Багровы цень [Віктар Стахвюк] (fb2) читать постранично, страница - 3


 [Настройки текста]  [Cбросить фильтры]

                         kosmos
rozstopyru ruki i ja
wźnimusie ponad mhłu
i zahlanu u kołodeć czasu
kob obaczyti
jak mocart
pje
     harmoniju
                     z czary
                                chorostva
a deś w nizach
w zahonach mhły
siyeje kviyetku paporot’ tanit
kotoru tak choczećcie
najti

* * *

учора
у садзе забытага
рыўся крот
з яго нары
выпырхнулі хмары неспакою
вышываючы ўзоры цемрадзі
на вокнах зацьмененых
душы
пакуль не згасне сёння
а я
тасуючы калоду дзён
спадзяюся выбраць адзін
на лепшае
заўтра

* * *

wczora
w sadi zabytoho
rywsie powch
z joho nuor
vypyrchnuli chmary nepokoju
vyszyvajuczy uzory t’my
na oknach merknuwszych
duszy
pokuol ne zhasne diś
a ja
tasujuczy kołodu dion
nadiyejuś vybrati odin
na lyepsze
zawtra

* * *

дабро і зло
радасць і сум
як рэверс і аверс жыцця
забытых мар святую расу
збяру ў зачараваны збан
хай парасткі зла ў ім адамруць
адстаіцца жывая вада
стары свет памалюю ў вясняны ізумруд
і звольню ад фальшы і зла
каб нішто не замуціла новага дня
ні ява ні прыкры сон
ні стары грэх
што ў душы кутках
блукае
як даўні праклён

* * *

dobro i zło
radośt’ i sum
jak revers i avers żyt’ja
zabytych mar śviatuju rosu
zberu w zaczarovany zban
chaj parustki zła w juom odomrut
odstojićcie żyvaja voda
stary śviyet pomaluju w veśniany izumrud
i uvolu od falszu i zła
kob niszto ne zmutiło novoho dnia
ni java ni prykry son
ni stary hryech
szto w duszy kutkach
błukaje
jak dawni proklon

* * *

упаўшаму ў нізы
Гасподзь
пашле
          іскрынку
                        надзеі
што накрэсліць прамень
у гусцеючай
прасторы
               вечнага
                           сутоння
над алавяным морам
бязмежнай тугі
дзе ад вякоў блукае
грахамі
            набрынялае
                               я
хай азорыць яго
прылівам
            жалю
                  страчанага
                                 шансу
калі нішто не забыта
вер
ніхто не забыты

* * *

upawszomu w nizy
Hospuod’
poszle
          iskorku
                     nadiyeji
szto nakreślit promeń
u hustiyejuczuj
prostory
             viyecznych
                              sumerok
nad ołovianym morom
bezkresnoji tuhi
de od viyekuw brodit
hrychami
              nabryjałe
                             ja
chaj ozaryt joho
prylivom
           żalu
               utraczanoji
                               szansy
koli niszto ne zabyte
viyer
nichto ne zabyty

* * *

благаславёны міг
які абдарыў мяне
надзеяй вяртання
да крыніцы першага
я
але раней
знайсці трэба ў сабе сілы
каб странуць адзічэлую грушу
што абрасла душу
хай асыплюцца
гнілкі салодкіх грахоў
калі не стала волі
каб абысці
наткнуўшыся на іх

* * *

błahosławlony mih
jaki obdarovaw mene
nadiyejoju vertannia
do krynici perszoho ja
ale wperucz
znajti treba w sobiye siłu
kob stranuti odiczału hruszu
szto obrosła duszu
chaj osyplućcie
hniłki sołodkich hrychuow
koli ne stało voli
kob obojti
natknuwszysie na jich

* * *

у залацістых промнях белаты
ачышчаецца узвышанае
я
ад пылінак блудных дарог
у сотах забыцця
дзе за штодзённым звонам мітусні
згасае прамень
ісціны
які абяцаў берагчы
паўсюль і заўсёды
аглянуцца б упору
на паблытаны клубок дарог
вузлы якіх вяжуць душу
і апускаюць
у мора бяскрайняй журбы

* * *

w zołotistych promniach bilizny
oczyszczajećcie wzyszedsze
ja
od pylinok błudnych doruoh
w sotach zabyt’ja
de za sztodionnym zvonom sujety
hasne promeń
istiny
jaki obiciawsie berehczy
wse i wsiudy
ohlanutisie by wporu