Выбраныя вершы [Віктар Швед] (fb2) читать постранично, страница - 28
- Выбраныя вершы (а.с. Бібліятэчка Беларускага літаратурнага аб’яднання Белавежа -30) (и.с. Бібліятэчка Беларускага літаратурнага аб’яднання Белавежа-30) 265 Кб скачать: (fb2) - (исправленную) читать: (полностью) - (постранично) - Віктар Швед
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
Адзіныя, каханыя,
Прыніжаныя, апляваныя,
Непрымірымыя.
Блізкія становяцца чужымі.
ГАРАДСКІ ГОСЦЬ
Гарачаю летняй часінай
Да сябра вясковага ў госці
Прыехаў у адпачынак
Адзін гарадскі ягамосцік.
У працы дык нічагуткі
Дапамагчы ён не хоча,
А збожжа жаць трэба хутка,
Час уцякае рабочы.
І селянін знерваваны
Урэшце пытае: — Мой дружа,
Ці ты, сваім родным адданы,
Па жонцы і дзецях не тужыш?
— Але ж ты, братка, разумны
І спачувальны, каб ведаў!
Мне без маіх вельмі сумна,
Дык напішу, хай прыедуць.
ТРЭБА ВУЧЫЦЦА КАХАЦЬ ЛЮДЗЕЙ
Spieszmy się kochać ludzi, Tak szybko odchodzą.Ян Твардоўскі
Нас выкрадаюць адгэтуль гады,
На нашай зямліцы мы толькі госці.
Быў жа тут нехта яшчэ малады
І нечакана спачыў на пагосце.
А як жа многа сумных падзей
І калатнечы ліхой у народзе!
Трэба вучыцца любіць людзей,
Надзвычай хутка яны адыходзяць.
Мы не спраўляемся з нашым жыццём,
Не пражываем яго сур’ёзна.
Не ўзбагачаем людзей пачуццём,
Кахаем замала або запозна.
КУДЫ, КУДЫ БЯГУЦЬ ГАДЫ
Куды, куды бягуць гады?
Чаму няма гадам звароту?
І хто сцірае іх сляды
У сцюжах, лужах і сумётах?
Хто беліць валасы, як лён?
Барознамі нам твар калечыць?
Хто на адхоне нашых дзён
Знішчае зрок і горбіць плечы?
Хто забірае ў нас бацькоў —
Хто нас найбольш у свеце любіць,
А потым па чарзе ізноў
І нас саміх таксама губіць?
Гады, крадуць усё гады,
Без нашай згоды, запытання.
Бяруць, бягуць і ўсё туды,
Адкуль ужо няма вяртання.
ДРУГА ПАЗНАЕМ ПАСЛЯ ЎДАЧЫ
Людзі сцвярджаюць, што друга
Мы пазнаем у бядзе,
Калі ён нам робіць паслугі,
Калі з дапамогай ідзе.
Я разумею іначай:
Друга найлепш нам пазнаць,
Калі пасля нашай удачы
З месца пачаў раўнаваць.
Калі ён нам вельмі зайздросціць
Поспехаў нават слабых,
Калі яму комам ці косцю
У горле становяцца ў міг.
Калі крывадушнасцю хворы
Нам толькі раўнуе ў жыцці,
Не друг ён нам будзе, а вораг,
Здалёк лепш яго абысці.
Наш друг, што заплача, як плачам,
Разам хварэе душой.
Друг, калі нашую ўдачу
Лічыць удачай сваёй.
Роздумы
РЭМІНІСЦЭНЦЫІ
Як толькі ехаў цягніком дахаты,
Знаёмых сустракаў я пастаянна.
І саступалі месца мне дзяўчаты,
Што ставіліся да мяне з пашанай.
Я адмаўляўся найчасцей, дарэчы,
Як малады яшчэ ў той час мужчына.
І з вершамі я ездзіў на сустрэчы,
Дзе з маладымі сустракаўся чынна.
На жаль, не стаў паэтам я славутым,
Хоць на зыходзе век мой чалавечы.
Мне ў цягніках, аўтобусах маршрутных
Даюць дзяўчаты месца, як старэчы.
ДЗЯЦІНСТВА
Вясне жыцця
Не ведаюць аб гэтым нашы дзеці:
Яны найбольш шчаслівыя на свеце.
У іх вясна заўсёды маладая,
Здаецца, ёй канца не будзе, краю.
Не ведаюць, калі ім бестурботна,
Што іх дзяцінства пройдзе беззваротна.
Ім прыйдзецца даведацца пра гэта,
Калі вясну ў жыцці заменіць лета.
І скажуць: як прыгожа нам жылося, —
Калі ў жыці іх загасцюе восень.
СОЛЬ ЗЯМЛІ
Колькі ж салёнага поту
За цяжкай у полі работай
Бацькам праліць было трэба,
Каб вырасціць бохан хлеба!
Таму мо і чэрствая луста,
Як соллю пасыплеш густа,
Халоднай пальеш вадою,
Здавалася смачнай такою.
Последние комментарии
21 минут 37 секунд назад
18 часов 20 минут назад
18 часов 21 минут назад
1 день 5 часов назад
1 день 5 часов назад
1 день 7 часов назад