Крылы ператворацца ў карэньні [Алесь Аркуш] (fb2) читать постранично, страница - 3

class="book">Халодна нават для душы.

Чатыры жнівеньскія тыдні

Ён адмысловую шпурляе блешню,

і кожная няўдача пакрысе

Надзеяй грэе стылую душу, —

І ўсё выразьней паўтараюць стомленыя

вочы:

Там, за аблокамі, драпежнікаў няма...

ПАГАНЯТЫ

Паганяты страху ня ведае —

Быдла гоніць празь гібельны лес,

Папярэджаны строга кабетамі —

Каб у навалач гэту ня ўлез.

Там зьвяры крыважэрных намераў —

Бескарысна прасіць літасьцівасьці.

Там зьвяры велічэзных памераў

І кіпцюрыстай д’яблавай хцівасьці.

Паганяты той чхаў са званіцы

На дзіцячыя байкі кабетаў,

Бо за лесам лугі й крыніцы,

Трэ пасьпець — покуль сонца й лета...

Кажуць людзі, і сёлета чулі

Паганятага пугу.

ВАЛАЦУГА

Валацуга хаваецца ў нетры,

Зашываецца ў самы гушчар:

Не хапае для волі паветра,

Не хапае прастору для хмар.

Страшна там — на раўнюсенькім полі.

А які Валацуга бяз волі?

* * *

Ня чутны звыклыя мне словы.

Цяжкое неба – насьцярога.

Дзядзькі тваёй маўклівай змовы

Не пазнаюць даўно нікога.

За хмарай – хмара: пасьлядоўнасьць.

Якога д’ябла сьпяць атланты!

Трымаюць неба так цудоўна –

Па ім крадуцца акупанты.

Гайдай, вятрыска, купал неба!

Нашто герою пляма здрады?

Па-шчырасьці, ўсяго ж і трэба, -

Пазбавіць навалач пасадаў.

АБСЯГ

Дастаткова адвечныя песьні сьпяваці,

Апантанасьць глушца замілоўвае хеўру.

Ваяры ноччу сьцелюць таемныя гаці,

Ладзяць новы абсяг для манэўру.

* * *

Хаду не парушаў, сягоньня

Пад сьпічастым дахам літары “А”

Я нагадваю прадоньне,

У якой віруе каляда.

Новыя надзеі – мне наканаваньне.

Годнасьць літары – магутны талісман.

Быццам бы ў сонечнай нірване,

Межы пачуцьця – бязхітрасны падман.

Дазваляю побач быць, жывіцца

Моцаю бязьмежных, неспазнаных зьяў.

Праз свае вар’яцкія байніцы

Назірае з хіжасьцю вязьніца.

Вецер сьнег зь зямлі апошні ўзяў.

* * *

Над пожняй плачуць правады,

Амаль галосяць.

Бэтонны слуп, як правадыр,

Выводзіць восень.

Іржышча захавае сьлед,

Сьняжок нібыта.

Сусьвет глядзіць вачмі камэт

На квадры жыта.

АЙСІДОРА

Карабель ня ведаў мора,

Месяц – неба, пыл – дарогі.

Прамільгнула Айсідора,

Погляд ейны бачыў строгі.

Камуфляжны белы ветразь –

Незагойнае трымценьне.

Пудзель у ваўняных гетрах...

Але ж гэта не па тэме.

Там, дзе хвалі пену родзяць,

Там, дзе дол – пясок гарачы,

Айсідора мнішкай ходзіць,

Пудзель побач – сьлед сабачы.

ПЛАТЫ

Шчыльны плот – для стварэньня плацін,

Працавітыя весьнікі-шлюзы,

Як швайцары кавярняў-хацін,

Дзе частуюць салатай зь мядузы.

Набрынялая нізкая столь

Весялосьцю кілішкі напоўніць.

Кожны тут і халоп, і кароль,

А яшчэ – верабей у шпакоўні.

Па якому каналу TV

Рэклямуюць гасьцінныя столі?

Прасіпеў хлапчанё “сэ ля ві”,

І пасунуў змагацца за волю.

Галасы велічэзных платоў

Я пачуў у дзіцячым адказе.

Не хапае натоўпу ратоў

Паўтараць ашуканства ў экстазе.

* * *

Нашы спрэчкі – ловы сонечнага зая,

Лепш распавядзі пра Каліопу,

Праўда, што яна зусім сівая,

Што складае свой чарговы опус.

Бедная! Спачын ёй толькі сьніцца.

Перадай ёй шчырае вітаньне.

Абмінаю я даўно сталіцу

Як самнамбулічнае ўладаньне.

*