Скарб Загорскай камяніцы [Мікола Ваданосаў] (fb2) читать постранично, страница - 58


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

Пачакаем.

— Давай паставім…

Але зрабіць гэта яны не здолелі: раптам з двара данёсся знаёмы голас міліцыянера:

— Хлопцы, дзе вы пахаваліся?

Яны так абрадаваліся гэтаму голасу, быццам то было збавенне ад цяжару, які раптоўна зваліўся на іх.

— Тут мы, тут мы! — ледзь не ў адзін голас закрычалі яны і выйшлі з пакоя.

Тупік стаяў крыху зводдаль і трымаў Сняжка за повад.

— А я вам ад імя савецкай міліцыі прывёз падарункі — новыя гарнітуры і чаравікі. Гэта — за дапамогу, якую вы аказалі нам! — Ён адвязаў ад сядла вялікі пакунак, загорнуты ў рудую паперу і перавязаны аборынай, і перадаў Міколу. — Вось, спажывайце на здароўе…

— Дзякуем, — ціха адказаў Мікола.

Алесь схапіў у яго той пакунак, развязаў і ўсклікнуў:

— Вось гэта — шык! Адзін большы, другі меншы… А мы вам за ўсё заплацім.

— Чым жа? — пацікавіўся Тупік, спадзеючыся, што гэта чарговы жарт.

— Золатам, — сказаў і Мікола. — У гэтым пакоі тая плата, зайдзіце і зірніце.

Тупік кінуў повад і паціху пайшоў у пакой, а Сняжок, адчуўшы волю, прытупаў да Міколы, абнюхаў, як сабака, яго кішэню, рукі…

— Няма цукру, Сняжок, — сказаў Мікола, гладзячы каня. — Але не бядуй, яшчэ знойдзем…

Міліцыянер амаль выбег з пакоя, трымаючы ў абедзвюх руках гліняныя скарбонкі.

— Вось гэта плата! — узняў ён рукі ўгору. — Ды тут жа, брацішкі, па закону і ваша доля ёсць, і немалая!

Падышоў і Мірон, агледзеў усё, пачухаў патыліцу рукою.

— А я думаю — што гэта яны ўсё сцены дзяруць, — сказаў ён і пахітаў галавою. — Аж яны, жэўжыкі, ведаюць, дзе шукаць панскае дабро. І хто ім толькі падказаў?

— Тая карціна, што ў кабінеце вісіць, — сказаў Алесь.

— І вялікая чорная кніга, — дадаў Мікола. — Мы ж…

— Чакайце, чакайце, — перапыніў яго Тупік. — Давайце ўсё па парадку.

І Мікола расказаў усё. Як хацелі адрамантаваць лодку, як пасля ў каморы знайшлі кнігу, як расшыфравалі загадкавы подпіс пад рэпрадукцыяй карціны…

— Гэта, мусіць, апошняя тайна скарбу Загорскай камяніцы, — сказаў Тупік. — Відаць, стары Гурэцкі адхаваў частку сабе, каб не дзяліцца з сынам і хаўруснікамі. Давайце зойдзем у хату і складзем акт…

Толькі гадзіны праз дзве хлопцы і Мірон падпісалі той акт, пералічыўшы крыжыкі і грошы, і Тупік паехаў, сказаўшы, што ў хуткім часе ўсіх іх пераселяць у Пабярэжжа ў новыя хаты.

Хлопцы глядзелі яму ўслед, задаволеныя тым, што гэты дзень прынёс ім столькі радасці…

— Ну што, Алесь, пойдзем рамантаваць лодку? — спытаў Мікола, калі белы Тупікаў конь знік за хмызам рэчкі.

— А як жа! — весела адказаў Алесь. — Хіба ж мы не казалі, што паплывём на вялікую раку? Нам лодка і ў Пабярэжжы спатрэбіцца…

Яны ўзялі ў каморы сякеру, дошкі, некалькі цвікоў і паволі пайшлі да сваёй лодкі…