жыве тут Максім Такушэвіч, не было ніякага сумніву: усё сходзілася.
Дзед Максім — высокі, хударлявы, сівы, з белымі вусамі і блакітнымі вачыма. Ні даць ні ўзяць — купалаўскі гусляр! Толькі хіба тае барады бракуе. Сядзіць насупраць на лаве і, як ён мовіў, пра жызню сваю
Последние комментарии
23 часов 15 минут назад
23 часов 29 минут назад
1 день 37 минут назад
1 день 11 часов назад
1 день 12 часов назад
1 день 12 часов назад