Дзённік 1998 [Вячеслав Владимирович Адамчик] (fb2) читать постранично, страница - 19
[Настройки текста] [Cбросить фильтры]
Нядзеля, 15 лістапада 1998 году. У дзённікавых запісах Тодара Дастаеўскага (т.24, стар.113): “Усялякая цывілізацыя пачынаецца з разбэшчанасці (распусты). Прага нажыцца. Зайздрасць і ганарыстасць…” У нас, у Беларусі, здаецца, усё ёсць — і распуста, і жаданне найболей мець, і помслівай зайздрасці нямала, і хамскага, напышлівага гонару даволі, а ці пачнецца цывілізацыя? У каго, у якіх дзённіках пра тое прароцтва вычытаць? Серада, 18 лістапада 1998 году. 16.30. Сёння, ідучы на тралейбусны прыпынак, нечакана пахіснуўся. Гэта я заўважыў тады, калі мяне аднесла ўбок. Ногі нібы падагнуліся, і я ледзь устояў, усведамляючы, што зараз упаду. У вачах пацямнела. Я паспрабаваў ступіць яшчэ адзін крок, і мяне зноў, як п’янага, закружыла. Да сэрца падкраўся нават страх. І я стаяў колькі хвілін, чуючы лёгкі шум у галаве, на тратуары насупраць гастраному пад гадзіннікам. А потым ужо разам з натоўпам паволі рушыў на зялёнае святло святлафора — што будзе, то будзе. Падымаючыся з падземнага пераходу на паркавай магістралі, зноў учуў лёгкі шум у галаве. А ў выдавецтве нібы забыўся пра яго: там галаву затлуміў клопат з выданнем кніжкі. Цяпер пішу, нібы абязвечаны ці, праўдзівей, аглушаны, гэтым здарэннем. Пятніца, 20 лістапада 1998 году. Сёння ўзгадваў нашыя варакомскія ўрочышчы, што зараслі маладым трыццацігадовым хвойнікам, і тыя дарогі, што ён ужо назаўсёды ўкрыў… На голым грудзе, заўсёды ветраным, што называўся Юрашчай (ад слова юр), таксама вышугаў калматы грыбны лясок. Старое, даўняе ўсё адышло — дарогі, дрэвы… На ўклейцы ўжо старажытнага “Нового мира” сярод подпісаў членаў рэдкалегіі, супрацоўнікаў і аўтараў часопісу два подпісы ад беларусаў — Аркадзя Куляшова і Васіля Быкава. Першы распісаўся па-беларуску — Ар. Куляшоў, другі па-расійску — В. Быков. Нібы дробязь, а шмат значыць: хто, дзе і як распісваецца. Хто помніць, што ён беларус, а хто — не. Субота, 21 лістапада 1998 году. Памяць вярнула яшчэ ваенную зіму 43-га ці 44-га году, школу ў пабеленай хаце з чорным гонтавым дахам, нашу пагарэлую вёску і амаль штодзённую дарогу ўздоўж незамерзлай рэчачкі, незамерзлых сярод белага снегу крыніц, над якімі, як над гарачым катлом, курылася ружовая пара, а на іхнім дне, нібы ў бочках ці кадушках, расцягнуўшы лапкі, ляжалі сонныя жабы. Іх было шмат. Нехта з нас спрабаваў, выламаўшы пруцік, яшчэ намагаўся хоць адну з іх дастаць і выкінуць на снег. Па гэтай дарозе ў школу іншы раз траплялася яшчэ адна жывая істота — прыручаны, казалі, немцамі чорны грак. Ён сядзеў на высокім дашчатым плоце з трыма калючымі драцінамі, што абкружаў ужо спалены партызанамі тартак, і хрыплавата, галодна каркаў, просячы ў нас хлеба. У рукі дзюбаты чорна-ружовы грак не вельмі даваўся — палахліва адлятаў. Падпіхаючы каго-небудзь [з] спрытнейшых, мы клалі хлеб на слупок плоту. Не меней, як прыручаны грак ці сонныя жабы на дне крыніцы, нас цікавілі і старыя вуллі ў занядбаным, вымерзлым садку з гарбаю засыпанага снегам пажарышча. Хату спаліў не помніцца хто — партызаны ці немцы, — гаспадар, калі застаўся жывы, недзе пераехаў, пакінуўшы дзве старыя рассохлыя калоды з пчоламі. Яны, гэтыя
Последние комментарии
13 минут 8 секунд назад
1 день 6 часов назад
1 день 12 часов назад
1 день 12 часов назад
1 день 13 часов назад
1 день 13 часов назад