Прочитал первую книгу и часть второй. Скукота, для меня ничего интересно. 90% текста - разбор интриг, написанных по детски. ГГ практически ничему не учится и непонятно, что хочет, так как вовсе не человек, а высший демон, всё что надо достаёт по "щучьему велению". Я лично вообще не понимаю, зачем высшему демону нужны люди и зачем им открывать свои тайны. Живётся ему лучше в нечеловеческом мире. С этой точки зрения весь сюжет - туповат от
подробнее ...
начала до конца, так как ГГ стремится всеми силами, что бы ему прищемили яйца и посадили в клетку. Глупостей в книге тоже выше крыши, так как писать не о чем. Например ГГ продаёт плохенький меч демонов, но который якобы лучше на порядок мечей людей, так как им можно убить демона и тут же не в первый раз покупает меч людей. Спрашивается на хрена ему нужны железки, не могущие убить демонов? Тут же рассказывается, что поисковики собирают демонический метал, так как из него можно изготовить оружие против демонов. Однако почему то самый сильный поисковый отряд вооружён простым железом, который в поединке с полудеманом не может поцарапать противника. В общем автор пишет полную чушь, лишь бы что ли бо писать, не заботясь о смысле написанного. Сплошная лапша и противоречия уже написанному.
Часть вторая продолжает «уже полюбившийся сериал» в части жизнеописания будней курсанта авиационного училища … Вдумчивого читателя (или слушателя так будет вернее в моем конкретном случае) ждут очередные «залеты бойцов», конфликты в казармах и «описание дубовости» комсостава...
Сам же ГГ (несмотря на весь свой опыт) по прежнему переодически лажает (тупит и буксует) и попадается в примитивнейшие ловушки. И хотя совершенно обратный
подробнее ...
пример (по типу магического всезнайки или суперспеца) был бы еще хуже — но все же порой так и хочется прибавить герою +100 очков к сообразительности))
В остальном же все идет без особых геройств и весьма планово (если не считать очередной интриги в финале книги, как впрочем было и в финале части первой)). Но все же помимо чисто технических нюансов службы (весьма непростой кстати...) и «ожидания экшена» (что порой весьма неоправданно) — большая часть (как я уже говорил) просто отдана простому пересказу «жита и быта» бесправного существа именуемого «курсант»))
Не знаю кому как — но мне данная книга (в формате аудио) дико «зашла»)) Так что если читать только ради чтения (т.е не спеша и не пролистывая страницы), то и Вам (я надеюсь) она так же придется «ко двору»))
Луцкевіч Антон Іванавіч — беларускі палітычны і грамадскі дзеяч, гісторык, публіцыст, апостал нацыянальнага адраджэння. Арыштаваны органамі НКУС у 1939 годзе. Асобая нарада пры НКВД СССР у 1941 годзе прыгаварыла яго да 8 гадоў выпраўленчага лагеру. У 1942 годзе ўсмерчаны ў турме горада Аткарска Саратаўскай вобласці.
З’яўляюцца Грыб, Захарка і Варонка.
Грыб Тамаш Тамашавіч — беларускі палітычны і культурны дзеяч, Захарка Васіль Іванавіч — дзеяч беларускага нацыянальнага руху, настаўнік, літаратурны крытык, Варонка Язэп Якаўлевіч — беларускі палітычны дзеяч, журналіст, публіцыст. Памерлі ў эміграцыі сваёй смерцю.
Выходзіць Сівіцкая.
Сівіцкая Людвіка Антонаўна (Зоська Верас) — беларуская пісьменніца, грамадска-культурная дзеячка. Дажыла да глыбокай старасці па-за межамі Бацькаўшчыны. Пахавана ў Панарах, Літува.
Заслона-сцяг паднімаецца. Усе выканаўцы роляў удзельнікаў падзей пачатку XX стагоддзя выходзяць на паклон. Заслона кастрычнік 2006 — сакавік 2007 гг.
Спіс выкарыстанай літаратуры
Архівы Беларускай Народнай Рэспублікі. Т. 1. Кн. 1 і кн. 2. Вільня — Нью-Ёрк — Менск — Прага. 1998.
Архівы Беларускай Народнай Рэспублікі. (Дакументы і матэрыялы). Запісы Беларускага інстытута навукі і мастацтва. Мюнхэн. Кнігі 2[8] 1963, 3[9] 1964, 4[10] 1966.
Захар Шыбека. Нарыс гісторыі Беларусі. 1795–2002. Мн., 2003.
Октябрь 1917 и судьбы политической оппозиции. Часть II. Гомель, 1993.
Турук Ф. Белорусское движение. М. 1921.
Антон Луцкевич. Материалы следственного дела НКВД БССР. Мн., 1997; Яго ж. За дваццаць пяць гадоў. (1903–1928), Мн., 1991; Яго ж. Да гісторыі беларускага руху. Мн., 2003.
Язэп Лёсік. Творы. Мн., 1994.
Алесь Гарун. Матчын дар. Думы і песні. 1907–1914. Мн., 1918.
Макар Краўцоў. Усебеларускі з’езд 1917. Газ. «Наша ніва». 1997. 20 кастрычніка.
Канстанцін Езавітаў. Першы Усебеларускі кангрэс. Час. «Беларуская мінуўшчына». 1993. № 1.
Аркадзь Смоліч. Вяртанне з небыцця. Газ. «Навіны Беларускай Акадэміі». 1992. 11 снежня.
Канчар Е. С. Из истории общественных, национальных и революционных движений белорусов. Час. «Неман», 1993, № 1.
Варонка Я. Беларуская справа міравой нарады ў Версалі. Коўна, 1919; Яго ж. Беларускі рух ад 1917 да 1920 году. Коўна, 1920.
Станіслаў Рудовіч. Усебеларускі з’езд 1917. Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. Т. 6, ч. 11. Мн., 2003; Яго ж. Газ. «Пагоня», 1999, 24 чэрвеня — 29 ліпеня.
Сідарэвіч А. М. Беларуская Народная Рэспублікі. Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. Т. 1. Мн., 1993; Яго ж. Акт скіраваны ў будучыню. Газ. «ЛіМ». 1992. 20 сакавіка; Яго ж. Антон Луцкевіч: Главы из книги. Час. «Неман». 1990. № 7; Яго ж. Апошнія дні Антона Луцкевіча. Час. «АRСНЕ». 2006. № 10.
Платонов Р., Сташкевич Н. Тернистый путь к свободе: к вопросу о становлении бел. нац. государственности. Час. «Неман». 1992. № 10–11.
Скалабан В. Беларусь і Украіна: разам да незалежнасці. Час. «Спадчына». 1998. № 1; Яго ж. Удзел ва Усебеларускім з’ездзе як падстава для рэпрэсій. Матэрыялы навукова-практычнай канферэнцыі. Мн., 1998; Яго ж артыкул у Беларускім гістарычным зборніку. Беласток. 2001. № 15; Яго ж. Проза Максіма Гарэцкага як гістарычная крыніца. Гуманітарны гістарычны веснік. 1997.
Аліса Ланге. Як гэта было. Газ. «Народная воля» 1998. 10 верасня.
Кулевіч I. Р. Першы Усебеларускі з’езд: гістараграфічныя праблемы. Веснік Гродзенскага дзяржаўнага універсітэта. Серыя 1. Гуманітарныя навукі. 2003. № 1 (18).
Дарашчонак П. Праблемы дзяржаўнага самавызначэння Беларусі ў публікацыях перыядычных выданняў. Час. «Журналістыка», Мн., 2003.
Атрашэўскі К. Прачытайма тэкст забыты. Газ. «ЛіМ». 1999. № 1.
Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. Т. 1–6 ч. II. 1993–2003.
Пра аўтара
Аляксандр Лявонавіч Петрашкевіч — драматург і кінадраматург, гісторык, публіцыст; лаўрэат Дзяржаўнай прэміі і заслужаны работнік культуры Беларусі, кандыдат гістарычных навук, ганаровы прафесар Беларускага дзяржаўнага універсітэта культуры і мастацтва. Нарадзіўся на Талачыншчыне 1 мая 1930 года.
Працаваў першым рэктарам Мінскага інстытута культуры і загадчыкам аддзела культуры ЦК КПБ. У якасці адказнага сакратара і намесніка галоўнага рэдактара БелСЭ быў аднім з арганізатараў энцыклапедычнай справы ў Беларусі, узначальваў рэспубліканскі Арганізацыйна-метадычны цэнтр па падрыхтоўцы да друку і выданню шматтомнай гісторыка-дакументальнай хронікі «Памяць».
Ім створана больш за 30 драматургічных твораў, многія з якіх перакладаліся на рускую, украінскую, латвійскую, эстонскую і іншыя мовы. Ставіліся прыкладна ў 70 тэатрах вялікай краіны. Сярод камедый і фантасмагорый «Адкуль грэх?», «Укралі кодэкс», «Злыдзень», «Куды ноч, туды і сон»; драмы «Трывога», «Соль», «Напісанае застаецца», «У спадчыну жыццё», «Дагарэла свечачка», «Змова» і інш. Яму ж належыць серыял з 18 гістарычных драм і трагедый, якія ўяўляюць сабой
Последние комментарии
56 минут 20 секунд назад
1 час 13 минут назад
1 час 38 минут назад
2 часов 10 минут назад
3 часов 17 минут назад
4 часов 57 минут назад