Выбраныя вершы [Віктар Швед] (fb2) читать постранично, страница - 30


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

Знаходжуся я ў вёсцы частым госцем,
Раней бываў з нагоды нейкіх свят.
Бацькі ўжо спяць сном вечным на пагосце,
Свой дажываюць век сястра і брат.
А іх даўно дарослыя ўжо дзеці,
Пасля сканчэння усялякіх школ,
Лятаюць птушкамі па свеце,
Як моладзь з іншых беларускіх сёл.
На двух тысячагоддзяў скрыжаванні,
На скрыжаванні дваццаці вякоў,
З найлепшым і сардэчным пажаданнем
Звяртаюся да родных землякоў.

НАТАЛЛІ

Ужо мне семдзесят мінула,
Табе, дачышка, толькі восем.
У твар табе вясна зірнула,
А у мяне ўжо толькі восень.
Я перажыў, дачушка, многа,
Узлётаў шмат было, упадкаў.
Я — пры канцы жыцця дарогі,
Ты — толькі у яе пачатку.
Перад табою шлях навукі,
Даволі доўгі і складаны.
Патрэбны розум твой і рукі,
І вытрыманасць, і адданасць.
У творчым будзь заўсёды ўздыме
І здабывай упарта веды.
Жыві ў карысць сваёй радзіме,
На радасць свайму бацьку Шведу.

НА ЎЛАСНЫ ЮБІЛЕЙ

Нам часам робяць юбілеі
І лічаць нашыя гады,
А юбіляр жыве надзеяй,
Што ўсё яшчэ ён малады.
Што ў творчым ён яшчэ гарэнні,
Што ў сэрцы весні неспакой,
Як дрэва, запусціў карэнне
І лісце апрануў вясной.
Што не вядзе яшчэ падлікаў
Здзяйсненняў пройдзеных гадоў,
І хто б куды яго ні клікаў,
Ідзе, пакуль не стыне кроў.
Хоць лічаць нам у юбілеі
Гады, што мчаць у небыццё,
Мы не старэем, мы сталеем,
І ўдасканальваем жыццё.

МАЕ ПАЖАДАННІ

Калі жыцця сумую шлях
У сваю восень, на змярканні,
На яве мару я і ў снах,
Каб споўніліся пажаданні.
Каб я, сівенькі галубок,
Пісаць не адвучыўся вершаў
І каб паставіў яшчэ крок
У век наступны — дваццаць першы.
Каб надыходзячы той век
Шчаслівы быў і быў спакойны,
Каб больш ніколі чалавек
Не знаў галечы, гвалту, войнаў.
Каб сцвердзіў ён, што Віктар Швед
На гэтым свеце жыў нядарам:
Людзям пакінуў сціплы след
У сваіх вершах з сэрца жарам.

СЦЕЖКІ ЖЫЦЦЯ

Ад шумлівай маёй Белавежы,
Ад хаціны сасновай бацькоў
Шмат прайшоў у жыцці сваім сцежак,
І гатовы ў дарогу ізноў.
На складаных людскіх каляінах
Я шукаў цеплыні, дабраты,
І знайшоў іх у родных мясцінах,
І таму гэты кут мне святы.
А калі мае стомяцца ногі,
Я згару ад жыццёвых трывог,
Хай апошняя сцежка-дарога
Прывядзе на бацькоўскі парог.

МАЕ ВЕРШЫ

У маіх вершах — сэрца насцеж,
Праўдзівасць пройдзенага, дум,
У маіх вершах — маё шчасце
І ў перамежку боль і сум.
У маіх вершах — мае слёзы,
Ад шчасця, ад трывог, бяды.
Бо і на возе, і пад возам
Мае імчаліся гады.
Бурліць у вершах безупынна
Мая гарачая любоў
І да народа, да айчыны,
І да бацькоў, і да сяброў.
У мае вершы пераліта
Як кроў у вены, пачуццё,
Усё, што мною перажыта, —
Усё-усё маё жыццё.