Написано хорошо. Но сама тема не моя. Становление мафиози! Не люблю ворьё. Вор на воре сидит и вором погоняет и о ворах книжки сочиняет! Любой вор всегда себя считает жертвой обстоятельств, мол не сам, а жизнь такая! А жизнь кругом такая, потому, что сам ты такой! С арифметикой у автора тоже всё печально, как и у ГГ. Простая задачка. Есть игроки, сдающие определённую сумму для участия в игре и получающие определённое количество фишек. Если в
подробнее ...
полуфинале на кону стояло 5000, то финалист выиграл 20 000, а в банке воры взяли чуть больше 7 тысяч. А где деньги? При этом игрок заявил, что его денег, которые надо вернуть 4000, а не на порядок меньше. Сравните с сумой полуфинала. Да уж если ГГ присутствовал на игре, то не мог знать сумму фишек для участия. ГГ полный лох.Тем более его как лоха разводят за чужие грехи, типо играл один, а отвечают свидетели. Тащить на ограбление женщину с открытым лицом? Сравним с дебилизмом террористов крокуса, которым спланировали идеально время нападения,но их заставили приехать на своей машине, стрелять с открытыми лицами, записывать на видео своих преступлений для следователя, уезжать на засвеченной машине по дальнему маршруту до границы, обеспечивая полную базу доказательств своих преступлений и все условия для поимки. Даже группу Игил организовали, взявшую на себя данное преступление. Я понимаю, что у нас народ поглупел, но не на столько же!? Если кто-то считает, что интернет не отслеживает трафик прохождения сообщения, то пусть ознакомится с протоколами данной связи. Если кто-то передаёт через чужой прокси сервер, то сравнить исходящящйю с чужого адреса с входящим на чужой адрес с вашего реального адреса технически не сложно для специалистов. Все официальные анонимные серверы и сайты "террористов" давно под контролем спецслужб, а скорей всего ими и организованы, как оффшорные зоны для лохов, поревевших в банковские тайны. А то что аффшорные зоны как правило своёй твёрдой валюты в золоте не имеют и мировой банковской сети связи - тоже. Украл, вывел рубли в доллары в оффшорную зону и ты на крючке у хозяев фантиков МВФ. Хочешь ими попользоваться - служи хозяевам МВФ. И так любой воришка или взяточник превращаеится агента МВФ. Как сейчас любят клеить ярлыки -иноогенты, а такими являются все банки в России и все, кто переводит рубли в иную валюту (вывоз капиталов и превращение фантиков МВФ в реальные деньги). Дебилизм в нашей стране зашкаливает! Например - Биткоины, являются деньгами, пока лохи готовы отдавать за них реальные деньги! Все равно, что я завтра начну в интернете толкать свои фантики, но кто мне даст без "крыши". Книги о том как отжимать деньги мне интересны с начала 90х лишь как опыт не быть жертвой. Потому я сравнительно легко отличаю схему реально рабочего развода мошенников, от выдуманного авторами. Мне конечно попадались дебилы по разводам в жизни, но они как правило сами становились жертвами своих разводов. Мошенничество = это актерское искусство на 99%, большая часть которого относится к пониманию психологии жертвы и контроля поведения. Нет универсальных способов разводов, действующих на всех. Меня как то пытались развести на деньги за вход с товаром на Казанский вокзал, а вместо этого я их с ходу огорошил, всучил им в руки груз и они добровольно бежали и грузили в пассажирский поезд за спасибо. При отходе поезда, они разве что не ржали в голос над собой с ответом на вопрос, а что это было. Всего то надо было срисовать их психопрофиль,выругаться матом, всучить им в руки сумки и крикнуть бежать за мной, не пытаясь их слушать и не давать им думать, подбадривая командами быстрей, опоздаем. А я действительно опаздывал и садился в двигающийся вагон с двумя системными блоками с мониторами. Браткам спасибо за помощь. И таких приключений у меня в Москве были почти раз в неделю до 1995 года. И не разу я никому ничего не платил и взяток не давал. Имея мозги и 2 годичный опыт нештаного КРСника, на улице всегда можно найти выход из любой ситуации. КРС - это проверка билетов и посажирского автотранспорта. Через год по реакции пассажира на вас, вы чувствуете не только безбилетника, но и примерно сколько денег у того в карманах. Вы представьте какой опыт приобретает продавец, мент или вор? При этом получив такой опыт, вы можете своей мимикой стать не видимым для опыта подобных лиц. Контролёры вас не замечают, кассиры по 3 раза пытаются вам сдать сдачу. Менты к вам не подходят, а воры не видят в вас жертву и т.д. Важен опыт работы с людьми и вы всегда увидите в толпе прохожих тех, кто ищет себе жертву. Как правило хищники друг друга не едят, если не требуется делить добычу. Строите рожу по ситуации и вас не трогают или не видят, а бывает и прогибаются под вас - опыт КРС по отъёму денег у не желающих платить разной категории людей - хороший опыт, если сумеешь вовремя бросить это адреналиновое занятие, так как развитие этой работы приводит часто к мошенничеству. Опыт хищника в меру полезен. Без меры - вас просто уничтожают конкуренты. Может по этому многие рассуждения и примеры авторов мне представляются глупостью и по жизни не работают даже на беглый взгляд на ситуацию, а это очень портит впечатление о книге. Вроде получил созвучие души читателя с ГГ, а тут ляп автора опускающий ГГ на два уровня ниже плинтуса вашего восприятия ГГ и пипец всем впечатлениям и все шишки автору.
Месяца 3-4 назад прочел (а вернее прослушал в аудиоверсии) данную книгу - а руки (прокомментировать ее) все никак не доходили)) Ну а вот на выходных, появилось время - за сим, я наконец-таки сподобился это сделать))
С одной стороны - казалось бы вполне «знакомая и местами изьезженная» тема (чуть не сказал - пластинка)) С другой же, именно нюансы порой позволяют отличить очередной «шаблон», от действительно интересной вещи...
В начале
подробнее ...
(терпеливого читателя) ждет некая интрига в стиле фильма «Обратная сторона Луны» (битый жизнью опер и кровавый маньяк, случайная раборка и раз!!! и ты уже в прошлом)). Далее... ОЧЕНЬ ДОЛГАЯ (и местами яб таки сказал немного нудная) инфильтрация героя (который с большим для себя удивлением узнает, что стать рядовым бойцом милиции ему просто не светит — при том что «опыта у него как у дурака махорки»))
Далее начинается (ох как) не простая инфильтрация и поиски выхода «на нужное решение». Параллельно с этим — появляется некий «криминальный Дон» местного разлива (с которым у ГГ разумеется сразу начинаются «терки»))
Вообще-то сразу хочу предупредить — если Вы ищете чего-то «светлого» в стиле «Квинт Лециний» (Королюка) или «Спортсменки, комсомолки» (Арсеньева), то «это Вам не здесь»)) Нет... определенная атмосфера того времени разумеется «имеет место быть», однако (матерая) личность ГГ мгновенно перевешивает все эти «розовые нюни в стиле — снова в школу, УРА товариСчи!!!)) ГГ же «сходу» начинает путь вверх (что впрочем все же не влечет молниеносного взлета как в Поселягинском «Дитё»)), да и описание криминального мира (того времени) преподнесено явно на уровне.
С другой же стороны, именно «данная отмороженность» позволит понравиться именно «настоящим знатокам» милицейской тематики — ее то автор раскрыл почти на отлично)) Правда меня (как и героя данной книги) немного удивила сложность выбора данной профессии (в то время) и все требуемые (к этому) «ингридиенты» (прям конкурс не на должность рядового ПэПса или опера, а вдумчивый отбор на космонавта покорителя Луны)) Впрочем — автору вероятно виднее...
В остальном — каждая новая часть напоминает «дело №» - в котором ГГ (в очередной раз) проявляет себя (приобретая авторитет и статус) решая ту или иную «задачу на повестке дня»
P.S Да и если есть выбор между аудиоверсией и книгой, советую именно аудиоверсию)) Книгу то я прочел дня за 2, а аудиоверсию слушал недели две)) А так и восприятие лучше и плотность изложения... А то прочитал так часть третью (в отсутсвии аудиоверсии на тот момент), а теперь хочу прослушать заново (уже по ней)) Но это все же - субьективно)) Как говорится — кому как))
Вообще-то если честно, то я даже не собирался брать эту книгу... Однако - отсутствие иного выбора и низкая цена (после 3 или 4-го захода в книжный) все таки "сделали свое черное дело" и книга была куплена))
Не собирался же ее брать изначально поскольку (давным давно до этого) после прочтения одной "явно неудавшейся" книги автора, навсегда зарекся это делать... Но потом до меня все-таки дошло что (это все же) не "очередная злободневная" (читай
подробнее ...
политизированная) тема, а просто экскурс по (давным давно напрочь, забытой мной) истории... а чисто исторические книги (у автора) получались всегда отменно. Так что я окончательно решил сделать исключение и купить данную книгу (о чем я впоследствии не пожалел). И да... поначалу мне (конечно) было несколько трудновато различать все эти "Бургундии" (и прочие давным-давно забытые лимитрофы), но потом "процесс все же пошел" и книга затянула не на шутку...
Вообще - пересказывать историю можно по разному. Можно сыпать сухими фактами и заставить читателя дремать (уже) на второй странице... А можно (как автор) излагать все вмолне доступно и весьма интересно. По стилю данных хроник мне это все сдорово напомнило Гумилева, с его "от Руси, до России" (хотя это сравнение все же весьма весьма субьективно)) В общем "окончательный вердикт" таков - если Вы все же "продеретесь сквозь начало и втянетесь", книга обязательно должна Вас порадовать...
И конечно (кто-то здесь) обязательно начнет "нудный бубнеж" про: "жонглирование фактами" и почти детективный стиль подачи материала... Но на то и нужна такая подача - ибо как еще заинтересовать "в подобных веСчах", не "узколобую профессуру" (сыпящую датами и ссылками на научные труды очередного "заслуженного и всепризнанного..."), а простого и нескушенного читателя (по типу меня) который что-то документальное читает от раз к разу, да и то "по большим праздникам"?)) За сим и откланиваюсь (блин вот же прицепилось))
P.s самое забавное что читая "походу пьесы" (параллельно) совсем другую веСчь (уже художественного плана, а именно цикл "Аз есмь Софья") как ни странно - смог разобраться в данной (географии) эпохи, как раз с помощью книги тов.Старикова))
Третья часть делает еще более явный уклон в экзотерику и несмотря на все стсндартные шаблоны Eve-вселенной (базы знаний, нейросети и прочие девайсы) все сводится к очередной "ступени самосознания" и общения "в Астралях")) А уж почти каждодневные "глюки-подключения-беседы" с "проснувшейся планетой" (в виде галлюцинации - в образе симпатичной девчонки) так и вообще...))
В общем герою (лишь формально вникающему в разные железки и нейросети)
подробнее ...
клянувшемуся (в частях предыдущих) "учиться и учиться" (по заветам тов.Ленина) приходится по факту проходить совсем другое обучение (в стиле "...приветствую тебя мой юный падаван")) и срочно "шхериться" в иной реальности - ибо количество внеземных интересантов ("внезапно понаехавших" на планету) превысило все разумные пределы))
В финале же (терпеливого читателя) ждет очередная локация и новая трактовка (старой) задачи "выжить любой ценой")).
P.s к некоторым минусам (как я уже выше писал) можно отнести некоторую нестандартность сюжета (по сравнению с типовыми шаблонами жанра) и весь этот "экзотеричный" (почти Головачевский) экзорцизм))
Плюс, "к минусам" пожалуй стоит отнести так же и некоторую тормознутость героя (истерящего по поводу и без), что порой начинает несколько раздражать... Как (субьективный) итог - часть следующую я отложил (пока в голове не уляжется предыдущая)) и пошел "за'ценить" кое-что другое ...
В принципе хорошая РПГ. Читается хорошо.Есть много нелогичности в механике условий, заданных самим же автором. Ну например: Зачем наделять мечи с поглощением душ и забыть об этом. Как у игрока вообще можно отнять душу, если после перерождении он снова с душой в своём теле игрока. Я так и не понял как ГГ не набирал опыта занимаясь ремеслом, особенно когда служба якобы только за репутацию закончилась и групповое перераспределение опыта
подробнее ...
уже не работает. Во всех РПГ распределяется опыт за убийство, но не личный опыт от других действий.ГГ автора видимо имеет выключатель набора опыта. Таких минусов много, как и детских глупостей ГГ. Имя Земную богиню мог бы и не брать с потолка. Да и богине Землян явно наплевать на захват планеты чужими игроками. В общем минусов много. Если автор поправит своё произведение, оно бы было бы намного лучше.
Գալի՜ս էին, անվե՜րջ գալիս էին։ Արմենը ծանր շնչեց։ Վերնաշապիկը արյունոտ էր։ Ու դա իր արյունը չէր։
Ինքնաթիռով պիտի գար, սակայն տոմս չլինելու պատճառով համաձայնվեց մեկնել ավտոբուսով։ Արդեն Հայաստանում էին, հայկական հողի վրա, ու կատարվեց այն ինչ հետո ոչ մեկը բացատրել չկարողացավ։ Երբ աչքերը բացեց, մշուշոտ հայացքով ընկալեց, որ գտնվում է ավտոբուսից դուրս հողի վրա, կողքին մի երիտասարդ էր պառկել։ Աչքերը փակեց։ Շտապ օգնության մեքենաներով իրեն ու մնացած ուղևորներին տեղափոխեցին մոտակա հիվանդանոց։ Պարզվեց որ ուղեղի ցնցումից բացի ինքը ուրիշ ոչ մի լուրջ վնասվածք չունի։ Կինն ու որդին Երևանից գալիս էին։
Հիվանդանոցի երկար միջանցքում մարդաշատ էր։ Հետաքրքիր է ինչպես է իր կողքը նստած տղան։ Շատ համակրելի ու հաճելի անձնավորություն։ Վեց ժամ լինելով իրար կողք՝ հասցրին ծանոթանալ։
Արմենը նայեց վերնաշապիկի ալ ու նույնիսկ սևացած կետերին՝ սա Կամոյի արյունն էր։ Բժիշկները իրեն կարգադրել էին մնալ հիվանդասենյակում, սակայն չէր կարող այնտեղ նստել ու եկել կանգնել էր Կամոյի դռան դիմաց։ Ինչքան սպասեց այնքան ժամանակը կամաց առաջ գնաց։ Ոչ մեկը դուրս չէր գալիս։ Չլինի թե՞․․․ չէ՛, չի կարող պատահել․․․ գնաց նստեց աթոռին, սակայն չհամբերեց, նորից ոտքի ելավ։ Ինչպե՞ս է այդ տղան։ Քանի՞ տարեկան էր, քսանչորս կարծես։ Զբաղվում է երաժշտությամբ, ընկերների հետ ունեն խմբակ, երգում է ու նվագում։ Արմենը նորից նստավ, փակեց աչքերը, զգում էր նմանություն իրենց մեջ։ Չէ որ ինքն էլ երգում․․․ ժամանակի՜ն․․․ երբ տասնյոթ տարեկան էր․ ու երբ դպրոց էր ավարտում, հայրը ստիպեց ընդունվել տնտեսական։ «Երգը արհեստ չի»։ Իսկ այս տղային հենց հայրն էր աջակցում ու քաջալերում։ Նախանձվե՞ց երիտասարդին։ Ո՛չ։ Ընդհակառակը, ուրախացավ, որ աշխարհում կան հայրեր, որոնք նեցուկ են դառնում որդիների երազանքներին։ Իսկ ի՜ր հայրը․․․ ու՞ր է հիմա․․․ գնաց խոպան ու կորավ․․․ հայտնի էլ չի կենդանի՞ է, թե՝ ո՛չ․․․
Վերջապես դռները բացվեցին ու բժիշները դուրս եկան։
–Դու՞ք․․․ այստեղ ի՞նչ եք անում․․․ ինչու պալատում չե՞ք․․․
–Ինչպե՞ս է նա։ Վիրահատությունը վաղուց վերջացել է։ Բերել եք պալատ, դուրս չեք գալիս։ Ինչպե՞ս է Կամոն,—հարցերին հարցով պատասխանեց Արմենը։
–Կապրի։ Գնացե՛ք ձեր պալատ,—կարգադրեց բժիշկը ու դարձավ բուժքրոջը,—ուղեկցե՛ք նրան հիվանդասենյակ, հետևե՛ք որ դուրս չգա։
–Չի՞ կարելի տեսնել Կամոյին։
–Ո՛չ։
–Գնացի՛նք,—վախվորած ասաց բուժքույրը։
Սակայն պալատում Արմենը երկար չմնաց, վերադարձավ Կամոյի մոտ, որոշեց, մինչև հարազատների գալը մնալ այստեղ։ Մնացած հիվանդների հետևից ընկած բժիշկները հազիվ թե նկատեն իր բացակայությունը։ Կամաց բացեց դուռը ու մտավ մեջ։ Կամոյի աչքերը փակ էին, ուրեմն քնած է։
Արմենը նստեց աթոռին ու մտահոգ նայեց երիտասարդի վիրահատությունից հետո գունատ դեմքին։ Հետաքրքիր բան, իրեն ոչի՜նչ չի եղել, իսկ այս տղան ջարդուփշուր է, աջ ձեռքը, ոտքը, երեք կող, էլ ի՜նչ մնաց․․․ Հարազատներն էլ Հայաստանում չեն։ Նրանք նույնիսկ չգիտե՛ն կատարվածի մասին։
–Ձեզ չասացի՞ն մնա՛լ պալատում։
Արմենը սթափվեց մտքերից ու նայեց անդուր ձայնի կողմ։ Դռան արանքում ցցվել էր նույն բժիշկը որն ուղարկել էր իրեն հիվանդասենյակ։
–Դուք այստեղ գտնվելու իրավունք չունեք։
–Նա այստեղ ոչ մեկ չունի,—փորձեց արդարանալ Արմենը։
–Դուք նրան կարող եք վնասե՛լ․․․ կես ժամ առաջ նա բարդ վիրահատություն է ունեցել, իսկ դուք մուկնուկատու եք խաղում։
Արմենը դուրս եկավ ու այլևս չեկավ Կամոյի մոտ։ Միայն խնդրեց իրեն տեղյակ պահել, երբ նա ուշքի գա։ Երկար չանցած բուժքույրը հայտնեց, որ երիտասարդը աչքերը բացել է։ Արմենը անհապաղ շարջվեց նրա հիվանդասենյակ ու բուժքրոջ հետևից մտավ մեջ։
Երիտասարդը թույլ էր, սակայն ժպտում էր։ Նրա լուսավոր աչքերը մի պահ խոնավացան, հազիվ շարժելով շրթունքները շշնջաց․
–Ձե՜ռքս․․․ կկարողանա՞մ նվագել․․․
Արմենը քիչ մնաց ծիծաղեր։ Հազիվ է ազատվել մահվան ճիրաններից, հարցնում է նվագելու մասին։ Բայց հոգու խորքում լավ էր հասկանում նրան։ Զրկվել տաղանդից, որը քո էությունն է, մահվան է հավասար։
–Կկարողանա՛ս, դու ամեն ինչ էլ կկարողանաս,—հանգիստ պատասխանեց բժիշկը։
Պարզվեց այդ չոր ու կոպիտ արարածը ժպտալ գիտի։
Երեկո էր երբ տեղ հասան Վեռան ու Ռոբոն։ Որդուն Ռոբերտ ոչ մեկը չէր ասում, Ռոբո էր դարձել։ Կինը մի քանի արցունք թափելուց հետո հանգստացավ։ Որդին շփոթված էր, նույնժամ անչափ ուրախ։
Ի պատիժ իրեն վատ պահելու՝ բժիշկը որոշեց Արմենին գիշերը թողնել հիվանդանոցում, բաց թողնել միայն առավոտյան։ Վեռան ու Ռոբոն մնացին մոտակա հյուրանոցում։
–Մայրիկս գիտի՞,—տխուր ձայնով հետաքրքրվեց Կամոն։
–Ոչ։
–Նա հիմա իրեն տեղ չի գտնում։ Ու՞ր է հեռախոսս։ Պիտի խոսեմ նրա հետ։
–Ամեն ինչ մնաց ավտոբուսի մեջ ու ցիրուցան փողոցով մեկ։ Երևի ոստիկանությունում է։ Համարը ասա, կնոջս հեռախոսով կզանգես վաղը։
Կամոն ոչինչ չասաց։ Երկուսն էլ լռեցին։
–Մեռնողներ կա՞ն,—հանկարծ հարցրեց տղան։
–Կան․․․
–Շա՞տ։
–Չորս հոգի։
–Իսկ ինձ ո՞ր շարքում են դասել,—նորից ժպտաց երիտասարդը։
–Հիմա՛ր,—կախվեց քաշեց նրա ականջը։
Այդ ոտից գլուխ ջարդված երիտասրադի մեջ կար զարմանալի նմանություն իրեն, այո՛ իրեն։ Ինքն էլ մի ժամանակ նույնն էր։ Նույնիսկ ամենավատ ու անհուսալի պայմանններում գտնում էր հումորի տեղ, հաճախ՝ սև հումորի։
«Հիմարին» իրենց հետ տարավ Երևան, հետագա բուժումը շարունակվեց այնտեղ, իսկ մինչև ապաքինվեր պիտի մնար իրենց տանը։
Սակայն շատ բան փոխվեց, երբ եկավ Կամոյի մայրը։
Արմենը հիվանդանոց եկավ ինչպես միշտ նույն ժամին․ փոխանակ ճաշի գնա ընդմիջումին, եկավ երիտասարդի մոտ, որպեսզի միասին ճաշեն։ Չնայած հիվանդանոցում բավական ախորժելի ճաշեր կային, «լրացուցիչ կերից» Կամոն չէր հրաժարվում։
–Այսօր հինգերորդ օրն է ինչ այստեղ եմ։ Այսօր մայրիկս պիտի գա։
–Լավ է։ Ուրեմն դրա համար բարձր է տրամադրությունդ։
Քսանչորս տարեկան տղամարդը չորս տարեկանի նման ուրախանում էր մոր գալուն։ Քառասունն անց տղամարդու համար դա քթի տակ ժպտալու պատճառ էր։ Ինքը մորը չպատմեց ավտովթարի մասին․ խնայեց նրա ծնողական սիրտը։
Հեռախոսի զանգը հնչեց ու Արմենը դուրս եկավ պատասխանելու։ Աշխատանքից էր․ ինքը բանկում էր աշխատում։ Տարված խոսակցությամբ Արմենը չնկատեց ինչպես հիվանդասենյակ մտավ մի կին՝ Կամոյի մայրը։
–Վերջապե՛ս,—խոսակցությունը ավարտելուց հետո արտասանեց Արմենը։ Զգաց ինչպես մեջքի հետևում բացվեց դուռը ու լսեց Կամոյի ձայնը․ «Նա այդտեղ է մայրիկ»։
Արմենը շրջվեց դեպի դեպի դուռը ու տեսավ դիմացը կանգնած անծանոթին։
–Ուրեմն դու՞ք եք Կամոյի մայրը։
–Այո,—հազիվ պատասխանեց կինը։ Նա քարացած աչք չէր պոկում Արմենի դեմքից։ Զարմանքի ու սարասափի խառնուրդ էր արտահայտում նրա ողջ էությունը։ Բացուխուփ արեց բերանը, դողացող ձեռքերը սեղմեց կրծքին ու չռեց աչքերը այնպես, ասես հիմա հանկարծամահ ընկնելու է գետնին։
Արմենին իհարկե տարօրինակ թվաց նման պահվածքը։ Նա երկար սպասեց, որ կինը գոնե մի բառ արտասանի, սակայն հասկանալով, որ նա միայն շանթահարի նման ցցվել իրեն է նայում ու քթի տակ շշնջում անհասկանալի կցկտուր բառեր, առաջարկեց մտնել Կամոյի մոտ։ Որդու մոտ կինը արդեն հանդարտվեց, սակայն Արմենի աչքից չվրիպեց նրա հուզմունքը․ ինչպես նայում է մե՛կ իրեն, մե՛կ որդուն։ Երևի չափից ավելի մտատանջությունից է։ Արմենը գտավ հազար բացատրություն նրա պահվածքին։
–Դե՜ լա՜վ, ես գնամ, աշխատանքից եմ եկել։ Երեկոյան կգամ։ Իսկ ձեզ ինչպես հասկացա դժվար կլինի այստեղից հանել․․․ հիմա՜,—ժպտաց Արմենը,—երեկոյան ձեզ կտանեմ մեր տուն։
Ցտեսություն ասելուց հետո դուրս եկավ ու ողջ ճանապարհին մտածում էր այդ կնոջ մասին։ Կամոյի մայրը իրեն դուր չեկավ։ Դե՜, ինչու՞ նա իրեն պիտի դուր գար։ Սակայն չգիտես ինչու սպասում էր լրիվ ուրիշ մարդու։ Կամոյի նման արև-երիտասարդը պիտի ունենար իր նման արև մայր։ Իսկ այս անդուր անձնավորությունը Կամոյի հակապատկերն էր։ Ու սրտի խորքում դեմ էր նրա ներկայությունից իր տան մեջ։ Ավելի լավ է մերժի հրավերը ու մնա հյուրանոցում կամ բարեկամների մոտ։ Բայց ի՜նչ բարեկամ․․․ հինգ օրվա մեջ միայն երկու ընկեր է եկել Կամոյի մոտ, երկուսն էլ նրա խելքին։
Կնոջը զգուշացրեց Կամոյի մոր մասին ու աշխատանքից հետո եկավ ուղիղ հիվանդանոց։ Զարմանալի փոփոխություն էր տեղի ունեցել Նաիրայի մեջ՝ այդպես էր Կամոյի մոր անունը։ Արդեն ժպտում էր, չնայեց տարօրինակ հայացքով, նույնիսկ շնորհակալություն հայտնեց իր հոգատարության համար։
–Մենք երկար խոսեցինք Կամոյի հետ, ու նա պատմեց ինչքան լավություն եք արել։
Արմենը ուշադիր լսում էր նրան, զգում անկեղծ ջերմություն։ Մնալ իրենց տանը Նաիրան հրաժարվեց, ասաց ունի ընկերուհի, ում մոտ կմնա։ Սրտի խորքում Արմենը ուրախացավ, սակայն թեթև հակաճառեց․
–Ո՜չ-ո՜չ-ո՜չ, կմնա՛ք մեր տանը։
Նաիրան հոնքերի տակից նայեց նույն հայացքով ինչպես միջանցքում ակնապիշ մնացել էր, սակայն արագ հավաքեց իրեն ու կրկնեց․
–Կմնա՛մ ընկերուհուս տանը։
Ի՞նչ էր փնտրում կամ գտել էր իր մեջ՝ Արմենը այնպես էլ չհասկացավ։ Իր մոր տարիքին կինը, շեկ ներկված մազերով, խնամված դեմքով, մի քիչ գեր, սակայն համակրելի տեսք ուներ։ Բայց կար նրա մեջ վանող ու թշնամական հատկանիշ։ Երկուսն էլ զգում էին թաքուն հակակրանք իրար հանդեպ։
Անցավ երկու ամսից ավելի։ Կամոն արագ էր ապաքինվում։ Երիտասրդ օրգանիզմը բոլոր ուժերը գցել էր վերականգման վրա։ Ընթացքում Նաիրան վերադարձավ Ռուսաստան ու ետ եկավ։
–Սրա՞ համար էիք այնքա՜ն ճանապարհ անցել,—բացականչեց Արմենը, երբ տեսավ Կամոյին կիթառը ձեռքում։
Երիտասարդը ժպտաց։
–Առանց սրա ես կյանք չունեմ։
Մի քանի անգամ նույնիսկ միասին երգեցին։ Տեղավորվում էին հիվանդանոցի առջևի պուրակի նստարաններին ու երգում։ Նման դեպքերում Նաիրան քաշվում էր հեռու, ու նրա ներկայությունը լրիվ մոռացվում էր։
Երբ Կամոն նվագում էր կամ երգում, նա միաձուլվում էր մեղեդու հետ, դառնում իսկական արև։
Արմենը թև էր առնում նրա կողքին։ Ասես կյանքը տվել էր հնարավորություն պտտել ժամանակի անիվը ետ ու վայելել սիրելի արվեստը, առանց որի գոյություն չէր պատկերացնում։ Հաճելի էր սուզվել այդ աշխարհը նորից։ Եթե բուժքույրերը չգային Կամոյի հետևից, ապա կարող էին մոռանալով ամեն ինչ երգել։ Լինում էին վայրկյանններ երբ Արմենի մեջ արմատ էին առնում երգով զբաղվելու իղձերը։ Բայց դա միայն ակնթարթային թուլություններ էին։ Իրականությունը արագ էր սթափեցնում ու վերադարձնում սովորական կյանք։ Սրտի խորքում զգում էր ափսոսանք չիրականացած երազանքների վերաբերյալ։ Ավելի հաճախ էր ուզում տեսնել Կամոյին։ Նրա ձիրքը երաժշտական արվեստի նկատմամբ բարի նախանձ էր առաջ բերում։ Թող գոնե մեկը այս աշխարհում հասնի նպատակին։ Թող աշխարհը վայելի նրա սքանչելի ձայնը։ Կամոն ուներ այն ինչ ինքը չի ունեցել երբե՛ք՝ խիզախությու՛ն, նպատակասլացությու՛ն ու գլխավորը՝ ծնողների օգնությու՛ն։ Արև-տղան պիտի ունենա արև ապագա։
Կամոյին դուրս գրեցին հիվանդանոցից։ Արմենի բազմաթիվ թախանձանքները չօգնեցին։ Նաիրան տարավ նրան ընկերուհու տուն։ Ու մնացին այնտեղ ևս մի շաբաթ։ Ապա մեկնելու էին Ռուսաստան։
Արմենին այս պահվածքը փախուստ էր հիշեցնում։ Չէ որ երիտասարդը լուրջ վնասվածքներ ուներ, ու վերականգնման երկար շրջան էր սպասում։ Անչափ հետաքրքիր էր ինչու՛։ Բայց և հասկանում էր, որ հարցնելու իրավունք չունի։ Նույնիսկ կինը՝ Վեռան նկատել էր Նաիրայի զգուշավոր վերաբերմունքը իրենց նկատմամբ։
Քանի մեկնելու օրը մոտենում էր, այնքան տագնապալի էր Նաիրայի տեսքը։
–Մա՜մ, ինչու ես այդքան հուզվում չեմ հասկանում,—հաճախ կրկնում էր որդին։
Վերջին օրերին խուճապի հասած տրամադրություն էր զգում այդ կնոջ մեջ։ Կարծես ինչ-որ բան ուզում է ասել։ Գնում էր գալիս, սակայն՝ լռում։
Եկավ ճանապարվելու օրը։
Կամոն բռնել էր հենակը։
–Շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար, Արմե՛ն, ասես մեծ եղբայրս լինես։ Քո՛ մեջ ձեռք բերի մեծ եղբորս, ում երազել եմ ունենալ մանկուց․․․ սակայն բախտ չունեցա, ո՛չ քույր, ո՛չ էլ եղբայր ունենալ։
–Կամո՜,—կտրեց նրա խոսքը մայրը։
–Մա՜մ ջա՜ն։ Լա՜վ, լռում եմ, գնացի՛նք։ Եթե գաս Ռուսաստան իմացի՛ր, Սոչիում փոքր եղբայր ունես։ Մա՜մ, գնացի՛նք։
Այս խոսքերը արտասանելուց հետո երիտասարդը ժպտաց ու ճամփորդական պայուսակը հետևից քաշելով ուղղվեց դեպի օդանավակայանի շենքի մուտքը։
–Բարի թռիչք,—արև տղու հետևից մաղթեց Արմենը։
–Արմե՜ն,—հանկարծ ամուր սեղմեց նրա բազուկը Նաիրան, որի ներկայության մասին լրիվ մոռացել էր։
–Ի՞նչ։
–Դու չգիտես։ Կամո՜ն,—Նաիրայի ձեռքը դողդողաց ու ավելի ուժեղ սեղմեց Արմենի ձեռքը։ Աչքերը լցվեցին արցունքներով։
–Ի՜նչ․․․ ձեզ ի՞նչ պատահեց։ Ջուր բերեմ։ Սպասեք կանչեմ Կամոյին։
Որդու անունը լսելով կինը ավելի շատ հուզվեց։
–Ո՜չ, ո՛չ․․․ նա ոչինչ չգիտի, ինչպես և դու․․․
Նաիրայի շրթունքները կծկվեցին։
–Ինչի՞ մասին եք խոսում։ Ինչու՞ վատացաք։
Կամոն արդեն հերթ էր զբաղեցնում որպեսզի անցնի ուղեբեռի ստուգումը։ Ժպտաց ու ձեռքով կանչեց մորը։
–Նա չգիտի՜, ինչպես և դու՛․․․ արդեն քանի օր է կրկնում է, որ դու նրա մեծ եղբայրն ես․․․ արդեն չեմ դիմանում․․․ վաղ թե ուշ իմանալու եք․․․
–Ի՞նչ պիտի իմանանք։ Հետո ի՜նչ որ կրկնում է։ Ես էլ անդադար ասում, որ նա ասես փոքր եղբայրս լինի․․․ շատ սիրեցի այդ տղային․․․
–Բայց դու իսկականում նրա մեծ եղբայրն ես․․․
Արմենին թվաց, թե Նաիրան զառանցում է։
–Ի՞նչ եք խոսում։ Չեմ հասկանում ձեզ։
Կինը բաց թողեց Արմենի ձեռքը ու շնջաց հազիվ լսելի․
–Երբ հանել ես նրան ավտոբուսի միջից․․․ եղբորդ ես փրկել Արմե՛ն, դու իրավունք ունես իմանալ ճշմարտությունը։ Երկու ամսից ավելի Կամոյին ես խնամել ու չես իմացել, որ նա քո հարազատ եղբայրն է։ Երկու ամսից ավելի եղել ես նրա կողքին ու չես իմացել։ Ե՛ս, չե՛մ ասել․․․ ու չէի՜ ուզում ասել․․․
–Ի՞նչ եք խոսում,—քիչ մնաց գոռար Արմենը։
–Սու՜ս, սու՜ս մնա․․․ նա ոչինչ չպիտի իմանա․․․ նա չգիտի, որ մեզնից առաջ հայրդ ընտանիք է ունեցել․․․ բայց դու այնքան նման ես հորդ․․․ կրկնօրինակն ես․․․ առաջին իսկ հայացքից հասկացա․․․ինչպե՜ս նման ես հայրիկիդ․․․ Կամոն հեռվում սպասում էր մորը։
Արմենը քարացել էր։ Լսածից ոչինչ չէր հասկանում։ Ի՞նչ է խոսում այս կինը։ Գլուխը պտտվեց։ Ուղևորներն ու նրանց ճանապարհ դնողները քանի գնում շատանում էին։ Արմենը անհանգիստ շունչ քաշեց։ Ուղեղում չէր տեղավորվում լսածը։ Դիմացը կանգնած կինը սրբում էր արցունքները։ Ու չէր ստում։ Ա՜յ հիմա, Արմենը վստահ էր, նա չի՛ ստում։ Բայց և ընկալել ու հավատալ լսածին չէր կարող։
–Հիմա չգիտեմ պետք էր ասել թե ոչ։ Բայց դու՜ք․․․ ձեր երգերը․․․ քո վերաբերմունը նրա հանդեպ․․․ ա՜խր արդեն չեմ կարող լռել,—Նաիրան մեջ քաշեց արցունքները, աշխատեց չլացել։ Նայեց ուղիղ աչքերի մեջ,—ձևացրու որ ոչինչ չեմ ասել․․․ նրան էլ կասեմ, հետո՜․․․
Հանկարծ վերադարձավ Կամոն։
–Մա՜մ գնացինք։ Ուշանալու ենք քո պատճառով։—Բռնեց մոր ճամպրուկը։ Դե՜, հաջող մեծ եղբայր,—ասաց Կամոն ու նորից գրկեց Արմենին։
Արմենը մնաց քարացած։ Ճպճպացրեց աչքերը ուշադիր նայեց շուրջը, ապա օդանավակայանի շենքը մտած Կամոյին, որը մի ձեռքով հենակին էր հենվել, մյուսով ճամպրուկն էր քաշում հետևից։ Նոր գլխի ընկավ, ինչն էր իրեն հմայել երիտասարդի մեջ, չէ՞ որ դա ի՛նքն էր։ Եթե հետևից նայես կմտածես, որ արև երիտասարդը Կամոն չի, այլ՝ Արմենն է քսանչորս տարեկան ժամանակ։ Ինչպես հայրն էր իրեն ասում․ «արև-տղաս»։ Ա՜րև, ա՜րև, ա՜րև․․․ Այդ բառը անհապաղ ուզում էր արտասանել, հենց տեսնում էր Կամոյին։ Նույնիսկ առաջի՛ն օրվանից, առաջի՛ն իսկ պահից, երբ նա նստեց ավտուբուսի մեջ իր կողքին, ժպտաց իր լուսավոր աչքերով ու առաջարկեց ծանոթանալ։ Արմե՜ն, Արմե՜ն․․․
Տղամարդու խավարած ուղեղում կայծակի նման փայլատակեց այն օրը, երբ հայրը հեռացավ ընտանիքից։
Ապակու հետևից երևում էր ինչպես բարձրանում են երկրորդ հարկ ուղևորները, նրանց թվում և Կամոն մոր հետ։ Երիտասարդը ձեռքով ցտեսություն արեց, ժպտաց։
Գույնը կորցրած Արմենը անշարժ էր։ Նրան թվաց, թե ապակու մյուս կողմից ինքն իրեն է հրաժեշտ տալիս։
P. S. Արմենը Ռոբոյի հետ մտավ դահլիճ։ Այն լիքն էր հյուրերով։ Համերգը իհարկե նրա համար առանձին հետաքրքրություն չէր ներկայացնում, սակայն որդու երազանքին օգնական դարձած հորը տեսնելու ցանկությունը ստիպեց նստել ինքնաթիռ ու գալ Սոչի։ Իհարկե Կամոյին վնասելու ցանկություն բնավ չուներ։ Փոխվե՞լ էր վերաբերմունքը նրա հանդեպ։ Չգիտե՛ր։ Այդ շողշողուն տղան անմեղ է։
–Մե՜ծ եղբայր եկա՞ր,—վազեց ջերմությամբ գրկեց նրան Կամոն։ Արդեն առանց հենակի էր,—հայրի՜կ, նա՛ է ով ինձ փրկել է, ու՛մ մասին օրուգիշեր պատմել եմ քեզ, ու մայրիկն չէր թողնում դեմքը ցույց տալ քեզ, թե մե՜կ էլ տեսար, սրան որպես որդի կհավանես, կփոխես իմ հետ, կհրաժարվես ինձնից։ Քեզ հերոս տղան երգիչից շատ դուր կգա․ ավտոբուսի միջից երեք հոգու է հանել։
Մինչդեռ Կամոն ողջագուրվում էր Ռոբոյի հետ, չնկատեց ինչպես մազերը սպիտակած հայրը դեմքի գույնն էլ սպիտակի փոխեց։
Արմենը անթարթ նայեց հորը։
–Արև-տղա՜ս,—թուքը կուլ տվեց հայրը։
–Ի՜նչ, հայրիկ․․․
Последние комментарии
3 часов 57 минут назад
8 часов 12 минут назад
10 часов 30 минут назад
12 часов 20 минут назад
18 часов 5 минут назад
18 часов 11 минут назад